Home
Persoonlijke verhalen
Linda: ‘Mijn kinderen zijn tot op het bot verwend’

Linda: ‘Mijn kinderen zijn tot op het bot verwend’

10 januari 2023

Linda (51) vierde afgelopen Kerstmis niet met haar kinderen. Die gingen liever skiën – bij wijze van kerstcadeau dat Linda en haar ex mochten betalen. “Ik wilde mijn dochter en zoon een gelukkige jeugd geven, maar heb ze opgevoed tot verwende jongvolwassenen.”

Linda: “Mijn ogen gingen pas open toen mijn dochter Lara dertien was, ruim negen jaar geleden. Maanden zeurde ze al om een robothuisdier, destijds dé decemberhit onder het kinderspeelgoed. Ik was net gescheiden, financieel stonden de zaken er minder rooskleurig voor dan Lara en haar broer Ramon tot die tijd gewend waren. Ik vond haar ook wat aan de oude kant voor het speeltje, ze zat net op de middelbare school. Bij de groothandel vond ik iets soortgelijks. Van een ander merk, en stukken goedkoper. Aanvankelijk was Lara er dolblij mee toen ze het op Kerstavond uitpakte. Tot haar jongere neefje tijdens het familiekerstdiner op de volgende dag met het échte robothondje aan kwam zetten. Jaloers smeet Lara het hare in de hoek, waarop haar vader – die Kerstmis nog gezellig met ons samen vierde – acuut beschaamd alsnog de gewenste versie bestelde. Geschokt keek ik toe hoe het voor hem én Lara de normaalste zaak van de wereld was. Ze speelde er in de weken daarop welgeteld drie keer mee, daarna verdween het onder in een rommelmand. En ik wist: hoe lief en invoelend ze ook zijn, we hebben ze opgevoed tot verwende, lakse kinderen.”

Luxe levensstijl

“Dat mijn ex Sytze en ik onze kinderen verwend opvoedden, was aanvankelijk een bewuste keuze. Zelf groeiden we vrij pover op. In gelukkige gezinnen, maar zonder ruimte voor extra’s als vakanties of een wat groter kerst- of verjaarscadeau. Toen Sytze en ik trouwden, hadden we het financieel wel breed. We werkten allebei fulltime, verdienden ruim boven modaal en leefden daar ook naar. We maakten verre reizen, gingen wekelijks uit eten, kochten wat we leuk vonden. Onze ouders fronsten daar weleens bij, maar ondertussen genoten ze even hard mee van onze luxe. Voor zijn verjaardag gaven we mijn vader eens een draadloos geluidssysteem cadeau, Sytzes moeder kreeg een nieuwe tv. We boekten weekendjes weg voor onze ouders om hun trouwdagen te vieren, en als een telefoon van één van hen het begaf, regelden wij een nieuwe. Het kon, waarom zouden we het laten?
Dat we kinderen kregen, veranderde in dat opzicht weinig. Onze reizen werden hooguit anders, kindvriendelijk in plaats van avontuurlijk. De viergangendiners in restaurants werden ijsjes in de dierentuin met McDonald’s toe en met Sinterklaas kregen de kinderen gerust een spelcomputer in hun schoen – wel met de opmerking dat Sinterklaas dan geen geld meer had om verder nog vier keer per week iets bij de open haard achter te laten. Lara en Ramon wisten niet beter, voor hen was deze levensstijl normaal. En die gaven we ze graag, zelf hadden we als kind genoeg moeten missen. ‘Verwend worden is niet erg, maar zodra je je verwend gaat gedragen, houdt het op’, vertelden Sytze en ik de kinderen regelmatig. We benoemden dat het er bij de meeste andere kinderen thuis veel minder luxe aan toe ging, en dat veel geld hebben geen vanzelfsprekendheid was; daar moest je hard voor leren en werken en dan nóg was het een kwestie van geluk. Lara en Ramon knikten braafjes op onze preken, wetende dat hun zoveelste Lego-kasteel of elektrische racebaan daarna gewoon weer op ze wachtte. Ze lieten daar andere kinderen overigens altijd wel mee spelen; ze waren goddank gul met uitdelen wat te delen viel.”

Pamperen

“Eerlijk gezegd waren die preken vooral om ons eigen geweten te sussen. Want Sytze en ik hadden er ook voor kunnen kiezen om onze kinderen minder verwend op te voeden. Veel kunnen betalen betekent niet dat je ook echt veel moet kopen; ons leven had vele malen soberder gekund. Onze kinderen hadden het verschil waarschijnlijk niet eens gemerkt, want dan was dát voor hen normaal geweest – onze liefde werd er niet meer of minder door. Sytze en ik vonden het bovenal zelf comfortabel. Onze kinderen geven wat hun hartjes begeerden betekende minder gezeur, en zelf hadden we helemaal geen zin om in te leveren op onze luxe levensstijl.
Nu zit ik op de blaren. Want toen het na mijn scheiding, tien jaar geleden, allemaal een tandje minder moest, voelde het voor Lara en Ramon alsof ik ze iets afnam. Bij hun vader was het leven luxer, en omdat ze daar slechts om het weekend verbleven, kon er ook meer. Hij droeg wel bij in hun onderhoud via kinderalimentatie, maar die ging bij mij voor een groot deel naar zaken als de huur, nieuwe kinderkleding en schoolgeld, in plaats van avondjes bioscoop en hele middagen in een trampolinepark voor tientallen euro’s – het leven dat ze gewend waren. Ik compenseerde het met pamperen. Als ik ze maar genoeg liefde gaf, deed materie er niet toe, dacht ik. Dus verkocht ik ze zelden nee, ontzag ze in huishoudelijke taken en ging met regelmaat over mijn eigen grenzen heen. Of ik ze bij rotweer even naar school wilde rijden? Goed hoor. Een geoorloofde absentiemelding wanneer mijn dochter geen zin had in gym? Prima, schat. Bijna iedere dag was het zoete inval bij ons thuis, iedereen mocht altijd mee-eten en blijven logeren. Oók wanneer ik op vrijdagavond doodmoe was na een week werken, zorgen en regelen, en het liefst uitgeblust op de bank hing, in plaats van tussen een bende ketende pubers die het huis overnam.”

Niks bikkelen

“Lara nam naarmate ze ouder werd gelukkig vanzelf meer verantwoordelijkheid. Op haar veertiende had ze allerlei babysit-adressen en haar schoolcijfers waren schitterend. Niet dat ze met haar zelf verdiende geld van plan was ook meer te betalen. Cadeaus voor jarige vriendinnen of haar vader, een nieuwe riem bij de broek die ze zo hard nodig had; ik kon rekenen op een blik met puppy-ogen en trok gewillig mijn portemonnee. Voor haar eindeloze pinbetalingen bij fastfoodketens en de zoveelste make-upwinkel sloot ik bewust mijn ogen.
Ramon had meer moeite met de nieuwe situatie. Hij vond het lastig dat ik vaker van huis was doordat ik meer moest werken en baalde als de peperdure merkbroek waarop hij zijn zinnen had gezet te duur voor me was. Niet dat ze nou zó moesten inleveren. In de praktijk spekte hun vader ze meestal wel, wanneer een extraatje bij mij er even niet inzat. Onze band was, en is, tot op heden uitstekend. Maar ondertussen kijken mijn ex en ik samen met lede ogen toe hoe onze spruiten toch iets minder opstaken van onze opvoeding dan we voor ogen hadden. Natuurlijk, ze zijn empathische, originele jongvolwassen met hun hart op de juiste plek. Maar ze zijn verwend tot op het bot. Ramon switchte drie keer van opleiding, deels op onze kosten, voor hij tot de conclusie kwam dat hij liever gewoon ging werken. Vier dagen per week, omdat ’ie ook ‘tijd voor zichzelf’ nodig had. Niks vijftig uur bikkelen om een carrièrestart te maken, maar ‘leven naar je hart’ en ‘niet in dienst zijn van een verrot systeem’, wil hij. Iets waar ik het best mee eens ben, als je het je kunt veroorloven. Maar nu draaien mijn ex en ik op voor zijn kosten, want aan het einde van zijn geld heeft hij altijd een stuk maand over – en daarin dient wel onverminderd te worden gesnackt. Rijbewijzen hebben onze kinderen niet, want nadat ze allebei drie keer zakten voor hun theorie-examens op onze kosten, besloten Sytze en ik dat dit toch maar een levensles moest worden die ze zelf mochten betalen.”

Ook zorgzaam

“20 en 22 zijn ze nu. Mijn dochter woont sinds kort samen met haar vriend, hun inboedel komt grotendeels uit de portemonnees van Sytze en mij. Dat is je plicht als ouders, vinden wij, en we doen het graag. Maar ondertussen reizen Lara en haar lover wel de hele wereld rond.
Mijn zoon is onlangs fulltime bij zijn vader ingetrokken. Hij trok het niet om naast zijn vierdaagse baan ook nog één avond per week te koken en bij te dragen in huishoudelijke taken, zoals ik van hem verlangde. Niets anders dan wanneer hij op zichzelf zou wonen, maar meneer vond het gedoe. Bij zijn vader doet zijn nieuwe stiefmoeder de was, en vriest maaltjes in voor wanneer hij na een avond met vrienden thuiskomt met een ‘hongerklap’. Ondertussen hebben Sytze en ik al in geen jaren een cadeautje van onze kinderen gekregen voor onze verjaardagen. De tegoedbonnen die ze haastig op de dag zelf voor me in elkaar flansten, goed voor een avondje bioscoop of een dagje sauna, liggen opgestapeld in een la, nog altijd niet verzilverd.”

Liefde is loslaten

“Gek genoeg noem ik onze band intiem. Want hoe verwend mijn kinderen ook omspringen met materiële zaken, zo zorgzaam zijn ze ook. Toen ik twee jaar geleden borstkanker kreeg, waren Lara en Ramon degenen die dag en nacht aan mijn zijde stonden. Ramon gaf mijn huis een opfrisser door het van onder tot boven te verven, Lara kookte en onderhield dagelijks appcontact met mijn vriendinnen om iedereen op de hoogte te houden van mijn herstel. Buitenstaanders lopen met ze weg.
En ja, het is onze eigen schuld dat onze kinderen verwend zijn. Toch deed het even zeer toen mijn kinderen aankondigden deze Kerst hun cadeaus liever te verzilveren voor een skireis zonder ons. Sytze en ik hadden het ze nota bene zelf aangeboden. Tijdens Friendsgiving, onze variant op het Amerikaanse Thanksgiving dat we als gezin – ook al zijn we gescheiden – nog altijd gezamenlijk vieren dankzij de roots van mijn Californische oma, gaven mijn ex het onze kinderen zelf cadeau. Het idee was eigenlijk dat we met z’n vieren zouden gaan. Een warme afronding van de nare medische periode die achter me ligt. Maar Lara en Ramon vatten het op als een vrijbrief voor gratis skiën zonder ons – en wie waren wij om dat te weerleggen?
Kerst zonder mijn kinderen dus. Gelukkig werd ik uitgenodigd door vriendinnen. En liefde is loslaten. En door mijn ziekte weet ik dat ze er heus ook voor ons zijn wanneer we er niet om vragen. Toch zou ik ze maar wat graag met terugwerkende kracht wat peper tussen de billen stoppen. Zodat ze de waarde van geld wat beter leren waarderen en zich realiseren dat flink doorbijten en niet leunen op een ander soms de enige manier is om iets voor elkaar te krijgen. Het komt vast goed, uiteindelijk weten de meeste volwassenen hun eigen broek wel op te houden. Met een beetje mazzel nemen zij óns dan een keertje mee op reis, wanneer ze beseffen hoe riant ze het met ons hebben gehad.”

Tip van de redactie

Iedere ouder wil dat zijn kind gelukkig is. Maar hoe bereik je dat? In het wijze en verfrissende boek Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen staat alles wat er in de opvoeding écht toe doet en alles over de essentie van het ouderschap. Voor meer informatie klik op onderstaande button.