Lois heeft vijf kinderen onder de vier

15 juli 2024

Lois (28) had geen uitgestippeld plan voor een gezin, maar samen met Khalid (34) heeft ze nu een huis vol: Musa (3), de drieling Naoual, Romaysa en Sarah (2) en Imane (8 maanden). “Ons gezin is compleet, maar in mijn hart is ruimte voor een zesde.”

Als Lois met haar kinderen boodschappen doet, is ze net een attractie. Vier van de vijf kinderen lopen keurig met hun eigen winkelwagentje met haar mee. Vaak wordt er nét iets meer meegenomen dan Lois van tevoren ingecalculeerd had. “Bij de kassa ontdek ik altijd dat er van alles in de wagentjes is gegooid”, zegt ze lachend. “Met name ijsjes en snoep zijn favoriet. Ze vinden het leuk om boodschappen te doen. Het ziet er hilarisch uit, ik heb er zelfs filmpjes van. Ook voor buitenstaanders moet het een heel grappig gezicht zijn.”    Lois is als moeder niet zo geordend, maar juist lekker los. “Ik ga mee met de flow, hou van gezelligheid. Bij ons thuis kan veel. Natuurlijk moeten de kinderen niet té vrij worden, maar voor nu gaat het hartstikke goed.” Ze probeert wel wat orde in de chaos te scheppen. Zo begint de dag standaard met een uitgebreid ontbijt, nadat Khalid al vroeg de deur uit is gegaan voor zijn werk. “De kinderen slapen altijd uit, tot een uur of half negen. Musa heeft een eigen kamer, de meiden slapen bij elkaar maar ze maken elkaar niet wakker. Het zijn gelukkig altijd goede slapers geweest, echt een luxe. Als er ´s ochtends één wakker is, maak ik ze allemaal wakker, anders blijf ik lopen. Daarna gaan we lekker ontbijten en aankleden. Dat laatste gebeurt om en om en doe ik bewust pas na het eten, anders zit alles meteen onder de chocoladepasta.”     

Geen plan

Lois was vierentwintig toen in 2020 Musa werd geboren. Ze was op dat moment al een tijdje samen met Khalid en allebei wilden ze ‘ooit’ wel kinderen, maar er was geen uitgestippeld plan. “Ik had net mijn spiraal laten verwijderen, omdat ik een ontsteking had. Van de huisarts kreeg ik te horen dat zwanger worden weleens moeilijk zou kunnen worden. Uit angst voor onvruchtbaarheid koos ik niet voor een nieuwe vorm van anticonceptie gekozen. Vlak daarna was ik zwanger van Musa. Ik was heel blij met zijn komst.”Een tweede kind was welkom, maar, dacht Lois, het komt zoals het komt. En dat gebeurde, Lois werd voor de tweede keer zwanger. “Ik ging met Musa naar de eerste echo, denkend dat er nog niet zoveel te zien zou zijn. Plotseling zei de verloskundige: ‘Zie jij wat ik zie?; Ik schrok, want ik dacht in eerste instantie dat er iets mis was. Maar nee, ze zei dat er drie kindjes te zien waren. Sterker nog, ze dacht dat er zelfs sprake was van een vierde. Toen ik dat hoorde, werd het zwart voor mijn ogen. Ik heb van alles geroepen. Hoe gaat dat passen? Wat hebben we allemaal nodig? Hoe dan? Ik heb het wel honderd keer gezegd. Toen ik Khalid belde, dacht hij dat ik een grapje maakte en hij hing op. Vervolgens belde ik hem nog eens. Toen hij hoorde dat ik moest huilen, wist hij dat het serieus was. Ook hij was in shock. We moesten het allebei laten bezinken.”De zwangerschap verliep goed. Veertien maanden na Musa kwam met zesentwintig weken de drieling ter wereld. Lois: “Ze wogen alle drie zo’n zevenhonderdvijftig gram. Door hun vroeggeboorte hadden we een lange weg te gaan: ik ben drie maanden met ze in het ziekenhuis geweest. Het was een pittige tijd, we hadden er voor mijn gevoel geen moment rust.” Lois was dan ook opgelucht toen ze naar huis mochten. “Ik maakte me wel zorgen over hun gezondheid, maar gelukkig doen ze het heel goed. Eenmaal thuis moest ik ineens voor vier kinderen zorgen, maar eerlijk gezegd vond ik het heerlijk om alles zelf te doen. De drukte van het ziekenhuis viel weg. Ik ben het gewoon gaan ervaren en dat is me meegevallen. Dat ze direct goed sliepen, scheelde de helft.”  

Een nieuwe schok

Lois grapt dat ze een weddenschap had moeten afsluiten met de arts die haar vertelde dat een zwangerschap moeilijk zou kunnen worden, want na de drieling kwam vorig jaar augustus onverwachts ook nog eens Imane. Dóór de anticonceptiepil heen. “Het was opnieuw een schok. Een vijfde was nooit ter sprake gekomen, maar blijkbaar moest het zo zijn. Ik was alleen bang dat het een zorgenkindje zou worden. Ik was al beperkt in mijn tijd, dus wat als deze baby veel van me zou vragen? Zorgen over hoe ik het moest gaan doen, had ik niet, de drieling kon ik immers ook aan. Khalid vond een vijfde wel heftig, maar ik was natuurlijk al zwanger. We hadden wat ons betreft geen keuze. Gelukkig bleek Imane een cadeautje, ik heb er geen kind aan. Van haar had ik er wel tien kunnen hebben, maar daar beginnen we niet aan, hoor. Het gezin is nu écht compleet. Toch zou er in mijn hart zelfs ruimte zijn voor een zesde. Qua liefde zou ik nog meer te geven hebben.”  Omdat Khalid doordeweeks werkt, zorgt Lois in haar eentje voor de kinderen. “Ze gaan niet naar de opvang. Dat is qua kosten niet te doen, laat staan dat er plek is voor een drieling. Daarom hebben we besloten dat ik thuis bij de kinderen blijf. Ik werkte als magazijnmedewerker, maar tijdens mijn zwangerschap van de drieling ben ik gestopt. Missen doe ik het nooit. Ik ben blij dat ik voor de kinderen kan zorgen. In het weekend is Khalid thuis en doen we leuke dingen met z’n allen. Verder komt het op mij aan, maar dat is een kwestie van mindset. Ga je denken dat het zwaar is, wordt het vanzelf zwaar. Een vangnet hebben we niet echt. Dat vind ik weleens moeilijk. Ook hebben Khalid en ik weinig tijd voor elkaar. We gaan bijna nooit met z’n tweeën weg. Mijn moeder is er helaas niet meer, mijn vader woont ver weg. De ouders van Khalid leven allebei niet meer. Daar stel je je dan ook op in. Ik moet er nu niet aan denken om er ook nog bij te werken. ’s Ochtends de kinderen naar de opvang brengen en stress hebben om daar op tijd te zijn… Dat lijkt me verschrikkelijk. Ik kom nu al nooit meer ergens op tijd.”   

Bakfiets als redding

Elke dag gaat Lois met de kinderen naar buiten. “Als je genoeg tijd hebt, is niks ver. Mijn bakfiets inclusief bolderkar is mijn redding. Ik had de bakfiets in februari een jaar en heb er al vierduizend kilometer mee gefietst. Alle speeltuinen in de buurt kennen we. Ook de kinderboerderij vinden ze erg leuk, of even naar de boer. Binnen zitten ze elkaar vaak in de weg, terwijl ze buiten hun eigen gang gaan. Gelukkig blijven ze bij me in de buurt. Ze hebben hooguit geen zin om naar huis te gaan, maar dan zeg ik ze gedag en komen ze vanzelf opdraven.”
Voor Lois is buiten zijn met haar kinderen het ultieme geluk. “Ik vind het heerlijk om ze bezig te zien. Ik kan slecht tegen binnen zijn en stilzitten. Een zonnige dag en mooie plek aan het water, plus kindjes die vies worden of een ijsje eten: dat is voor mij echt een geluksmoment. Dat voelt ook niet als zorgen, maar als vakantie.”            Met zoveel kinderen op pad gaan, zorgt er wel voor dat ze altijd opvalt. “Over het algemeen levert het leuke gesprekken op, maar soms ook vervelende opmerkingen. Reacties krijg je er met een meerling gratis bij. In de supermarkt pakte een onbekende een van de drieling uit de wagen en zei: ‘Je hebt er toch genoeg, hè!’ Heel raar. Laatst zei een vrouw: ‘Nou, jij hebt niet goed opgelet in deze tijd.’ Ik vind het vervelend dat mensen altijd een mening hebben, maar probeer er zo min mogelijk aandacht aan te besteden.”  
Lois zit er naar eigen zeggen nooit doorheen, maar heeft soms wel pittige momenten. Vooral aan het einde van de dag, als de kinderen moe zijn. “Soms vliegen ze elkaar in de haren. De meiden zijn weleens lastig en kunnen urenlang iets volhouden. Dan willen ze bijvoorbeeld een heel koekje, maar zijn er alleen nog maar stukjes. Geef je ze dan een stukje, smijten ze het weg. Als ik nog een pak hele koekjes in de kast heb liggen en toegeef, hoeft het ineens niet meer. Niks is dan goed, en daar kunnen ze over blijven doorgaan. De één nog heftiger dan de ander. Ook hebben ze het heel goed door als ik aan het bellen ben. Ik moet mijn gesprek soms wel honderd keer onderbreken. En mijn huishouden heb ik zo goed als opgegeven. Ik maak schoon, maar overal ligt speelgoed. Ik kan blijven opruimen. Ze eten overal, dus dan liggen er weer kruimels op de grond. Ik ga niet na elke maaltijd stofzuigen. Dat is dweilen met de kraan open. Maar: over het algemeen zijn het echt lieve kindjes en is het hartstikke gezellig.”    
        

Kijken wat ik wil

Als ze even geen vier tot vijf luiers per kind per dag hoeft te verschonen en tijd voor zichzelf heeft, ploft Lois lekker voor de televisie neer. “’s Avonds, als ze rond half acht op bed liggen, kan ik kijken wat ik wil. Even geen Dora, maar iets met volwassen mensen. Khalid is meestal rond zes uur thuis, dus hij sluit dan ook aan. Of ik maak iets lekkers. Iets dat ik zélf op kan eten, want overdag wordt alles van me afgepakt. Nu de oudste vier sinds kort twee ochtenden in de week naar de peuterspeelzaal gaan, heb ik wat meer tijd voor mezelf. Daar keek ik in eerste instantie niet naar uit. Ik was bang dat ze het niet leuk zouden vinden en wilde zelf ook leuke dingen met ze blijven doen. Toch merk ik nu dat het juist fijn is. Al ben ik blij dat ik er dan nog steeds één thuis heb, anders voel ik me kaal. Ik moet er niet aan denken om constant binnen te zitten en verder niemand te zien. Ik ga bijvoorbeeld regelmatig naar een mamacafé. Dat klinkt misschien suffig, maar voor de kinderen is het heel leuk en ik kan daardoor ook gezellig met andere moeders kletsen. We praten over van alles, niet per se over de kinderen. We kunnen bij elkaar terecht zonder oordeel. Ik heb me er altijd heel welkom gevoeld, ook als ik met vijf kinderen kom. Dat voelt fijn.”         Dat alle kinderen tegelijk huilen komt volgens Lois haast nooit voor, maar áls dit gebeurt, is het toch echt een kwestie van wachten. “Ik wil niet zeggen dat ze dat allemaal even goed kunnen, maar ze moeten het leren. Ik doe wat ik kan. Stress heb ik vrijwel nooit. Jullie huilen maar even, denk ik dan. Gelukkig is het er bijna altijd maar één tegelijk.”
Haar geheim om een relaxte moeder te zijn? Loslaten, en niet te moeilijk doen. “Je moet accepteren dat je een ander leven hebt gekregen en niet zoveel tijd voor jezelf hebt. Ik laat me niet opjagen en ik leg al die meningen naast me neer, dat scheelt ook stress. En verder is het bijvoorbeeld niet te doen om de kinderen continu voor van alles te behoeden. Als ze klimmen, laat ik ze hun gang gaan. Het geeft rust om te denken dat alles wel goedkomt.” Verder staat genieten voorop. “Alles is een fase. En er komt een tijd dat ze niet meer naar de speeltuin of op vakantie willen, dus je moet genieten van de tijd die je nu samen hebt.”    

Tekst: Laura van Horik
Foto: Amaury Miller
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.