5 lezeressen: ‘Dit is wat mijn lichaam me vertelde, en ik luisterde’
30 januari 2025
Je lichaam kan je veel vertellen, mits je openstaat voor de signalen. Deze lezeressen leerden zelfs waardevolle lessen. Dionne: “Toen ik rust moest houden, zag ik in dat ik tegen iedereen ja zei, behalve tegen mezelf.”
‘Mijn buik vertelt me precies wat me dwarszit’
Tanja (27) had als kind al vaak last van haar buik. Het bezoek van een tante maakte duidelijk dat haar klachten worden veroorzaakt door spanningen.
Tanja: “Als kind was ik altijd ziek als we mijn familie in Frankrijk bezochten. Met buikpijn zat ik in de auto en eenmaal daar had ik vaak koorts. Een ziek kind drukt de pret natuurlijk enorm. Ik kan me er niet veel van herinneren, maar ik weet wel dat we geen uitstapjes konden maken omdat ik ziek op bed lag. Ik voelde me ook altijd bezwaard, alsof het aan mij lag dat het nooit echt gezellig werd. Mijn ouders hielden het op heimwee. Toen ik zes jaar was, gingen mijn ouders uit elkaar. Mijn familie in het buitenland werd niet meer bezocht en zelf deden ze ook geen moeite om het contact te onderhouden. Tot vijf jaar geleden, toen ik een bericht kreeg van mijn tante: ze was in Nederland en wilde me opzoeken. Ik haalde taartjes in huis en verheugde me erop haar weer te zien. Maar gezellig werd het niet. Mijn tante vond mijn appartement en mijn levensstijl maar niets, zo liet ze me tussen neus en lippen door weten. Net als vroeger kreeg ik last van mijn buik. En ineens kon ik plaatsen waarom ik als kind altijd ziek was als ik in Frankrijk was. Het kwam door de spanning die mijn tante opwierp. Toen ik het hier met mijn moeder over had, vertelde zij dat ze het contact met mijn tante ook altijd lastig had gevonden. Ik denk dat ik ook het ongemak van mijn moeder voelde tijdens onze vakantie. Sinds ik me hiervan bewust ben, kan ik hier beter op inspelen. Als ik nu last krijg van mijn buik, ga ik na of daar een reden voor is. Ik ga dan rustig zitten en adem diep in en uit. Ik blijf het wonderlijk vinden dat ik in zo’n ontspannen staat voel wat de achterliggende reden is. Als ik weet dat ik door iets of iemand gespannen raak, probeer ik de situatie te veranderen. Mijn tante thuis uitnodigen doe ik niet meer, maar ik vind het wel fijn haar af en toe te zien. Een tijd geleden lunchten we samen in een restaurantje. Dat voelde voor mij oké.”
‘Mijn rug zie ik als mijn kompas’
Dionne (53) negeerde jarenlang de pijn in haar rug, waardoor ze over haar grenzen heen bleef gaan. Haar hernia ziet ze nu als een wake-upcall.
Dionne: “Vroeger had ik veel last van mijn rug, maar pijn of vermoeidheid waren voor mij geen reden om het rustiger aan te doen. Ik was 27 toen ik een pen opraapte en het in mijn rug schoot. Drie maanden lang moest ik het rustiger aan doen. Dat lukte aardig, maar ik leerde er niets van. Ik was me er niet van bewust dat mijn rugpijn te maken had met mijn levensstijl: ik wilde altijd iedereen helpen, soms ten koste van mezelf. Toen ik weer een beetje was opgeknapt, rende ik mezelf zelfs nog meer voorbij, want inmiddels was ik moeder van drie kinderen. De pijn bleef en ik bleef die negeren. Tot ik tien jaar geleden een hernia kreeg. Doordat ik mijn rug systematisch overbelastte, kon een wervel verschuiven en raakte een zenuw bekneld. Weer moest ik rust nemen, maar deze keer zag ik dat er in dit ongeluk ook een waardevolle les verscholen lag: ik zei altijd ja tegen iedereen, behalve tegen mezelf. Ik realiseerde me dat ik mijn grenzen moest leren aangeven, wilde ik me beter voelen. Ik zag in dat ik op een dag maar een beperkte hoeveelheid energie te geven had en vroeg me af waaraan ik mijn tijd en aandacht wilde besteden. Eigenlijk wist ik dat al: aan mijn kinderen, maar ook aan vrienden en werk. Ik moest er alleen naar handelen. Toen gebeurde er iets leuks: hoe beter ik mijn grenzen aangaf, hoe meer plezier ik in mijn leven kreeg. Het geeft zo veel voldoening als je tijd hebt voor de dingen die je wilt doen. Mijn rug zie ik nu als mijn kompas. Als ik hem voel opspelen, vraag ik me af wat ik wil en handel daarnaar. Ik heb de regie over mijn leven gekregen en ben gelukkiger dan ooit.”
‘Zolang mijn lichaam zijn best deed voor een kindje was er hoop, vond ik’
Olga (42) kreeg van haar arts te horen dat ze in de overgang was en geen kinderen kon krijgen. Maar haar lichaam vertelde haar iets anders…
Olga: “Ik zie mijn man Robert en mij nog zitten in die kleine spreekkamer. Vrijwel meteen bracht de arts het slechte nieuws: de ivf-behandeling waarmee we binnenkort zouden starten, kon niet doorgaan. Uit bloedonderzoek bleek namelijk dat ik in de overgang was; een ivf-behandeling zou op niets uitlopen. Of we al hadden nagedacht over eiceldonatie, vroeg hij in dezelfde zin. Beduusd stonden we tien minuten later weer op de gang. Robert en ik voelden allebei niets voor eiceldonatie. Terwijl Robert probeerde te accepteren dat we geen kinderen zouden krijgen, voelde ik diep van binnen dat het wél mogelijk was. Ik menstrueerde nog steeds, weliswaar niet regelmatig, maar mijn lichaam deed zijn best. En zolang mijn lichaam het probeerde, moest ik hoop houden, vond ik. Ik verdiepte me in hormonen en zocht hulp bij een fertiliteitscoach, iemand die me hielp zo vruchtbaar mogelijk te worden. Door gezond te eten en te leven en vooral positief te denken, werd ik geestelijk en lichamelijk sterker. Robert liet me mijn gang gaan. Hij dacht dat het een vlucht was, dat ik de werkelijkheid zo pijnlijk vond dat ik me aan mijn nieuwe levensstijl vastklampte. Maar ik voelde gewoon dat dit de enige juiste weg was. Ik denk zeker dat onze zoon Mees (4) er is gekomen omdat ik naar mijn lichaam luisterde. Want door vervolgens goed voor mijn lijf te zorgen, raakte ik na een half jaar spontaan zwanger. Wat een wonder.”
‘Om me beter te voelen, moest ik terug naar mijn kindertijd’
Een opeenstapeling van nare herinneringen bezorgde Eric (54) steeds meer spanning in haar lichaam. Toen ze zelfs in een rolstoel belandde, wist Eric dat ze haar pijnlijke ervaringen niet langer kon verdringen.
Eric: “Ik geloof dat ieder mens een zwakke plek heeft en bij mij is dat mijn zenuwstelsel. Door mijn jeugd stond mijn lijf jarenlang onder constante hoogspanning. Ik denk dat dit mijn lichamelijke problemen heeft getriggerd en verergerd. Mijn jeugd werd getekend door een verkrachting door een buurman en incestervaringen. Van alles wat voor mijn elfde jaar was gebeurd, kon ik me lang niets herinneren. Wel wist ik dat er dingen waren gebeurd die niet klopten. Toen ik achttien was, kreeg ik voor het eerst uitvalsverschijnselen in mijn voet. Ik had er geen gevoel meer in. Toen ontdekte ik dat ik ook last had van de erfelijke zenuwafwijking in mijn familie. Ik kreeg steeds meer last van uitvalsverschijnselen, ook in andere lichaamsdelen. Op mijn 23ste begonnen er herinneringen in flashbacks omhoog te komen en stortte ik psychisch in. De spanningen hadden zo veel invloed op mijn zenuwstelsel, dat ik op mijn 29ste in een rolstoel terechtkwam. Destijds voelde ik al heel sterk dat mijn lichaam en geest alleen konden helen als ik de pijnlijke herinneringen uit mijn jeugd onder ogen durfde te komen. Met behulp van therapie lukte het om de herinneringen een plek te geven. Het was alsof ik jarenlang een puzzel aan het leggen was: alle stukjes samen zorgden ervoor dat ik kon begrijpen wat er was gebeurd en het kon verwerken. Langzaam werden mijn spanningen en angsten minder en ik merkte dat dit mijn lichaam goed deed. Ik zie het proces als een reis die me veel heeft geleerd over mijn lichaam en geest.”
‘Dankzij mijn burn-out weet ik wat me echt gelukkig maakt’
Hyperventilatie hield Merel (32) niet tegen op haar werk nog een tandje bij te zetten. Tot een burn-out haar dwong na te denken over wat ze nu echt wilde in haar leven.
Merel: “Wat was ik bang toen ik een drukkend gevoel op mijn borst kreeg. Ik raakte er zo door van slag, dat ik ongecontroleerd begon te ademen. In paniek ben ik naar de spoedeisende hulp gegaan. Zo beroerd had ik me nog nooit gevoeld. In het ziekenhuis werd ik onderzocht. Voor mijn ongecontroleerde ademhaling was een woord: hyperventilatie, maar voor het drukkende gevoel op mijn borst niet. Ik werd verder onderzocht, maar lichamelijk bleek ik in orde. Gelukkig voelde ik me snel beter, maar ik was wel goed geschrokken: hoe kon het dat ik me zo naar voelde terwijl er niets aan de hand was? Een verpleegkundige legde uit dat stress een grote weerslag kan hebben op je lichaam. Had ik het soms te druk, maakte ik me zorgen? Toen ze het me vroeg, wuifde ik haar vragen weg. Natuurlijk had ik het druk, maar wie niet? Nee hoor, met mij ging alles goed. Destijds werkte ik op een kantoor. Het was mijn taak alles op rolletjes te laten verlopen. Mijn collega’s prezen me om mijn organisatietalent en hulpvaardigheid. ‘Als Merel het doet, komt het altijd goed’, zei mijn baas vaak. Lovende woorden, waar ik zelf ook in geloofde. Als ik iets wilde, gebeurde het. Toch liet ik steeds vaker steken vallen. Daar werd ik onzeker van, iets wat ik probeerde op te lossen door nóg harder te werken. Korte tijd later kwam ik thuis te zitten. Ik had nergens meer energie voor. Sterker nog, ik had een burn-out. In de periode die volgde, deed ik het rustig aan. In eerste instantie voelde ik me een enorme loser, maar inmiddels heb ik geleerd milder naar mezelf te zijn. Ik stel mezelf ook meer centraal: wat wil ik? Waar word ik gelukkig van? Toen ik uit de ratrace van mijn werk stapte, realiseerde ik me dat mijn werk op kantoor me geen voldoening gaf. Binnenkort ga ik aan de slag als pedagogisch medewerker in de kinderopvang. Daar kijk ik naar uit. Ergens ben ik mijn burn-out dankbaar: als ik niet was ingestort, was er niets veranderd.”
Tekst: Sonja Brekelmans
Foto: Getty Images
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
Meer van Sonja
