6 lezeressen over hun ervaring met pesten: ‘Niemand die mij iets vroeg’

5 mei 2022

Pesten, dat doen alleen kinderen toch? Vergeet het maar, weten deze 6 vrouwen. En buitengesloten worden maakt erg eenzaam, vertellen ze.

‘Sinds dat grapje over mijn accent zeg ik liever zo weinig mogelijk’

Marieke (32): “Over twee maanden zijn de ouders van mijn vriend veertig jaar getrouwd. Ze vieren het met een lang weekend aan de Zeeuwse kust. Alle kinderen en aanhang zijn uitgenodigd. Sinds ik dit weet, heb ik buikpijn. Want wat de anderen gezellig vinden, is voor mij een hel.
Voordat wij een relatie kregen, was mijn vriend getrouwd met zijn jeugdliefde. Ik heb niets met hun scheiding te maken, toch lijkt mijn schoonmoeder mij de schuld te geven. Ze doet kortaf tegen me en als het maar even kan, begint ze over Robins ex, met wie ze nog altijd contact heeft. Dat is al pijnlijk genoeg, maar ook Robins zussen en zelfs schoonzussen doen ongeïnteresseerd tegen me. Ze vragen me nooit iets en uit mezelf zeg ik ook maar weinig, zeker sinds die keer dat ze een grapje maakten over mijn accent.
Mijn vriend vindt het rot dat zijn familie niet hartelijk tegen me is. Toch zegt hij er niets over, omdat het allemaal zo onderhuids gaat. Bovendien is hij een nakomertje en erg meegaand. Ik heb geprobeerd de situatie op te lossen door een mailtje te sturen aan Robins oudste zus, die mij het aardigst leek. Ik stelde voor om een keer samen te lunchen. Op van de zenuwen wachtte ik haar antwoord af. Maar ik heb nooit iets gehoord. ‘Misschien is je mail in haar spam beland’, probeert Robin mij moed in te spreken, maar ik weet wel beter: ze moet me niet.
En dan nu dat weekend in Zeeland… ik weet echt niet hoe ik dat moet overleven. Ik heb overwogen om te doen of ik ziek ben, maar dat is echt mijn eer te na.”

‘Ze deden of ze weggingen, om daarna samen het café in te duiken’

Hanna (41): “Ik ken Ilona uit de sportschool. We trokken daar al jaren samen op. Iedereen wist dat we close waren, ze noemden ons altijd in één adem. Maar sinds ze een collega heeft meegenomen om ook bij de club te sporten, is alles veranderd. ‘Voortaan doen we ons rondje gewoon met z’n drieën’, meldde ze doodleuk toen ze mij aan Ria voorstelde. Ik moest wel even slikken omdat mij niets gevraagd was, maar zette daarna mijn beste beentje voor.
Al snel merkte ik dat er maar een beetje bij hang. Ilona en Ria praten veel over hun werk en zijn erg op elkaar gericht. Ze liggen continu dubbel om inside jokes. Ik lach dan maar een beetje mee, maar voel me ondertussen ongemakkelijk. Ook weet ik dat Ilona allerlei dingen over mij heeft doorverteld aan Ria. Over mijn huwelijk bijvoorbeeld, en ruzies met mijn man. Daar begint Ria dan zomaar over.
Maar het vervelendste gebeurde vorige week. Na het sporten namen we afscheid op straat. ‘Fijne avond!’ riepen we naar elkaar, terwijl we wegfietsten. Omdat ik ontdekte dat ik iets in de sportschool was vergeten, reed ik na een paar minuten weer terug. En toen zag ik Ilona en Ria samen het cafeetje in stappen naast de sportschool. Kennelijk hadden ze net gedaan alsof ze weggingen, om mij niet te hoeven meevragen. Huilend ben ik omgekeerd. Er zit niets anders op: ik ga een andere sportschool zoeken.”

‘Ik ben het middelpunt geworden van hun geroddel’

Nora (33): “Wat was ik blij met ons nieuwe huis. Dicht bij het bos, in een hofje met veel kinderen: beter kon niet. Nu, ruim een jaar later, wil ik niets liever dan hier weg. Want in het hofje wonen buurvrouwen die vervelend tegen me doen. Terwijl het eerst goed zo klikte. Ze zijn van mijn leeftijd en vormen een hecht groepje. Ik vond het aardig dat ze mij daar ook bij wilden betrekken.
Maar al gauw merkte ik dat ze wel erg close waren. Ze kwamen continu bij elkaar over de vloer, roddelden veel over anderen uit de buurt en er kwamen dagelijks wel vijftig berichtjes in de groepsapp. Dat was mij veel te veel, met een fulltimebaan en een gezin. Toch deed ik mijn best om geen spelbreker te zijn. Daarom greep ik de winter en de nieuwe corona-maatregelen aan om een beetje afstand te nemen.
Sindsdien is de sfeer omgeslagen, kennelijk heb ik ze beledigd. Terwijl ik het toch echt bij mezelf hield en benadrukte dat ik ze heel graag mag. Nou, zij mij niet meer. Ik voel aan alles dat ik het middelpunt ben geworden van hun geroddel. Ik word afstandelijk begroet, voorstellen om nog eens koffie te doen worden afgewimpeld en ook mijn kinderen, die vaak met de kinderen van twee buurvrouwen speelden, lijken minder welkom meer. Zo pijnlijk!
Het is nu zo dat ik geen ei meer durf te lenen. Als ik thuiskom uit mijn werk, hoop ik maar dat ik niemand tegenkom, bang voor hooghartige blikken. Ik vind het zo ingewikkeld dat ik het liefst zou verhuizen. Helaas vindt mijn man dat ik het te veel opblaas. ‘Je bent ook wel erg op jezelf’, zei hij wat verwijtend, alsof het allemaal mijn eigen schuld is. Dat zelfs hij partij voor hen lijkt te kiezen, maakt me intens verdrietig.”

‘Niemand die mij iets vroeg. Na twee jaar!’

Ilse (53): “‘Nou, de corona-kilo’s zijn jou ook niet bespaard gebleven hè?’ was het eerste wat mijn collega Isabel tegen me zei, na twee jaar thuiswerken. De anderen op onze kamer schoten in de lach. ‘Trek het je niet aan hoor’, riep een van de mannen, de aardigste. Maar ik voelde mijn tranen branden.
Wat had ik er tegenop gezien om weer naar kantoor te gaan. Het thuiswerken de afgelopen twee jaar vond ik heerlijk. Ik had me namelijk nooit echt op mijn gemak gevoeld bij mijn naaste collega’s: vier meiden en twee mannen, allemaal veel jonger dan ik. Ze maakten grapjes die ik niet begreep en vroegen me nooit mee als ze gingen lunchen of wandelen. Ik suste mezelf dat het logisch was, gezien ons leeftijdsverschil. Toch deed het pijn als ik op een bankje buiten in mijn eentje mijn boterhammen opat.
Hoeveel pijn, merkte ik pas toen we thuis moesten werken. Op slag sliep ik beter, deed mijn werk met meer plezier en was ook nog eens veel productiever. Natuurlijk zag ik mijn collega’s bij online besprekingen. Maar dat was geen punt, omdat ik ze daarna weer lekker weg kon klikken.
Met angst en beven volgde ik eerder dit jaar het afschalen van de coronamaatregelen. En meteen de eerste dag op kantoor wist ik: dit ga ik niet volhouden. Buiten die flauwe opmerking over mijn coronakilo’s zat ik er de hele dag voor spek en bonen bij. Niemand die mij iets vroeg. Na twee jaar! Bizar toch? Dat weekend ben ik een andere baan gaan zoeken. Mijn vaste contract, mijn goede salaris, het was niet meer genoeg. Wat een geluk: binnen een maand had iets anders. Nu werk ik met mensen bij wie ik me geen nul voel. Wat een verademing!”

‘Ineens werd ik niet meer uitgenodigd voor etentjes’

Mirjam (46): “Sinds de middelbare school vormde ik een groepje met vier vriendinnen. Alles deelden we: slechte cijfers, onze eerste verliefdheden. Zo veel avonden samen naar de soos. Ook toen we trouwden en kinderen kregen, verloren we elkaar niet uit het oog. Een veilige basis voor altijd, ik wist het zeker.
Nou, wat een vergissing. Sinds ik gescheiden ben, is alles veranderd. In het begin steunden ze me nog erg, maar vanaf het moment dat ik lekker in mijn vel zat als single, hebben ze me langzaam uit het groepje gewerkt. Zo werd ik niet meer uitgenodigd voor de etentjes met ook de partners erbij. Toen ik dat ontdekte, was ik stomverbaasd. ‘Er is voor jou nu toch niets meer aan, met allemaal stellen’, zei Monique, die ik altijd als mijn speciale vriendin zag. ‘Dat maakt mij niet uit hoor’, antwoordde ik meteen. Maar hen kennelijk wel, want ook daarna vroegen ze me niet meer. Afspraken met z’n vieren werden ook ongemakkelijker. Als ik iets vertelde over een leuke date, luisterden ze amper of deden ze heel kritisch. Alsof ze het me niet gunden.
Op een dag kwam ik Henk tegen, de man van Monique. Hij reageerde verbaasd toen hij me zag: ‘Zit jij niet in Parijs?’ Want daar waren de andere drie. Op citytrip. We dachten dat jij toch geen geld had, schreef Monique toen ik haar appte waarom ze mij niet meegevraagd hadden.
Sindsdien heb ik niets meer laten horen. En zij ook niet. Ik snap het nog steeds niet. Mijn zus zegt dat mijn vriendinnen mij vast als een bedreiging zagen voor hun eigen huwelijk, nu ik single was. Als dat zo is, is dat echt belachelijk. Wat voel ik me verdrietig. Deze breuk doet me haast nog meer pijn dan mijn scheiding.”

‘Het valt stil of ze draaien zich zelfs van me af’

Jolijn (31): “Drie jaar geleden erfden mijn man en ik het huis van zijn ouders. We wonen er nu met veel plezier. Alleen staat het in een echte kak-gemeente en moet ik elke dag weer iets overwinnen als ik mijn kinderen naar school breng of ophaal. Ik heb gewoon niets met de andere ouders daar, vooral niet met de moeders. Het zijn zulke andere types dan ik. Dag in dag uit staan ze tot in de puntjes opgemaakt en in chique kleding op het schoolplein. Ik snap niet waar ze de tijd vandaan halen. Mij lukt dat niet, tussen mijn werk en het huishouden door, en een peuter die om de haverklap iets over me heen gooit of spuugt.
In het begin heb ik erg mijn best gedaan om contact met de andere moeders te maken, al voelde ik me nog zo misplaatst tussen hen. Maar het was duidelijk dat ze me niet moesten. Het viel altijd stil als ik me aansloot bij een groepje, soms draaiden moeders zich echt van me af. Nu probeer ik het niet eens meer.
Ik praat alleen met een andere moeder, die er net zo buiten valt als ik. Samen maken we grapjes over de anderen. Toch voelt dat als een zwaktebod, want het liefst zou ik er gewoon bij horen. Al zijn het mijn mensen niet, dit gevoel van te min zijn, doet veel zeer.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.

Tekst: Lydia van der Weide
Foto: Getty Images