Lucie: ‘De zoon van mijn vriendin moet en zal worden gescout als voetballer’

27 mei 2024

Lucie (39), getrouwd met Dennis (40), moeder van Kay (12) en Liv (9) vindt haar beste vriendin te streng voor haar zoon. “Ze pusht hem tot het uiterste.”

Lucie: “Mees ging niet mee naar de Uithof om te gaan schaatsen tijdens de introductieweek van Havo1, want dat was te gevaarlijk voor zijn enkels. Mees moet elke dag groenteshakes drinken en weigert snoep, chips of ijs, want dat is niet goed voor zijn lichaam. Mees doet niet mee aan het schoolvoetbaltoernooi en hangt in de pauzes wat rond in de kantine, als de andere kinderen wel buiten spelen. Anders is de kans op blessures te groot. Mees ontbreekt op verjaardagsfeestjes en sleep-overs, want hij moet op tijd naar bed. De volgende dag wacht er immers weer een voetbalwedstrijd, privé- of krachttraining. En zo kan ik nog wel even doorgaan met de lijst restricties waaraan deze jongen zich moet houden.
Nu zou je misschien denken: die Mees voetbalt vast in het eerste van PSV, Ajax of Feyenoord, dan is het normaal dat je zuinig bent op je lichaam. Maar niets is minder waar. Mees, de zoon van mijn beste vriendin Annemarie, speelt bij mijn eigen zoon Kay in het team van de lokale voetbalvereniging. Oké, wel in het eerste en ook best op een goed divisieniveau, maar het is lang geen betaald voetbal.
Toch doet zijn moeder net of dat wel zo is of op z’n minst elk moment kan gebeuren. Het leven van haar twaalfjarige zoon en dat van haar en haar man staat in ieder geval al helemaal in het teken van zijn mogelijk aankomende profcarrière. Ze pusht hem tot het uiterste. Alles moet wijken voor die ene droom om ooit door te breken. Iets waar ik vaak met verbazing en lichte afschuw naar kijk.”

Geen feestjes of uitjes

“Al sinds de middelbare school zijn Annemarie en ik goede vriendinnen. Onze levens verliepen min of meer via hetzelfde pad; we studeerden aan dezelfde mbo-opleiding, trouwden jong, kochten een huis in hetzelfde dorp en raakten tegelijk zwanger. We waren door het dolle heen toen we ook nog eens allebei een zoon kregen. Die moesten uiteraard ook vrienden worden.
Dat is gelukt, al zijn ze minder close dan Annemarie en ik op hun leeftijd. Maar het zijn jongens en het is nu een andere tijd. Ze hebben wel altijd op dezelfde scholen gezeten en op dezelfde voetbalclub. Ze gaan leuk met elkaar om, maar zien elkaar verder niet buiten school- of voetbaltijd. Ook omdat de dagen van Mees een stuk voller zijn met verplichtingen. Want Mees móet doorbreken als profvoetballer en dat houdt in dat hij naast de twee keer twee uur die de jongens op de club trainen en de wedstrijd op zaterdag, ook apart nog bij een voetbalschool, fysio en privécoach oefent. Bijna elk vrij uur dat Mees heeft, gaat daarin op.
Toen Kay zijn twaalfde verjaardag op een zaterdagavond vierde met een bezoek aan een grote fastfoodketen, een uurtje karten en een slaapfeestje thuis, bedankte Mees vriendelijk voor het partijtje. Hij gaf Kay ’s morgens een nieuwe bal cadeau en wenste hem een fijne verjaardag. Hij mocht zelf helaas niet komen. De snacks waren te ongezond en vet. Het karten was te gevaarlijk – stel dat hij bij het botsen iets zou bezeren en daarbij een blessure zou oplopen. Logeren kon ook al niet, dat zou vast de hele avond en nacht keten worden en dat was niet verstandig, want de volgende dag wachtte de voetbalschool weer. Die academie is vrij kostbaar en hij moet daar twee uur lang presteren.”

Uitzonderlijk Talent

“Aan zijn ogen zag ik dat Mees het jammer vond. Maar zijn moeder, mijn vriendin dus, wilde geen uitzondering maken voor de verjaardag van zijn maat en afwijken van zijn trainingsschema. Annemarie is ervan overtuigd dat al die uurtjes extra haar zoon helpen bij zijn ambitie door te breken als spits bij een BVO (betaald voetbalorganisatie). Volgens haar wil Mees liever vandaag dan morgen aansluiten bij een topclub. Alhoewel ik stiekem denk dat het andersom is: dat het eerder háár grote droom is en die van haar man Willem, dan echt van Mees. Natuurlijk wil hij ook wel later in een villa wonen en een sportwagen hebben, waar zij hem altijd lekker mee maakt, maar of Mees het ook al die opofferingen waard vindt?
Annemarie en Willem hebben ook hun leven volledig omgegooid en in dienst gesteld van het voetbal van hun kind. Daar waar zij vroeger nog wel eens een meidenweekend met mij wilde houden waarin we naar een wellnessboerderij of lekker hotel gingen, is daar nu geen ruimte meer voor. Anders kan ze niet bij ‘het voetbal’ zijn. Willem en zij komen ook nooit meer ’s avonds samen naar evenementen. Een etentje kan nog net, maar dan tot acht uur. En slechts één van twee komt naar de jaarlijkse feestweek in ons dorp of ze wisselen elkaar af, want er moet altijd iemand zijn bij Mees. Die gaat op tijd naar bed en krijgt ervoor van hen nog een sportmassage voor zijn spieren.”

Kwalijke opschepperij

“Soms hoor ik haar tegen andere, gezamenlijke vriendinnen of ouders van school praten over het ‘door God gegeven grote talent’ van Mees en dan denk ik: hebben we het over hetzelfde kind? Ik heb best kijk op voetbal en ben niet extreem onder de indruk van zijn kwaliteiten. Mees kan een leuke bal trappen, heeft veel werklust en scoort makkelijk in de wedstrijd, maar het is geen Messi. Hij laat regelmatig zijn man lopen, omdat hij als aanvaller weigert mee te verdedigen en maakt fouten. Net als mijn zoon overigens. Die speelt vrij aardig als rechtsback, maar is ook niet volmaakt. Nou en? De jongens doen het goed op hun niveau, maar ook niet meer dan dat.
Annemarie doet net voorkomen alsof de clubs zich wekelijks in rijen van drie voor Mees melden. Dat is gewoon niet zo. Mees mocht ooit één keer stage lopen bij een BVO hier in de buurt. Hij had toen op een toernooi toevallig zes keer in een wedstrijd gescoord en dat viel klaarblijkelijk op. Maar dat is niks geworden, ze hebben hem getoetst en te licht bevonden.
Voor Annemarie was dat het bewijs dat haar zoon een uitzonderlijk talent heeft en dat als hij nog iets meer zijn best doet, hij binnenkort weer wordt gescout. Ze beweert ook steeds dat ze iemand van de scoutingafdeling van PSV heeft gesproken die zegt dat ze Mees in de gaten houden. Dat zuigt ze uit haar duim. Ik zeg er niks van als ze dit allemaal verkondigt naar anderen toe, al vind ik het wel gek. Maar als het haar happy maakt, prima. Het is onschuldige opschepperij.
Wat wil wel kwalijk vind, is de manier waarop ze hem pusht. Mees mag niks en moet alles. Naast zijn uitgebalanceerde dieet van elke dag eiwitten en groentes, volkoren rijst, boterhammen en liters kwark, en de ‘slechte’, lekkere dingen die hij dus niet mag, heeft ze een topsportersleefstijl voor hem ontwikkeld. Dat houdt in veel slaap en weinig plezier. In mijn ogen alles wat een opgroeiende puber ook nodig heeft. Vriendschappen ontwikkelen, logeerpartijtjes, aan meiden snuffelen. Soms gewoon domweg hangen bij het winkelcentrum en een zak chips snaaien. Maar daar heeft Mees geen tijd voor of dat past niet in zijn uitgekiende leefpatroon.”

Geen diploma nodig?

“Zelfs school en zijn gezondheid lijkt mijn vriendin minder belangrijk te vinden dan de mogelijke voetbalcarrière. Soms meldt ze Mees op school absent, zodat hij nog een extra bosloop kan doen of juist uitslapen, omdat rust ook belangrijk is. Bijna elke maand mist Mees zo een schooldag. Dat Mees daardoor een toets voor Engels of wiskunde misloopt, neemt ze op de koop toe. Ze doet er nonchalant over: die haalt hij dan maar weer in.
Laatst zei Annemarie lachend dat Mees later toch geen diploma nodig heeft, als hij is doorgebroken als profvoetballer. Bedoeld als grap, maar ik verdenk haar ervan dat ze het nog meende ook. Maar wees reëel: hoeveel kinderen halen werkelijk die top en dat topsalaris? Zelfs van de kinderen die al bij een BVO spelen, haakt 75% op het laatst af.
Mees heeft nu een blessure aan zijn knie en hiel. Iets met groeipijn, pezen die niet tegelijk met het skelet meegroeien. Heel pijnlijk als ik Kay moet geloven, die Mees op school continu hoort klagen. Toch weerhoudt dat hem niet van het naleven van zijn intensieve schema. Opgeven is geen optie, zegt zijn moeder, anders raakt hij zijn conditie en skills kwijt. Daarom slikt hij bij voorbaat paracetamol voorafgaand aan de training en wedstrijd en draagt medicinale pleisters met daarin pijnstilling op zijn huid. Immers, de ‘show must go on’.
Ik vind daar iets van. Mijn hart huilt als ik denk dat er een kind met pijnstillers het veld instapt, enkel en alleen omdat hij moet voetballen. Natuurlijk zal hij dat zelf ook willen, dat geloof ik best. Ik weet hoe koppig en eigenwijs kinderen zijn.
Mijn dochter Liv rijdt paard en die spendeert het liefst elk vrij uurtje op de manege. Die dwing ik ook af en toe om af te spreken met meisjes die geen pony-verslaving hebben. Juist om haar wereld groter te maken. En onze eigen zoon Kay leeft ook voor spelletjes. Hij kan niet tegen zijn verlies en is niet te genieten als hij een wedstrijd niet kan spelen, omdat Oma jarig is of omdat hij pijntjes heeft. Maar ik moet hem beschermen. Kay’s  knieën, enkels en benen moeten immers nog langer mee dan die ene wedstrijd tegen de koploper of dat toffe toernooi tegen de buitenlandse vereniging. Blijkbaar denkt Annemarie daar totaal anders over.”

Praten helpt niet

“Natuurlijk heb ik geprobeerd er met haar over te praten. Meerdere malen zelfs. Maar de boodschap komt totaal niet over en het schaadt onze vriendschap, want Annemarie wordt er boos om. Zij vindt – wellicht ook terecht – dat het hun zaken zijn. Zij en haar man weten immers wat het best is voor hun kind. Ze hebben één zoon en hij is hun alles, zegt ze. Ze zou hem nooit kwaad doen.
Tja, dan houdt het op. Ik vind het zielig voor Mees, maar kan er niks aan doen. Op zich is het een vrolijke jongen. Ik zie hem elke week bij de wedstrijd en training van onze kinderen en dan oogt hij gelukkig vrolijk – afgezien van de groeipijnen.
Ik ben alleen zo bang dat het allemaal op een grote deceptie uitdraait. Dat over een jaar of drie, vier, als er geen kinderen meer worden gescout, omdat alle BVO’s dan hun elftallen allang al op orde hebben, zij en haar zoon in een groot zwart gat vallen. Dat ze zich dan realiseert wat ze haar kind heeft aangedaan, juist door hem zo te pushen en hem gouden bergen te beloven, die in werkelijkheid een diep dal zijn.”

Tekst: JM Journalistieke Producties. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.