7 lezeressen vertellen: ‘Hier vond ik De Ware’

21 april 2022

Op een datingapp, in de kroeg of via vrienden? Saai! Deze 7 vrouwen ontmoetten hun grote liefde op een wel heel bijzondere plek.

Verpleegkundige Monique viel als een blok voor haar patiënt Dieter

Monique (48): “Een relatie krijgen met een patiënt is not done. Dat mag en kan niet en tóch werd ik halsoverkop verliefd op Dieter. Zes jaar geleden kwam hij met een hersenschudding en een verbrijzeld been in het ziekenhuis terecht na een ernstig auto-ongeluk. De eerste dagen dat ik hem verpleegde, was hij gewoon een patiënt zoals alle anderen. Maar na een paar dagen voelde ik vlinders in mijn buik iedere keer als ik zijn kamer binnenkwam. Dieter maakte grapjes en liet me lachen. Hij maakte indruk op mij. De aantrekkingskracht tussen ons werd steeds sterker. We hadden lol, maar voerden ook diepe gesprekken als we samen waren.
Toen ik me realiseerde dat ik verliefd was, schrok ik ontzettend. Ik was getrouwd en Dieter was een patiënt. Maar mijn gevoelens voor hem waren zo overweldigend dat ik ze niet kon negeren. Dieter was ook verliefd op mij. Dat sprak hij niet uit, maar de spanning tussen ons hing in de lucht. Ik had sterk het gevoel dat ik mijn soulmate had ontmoet. Waar ik de moed vandaan haalde, weet ik nog steeds niet, maar op de laatste avond voor zijn ontslag naar het revalidatiecentrum trok ik de gordijnen rond zijn bed dicht en drukte ik een kus op zijn mond.
Zodra ik thuiskwam, vertelde ik aan mijn man dat ik verliefd was geworden op een ander en dat ik deze gevoelens wilde onderzoeken. Ons huwelijk was al niet meer dan een broer-zusrelatie met twee kinderen. Iedere keer als ik Dieter opzocht in het revalidatiecentrum, voelde ik dat we bij elkaar hoorden. Mijn man en ik scheidden snel en probleemloos. Terwijl Dieter in het revalidatiecentrum revalideerde, zochten we een huis. Na vier maanden woonden we al samen. Het ging allemaal supersnel tussen ons, maar het voelde zo goed dat we ervoor durfden te gaan.
Dieter en ik zijn zielsverwanten. We hoeven elkaar maar aan te kijken en we weten wat de ander bedoelt. Een half jaar nadat we samenwoonden, moest ik huilen van vreugde: artsen dachten dat Dieter nooit meer normaal zou kunnen lopen, maar na heel lang oefenen en veel geduld lukte het hem om van de ene kant van de kamer naar de andere kant te lopen. Het gaat nu heel goed met hem en met ons. Anderhalf jaar geleden zijn we getrouwd.”

‘Mijn verkooppraatje duurde drie kwartier: we bleven maar praten’

Linsey (35): “Ruim twee jaar geleden verwijderde ik de datingapps van mijn telefoon. Na een aantal teleurstellende dates met mannen die zich online anders voordeden dan ze in het echt waren, had ik er geen zin meer in. ‘Hij belt aan als je het niet verwacht’, beweerde een goede vriendin toen ik haar over mijn dateleed vertelde. Die gelooft echt nog in sprookjes, dacht ik toen.
Maar nog geen zes dagen later kreeg ze gelijk. Tim reageerde op de advertentie van mijn te koop aangeboden koffiezetapparaat. Een apparaat met luxe cups, dat filterkoffie niet kon overtreffen, vond ik. Tim zag er wel wat in en zou het apparaat ’s avonds ophalen. Toen ik de deur voor hem open deed, dacht ik direct: die is leuk! Mijn verkooppraatje duurde uiteindelijk drie kwartier, want we bleven maar praten: in de gang, in de keuken en nog een lange tijd buiten op de stoep. Tim was de straat nog niet uit of hij stuurde me al een berichtje met de vraag of ik een keer koffie bij hem wilde komen drinken. De volgende dag volgde er een foto van een vers gezet kopje koffie met zijn duim erbij.
Twee weken na onze eerste ontmoeting spraken we af. Tim had erg zijn best gedaan voor me. Hij had op mijn Facebookpagina gezien dat ik gek ben op chocolade van Tony Chocolonely, die hij bij de koffie serveerde. Het was heel gezellig. Dat smaakte naar meer. En het werd meer. Niet veel later kregen we een relatie. Superspannend vond ik het om mijn dochter voor te stellen aan mijn nieuwe liefde, maar dat bleek achteraf nergens voor nodig: de twee zijn gek op elkaar!
Sinds we samenwonen, staat het koffiezetapparaat met de cups in de kast. Maar op 7 januari dit jaar, precies twee jaar na onze eerste ontmoeting, haalde Tim het apparaat onder het stof vandaan. Terwijl hij me een kop koffie gaf, ging hij op één knie. Natuurlijk zei ik ja! Volgend jaar willen we gaan trouwen. Op welke manier weten we nog niet precies, maar koffie zal als een rode draad door de dag lopen. Dat ik de liefde op deze manier zou leren kennen, had ik nooit durven dromen. Maar misschien zijn die sprookjes zo gek nog niet.”

‘In real life was onze chemie niet meer te missen’

Daphne (30): “Tot een paar jaar geleden was mijn favoriete spel World of Warcraft, een virtuele wereld waar ik vrienden van over heel de wereld ontmoette. Een van hen was Mitchel, een jongen uit Engeland. Zo’n twee keer per week speelden we het spel met een vast groepje. We ontmoetten elkaar dan in de virtuele wereld en praatten met elkaar via onze headsets. Mtichel was me altijd een beetje aan het plagen, wat ik heel grappig vond. Hij heeft heel droge humor. We hadden toen al een klik, maar ik zocht er niets romantisch achter. Ik had een relatie en was absoluut niet op zoek naar de liefde.
Vier jaar geleden spraken we met onze vriendengroep af in Denemarken. Het was heel tof om elkaar in real life te zien. We deelden al vijf jaar lang lief en leed met elkaar, maar we hadden elkaar nog nooit in het echt gezien. Die dagen in Denemarken waren dus heel bijzonder, maar door Mitchel werden die extra speciaal. De eerste dagen samen had ik niet door dat ik hem meer dan leuk vond, maar onze vrienden wel. De chemie tussen Mitchel en mij was niet te missen: we zochten elkaar continu op en waren steeds aan het dollen. Toen we gingen zwemmen en ik hem uit het water zag komen, viel me pas op dat hij eigenlijk hartstikke knap is.
Ik kreeg gevoelens voor Mitchel, wat heel spannend was, maar me ook in de war bracht. Hij vond mij ook meer dan leuk. Toen we afscheid namen, vonden we het jammer dat we elkaar niet meer zouden zien. Eenmaal thuis vertelde ik mijn vriend over Mitchel. Mijn gevoelens waren zo groot, daar moest ik wat mee. Mijn vriend en ik gingen uit elkaar en ondertussen onderzocht ik of Mitchel en ik wel bij elkaar pasten. Hij zocht me vaak op en al snel kregen we een relatie.
We hadden plannen om samen een toekomst op te bouwen, maar door de coronacrisis en Brexit kwamen die in een stroomversnelling terecht. Vanwege alle maatregelen en regels werd het namelijk lastig om elkaar op te zoeken. Vorig jaar verhuisde hij naar Nederland, zodat we iedere dag bij elkaar kunnen zijn. Samenwonen met Mitchel is ontzettend fijn. Hij is rustig, grappig en vult me perfect aan. Iedere dag heb ik het gevoel dat ik de loterij heb gewonnen.”

Suzanne werd verliefd op haar motorrij-instructeur William

Suzanne (42): “De eerste keer dat ik in Wiliams armen wakker werd, was zes jaar geleden. Tijdens de motorrijles sloeg ik over de kop en brak mijn ellenboog, rekte mijn kniebanden op en kneusde mijn enkel. Ik moest per ambulance naar het ziekenhuis en een lang herstel volgde. Een paar weken nadat ik weer was begonnen met lessen, werd ik wéér in Williams armen wakker: ik bleek allergisch voor een beestje dat in mijn nek had geprikt en was flauwgevallen. Gelukkig kwam ik er goed vanaf, maar de schrik zat er goed in.
Doordat ik twee keer out was gegaan, had ik een trauma opgelopen en vond ik mortorrijden extra spannend. Gelukkig was William rustig en begripvol. Hij praatte veel met me en paste de lessen aan zodat ik toch in mijn eigen tempo mijn motorrijbewijs kon halen. Want motorrijden wilde ik per se kunnen. Het geeft me een enorme kick om vrijheid op twee wielen te ervaren.
Door alles wat we meemaakten, bouwden William en ik een vertrouwensband op. Ik voelde me heel fijn en veilig bij hem. Toen ik eindelijk mijn motorrijbewijs had gehaald en er geen noodzaak meer was om hem te zien, realiseerde ik me pas hoe speciaal hij voor me was geworden. ‘Bedankt, ik zal je missen’, zei ik, nadat ik naar hem toe was gereden om mijn nieuwe motor te laten zien. Maar gelukkig hoefde ik hem niet te missen, want toen we elkaar kusten bij het afscheid, leek het of de bliksem insloeg. We bleken allebei niet zonder elkaar verder te willen.
Inmiddels zijn we jaren en talloze kilometers verder. Allebei delen we de passie voor het motorrijden en voor elkaar. William is grappig, heeft humor en is zorgzaam. Een paar jaar geleden raakte ik plotseling doof en ook toen ving hij me op. Ik kan me geen betere man wensen.”

Claudia vond die ene Piet wel héél erg leuk

Claudia (47): “Na een nogal turbulente scheiding zwoer ik om me nooit meer in te laten met een man. Ik redde het prima in mijn eentje. Tot ik zeven jaar geleden twee Pieten inhuurde voor het Sinterklaasfeest. Mijn kinderen vonden het best spannend en ons hondje ook. Ik hield me vooral met hen bezig. Wel viel een van de twee Pieten me wel al op. Een jaar later huurde ik ze weer in en ook deze keer vond ik die ene Piet wel heel erg leuk.
Een paar maanden later ging ik met mijn zoon, die lid van de Kinderraad van Elf was, samen met de volwassen Raad van Elf langs alle basisscholen, toen een van de raadsleden zei: ‘Ik ken jou.’ Ik dacht een goedkope versiertruc te herkennen, want deze man kwam me totaal niet bekend voor. Maar hij hield vol: volgens hem was hij zelfs bij mij thuis geweest. Nu vond ik zijn verhaal echt onwaarschijnlijk, want sinds mijn scheiding was er geen enkele man binnen geweest. Dus ik zei, gniffelend om zijn slappe versierpoging: ‘Nee, ik weet écht zeker dat je nooit bij mij thuis bent geweest.’ Toen vertelde hij dat hij Piet speelde. Meteen wist ik het weer. En deze Piet, die Henk heette, was in het echt ook ontzettend leuk!
Een jaar lang kreeg ik hem niet uit mijn gedachten. De aantrekkingskracht bleek wederzijds toen we elkaar op de volgende carnavalsviering tegenkwamen. We zochten elkaar op en weken niet van elkaars zijde. Plotseling vroeg Henk me mee uit eten. Ik klapte helemaal dicht. Ik stamelde, werd rood en werd enorm verlegen. Ik wilde wel ja schreeuwen van geluk, maar ik had me nog zo voorgenomen om me nooit meer te binden.
Na een jaar om elkaar heen gedraaid te hebben, durfde ik me open te stellen voor de liefde. Na deze lange aanloop kochten we na twee maanden een huis. Samen met de kinderen en ons hondje zijn we nu dolgelukkig.”

Op Facebook viel Loraine voor Clints hond

Loraine: “Tien jaar geleden zag ik op Facebook een schattige hond voorbijkomen. Ik was direct verkocht. De hond, Spiky, was van Clint, die ik van vroeger kende omdat we samen op school hadden gezeten. Clint schreef dat hij wegens omstandigheden niet meer voor Spiky kon zorgen en daarom een goed thuis voor hem zocht. Mij leek het heel fijn om een hond te hebben. Doordat ik aan paniekaanvallen leed, durfde ik amper naar buiten te gaan. Als ik een hond had, moest ik wel naar buiten. Een hond zou me dus ontzettend kunnen helpen.
Toen ik met Clint afsprak om met Spiky kennis te maken, was ik meteen verliefd. Spiky had zachte oortjes en een heel lief snuitje. Ook tussen Clint en mij was het liefde op het eerste gezicht. We vonden elkaar leuk en waren allebei single, maar toch hield ik de boot af. Vanwege mijn psychische problemen was ik extra voorzichtig. Ik wilde Clint niet belasten. Hij had het al moeilijk genoeg: hij kwam net uit een relatie en moest Spiky wegdoen. Clint vond het lastig dat zijn kinderen, die opgegroeid waren met Spiky, hun hond straks moesten missen. Ik beloofde daarom om af en toe langs te komen met Spiky.
Drie weken later miste ik de trein, waardoor ik strandde in de woonplaats van Clint. Het maakte me niet uit waar ik zou slapen, maar ik wilde per se dat Spiky overnachtte in een warm huis en daarom vroeg ik of hij bij Clint mocht logeren. Hij appte terug dat dit goed was en dat ik ook kon blijven slapen. Spiky en ik bleven een paar dagen bij Clint. Inmiddels zijn we getrouwd en twee mooie kinderen rijker en ben ik bonusmama van twee heel lieve kinderen.”

Quirinn ontmoette Noel op stage in Oostenrijk

Quirinn (21): “‘Straks word je nog verliefd in Oostenrijk’, plaagde mijn moeder toen ik drie jaar geleden voor een buitenlandstage vertrok. Het leek me onwaarschijnlijk. Ik zou vooral druk zijn met stage lopen in het verzorgingshuis.
Maar in die instelling bleek een heel leuke jongen te werken in de keuken, Noel. Iedere keer als ik het eten kwam halen, voelde ik een kriebel in mijn buik. Hij vond mij ook leuk, dat voelde ik. Toch kwamen we net verder dan ‘hoi’ en ‘eet smakelijk’. Na twee maanden vond ik dat er iets moest gebeuren. Ik schreef mijn nummer op een briefje dat ik in mijn broekzak stopte. Als ik Noel zou tegenkomen, zou ik het briefje geven, nam ik me voor. Maar toen ik het eten ophaalde, zonk de moed me in de schoenen. Wat baalde ik daarvan! Hoe kon het tussen ons iets worden als we allebei zo onzeker waren?
Gelukkig werden we geholpen: een collega vroeg of ze mijn nummer aan Noel mocht geven. Daarna ging het snel. Toen ik hem opzocht bij hem thuis, bleef ik slapen en ging ik niet meer weg. Na drie maanden was mijn stage voorbij en moest ik naar huis. Een jaar later – Noel en ik hadden elkaar toen al een paar keer opgezocht – haalde ik mijn diploma en verhuisde ik naar Oostenrijk om bij hem te kunnen zijn. We doen veel leuke dingen samen, zoals snowboarden en door de bergen wandelen met onze hond Zeus.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Foto: Robert Elsing
Visagie: Wilma Scholte

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.