Mama
7 december 2012
Stefanie blikt terug op haar leven als moeder. Of toch op haar leven als mama? Of als mama Stefanie?
Stefanie blikt terug op haar leven als moeder. Of toch op haar leven als mama? Of als mama Stefanie?
‘Vanaf nu noem ik je mama,’ zei Christianne. ‘Mag dat?’
‘Natuurlijk!’
Ik vond ‘mama’ zelfs fijner, maar wilde mij niet opdringen.
‘Mama, mag ik buiten spelen?’
We lachten allebei. Het leek wel een toneelstukje.
Christianne ging naar buiten. Een jaar of tien was ze toen.
De kinderen noemen ons bij onze naam. Zelfs Dirk, terwijl hij hun biologische vader is.
Toen ik bijna vijftien jaar geleden bij hen kwam, vervulde ik al snel de moederrol, maar was nog geen moeder. Ik werd wel moeder, maar was nog geen mama.
‘Stefanie, Stefanie, Stefanie’, klonk het zelfs vaker dan dat er ‘Dirk’ geroepen werd.
‘Als ik Stefanie zou heten, zou ik mijn naam laten veranderen,’ grapte Dirk, maar ik vond het heerlijk om mijn naam uit die kindermondjes te horen.
Verontwaardigd kwam Christianne weer binnen.
‘Stefanie, Chantal wil ineens niet meer spelen, terwijl we hadden afgesproken!’
Het was geen toneelstukje meer en ook geen ‘mama’ meer, maar mijn naam klonk even vertrouwd als ‘mama’.
Toen ik zwanger was van Adriana vond ik dat het kindje ons ook bij onze voornaam moest gaan noemen. Ik mocht de andere kinderen niks te kort doen.
Naarmate de bevallingsdatum naderde, begon ik te twijfelen aan mijn vastberadenheid. Een klein kindje zou mijn naam niet snel kunnen uitspreken. ‘Dirk’ zou zelfs gemakkelijker zijn. In plaats van het eerste woordje ‘mama’ zou ons kindje mij pas na jaren bij mijn naam noemen.
Ik kreeg een idee. Via de site van Moeders voor Moeders kreeg ik berichtjes uit mijn buik. Als ik daarop klikte, sprak mijn kindje mij toe en vertelde hoe het zich ontwikkelde.
‘Hallo mama Stefanie’ stond boven zo’n berichtje.
Ik zou me ‘mama Stefanie’ kunnen laten noemen! Het kindje zou ‘mama’ kunnen zeggen en toch vertrouwd raken met de naam Stefanie.
Adriana werd geboren. Ik was ‘mama Stefanie’ en Dirk was ‘papa Dirk’.
‘Zal mama Stefanie jouw luier verschonen?’ Het klonk langdradig.
Tussendoor werd het toch weleens ‘mama’.Ook het korte ‘papa’ hoorde ik af en toe.
De vier oudste kinderen begonnen er ook mee.
‘Mama komt zo,’ zeiden ze als Adriana huilde terwijl ik op het toilet zat.
Het is erin geslopen en een gezinsacceptatie geworden.
Voor het eerst word ik nu echt mama genoemd. Adriana roept me de hele dag. Ik vind het heerlijk en reageer er gretig op. Niks biedt weerstand tegen het mooie woordje ‘mama’.
