Lezeressen vertellen: Tóch weer gelukkig

5 september 2018

Soms is het leven zo donker, dat je je niet kunt voorstellen dat je ooit nog gelukkig wordt. Deze negen lezeressen zaten diep in de put, maar nu lacht het geluk hun weer toe.

Soms is het leven zo donker, dat je je niet kunt voorstellen dat je ooit nog gelukkig wordt. Deze negen lezeressen zaten diep in de put, maar nu lacht het geluk hun weer toe.

Petra (48): “Wat waren we blij toen we ontdekten dat ik zwanger was van een tweeling! Aanvankelijk ging alles goed. Maar met 22 weken kreeg ik pijn in mijn buik en in mijn onderrug. Ik dacht niet aan weeën. De verloskundige adviseerde mij rustig aan te doen. Maar toen braken mijn vliezen. Enkele minuten later reden mijn man en ik met een noodgang naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Ik werd opgenomen en op de echo’s bleek dat van een van de kindjes de vliezen gebroken waren. Enkele dagen later braken ook de vliezen van ons andere kindje. Zes dagen daarna overleden onze zoontjes. Ik moest op de ‘normale’ wijze bevallen. De bevalling was pijnlijk en zwaar en ik moest daarna ook nog verder leren leven als onzichtbare moeder van een tweeling. Ik was niet langer Petra, maar ‘die vrouw die haar kinderen had verloren’. Ik was in de war en vroeg me af: ben ik wel een moeder? Dagen heb ik gehuild. Ik dacht dat ik gek werd. Ik was niet alleen mijn kinderen, maar ook mijn toekomst kwijt. Ik leefde door op de automatische piloot, totdat ik groen licht kreeg opnieuw zwanger te worden. De tweede maand was het al raak! Ik kon het niet geloven. Mijn zwangerschap gaf mij mijn houvast terug. We kregen een dochter en later nog een zoon. Daarnaast heb ik twee ‘onzichtbare’ kinderen. Milan en Timo draag ik altijd bij me.”

‘Ik kon niet meer en heb mijn verhaal opgebiecht aan mijn vader’

Dieuwerke (32): “Het begon met de aankoop van een auto. Ik had geen rooie cent, maar leende een paar duizend euro. Toen ik op mezelf ging wonen, verhoogde ik mijn krediet om meubels te kopen. Ik was nog geen 25 en had al bijna 10.000 euro schuld. Daarna maakte ik er een potje van. Ik betaalde mijn rekeningen niet meer en dichtte het ene gat met het andere. Voordat ik er erg in had, stond ik 15.000 euro rood. Het was vreselijk. Ik heb er lang met niemand over gepraat, maar vier jaar geleden brak ik. Ik kon niet meer en heb mijn verhaal opgebiecht aan mijn vader. Hij was niet boos, maar stelde meteen een plan van aanpak op. Om me op weg te helpen, heeft hij mij tweeduizend euro geschonken, de rest moest ik zelf afbetalen. Inmiddels ben ik bijna schuldenvrij. Ik kijk zo uit naar het opbouwen van een spaarbedrag! Financiële zorgen kunnen je geluk behoorlijk in de weg staan, weet ik nu.”

Sophie (24): “Ik heb een moeilijke jeugd gehad met een vader die dronk en een moeder met psychische problemen. Toen mijn relatie na drieënhalf jaar stukliep en mijn moeder kanker kreeg, werd het mij allemaal te veel. Ik kwam thuis te zitten met een burn-out. Vanaf dat moment ging het echt bergafwaarts. Ik dronk te veel, keek hele nachten Netflix en lag overdag in bed. Ik at niet meer en viel vijftien kilo af. Ik was zó ongelukkig. Het leven had voor mij weinig zin meer, zo voelde het. Mijn ouders hadden in de gaten dat het echt goed mis was en zochten hulp voor me. Ik startte met een dagbehandeling in een kliniek. Na een half jaar voelde ik me iets sterker en besloot ik mijn studie weer op te pakken. Daar hoorde een buitenlandstage bij en ik koos voor Berlijn. Eenmaal daar voelde ik me vrij. Ik kreeg mijn energie terug, was blij met de afstand tot mijn familie en ontmoette nieuwe mensen aan wie ik me in die zes maanden zo hechtte, dat ik besloot te blijven. Ik ben nu even terug in Nederland om alles voor mijn emigratie te regelen. Als ik alleen al aan Berlijn denk, voel ik me meteen beter.”

Lees alle verhalen in Vriendin 36.