Lieke ging tóch niet voor abortus: ‘Ik heb nooit spijt van mijn keuze gehad’
22 maart 2022
Op haar 22ste raakte Lieke* (25) ongepland zwanger. Uit schaamte en angst om het haar omgeving te vertellen, overwoog ze abortus. De afspraak stond al gepland, maar Lieke bedacht zich. Inmiddels heeft ze een zoontje van 2,5 jaar.
Strenggelovig gezin
“Ik kom uit een strenggelovig gezin, waar eerst trouwen en daarna kinderen krijgen de norm is. Toen ik er na een week of zes dan ook achter kwam dat ik zwanger was, dacht ik direct: ik kan het kind niet houden. Ik moet het weg laten halen. Anders kwam tenslotte uit dat ik niet aan dat ideaalplaatje had voldaan, want ik had geen relatie en de zwangerschap was niet gepland. Aan het kindje krijgen en opvoeden zélf, dacht ik nog niet eens. Zo erg stond mijn schaamte op de voorgrond.
Ik vertelde in eerste instantie aan niemand wat er aan de hand was en belde met een abortuskliniek. De afspraak werd gemaakt. Tussen het telefoongesprek en de afspraak had ik bedenktijd. Ik dacht in die tijd heel goed na. Ik zou het kindje dus laten weghalen. Niet eens vanwege het kindje zelf, maar meer vanwege het feit dat ik het dan geheim kon houden en geen schaamte zou hebben. Abortus was dan eigenlijk meer een uitvlucht voor alle consequenties, bedacht ik me. Hoe meer ik tot bezinning kwam, hoe meer ik dacht: waarom ga ik dit doen? Is het wel een eerlijke reden om voor abortus te gaan?”
Boos
“Meer en meer besefte ik dat ik het niet eerlijk vond. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik de afspraak uiteindelijk heb afgezegd en besloten heb er niet voor te gaan. Mijn zwangerschap deelde ik pas met mijn familie toen ik officieel had besloten om niet voor abortus te kiezen. Daar zouden ze vroeg of laat tenslotte toch achter komen. Het was echt een ding om dat te vertellen. Mijn familie was in shock. Mijn opa en oma komen uit een heel christelijk dorp en vooral mijn oma was echt boos. Mijn tante wilde dat ik voor abortus zou gaan. Dat heeft ze niet tegen mij persoonlijk gezegd, maar dat kreeg ik dan via mijn moeder te horen. Mijn ouders waren vooral van mening dat ik dan maar met de vader moest trouwen en samen met hem het kind zou opvoeden, maar mijn situatie met hem was beslist geen goede situatie. Het was een heftige tijd.”
Lees ook: Vera houdt haar abortus verborgen voor haar man: ‘Drie kinderen is meer dan genoeg’
Worsteling
“De zwangerschap zelf was een periode waarin mijn gevoel naar mijn idee een beetje afgesloten was. Ik had een worsteling met mezelf, mijn familie, het kind… Sommige vrouwen zijn helemaal één met het kindje in hun buik, maar ik had dat helemaal niet. Ik vond het heel moeilijk om te beseffen dat er een kindje in mij groeide. Het heeft lang geduurd voor ik me dat realiseerde. Misschien wel vijfentwintig weken, toen ik de eerste trapjes pas echt goed kon voelen. En nog steeds zat ik af en toe tussen verstand en gevoel in. Ook twijfelde ik of ik wel een goede moeder zou zijn. Of ik wel genoeg van mijn kind kon houden, het de juiste opvoeding zou geven.”
“Ook nadat mijn zoontje werd geboren, had ik het de eerste periode nog moeilijk. Ik ervoer geen verbondenheid met hem. Ik had geen postnatale depressie, maar door al het gedoe rond mijn zwangerschap, had ik er wel de grootste moeite mee om die verbondenheid met mijn kindje te voelen. Gelukkig is dat steeds meer gegroeid en uiteindelijk helemaal goed gekomen. Inmiddels ben ik heel close met mijn zoontje en voel ik die connectie wél.”
Zijn vader
“De vader van mijn kind speelt geen grote rol in zijn leven. Mijn zoontje heeft hem nu zo’n drie keer gezien. Toch weet ik ook dat het niet helemaal netjes is geweest van mijn kant, want ik heb hem pas verteld dat hij een zoontje heeft toen zijn kind een half jaar was. Dat was een shock voor hem, wat ik goed snap. De reden dat ik het niet meteen heb gezegd, had te maken met de situatie waarin ik mij met hem begaf. Uit angst durfde ik het niet met hem te delen. Ik wist niet welke consequenties het zou hebben. Uiteindelijk heb ik het wel verteld, omdat ik niet kon leven met zo’n geheim. Dat wilde ik niet.”
Geaccepteerd
“Spijt van mijn keuze om niet voor abortus te gaan, heb ik nooit gehad. Misschien had ik het wel gedaan als ik de bedenktijd niet had gehad. Als ze in de kliniek hadden gezegd dat ze binnen een paar dagen plek hadden, was mijn kindje misschien wel binnen een week weggeweest. Dat vind ik een heftig besef. Het gaat tenslotte wel over een leven. Mijn familie heeft mijn zoontje inmiddels gelukkig volledig geaccepteerd. Hij hoort er helemaal bij. Zelf heb ik een hele goede band met hem. Mijn zorgen over of ik wel van hem zou houden, waren nergens voor nodig. Ik hou van hem en ben echt zijn moeder.”
*Wegens privacy redenen is de naam in dit artikel gefingeerd.
Tekst: Laura van Horik
Foto: Getty Images
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
Meer van Redactie
