Linda: ‘Alleen ik weet dat mijn man weleens vrouwenkleding draagt’
22 november 2023
Linda (48) is sinds negen jaar samen met Marty (40). Nooit heeft ze gemerkt dat hij een geheim bij zich droeg. Tot ze een keer onverwacht thuiskomt en hem aantreft met een rok aan en make-up op. “Ik begon te lachen, maar zag direct aan zijn gezicht dat dit geen grap was.”
Linda: “De doos met het opschrift ‘studiespullen Marty’ had ik al vaker in de kast zien staan, maar ik had nooit de behoefte gevoeld daar eens in te kijken. Waarom zou ik ook? Wat moest ik met leerboeken over biologie? Daar lag mijn interesse niet. Ik vond het wel apart dat die doos met oude studiespullen zo vooraan stond, zelfs vóór zijn gewone boekenverzameling en box met oude cd’s. Ik zag hem ook nooit iets over biologie lezen, maar verder dacht ik daar niet echt over na. Dat die doos gevuld bleek met make-up, pumps en vrouwenkleding in maat XL had ik natuurlijk nooit verwacht. Noch dat het hoorde bij een geheim dat hij al zeventien jaar bij zich droeg.”
Een knalrode lippenstift?
“Negen jaar geleden leerden Marty en ik elkaar kennen via Tinder. Ik kwam uit een lange, moeizame relatie, hij was al jaren een verstokte vrijgezel. We deden het daarom in het begin rustig aan. De eerste vijf jaar hadden we een latrelatie. Voor mij ideaal, omdat op dat moment mijn twee kinderen nog thuis woonden en ik hen niet te snel wilde confronteren met een stiefvader. Voor Marty hoefde samen in één huis wonen ook niet zo. Nu snap ik wat er bij hem speelde, destijds dacht ik er niet echt over na.
De behoefte om samen te wonen kwam toen mijn kinderen op kamers gingen en ik een andere woning aangeboden kreeg. Al jaren had ik een buurvrouw die mij het leven zuur maakte door op de gekste tijdstippen keiharde rockmuziek te draaien. Ook praatte ze niet, maar krijste. Door de dunne wanden van mijn flat leek het alsof ze bij mij binnen stond. Vragen of het iets zachter mocht, betekende dat de volumeknop expres voluit ging. Het was echt een hel. Ik stond al een tijd ingeschreven bij allerlei woningbouwverenigingen, toen ik een vierkamerappartement kreeg aangeboden. Gloednieuw, alleen wel in de vrije sector met een kale huur van 1000 euro. In mijn eentje niet op te brengen. Marty stelde voor dan toch samen te gaan wonen, zo konden we de huur delen. Om er zeker van te zijn dat hij niet uit de woning zou worden gezet als mij iets overkwam, zijn we ook een geregistreerd partnerschap aan gegaan. Maar het was niet alleen vanwege het zakelijke aspect, we waren echt zeker van elkaar.
Het samenwonen beviel goed. Het was vanaf dag één hartstikke gezellig. Dat hij iets voor mij verborgen hield, heb ik nooit gemerkt. Achteraf waren er wel een paar kleine rare dingetjes, maar geen echte rode vlaggen. Zo vond ik bij toeval een knalrode lipstick in de zak van een colbert. Ik schrok, want ik smeer nooit een kleur op mijn lippen en zeker niet zo’n felle. Ik dacht meteen dat hij vreemd was geweest, maar hij ontkende. Dit was nog een hele oude van zijn ex. Blijkbaar zat die al jaren in die zak, want dat colbert had hij amper aan gehad sinds wij een relatie hadden. Dat laatste klopte. En hij bezwoer me dat hij niet vreemdging, hij was veel te gelukkig met mij.
Een andere keer onderschepte ik een pakketje met kleding. Er zaten twee kanten hemdjes in, maar veel te groot. Zelf heb ik maat 36, dit was eerder 46. Niet zo gek, Marty had het voor zichzelf gekocht en hij heeft een brede borstkas. Maar dat wist ik toen niet. Marty beweerde dat hij me had willen verrassen met een cadeau. Zomaar. Ik vond het superlief, maar heb hem nog lang geplaagd, omdat hij mijn borstomvang zo verkeerd had ingeschat. Of ik grapte dat het misschien een hint was, dat hij hoopte dat ik een borstvergroting zou laten doen.”
Wie was hij?
“De hemdjes waren dus voor hem zelf bedoeld. Marty deed al ruim vijftien jaar in het geheim aan travestie. Hij genoot ervan zich te hullen in vrouwenkleding en zich op te maken met lippenstift en mascara. Hij bezat een heel scala aan make-upspullen en sexy outfits die hij allemaal verborgen hield in zijn zogenaamde studieboekendoos. Rokken, jurkjes, jarretels en netkousen, zelfs pumps in maat 44. Aangeschaft in vintagewinkels, op Marktplaats en online. Al was dat laatste gevaarlijker geworden, nu we samenwoonden. Voorheen liet hij ongestoord pakketten thuiskomen die hij dan meteen kon passen. Soms was het passen alleen al genoeg voor een kick en stuurde hij het daarna weer terug naar de afzender. Maar echt mooie stukken hield hij. Die trok hij dan aan als hij alleen was.
Op zich had hij daar ook alle ruimte voor. Marty heeft een 9-tot-5-baan, maar ik werk in de horeca en heb vier avonddiensten in de week. Mijn avonden starten rond vier uur ’s middags en ik kom pas tegen twee uur ’s nachts naar huis. Dat gaf hem tijd en ruimte genoeg om zich om te kleden, op te maken en daarna af te schminken.
Marty was een jaar of 23 toen hij ontdekte dat het dragen van vrouwenkleding hem opwond en een geluksgevoel gaf. Tegelijkertijd verwarde het hem ook en hij twijfelde aan zijn geaardheid. Was hij nu homo? Non-binair? Transseksueel? Nee, hij voelde zich 100% hetero en prima in zijn eigen mannenlichaam. Was er dan iets anders mis met hem? Hij schaamde zich voor zijn wens zich te hullen in vrouwenkleding. Vroeger noemde je dat een travestiet, zelf heeft hij een hekel aan dat woord.
Juist omdat hij zich zo schaamde, durfde hij het aan niemand te vertellen. Zelfs niet aan mij. Hij was bang dat ik hem zou veroordelen en hem zou verlaten, dus deed hij het stiekem. Toen we nog geen huishouden deelden, verkleedde hij zich op de momenten dat we ieder in ons eigen huis sliepen. Toen we samenwoonden deed hij het achter mijn rug.”
Met hulp van Nikkie
“Maar zoals elk geheim, kwam ook zijn tweede leven uit. In dit geval was corona een dealbreker. Ten tijde van de lockdowns kwam de horeca stil te liggen en was ik hele dagen thuis. De momenten waarop Marty zich kon aankleden als vrouw, waren beperkt tot het uurtje dat ik ging wandelen of boodschappen doen. En net als met elke andere geaardheid of behoefte had hij een enorme dwang dit te doen. Hij heeft weken geprobeerd het gevoel weg te stoppen, maar het verlangen was zo groot, dat hij helemaal gefrustreerd raakte en risico’s nam.
Zo ook die keer dat ik met een vriendin – op anderhalve meter afstand – ging wandelen, maar eerder dan verwacht thuiskwam. De Shirley Bassey-muziek stond hard, hij hoorde me niet binnenstappen. Tot mijn grote verbazing trof ik mijn man in de huiskamer aan, gekleed in een witte doorschijnende blouse, een spijkerrok en laarzen met 9 cm hoge naaldhakken. Ook droeg hij knalrode lippenstift en nepwimpers. Van schrik en verbazing begon ik te lachen. Maar ik zag direct aan zijn betrapte blik dat dit geen grap was. Dit was geen mogelijke nieuwe outfit voor carnaval of een themafeest. Dit was serieus.
Marty biechtte zijn geheim op. Vertelde dat sinds hij zich ooit voor een slaapfeestje had moeten verkleden in een nachtjapon, hij helemaal verslaafd was aan het gevoel van een jurk op zijn lijf. Hij voelde zich zo gelukkig dat hij daarna steeds op zoek ging naar gelegenheden om zich te kunnen hullen in vrouwenkleding. Maar alleen thuis. Hij wilde zich absoluut niet in een rok of pumps tonen aan de buitenwereld. Of voortaan Martine heten. Zijn genot haalt hij uit het hele aankleedproces: eerst een bh, slip, jarretels en netkousen aantrekken, dan een jurk of sexy top en leren broek en dan zich prachtig opmaken met dank aan de make-uptutorials van Nikkie. Daarna kwam dan het grote genieten. Soms werd hij er zo opgewonden van dat hij erbij masturbeerde.
We zijn gaan praten. Uren, dagenlang. Over wat er in zijn hoofd speelde, over zijn schaamte, maar ook over hoe nu verder. Hij kan niet anders. Het is volgens hem hetzelfde als eten, drinken en slapen. Sinds die gesprekken, waarin we heel eerlijk zijn geweest naar elkaar toe, vind ik het oké als Marty zich eens per twee weken aankleedt met vrouwenkleren. We doen dan hetzelfde als hij vroeger deed: de gordijnen gaan dicht, hij zet een muziekje op en gaat naar de badkamer om zich op te maken en om te kleden. Daarna komt hij aangekleed als een alter ego naar de huiskamer. Daar drinken we een wijntje en kletsen we wat en na maximaal twee uurtjes verandert hij gewoon weer in zichzelf.”
Bang voor afwijzing
“Marty wil dat niemand weet dat hij dit doet. Zelfs mijn ouders, onze beste vrienden en mijn kinderen mogen dit niet weten. Ook al kom ik uit een hele progressieve familie. Van mijn twee zussen en twee broers is er één lesbisch en één homo. Er is vast niemand die er moeite mee zal hebben dat mijn man onder een andere letter van de LHBTQ-community valt. Maar Marty is erg bang voor een label en afkeuring. Want ook al wordt de maatschappij steeds meer woke en zijn programma’s over drag queens populair, voor hem is het een taboe.
Dat zit bij hem heel diep. Lang voordat hij wist dat hij dit leuk vond, had hij als puber voor de grap een keer de jurk van zijn zusje aangetrokken. Zijn vader had hem gezien, hem een paar flinke klappen gegeven en gezegd dat hij dat nóóit meer mocht doen. Zijn zoon was geen mietje. Door die vreselijke ervaring is hij nu nog steeds bang voor afwijzing.
Voor mij heeft het geen enkele negatieve lading. Dit is een geaardheid en past bij hem. Ik hou nog steeds net zoveel van hem. Het enige is dat ik hem niet wil zoenen als hij in een andere gedaante is. Ik zie hem op zo’n moment toch meer als een vriendin, en vind het bovendien niet prettig zoenen met iemand met lippenstift. Maar ik vind het wel fijn om als hij weer heeft gedoucht en zich weer heeft omgekleed, met hem te vrijen. Marty is na afloop van een verkleedpartij altijd extra opgewonden en dat maakt de vrijpartij een stuk leuker. Dat hij zich verkleedt, zie ik als iets dat hem gewoon gelukkig maakt. Zoals andere mannen dat hebben met treintjes, vissen of voor mijn part voetbalplaatjes verzamelen. Een hobby. Prima, mijn man houdt van drag. Nou en?”
Vriendin’s favoriet
Journalisten Jessica van Geel en Robbert Blokland, beiden gelukkig gay getrouwd, vinden dat we te weinig persoonlijke verhalen horen over hoe het is om homo, lesbienne, queer, gay of bi te zijn. In gesprekken met onder anderen Nicolaas Veul, Romana Vrede, Paul de Leeuw, Barbara Barend en Carry Slee nemen in Als je maar gelukkig bent de lezer mee in de wereld die gay heet. Over coming-out, huwelijk, gay connection, Grindr en antihomogeweld. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Als je maar gelukkig bent
Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
