Lezeressen vertellen: ‘Dit is mijn ergste sollicitatieblunder’
30 november 2018
Je kunt je nog zo goed voorbereiden, een sollicitatiegesprek is altijd spannend en niet goed voor je zenuwen. Dan gaat er weleens wat mis. Daar kunnen deze twaalf vrouwen over meepraten.
Je kunt je nog zo goed voorbereiden, een sollicitatiegesprek is altijd spannend en niet goed voor je zenuwen. Dan gaat er weleens wat mis. Daar kunnen deze twaalf vrouwen over meepraten.
Ilona (36): “Ik had mijn allereerste sollicitatiegesprek. Mijn kleding, met zorg uitgezocht, lag klaar. Ik wilde nog even naar de supermarkt voordat ik me zou gaan klaarmaken en toen… liet ik de deur dichtvallen, terwijl mijn tas en huissleutels nog binnen lagen. Het enige wat ik in mijn zak had, waren mijn autosleutels. Mijn ouders waren niet bereikbaar, dus mijn reservesleutel bij hen ophalen ging niet. Mijn enige optie was langs mijn zus te rijden in de hoop dat ze thuis was en mij kleding en een tas kon lenen. Het kloffie dat ik op dat moment aanhad, kon namelijk écht niet… Ik had al het gevoel dat het een fi asco zou worden, want de kledingsmaak van mijn zus is nogal uitgesproken. Het netste wat ze me kon lenen was een broek van velours en een verschoten shirtje. Een tasje had ze niet. Ik had geen keuze, dus heb de kleren toch maar aangetrokken.
Lees ook: 9x de allergenantste sportblunders
Toen ik bij het bedrijf aankwam, merkte ik pas dat de broek geen zakken had. Ik had ook geen jasje aan, dus ik kon mijn autosleutels nergens laten. Ik had dus de keuze om de sleutels op tafel te leggen of ze tijdens het hele gesprek in mijn hand te houden. Ik koos voor het eerste. Volgens mij straalde ik aan alle kanten uit dat ik me echt niet op mijn gemak voelde, maar het gesprek verliep heel goed. Diezelfde dag nog werd ik gebeld dat ik was aangenomen. Enkele weken later biechtte ik op wat er aan de sollicitatie vooraf was gegaan, waarop mijn collega’s moesten lachen. Mijn directeur zei: ‘Toen je weg was, dachten we dat je óf zo zeker van je zaak was dat je alleen maar sleutels meenam óf dat je ongeïnteresseerd was. We besloten je het voordeel van de twijfel te geven, omdat je een goed verhaal had.’ Ik ben nooit meer mijn huissleutels vergeten!”
‘Ik merkte wel dat de vijf professoren even naar mijn voeten keken, maar ze zeiden er niets van’
Sonja (45): “Ik was op zoek naar een nieuwe baan en had al veel brieven verstuurd. Misschien iets te veel. Tijdens een gesprek, ergens in de Flevopolder, werd me met een knipoog gevraagd waarom ik bereid was naar Venlo te verhuizen… De baan kreeg ik niet. Al lag dat vooral aan mijn gebrek aan ervaring en niet eens zozeer aan mijn copy-paste-actie.”
Isabelle (29): “Voor een sollicitatiegsprek bij een universiteit had ik de nette schoenen van mijn nichtje geleend: puntig met een hakje. Normaal draag ik nooit schoenen met hakken, maar ik wilde er graag netjes uitzien. Helaas bleken de schoenen veel te klein; halverwege Hoog Catharijne had ik al flinke pijn en blaren. Ik kon bijna niet meer lopen. Uiteindelijk heb ik de schoenen uitgedaan en het sollicitatiegesprek op blote voeten gevoerd. Ik merkte wel dat de vijf professoren even naar mijn voeten keken, maar ze zeiden er niets van. Zelf zei ik er ook niets over, ik ben maar direct ter zake gekomen. Ondanks dat ik het wat genant vond, ging het gesprek goed en vond ik het eigenlijk wel comfortabel met mijn blote voeten op de vloerbedekking. Toch heb ik de baan niet gekregen.”
Deze verhalen komen uit Vriendin 48. Daar lees je ook de blunders van negen andere vrouwen.
