Ontwerp Zonder Titel 2023 06 21t102119.136

Home
Persoonlijke verhalen
Mabel vond haar biologische vader in Frankrijk

Mabel vond haar biologische vader in Frankrijk

22 juni 2023

Dat Mabel (49) meedeed aan het tv-programma Spoorloos was al super spannend. Maar het echt grote avontuur begon toen haar biologische vader was gevonden. ‘Ik had een nieuwe held en leefde in een roes.’

“Dat ik geen biologische vader om me heen had, heb ik ergens altijd wel geweten. Maar ik wist niet beter; dit was gewoon hoe mijn kleine gezin in elkaar zat. Dat dat afweek van hoe het bij andere kinderen was, merkte ik pas toen ik op school een cadeau moest knutselen voor Vaderdag. Ik was een jaar of vier en begreep niet voor wie ik dat dan moest maken. Pas toen besefte ik dat er iets ontbrak. Toch had ik een gelukkige jeugd: mijn moeder en ik vormden samen een warm, pluizig nest waarin we het samen te gek hadden. Het was altijd gezellig en we deden leuke dingen, ook met mensen om ons heen. Natuurlijk zag ik dat klasgenootjes wél een vader hadden, maar die kreeg ik ook toen ik zes was: mijn moeder werd verliefd op Wim, ze trouwden vrij snel en hij werd gepresenteerd als mijn vader.
Juist door Wims komst kreeg ik door dat ergens dan ook een andere vader moest zijn, een die mij had gemaakt. Mijn moeder vroeg ik ernaar: heb ik ook een vader, wie dan, waarom is hij er niet en wanneer komt hij wel? Wat ze daarop precies zei weet ik niet meer, maar direct antwoord kreeg ik niet. Ze moet wel íets hebben verteld, want ik dacht dat hij Frans heette. Achteraf bleek dat toch anders: hij wás Frans. Maar het idee van mijn biologische vader en het verlangen daarnaar stopte ik ergens weg in een achterkamertje in mijn hoofd. Toen ik Wim eenmaal had geaccepteerd als mijn vader, was daar geen ruimte meer voor. Misschien voelde ik ook wel aan dat het te pijnlijk was voor mijn ouders.”

Suddertraject

“Dat verlangen kwam pas weer terug toen ik zelf kinderen kreeg. Opeens werd ik geconfronteerd met de rol van mijn toenmalige vriend, nu mijn man, als vader. Dan ga je toch vergelijken: ‘O kijk, dat heeft hij van jou! En dat heeft zij van mij.’ Bij mij zelf was het altijd wel duidelijk geweest dat ik zowel innerlijk als uiterlijk niet erg op mijn moeder lijk. Er zijn dingen die we door gewenning hetzelfde doen, maar verder verschillen we dag en nacht. Daardoor hebben we wel veel van elkaar geleerd en vullen we elkaar aan maar nee, veel gelijkenissen zijn er niet.
Er was niet één moment waarop ik besloot: ik wil mijn biologische vader zoeken. Het waren meer stapjes in een soort suddertraject dat tien jaar duurde. Het begon toen ik paniekaanvallen kreeg. Waar mijn problemen vandaan kwamen, wist ik niet. Eerst dacht ik dat het te maken had met de ziekte en het uiteindelijke overlijden van Wim. Maar stukje bij beetje kwam ik erachter dat er een groot geheim in me zat. Een donkere kamer, of een luik waar ik niet achter mocht komen. Nu weet ik: dat was het achterkamertje waar ik mijn biologische vader had gestopt.
Dat ik er toen pas last van kreeg, is op zich niet vreemd: ik heb altijd een enorme loyaliteit gehad naar Wim. Ik was me ervan bewust dat ik dankbaar moest zijn dat hij mijn vader had willen worden en me die vaderlijke steun had gegeven. Daar kwam bij dat Wim me toen hij nog leefde weleens heeft verteld dat hij het moeilijk zou vinden als ik op zoek ging naar mijn verwekker, dus dat heb ik niet eens overwogen.”

Vakantieflirt

“Pas toen ik ging studeren, kreeg ik te horen hoe mijn moeder destijds zwanger is geraakt: ik was het resultaat van een vakantieflirt. Mijn moeder heeft hem nog wel laten weten dat ze zwanger was, maar hij wilde er niets van weten. Jarenlang heb ik mezelf wijs gemaakt dat die verwekker me niet interesseerde en niets voor me betekende. Ik zie die ontkenning bij meer vrienden en vriendinnen die geadopteerd zijn of geen contact meer hebben met een van hun ouders. Het is ook gewoon beangstigend om op zoek te gaan naar je wortels omdat je niet weet wat je gaat vinden. Toen ik met die paniekaanvallen bij een therapeut belandde, moedigde zij me aan om toch eens op de deur van die achterkamer te kloppen. En nadat ik die had opengebroken, voelde ik de paniek wegstromen en opluchting binnenkomen. Het was duidelijk: ik moest hier iets mee.
Het enige dat ik had, was een briefje dat mijn moeder me ooit had gegeven met een verkeerd gespelde naam en een mogelijke woonplaats van mijn verwekker. Ik ben ermee naar het Fiom gegaan, een instantie die helpt bij afstammingsvragen. Zij konden hem niet vinden en raadden me aan om het programma Spoorloos te benaderen. Dat óf zelf een privédetective inschakelen, maar ik durfde de zoektocht niet alleen te beginnen. Mijn verwekker had me al eens eerder afgewezen, dat kon zomaar weer gebeuren.’

Zoektocht

‘Van de brief naar Spoorloos heb ik een soort filmscenario gemaakt. Des te meer kans dat ik zou opvallen tussen alle aanvragen. Het duurde even, maar het lukte: mijn brief werd geselecteerd en de redactie pakte mijn zoektocht op. Er ging veel tijd overheen, er werd DNA afgenomen, ik had een voorgesprek met de regisseur en uiteindelijk ontving ik het bericht dat ze met de cameraploeg langs zouden komen. ‘Leg je paspoort klaar, om acht uur komen we je halen’, was het enige wat ik te horen kreeg. Niet of ze hem hadden gevonden, niks. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest maar had me mentaal goed voorbereid op alle scenario’s: ik kon nog een keer afgewezen worden, iemand treffen die ik een klootzak vind, hij kon dood zijn, of ze hadden hem niet gevonden… het kon alle kanten op.
Jacques en ik ontmoetten elkaar hier op de stoep voor mijn huis. Zoals dat gaat bij Spoorloos: eerst kijk je op de laptop een filmpje, waarop je de uitkomst van de zoektocht ziet. Je reactie wordt direct vastgelegd. Ze hadden hem gefilmd bij hem thuis in Frankrijk, ik keek mijn ogen uit. Daarna hoorde ik: ‘Hij is hier, je gaat hem over anderhalf uur ontmoeten.’ De zenuwen gierden door mijn lijf. Maar heel gek: zodra we elkaar zagen, hadden we direct een klik. Dat was uitgerekend het enige scenario waar ik me niet op had voorbereid: iemand ontmoeten die een soort copy-paste van mij is. We hadden dezelfde gebaren en praatten op dezelfde manier. Zelfs de regisseur zei: ‘Zo’n gelijkenis zien wij ook niet vaak.’”

Geadopteerd

“Dat moment is inmiddels zeven jaar geleden. Het was het einde van de Spoorloos-aflevering, maar eigenlijk begint het dan pas echt. Nu moesten we een relatie met elkaar aangaan. Of eigenlijk eerst bepalen: welke relatie dan? Ik wilde geen vader, mijn ‘papa’ blijft Wim. Maar vreemd genoeg zocht ik wel erkenning van hem dat ik zijn dochter was, terwijl dat voor hem ook niet zo voelde. Hij leek aanvankelijk terughoudend, hij gaf bijvoorbeeld nooit aan dat hij blij was dat hij mij had leren kennen. Wel zei hij geregeld: ‘Ik doe dit voor jou. Ik voel een verantwoordelijkheid om jou te geven wat ik nooit heb gehad.’ Namelijk: te weten waar je vandaan komt. Want het idiote toeval wil dat hij zelf geadopteerd is en ook niets wist over zijn biologische ouders.
Het kostte tijd om een relatie op te bouwen, dat ging met veel ups en downs. Toch denk ik dat we dat wel goed hebben gedaan, we hebben elkaar de eerste paar jaar best vaak gezien. Ik bezocht hem meerdere keren in zijn huis in de Bourgogne, hij kwam hier, of we spraken af in Parijs, voor ons allebei zo’n beetje halverwege. Dan slenterden we samen door de stad en liet hij me zien waar hij als student gewoond had, of hij stelde me voor aan zijn vrienden. Ik leerde zijn vrouw Susan kennen en hun zoon Olivier, mijn halfbroer. Ik belde vaak, was hyper enthousiast. Ik had een nieuwe held en leefde in een roes. Mijn man en gezin werden er gek van, ik was er steeds mee bezig. Liep ik opeens te dwepen met filosofen waar Jacques het over had, haha.”

Volwaardige relatie

“Wat intens was, is dat Jacques en ik samen op zoek zijn gegaan naar zíjn biologische ouders, op mijn initiatief. Met wat tips van de Spoorloos-redactie zijn we gaan graven. Zijn moeder bleek helaas net overleden, maar we hebben wel uitgevonden wie ze was, en de feiten achter zijn adoptie achterhaald. De waarheid was hartverscheurend, een triest verhaal dat vooral Jacques liever niet had geweten. Het maakt duidelijk dat als je gaat zoeken in je verleden, je ook een geschiedenis kunt vinden die helemaal niet mooi is.
In de afgelopen jaren is onze relatie een volwaardige geworden. Hoewel Jacques het zelf niet zomaar zegt, hoor ik van zijn vrouw dat ik voor hem ook belangrijk ben. Ik noem hem nog steeds Jacques; hij is niet als mijn vader gaan voelen, meer als iemand met wie ik een warme vriendschapsband heb. Mijn drie kinderen zien hem ook als een vriend van hun moeder, niet als opa. Pas nu zij ook Engels spreken, kunnen ze hem eindelijk beter leren kennen.”

Ontwapenend

“Jacques is niet altijd een makkelijke man. Het is een eigenaardige filosoof met soms conservatieve meningen. In het begin heb ik me nogal laten overdonderen, waardoor ik niet altijd mijn grenzen goed aangaf. Zo heeft hij weleens een opmerking gemaakt over het gedrag van mijn zoon en hoe ik ben als moeder. Daar hebben we flink ruzie over gemaakt. Toen ik hem aan de telefoon had en we het net weer goed hadden gemaakt, zei hij: ‘Ik wandel nu naar de kelder, want ik ga mijn beste chablis opentrekken om te vieren dat ik de allereerste ruzie met mijn dochter heb bijgelegd!’ Dat vond ik grappig en ontwapenend. Nog steeds zijn we het lang niet altijd met elkaar eens, en soms gaat er tijd overheen voordat we elkaar bellen. Maar als we elkaar spreken is het altijd goed.
Omdat ik wilde vertellen over wat je niet ziet in programma’s als Spoorloos en films waarin mensen elkaar vinden, heb ik mijn boek Schitterend afwezig geschreven. Het vinden van een biologische ouder is geen romantisch sprookje dat direct leidt naar ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’, het is een hysterische, onverwachte, avontuurlijke zoektocht naar wie je bent. Mijn boek is hopelijk een hart onder de riem voor iedereen die antwoorden zoekt over zichzelf en zijn of haar afkomst. De vondst van Jacques heeft mijn leven veranderd. Het grote vraagteken van wie mijn vader is, is weg en vervangen door een uitroepteken. Dat is een cadeau waar ik Spoorloos enorm dankbaar voor ben.”

Wil je het hele verhaal lezen van Mabel en Jacques, lees dan haar boek Schitterend afwezig (Spectrum, € 21,99). Voor meer informatie klik op onderstaande button.