Lezeressen vertellen: de wijze les van mijn vader

10 juli 2024

Banden plakken, laminaat leggen, maar ook: altijd jezelf kunnen verdedigen. Deze lezeressen leerden hun belangrijkste levenslessen van hun vader. “Zonder die les had het heel anders met mij kunnen aflopen.”

Op eigen benen staan

Eveline Bos-Postma (37): “Al op jonge leeftijd leerde mijn vader (nu 76) ons – mijn zussen en mij – om op eigen benen te staan. Simpel voorbeeld: we werden nooit naar school gebracht, moesten die zeven kilometer altijd fietsen – weer of geen weer. Mobieltjes waren er toen nog niet, dus bij pech moesten we aankloppen bij een boerderij om daar een telefoon te gebruiken. Zelfredzaamheid, zelf op zoek gaan naar een oplossing. Ook op latere leeftijd hamerde hij hierop. Niet in een relatie blijven hangen als je ongelukkig bent, bijvoorbeeld. En zeker niet financieel afhankelijk zijn, maar je eigen geld verdienen, een rijbewijs halen en een auto kopen, want ‘dan kun je altijd op jezelf terugvallen’. ‘Kan niet bestaat niet’ is zijn motto. Zijn glas is altijd halfvol, hij is een echte aanpakker en dat enthousiasme werkt aanstekelijk. Ik hoop dat ik die eigenschappen mijn leven lang kan vasthouden.”

Niet lullen maar poetsen

Jorien van der Velde – Gordijn (55): “Mijn vader heeft een pittige jeugd gehad. Zijn moeder overleed toen hij drie jaar was, zijn vader keek niet naar hem om en als klein jongetje zwierf hij letterlijk over straat. Tot hij op zijn derde werd geadopteerd door mijn grootouders. Zij waren al wat ouder en hadden een onvervalste Rotterdamse instelling: niet lullen maar poetsen. Daarmee is hij opgevoed. Toen hij eenmaal zelf een gezin had, werkte hij zich een slag in de rondte om ons een goed leven te bezorgen – soms had hij wel drie banen tegelijk.  Zo zorgde hij er onder andere voor dat mijn broers en ik konden studeren. Deze instelling gaf hij mij ook mee: dat het belangrijk is om zelf de verantwoordelijkheid te nemen over dingen, en dat elke actie een gevolg heeft en je daarmee moet dealen. Mijn broers en ik zijn door zijn toedoen hele sterke individuen geworden. We zaten nooit zonder werk en konden onszelf altijd financieel redden. We hebben onze schaapjes op het droge, met een mooi koophuis en een gevulde spaarrekening – het had heel anders kunnen lopen als mijn vader ons die les niet had meegegeven. Hij was gewoon de beste vader ter wereld. Was, want helaas is hij onlangs op 83-jarige leeftijd overleden. In mijn speech op zijn uitvaart heb ik hem uitvoerig bedankt. Ik mis hem elke dag. Zijn lessen probeer ik door te geven aan mijn kinderen.”

De eindbestemming is het belangrijkst

Joyce van der Meulen – Philipsen (35): “Toen ik na de middelbare school aan een vervolgopleiding begon, viel dat nogal tegen. Wat heet, ik vond het vréselijk, moest mezelf elke dag uit bed slepen en had bovendien geen klik met de lerares. Na dat eerste studiejaar moesten mijn ouders op gesprek komen en stopte ik noodgedwongen met mijn opleiding. Ik dacht dat mijn ouders ontzettend boos zouden worden, zéker mijn vader (nu 67). Die studie kostte handenvol geld waar mijn vader hard voor had gewerkt – naast zijn fulltime baan kluste hij ook nog bij in de weekenden. Mijn angst bleek onterecht. Hij zei: ‘Dit was duidelijk niet jouw opleiding, we zoeken iets anders voor je.’Het werd een opleiding meubelstoffering. Ik voelde me er als een vis in het water en haalde mijn diploma met vlag en wimpel. ‘Je leert niet lopen zonder te vallen, en je leert niets zonder te falen, dus je hebt het maar mooi gedaan’, zei mijn vader trots.Inmiddels ben ik een paar jaar werkzaam als kassamedewerker bij een bouwmarkt, iets totaal anders. Lang haalde ik mezelf daarmee omlaag, tot mijn vader zei: ‘Een winkel kan niet draaien zonder caissière, wees nou eens trots op waar je staat!” Inmiddels bén ik dat ook. De levensles die mijn vader me heeft geleerd, is dat of je nou links- of rechtsom gaat, de eindbestemming het belangrijkste is – hoe hobbelig het pad soms ook is.”

Werk hard en vertrouw op jezelf

Conny (38): “Mijn vader was een visserman. Hij was doordeweeks altijd op zee, ik zag hem alleen in het weekend. Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat hij er te weinig voor me was. Ik rijd sinds ik klein was fanatiek paard, op mijn achtste deed ik al mee aan crosswedstrijden, dwars door bossen, over boomstammen springen. ‘Hup, gaan! Gang is alles!’ riep mijn vader dan. Hij gaf mij vertrouwen. Ik heb daar een deel van mijn zelfstandigheid aan te danken. Ik leerde van hem hard te werken. Dat ik na mijn studie economie toch koos voor het ondernemerschap in de paardenwereld, vond hij niet mijn beste plan. Hij had gewoon het beste met mij voor en ‘iets met mijn studie doen’, was in zijn ogen dat beste. Maar ik volgde mijn hart, net als hij zelf altijd deed. Toen hij zag dat mijn keuze de juiste was, stelde hem dat gerust. September vorig jaar kreeg mijn vader de diagnose alvleesklierkanker. Twee dagen later overleed hij op 71-jarige leeftijd aan de gevolgen van een herseninfarct. Ik mis hem, mis zijn passie, zijn creativiteit en zijn gekkigheid. Het gaat goed met mijn bedrijf. Afgelopen jaar hebben we de omzet zien verdubbelen. Iets in mij wil mijn vader daar toch nog trots mee maken. Ik heb sterk het gevoel dat hij met mij meekijkt.”

Verdedig jezelf

Cheryl (32): “In 1990 opende mijn vader zijn eigen karateschool. Een jaar later ben ik geboren en ik groeide daar dus nagenoeg op. Ik was vier toen ik met karate begon; een beetje rollen en stoeien op de mat. Op m’n zevende ging ik echt op les en daardoor heb ik me goed leren verdedigen. Voor mijn vader was het heel belangrijk dat ik dat kon, hij wilde dat zijn dochter van zich af kon bijten. ‘Als er ooit iets gebeurt, dan deel je maar een paar trappen uit, zo hard als je kunt. En dan ren je weg’, zei hij bijvoorbeeld. We oefenden zelfs met rubber messen. Omdat ik weet dat ik ook echt van me af kan trappen, loop ik vrij zelfverzekerd op straat rond. Door de lessen die ik van mijn vader heb gehad, heb ik behoorlijk wat discipline. Dat heeft me ver gebracht. Ik ben Nederlands kampioen geweest en ik ben dertien jaar geleden mijn eigen bedrijf gestart. Zoiets gaat allemaal niet vanzelf, daar moet je echt wel wat voor doen. Ik ben mijn vader dankbaar voor wat hij mij heeft geleerd, ik zeg dat veel te weinig tegen hem. Inmiddels is mijn vader 66 is. Hij heeft de sportschool verkocht. Maar nog steeds doet hij aan karate en ik zie wat een voldoening hem dat geeft. Ik begrijp dat volledig. Karate heeft een speciale plek in mijn hart, net als mijn vader.”

Zorg dat je financieel onafhankelijk bent

Ingrid (47): “Mijn vader (74) is Indisch. Hij kwam in 1962 naar Nederland met zeven broers en zussen, een oudere zus bleef achter in Indonesië. Niet veel later overleed zijn vader en bleef zijn moeder, mijn oma dus, alleen met de kinderen achter. Het was hard werken; de oudste dochters gingen werken, oma caterde vanuit huis en mijn vader bracht de bestellingen na school op de fiets rond. Mijn vader is heel behulpzaam, dat tekent hem. Daarnaast is hij bescheiden, hij zal niet snel op de voorgrond treden. Waarin ik op hem lijk? Net als hij heb ik een sterk gevoel voor rechtvaardigheid.
Zodra het kon, moest ik een baantje van hem zoeken. Hij leerde me financieel onafhankelijk te zijn en dat ben ik nog steeds. ‘Je moet er wel wat voor doen’, heb ik in mijn jeugd regelmatig gehoord. Kansen moet je creëren door er hard voor te werken.
We hadden het vroeger niet breed, maar ik wist niet beter, dus ik miste ook niets. Toch voelt mijn vader zich er nu nog weleens schuldig over dat hij mijn broer en mij niet alles heeft kunnen geven wat hij wilde. Ik druk hem, als hij dat zegt, altijd op zijn hart dat we niets tekort zijn gekomen. Dat meen ik ook. Wij gingen dan wel niet ieder jaar op vakantie, maar de keer dat we een weekje naar Zeeland gingen, vond ik meer dan geweldig.”

Je kan alles

Esther (37): “Op mijn twaalfde gingen mijn ouders scheiden. Mijn twee jongere zusjes bleven bij mijn moeder, ik ging bij mijn vader wonen. Vanaf die leeftijd is het klussen begonnen eigenlijk. Mijn vader leerde hij mij behangen en tegels zetten. Eerst mocht ik alleen lijm smeren, daarna mocht ik het echte werk doen. ‘Als je je best doet, mag je met alles helpen’, zei hij. En zo liet hij mij steeds meer doen. Laminaat leggen, schilderen… Ik heb het allemaal van mijn vader geleerd! Alleen aan stukadoren waag ik me niet. In het huis waar ik nu met mijn man en dochtertje  woon, hebben we zelf de hele badkamer gestript, leidingen omgelegd, getegeld en de elektra in orde gemaakt. Voor mij is het normaal dat ik dit allemaal kan, maar ik heb al heel wat vrienden raar zien kijken als ik het vertel. Ooit had ik een date die echt niets kon. Dat vond ik zo ongemakkelijk! Ik ben blij dat mijn man ook handig is. We willen ooit nog samen een aanbouw aan ons huis plaatsen.
Ik ben er dankbaar voor dat mijn vader me zo bij alles heeft betrokken. Het maakte hem niet uit dat ik een meisje was. ‘Je kan álles’, is zijn instelling. Het is zo handig dat ik niet overal hulp voor hoef in te schakelen. Ik kan goed oplossingsgericht denken en ik heb door het vele klussen ook ruimtelijk inzicht gekregen. Mijn vader en ik zijn allebei heel eigenwijs, maar ruziemaken doen we nooit. We lachen vooral veel als we samen bezig zijn. Hoewel hij inmiddels met pensioen is, werkt hij meer dan ooit. Hij reist ook heel veel. We zijn samen Costa Rica door getrokken en mijn vader is met zijn cabrio van Amsterdam naar Tokio gereden. Hij zit in z’n tweede puberteit, zeg ik weleens. Ik ben trots op hem en blij met de goede band die we hebben.”

Je moet je eigen band kunnen plakken

Karin (38): “Mijn vader was vroeger hobbyboer, hij is het liefst buiten. Tien jaar geleden ging hij met vervroegd pensioen en sindsdien is hij alleen maar vaker weg, zegt mijn moeder wel eens. Hij is altijd bezig anderen te helpen, mijn vader pakt alles aan. ‘Kom Karin, help eens mee’, riep hij vroeger vaak. En zo leerde ik – heel cliché – van hem hoe ik een band moest plakken en hoe ik een autoband moest verwisselen. ‘Dan kun je het straks zelf doen’, zei hij dan. Ik vond het geweldig; ik was zelf ook een echt buitenkind. Ik had een skelter en mijn vader liet me, met veiligheidsbril op, meekijken toen hij de aanhanger laste. Hij liet me met zijn soldeerbout poppetjes solderen aan de keukentafel en mij meehelpen met het opzetten van een grote legertent die hij verhuurde. Vijf jaar geleden kochten mijn man en ik een klushuis. Er moest veel aan gebeuren, we hebben echt wel even getwijfeld. Mijn man is hovenier, die heeft het klussen dan weer niet zo van huis meegekregen. Maar we zijn ervoor gegaan en ieder weekend was mijn vader er om te helpen en ons van alles te leren. Tegenwoordig leert hij onze zoon Dion weer van alles. Zo hebben ze recent nog samen een kapotte radio uit elkaar gehaald. Ik kijk terug op een fijne jeugd, zou het zo weer over willen doen. Ik ben blij dat ik zo veel met hem samen heb gedaan.”

Tekst: Hester Zitvast, Mirthe Diemel
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.