Lezeressen vertellen: ‘Dit had ik liever niet willen weten…’

Tekst: Mariette Middelbeek

9 april 2025

Alles weten maakt niet gelukkig, zo luidt een oude wijsheid. En dat geldt zéker als je zwager bang is dat hij een soa heeft, je buren swingers blijken te zijn of je collega een kantoordief is.

‘Ineens stond mijn zwager voor de balie…’

Ellen (43): “Ik werkte net drie weken achter de receptie bij de soa-poli. Na mijn vorige baan, ook achter een receptie maar dan bij een kantoor, wist ik niet wat ik wilde en dit kwam toevallig voorbij. Die nieuwe baan was voor mij niet zo’n groot ding en ik vertelde het dan ook pas een week nadat ik al was begonnen aan mijn zus. We zijn niet erg close. We kunnen prima met elkaar, maar zoeken elkaar gewoon niet zo vaak op.
De man van mijn zus is een goedzak, maar ik heb niet veel met hem. We zijn altijd snel door onze gespreksonderwerpen heen. Voor mijn zus is hij echter prima: betrouwbaar, veilig. Althans, dat dácht ik. Want wie verscheen er ineens voor mijn balie op de soa-poli…? Juist, mijn zwager. Het moment was uiteraard zeer ongemakkelijk. Ik denk dat hij niet wist dat ik er werkte. Het is ook niet zo gek, mijn zus heeft het waarschijnlijk gewoon niet verteld. Ik zou ook niet het bedrijf kunnen noemen waar mijn zwager werkt. Maar op het moment dat ik hem daar zag staan, met de schrik in zijn ogen, wilde ik heel graag dat ze het wel had verteld. Dan was hij zeker ergens anders naartoe gegaan.
Ik weet niet wát hij heeft uitgespookt, maar blijkbaar was het wel van dien aard dat hij een hiv-test nodig had. Dan denk ik zelf al snel aan een homoseksuele relatie, al hoeft dat natuurlijk niet. In elk geval schreef ik hem in, verwees hem naar de wachtkamer en bleef daarna met een bonkend hart achter. Die middag heb ik twee uur met de hond door het bos gelopen, niet wetend wat te doen. Ik heb een beroepsgeheim, maar tegelijkertijd: als mijn zus nu ook een risico loopt op hiv en ik weet dat, moet ik haar dan niet waarschuwen?
De uitslag van mijn zwagers test weet ik niet. Soms denk ik: moet ik mijn zwager bellen om het te bespreken? Maar ik mag dat eigenlijk niet doen. Hij is een patiënt en daarmee verdient hij de grootst mogelijke privacy. Ik zou willen dat hij míj zou bellen, zodat we erover kunnen praten, het liefst voor de volgende familiebijeenkomst met Pasen. Ik weet echt niet waar ik dan moet kijken.”

‘Mijn moeder zat om tien uur al aan de wijn’

Chantal (33): “Het viel me al vaker op dat mijn moeder, als ze ’s avonds belde, moeilijk uit haar woorden kwam of ineens emotioneler reageerde dan ik van haar gewend ben. ‘Heb je gedronken?’ vroeg ik een keer. Mijn moeder houdt zeker van een glas wijn, maar een probleemdrinker zou ik haar niet noemen. Maar vanaf dat moment, nu een jaar geleden, viel het me op dat ze vaker dronken overkwam. Ze belde vaak ’s avonds, dan is mijn vader meestal weg voor zijn werk. Mijn moeder heeft dus alle gelegenheid om te drinken. Ik begon me steeds meer zorgen te maken. Ik heb overwogen er met mijn vader over te praten, maar mijn ouders hebben niet zo’n goed huwelijk. Het is goed mogelijk dat mijn vader een van de reden is dat ze drinkt.
Een paar maanden geleden besloot ik er met mijn moeder over te praten. Op een ochtend ging ik bij haar langs en ik kwam duidelijk ongelegen. Ze probeerde de fles nog weg te zetten, maar ik had het al gezien: mijn moeder zat om tien uur ’s ochtends aan de wijn. ‘Niet tegen papa zeggen’, zei ze en ze zat erbij als een betrapt kind. Ik beloofde het, maar zei ook dat ze naar de huisarts moet, hulp moet zoeken. Alleen zijn we nu best een tijdje verder en ze doet niets. Niet nodig, vindt ze. Ze heeft het in de hand, ze drinkt al veel minder. Ik weet dat dat niet waar is. Mijn man vindt dat ik met mijn vader of de huisarts moet praten, maar dan voelt het alsof ik mijn moeder verraad. Soms denk ik: was ik die ochtend maar thuisgebleven. Het niet weten zou makkelijker zijn geweest. Maar aan de andere kant, nu kan ik mijn moeder helpen. Ik weet alleen nog niet goed hoe.”

‘Ik kan niet meer normaal naar mijn buren kijken’

Chrissy (37): “Regelmatig denk ik: waarom moest je mij dit zo nodig vertellen? Mijn buurvrouw Beate en ik zijn niet eens zo close, in elk geval niet close genoeg om geheimen met elkaar te delen. En toch liet ze het zich ontvallen, op een buurtborrel. ‘Jos en ik zijn zo gek op elkaar dat we elkaar heus wel wat gunnen, hoor’, zei ze, een tikje aangeschoten. Ik was de enige die het hoorde en wist niet goed wat ze bedoelde, tot ze het uitlegde. Jos en zij hebben seks met andere stellen, of soms los van elkaar met een andere man of vrouw. Swingers, dus. Helemaal prima, niks mis mee, iedereen moet doen wat hij wil. Maar het ding is: ik wil het niet weten. Sinds ik het wel weet, kan ik niet meer normaal naar mijn buren kijken. Ik ben de hele tijd bang dat ik per ongeluk een signaal afgeef dat mijn man en ik ook wel ergens voor open staan. Ik doe krampachtig en probeer afstand te houden. Die arme mensen moeten wel denken dat ze iets verkeerd hebben gedaan, maar dat is niet zo. Ze moeten alleen hun geheimen bij zich houden, dat is wel zo rustig voor iedereen.”

‘Pennen, thee, het verdwijnt allemaal in haar tas’

Hennie (60): “Vanaf de eerste dag op mijn nieuwe werk kon ik het goed vinden met Richarda, mijn tien jaar jongere collega. Toen we niet lang daarna een nieuwe manager kregen, groeide onze band nog meer, omdat hij zowel incapabel als ongelooflijk lomp bleek te zijn. We vonden elkaar in onze gedeelde ergernis. Toen ik Richarda een keer in het kopieerhok zag, waar ze een pak A4-papier in haar tas liet glijden, kwam het niet in me op om onze manager in te lichten. ‘Ik moet vanavond sinterklaasgedichten printen’, zei ze. ‘En het papier is op. Volgende week leg ik een nieuw pak terug.’ Dat deed ze niet, maar goed, wat is één pak papier op een groot kantoor? Alleen viel het me op dat er vaker dingen verdwenen. Ik vroeg Richarda ernaar, maar ze ontkende het. Tot ik haar opnieuw betrapte, deze keer met een toner van de printer. ‘Ik leg hem terug’, beloofde ze, maar dat heeft ze niet gedaan.
Inmiddels weet ik dat ze echt veel meeneemt: pennen, thee, zelfs de twee kussentjes van de bank bij de receptie, het verdwijnt allemaal in haar tas. Ik vind het heel lastig. Haar verraden voelt niet goed, maar het stelen ook niet. Ik vind het jammer, want Richarda en ik konden goed met elkaar opschieten, maar hierdoor ben ik heel anders naar haar gaan kijken. Daar komt bij dat we een prima werkgever hebben, die goed voor ons zorgt. Ja, de manager is een eikel, maar het bedrijf is gewoon hartstikke netjes. Dan vind ik dat je als werknemer ook netjes moet zijn. En daar hoort ook wel bij dat je het meldt als je collega steelt. Eigenlijk had ik liever gehad dat Richarda het stelen beter had aangepakt, zodat ik het niet gemerkt had. Dan had ik nu niet met zo’n lastig dilemma gezeten.”

‘Als we met elkaar aan tafel zitten, denk ik soms ineens aan zijn piemel’

Fayenne (30): “Superblij was ik, dat mijn vriendin Eliane na een pijnlijke break weer een date had. Ze had een leuke avond met een jongen, er kwam een tweede date en ze werd langzaam verliefd. Maar toen ging ze met hem mee naar huis en… knapte totaal af. ‘Hij heeft een micropenis, Fayenne’, zei ze ontdaan, toen ze me belde. ‘Echt mícro, hooguit een paar centimeter.’ Ik wist wel dat het bestond, maar had er niet echt een beeld bij. Tot Eliane me precies uit de doeken deed hoe klein die piemel was en hoe erg hij zich daarvoor schaamde, maar dat zij niet verder kon met deze relatie.
Behalve dan dat ze dat wél deed. Na een paar weken sprak ze toch weer met hem af. Zijn karakter won het van zijn geslachtsdeel. Ze zijn nu al een jaar samen en het is een hartstikke leuke jongen. Regelmatig spreken we af met ook mijn vriend erbij en ik baal echt dat Eliane me heeft verteld hoe klein zijn piemel is, dat wil ik helemaal niet weten. Als we met elkaar aan tafel zitten, denk ik soms ineens: een paar centimeter… En ik vind het voor hem ook niet leuk dat ik het weet. Het was voor iedereen beter geweest als Eliane gewoon haar mond had gehouden.”

‘Ik veroorzaak echt een enorme ruzie als ik dit vertel’

Michaëla (50): “Mijn vriendin Jozien is een lieverd, maar ze is soms wel wat stellig in haar overtuigingen. Zo is ze bijvoorbeeld enorm tegen alcohol en begin niet over fatbikes, want ze houdt niet meer op je te vertellen wat daar allemaal mis mee is. Roken is ook een stokpaard van haar, daar is ze enórm op tegen. Net als op vapen. Ze is zelfs iemand die posters op de ramen plakt en als er iets in het nieuws is over het verbieden van bepaalde vapes, deelt ze alles wat ze daarover kan vinden op Facebook.
Alleen heeft Jozien haar overtuiging niet meegegeven aan haar vijftienjarige zoon Rocco. Via mijn dochter, die bij Rocco op school zit, weet ik dat hij vapet. En niet een klein beetje ook. Mijn dochter heeft er foto’s van gemaakt en ik kon mijn ogen niet geloven. Het lijkt erop dat Rocco behoorlijk verslaafd is en dat vind ik op een rare manier zielig voor Jozien. Ze strijdt zó tegen dat roken en vapen en dan dit. Enerzijds wil ik het haar vertellen. Ik ben haar vriendin en ze heeft recht op de waarheid, ook omdat ze dan bij Rocco kan ingrijpen. Anderzijds heb ik het hart niet om dit te doen. Jozien wordt gék, die kan hier maandenlang niet van slapen, dit breekt haar echt. En die arme Rocco komt waarschijnlijk het huis niet meer uit. Ik veroorzaak echt een enorme ruzie als ik dit vertel. Dus kies ik de makkelijke weg, maar die voelt ook niet goed. Ik hoop maar dat Rocco uit zichzelf stopt. En tot die tijd vraag ik mijn dochter me niets meer te vertellen.”

‘Mijn neef weet niet dat zijn vriendin een abortus heeft ondergaan’

Wanda (43): “Mijn neef Rik en ik zijn opgegroeid als broer en zus. Gezamenlijke vakanties, logeren, onze band begon al jong en bleef op volwassen leeftijd voortduren. Toen hij trouwde en weer scheidde, was ik er voor hem. En toen hij vier jaar geleden Anne ontmoette, was ik hartstikke blij. Anne en ik hadden meteen een klik en we werden vriendinnen. Rik en Anne hadden allebei een soort kinderwens, maar ook weer niet zo sterk dat ze er echt werk van maakten. Ze lieten het op z’n beloop en zou het gebeuren, dan was het leuk. Zo niet, dan zouden ze geen behandelingen gaan doen.
Maar, zo vertelde Rik mij een keer, hij zou het echt wel heel leuk vinden. Hij wilde Anne niet onder druk zetten om behandelingen te ondergaan en als het niet gebeurde, legde hij zich daarbij neer. Maar hij hoopte er wel echt op en heel eerlijk, ik vind hem een geboren vader, dat zie ik als hij met mijn kinderen is. Ik hoopte dus ook heel erg dat het zou gebeuren, maar een zwangerschap bleef uit. Dácht ik… Maar het bleek anders te zitten en dat heeft Anne me verteld tijdens een weekendje weg, met de nodige alcohol op. Ik baal echt van haar loslippigheid na een paar glazen Aperol, want nu weet ik dus dat Anne wel degelijk zwanger is geworden, maar daarvan ontzettend in paniek raakte, want het deed haar beseffen dat ze helemaal geen kind wil. En dus liet ze een abortus doen, zonder dat Rik dat wist.
Sinds ik dit weet, heb ik enorme gewetensnood. Rik is mijn neef en ik hou van hem, ik vind echt dat hij de waarheid verdient. Maar Anne heeft me dit wel in vertrouwen verteld. En als ik hem inlicht, is er een kans dat ik hun relatie kapot maak. Mag ik dat wel doen? Wil ik die verantwoordelijkheid dragen? Tegelijkertijd denk ik: als Rik zo’n groot geheim van mijn man zou weten, zou ik ook willen dat hij me dat vertelt. Hij verdient mijn loyaliteit, hij is mijn familie, hij voelt als mijn broer. Ik weet dat ik het hem moet vertellen en ik weet tegelijk dat ik het niet moet doen. Ik denk er dagelijks aan, pieker me suf, slaap slecht. Het is een onmogelijk dilemma, waarin ik het eigenlijk niet goed kan doen. Ik hoop dat Anne van gedachten verandert, weer zwanger wordt en het deze keer wel houdt. Als dat gebeurt, houd ik voor altijd mijn mond.”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.