Home
Persoonlijke verhalen
Lina: ‘Wij verhuisden vanwege de pesters van onze zoon’

Lina: ‘Wij verhuisden vanwege de pesters van onze zoon’

16 oktober 2023

Gezellig, die nieuwe basisschool in het dorp waar ze naartoe verhuisd waren, dacht Lina (39). Had haar zoon Evan (nu 13) vriendjes in de buurt. Maar Evan werd gepest en na twee jaar besloten Lina en haar man Imran (49) weer te verhuizen. “We hebben met alle liefde een kamer en garage ingeruild, voor het geluk van ons kind.”

“Bij de eindmusical van groep acht, had onze zoon Evan nul tekst. Hij was boom, met als enige taak stil te staan en af en toe zijn armen, de takken, mee te bewegen op de muziek. Het was ook de enige rol die overbleef, nadat Evan uitgerekend op de ochtend van de rolverdeling naar de beugeltandarts moest. Ze waren hem per ongeluk – maar wij denken expres – vergeten. Vandaar dat hij als een veredeld decorstuk was uitgekozen. Ik heb nog gebeld met zijn juf, maar er was niks anders beschikbaar, beweerde ze. Natuurlijk zei ik niks tegen Evan over mijn frustratie. Ik zocht het allermooiste bomenkostuum uit met takken en bladeren, zodat hij er prachtig uitzag. Zelf was hij door zijn onzekerheid stiekem allang blij dat hij niet op een vol podium hoefde te performen. Maar het is natuurlijk heel schrijnend als jouw kind als enige niet spreekt of zingt in nota bene de eindmusical. Mijn man was zo boos, dat hij vlak voor de toegift vertrok. Hij wilde niet naar de naborrel en niemand van school meer onder ogen komen. Blij dat we straks zouden verhuizen, niets meer met deze mensen te maken zouden hoeven hebben en dat er dan ook een eind zou komen aan twee jaar van ellende en pesterijen.”

Pissebed en stinkdier

“Het begon allemaal toen wij bijna drie jaar geleden verhuisden van de grote stad naar een klein dorp. Mijn man is manager bij een grote winkelketen en kreeg een promotie bij een winkellocatie, zestig kilometer verderop. In die buurt lagen de prijzen voor koopwoningen een stuk lager.
De nieuwe baan zorgde voor een verbetering in woongenot. Na jaren op een driekamerappartement te hebben gewoond tussen voornamelijk senioren, konden we nu een vrijstaande eengezinswoning met garage kopen in een kinderrijk dorp. Leek ons fantastisch voor Evan, die enig kind is en nu allemaal vriendjes in de buurt zou hebben.
We bezochten de enige school in het dorp en onze indruk was positief. Weliswaar dertig kinderen per klas, maar met betrokken leraren en assistenten, zo leek het. Evan zou halverwege het schooljaar moeten starten en om helemaal te integreren, maakten we Evan ook meteen lid van de plaatselijke voetbalclub. Veel jongens uit zijn nieuwe klas, zaten daar ook op, hoorden we.
De eerste weken verliepen prima. Ons huis was fijn, mijn man stond niet meer in de file en was in een kwartier thuis en we werden spontaan uitgenodigd voor buurtbarbecues en het jaarfeest.
Ook Evan leek het naar zijn zin te hebben, al werd hij na een paar weken wel steeds stiller. Hij had vaker last van buikpijn en wilde dan niet naar school. Volgens hem lag het niet aan de klas. In eerste instantie geloofde ik hem, dacht ik dat hij gewoon moest wennen. Maar toen het aanbleef en steeds erger werd, vermoedde ik dat er meer scheelde.
Pas na heel veel vragen van mij, wilde Evan iets vertellen. Er was iets naars op school gebeurd. De juffen op deze school waren een stuk strenger dan op zijn oude school. Je mocht bijvoorbeeld niet zonder toestemming naar het toilet. Tijdens een les had hij twee keer zijn vinger opgestoken om te vragen of hij mocht plassen, maar de juf had hem genegeerd en onaardig toegesproken. Hij moest maar even wachten en zijn plas ophouden. Later beweerde de juf dat het op dat moment erg druk was in de klas met veel vragen van kinderen. Ze legde net moeilijke sommen uit en wilde stilte. Als kinderen dan continu naar de wc en terug lopen creëert dat onrust en leidt de andere kinderen af.
Evan had daarna niet meer gedurfd zijn vinger op te steken, maar redde ook de grote pauze niet. Hij had daarom een ongelukje gehad en een beetje in zijn broek geplast. Uiteraard hadden wat kinderen zijn natte broek opgemerkt en ze hadden hem allemaal uitgelachen.
John, de grootste branieschopper uit het dorp, had hem uitgescholden voor pissebed en de rest deed vrolijk mee. De dag van het gebeuren had hij er thuis niets over verteld en de natte (inmiddels opgedroogde) broek gewoon in de wasmand gegooid.
De dagen erna hield het schelden aan. Hij werd ‘Evan de broekenplasser’ genoemd en niemand wilde meer naast hem zitten of met hem spelen, omdat hij ‘stonk’. Het gepest werd voortgezet op de voetbalclub, waar John aanvoerder was. Binnen de kortste keren wist het hele team van de natte broek. Niemand wilde meer met het ‘pissebed’ of ‘stinkdier’ in een kleedkamer zitten, dus kleedde Evan zich thuis alvast om of deed het op de wc van de club. Op de training kreeg hij nog amper een bal en in de wedstrijd stond hij vaak wissel.
Toen Evan mij en mijn man uiteindelijk vertelde over het plasincident, zijn we direct naar school gestapt. Ik was boos en verdrietig tegelijk. Ik vond het zo zielig voor mijn mannetje, maar nam het ook de school kwalijk. Ze hadden meteen moeten ingrijpen, want volgens Evan wist juf van de pesterijen. We hebben daarop een gesprek met de directeur en de juf gehad. Volgens hen viel het allemaal wel mee, was Evan er slechts een of twee mee geplaagd, maar ze beloofden te gaan praten met John. Bovendien was het bijna zomervakantie, ze verwachtten dat na zes weken de grap er wel af zou zijn en Evan letterlijk pispaaltje af.”

Huilend moederhart

“Helaas was dat niet het geval. Ja, het letterlijk uitlachen over het broekplassen hield in groep zeven godzijdank op, maar Evan bleef het hele schooljaar een buitenbeentje. Hij had geen vriendjes, werd niet uitgenodigd voor kinderpartijtjes en op zijn eigen feestje kwam niemand opdagen. Wat we ook voor leuks verzonnen, van paintballen tot bowlen, de kinderen zegden af. Ook wij werden niet meer gevraagd op buurtborrels en mensen meden me als ze me in de supermarkt of op het schoolplein zagen.
Van voetbal ging Evan af en wilde niet meer op een andere sport. Hij ging met tegenzin naar school en thuis kroop hij urenlang achter de Playstation of ging vissen met mijn vader. Zijn enige vriend.
Het pesten in de klas stopte niet. Evan werd vaak belachelijk gemaakt om zijn kapsel/ schoenen/ kleding/ lach/ handschrift/ spreekbeurt. Noem het op, of de kinderen hadden ergens de pik op. Ongelofelijk pijnlijk voor hem, maar ook voor ons als ouders om mee te maken.
Mijn man kon er niet mee omgaan. Hij raakte vaak erg gefrustreerd en reageerde dat af op Evan. Hij was zelf altijd heel populair als kind en kon niet begrijpen dat Evan geen vrienden kon maken. Hij gaf hem regelmatig tips, maar Evan deed daar niks mee. Hij wist gewoon niet hoe het tij te keren.
Ik snapte onze zoon beter, tegen pesters begin je niks. Het zijn vaak zelf onzekere kinderen die het lekker vinden om een ander te treiteren. Het gaat vaak om niks, ze zoeken gewoon een aanleiding om iemand te kleineren waardoor ze zichzelf groter en stoerder voelen. Maar dat maakte het niet minder pijnlijk. Ik praatte Evan elke dag moed in, vertelde dat het niet aan hem lag en dat hij zich er niks van moest aantrekken. Maar mijn moederhart huilde.”

Eigen schuld

“Begin groep acht ontplofte de bom finaal. Er was een basketbaltoernooi van alle scholen uit de regio, waar alle kinderen uit Evans klas aan meededen. Ook onze Evan. De gymmeester had de teams gemaakt en Evan zat toevallig in een team met John. Johns vader was coach.
Imran en ik zaten aan de kant, helemaal blij dat ons kind eindelijk ergens bij hoorde. Maar al tijdens de warming-up ging het mis. John schoot van dichtbij keihard de bal in het gezicht van Evan, waardoor hij bijna out ging en met een bloedneus op de grond zakte.
Imran zag alles vanaf de kant gebeuren en was woedend! Hij vloog over het hekje van de tribune in de sporthal en greep John in zijn nekvel. Niet om hem te slaan, maar wel om hem stevig toe te spreken. Dit was overduidelijk een gerichte actie van John op onze Evan. Daarop kwam ook Johns vader het veld ingestormd, duidelijk niet gediend van deze interventie.
Vervolgens werd het een nare situatie, met duwen, trekken en schelden. Imran was zo ontzettend boos, na al die maanden van pestellende, hij uitte al zijn frustratie op Johns vader. Maar die vond het allemaal de schuld van ons ‘sukkeltje’. Hij zei het heel meerderwaardig: Evan was niet mans genoeg, anders val je niet van zo’n slap schot.
Imran wilde het liefst Johns vader bij zij keel grijpen en hem in elkaar slaan, maar wist zich in te houden. Niet hier, zeker niet voor de ogen van alle kinderen. Wel haalde hij direct Evan van het veld en we gingen naar huis. Eenmaal thuis hakten we de knoop door: dit kon niet langer doorgaan. We moesten ons kind weghalen uit deze vergiftigde omgeving. Ik lag elke nacht te piekeren.
Die avond ging ik direct op Funda, op zoek naar woningen, minstens twintig kilometer verderop. Nog goed te berijden voor het werk van mijn man, maar ver genoeg van deze nare gemeenschap, waarin iedereen elkaar kende en niemand het schijnbaar opnam voor ons geplaagde kind.
We zetten ons eigen huis te koop en besloten in overleg met Evan nog wel groep acht af te maken, om niet weer te hoeven wisselen van basisschool. Maar we wilden hem per se niet bloot stellen aan dezelfde kinderen straks op de middelbare school. Er zat een groot vmbo/havo complex in de buurt, waar alle kinderen, onder wie ook John naartoe zouden gaan.
De laatste maanden in groep acht telden we de dagen af. Het was redelijk rustig qua pesten, het was meer volkomen negeren. Met als negatief hoogtepunt het gedoe rondom de eindmusical.”

Kamer minder voor meer geluk

“Uiteindelijk is het ons gelukt en zijn we verhuisd. Onze eigen woning werd redelijk snel en met iets overwaarde verkocht. Wij hebben we een comfortabel, wel iets kleiner huis gevonden in de buitenwijk van een stad. We hebben met alle liefde een kamer en garage ingeruild, voor het geluk van ons kind. We zijn hier anoniemer, maar dat is prima. Ik zeg mijn buren gedag, maar meer ook niet.
Evan gaat hier nu naar het vmbo. Godzijdank ontmoette hij al meteen de eerste dag een leuke jongen, die vlakbij woont. Ze fietsen elke dag samen naar school, hebben de grootste lol en zijn vrienden geworden. Ik heb altijd geweten dat het niet aan Evan lag dat hij geen vrienden had. Evan is een superleuk joch, hij had gewoon een verkeerde start gemaakt op zijn oude school.
Wat de toekomst brengt, weet ik natuurlijk niet, maar het ziet er een stuk beter uit. Evan heeft het erg naar zijn zin en wil alle nare herinneringen allemaal achter zich laten. Ik hoop maar dat het lukt, maar ik blijf hem goed in de gaten houden. Pesten laat altijd littekens achter, hopelijk hebben we nog op tijd ingegrepen en de wond zo klein mogelijk te houden.”

Tip van de redactie

In Alles over pesten bespreekt Mieke van Stigt waarom en wanneer kinderen (en volwassenen) pesten, waarom sommigen de klos zijn en waar ouders van gepeste kinderen tegenaan lopen. Voor meer informatie klik op onderstaande button.