De man die Nupur uit zee redde, bleek haar grote liefde

10 augustus 2023

Nupur (40) ontmoette haar Attila (50) toen hij haar redde van de verdrinkingsdood. “Het is een vreemd idee dat we nooit een relatie hadden gekregen als ik niet aan de dood was ontsnapt.”

Nupur: “Met heel mijn hart voelde ik op mijn 35ste dat ik klaar was voor een man en, als het me gegeven was, om ook moeder te worden. Dit gevoel was totaal nieuw voor mij, want heel lang was ik gelukkig alleen. Dat was ook een bewuste keuze. Ik wilde mezelf per se beter leren kennen. Als eventmanager reisde ik de wereld over om internationale bijeenkomsten te hosten en in mijn geboorteland India organiseerde ik over-de-top Indiase bruiloften. Ik genoot van mijn snelle leven. Ik stond bekend als een vrijgevochten vrouw die carrière maakte.
De mensen die me écht kennen, weten dat ik altijd luister naar mijn hart, zelfs al moet ik daar rigoureuze keuzes voor maken. Ik had dat eerder gedaan door op mijn 28ste te scheiden, waarmee ik mijn leven een andere wending gaf. Ik kom uit een beschermd, hoog opgeleid en liefdevol gezin. Volgens de Indiaanse traditie trouwde ik op jonge leeftijd, maar het bleek geen match. Scheiden was niet makkelijk, maar ik kon niet anders. Ik verlangde naar een partner die me op alle vlakken aanvulde en ik hem. Maar eerst moest ik aan mezelf werken. Alleen wanneer ik wist wie ik was en wat ik nodig had, kon ik er voor een ander zijn, voelde ik.”

Kippenvel

“Mijn vrienden vonden het maar vreemd toen ik in een ashram trok, nadat mijn twee yogaleraren me los van elkaar hadden gezegd dat ik yogales moest gaan geven. Mijn tijd in de ashram was heel heilzaam en vormend. Iedere ochtend stond ik om vier uur op om te mediteren. Ik at gezond en beoefende urenlang yoga. Ook herontdekte ik het hindoeïsme. Ik ben Hindoe, maar in de ashram begreep ik pas wat dat werkelijk inhoudt. Als ik las in de Bhagavad Gita, het heilige schrift, stond het kippenvel op mijn armen. Ik zag in dat je als mens alles in je hebt. Vriendelijk of onvriendelijk, kalm of gejaagd; je kunt alles zijn. Dat wat je aandacht geeft, bepaalt je gevoel.
Ik leerde ook dat het geluk ín je zit. Als mens ben je geneigd het geluk na te jagen. In de ashram vond ik het geluk door te mediteren en yoga te beoefenen. Wat ik zo graag wilde, gebeurde: ik leerde mezelf kennen. En toen het zover was, begon ik open te staan voor de liefde en te dromen over een kindje. Maar waar vond ik mijn soulmate nu ik er klaar voor was? Ik besloot om erop te vertrouwen dat hij op mijn pad zou komen.
Het leven zit wonderlijk in elkaar en alles is ergens goed voor. Dat merkte ik ook toen ik yogaretreats begon te geven. Mijn ervaring als eventmanager kwam daarbij goed van pas. Drie jaar geleden organiseerde ik samen met een aantal andere instructeurs een yogareis naar Goa, een gebied aan de westkust van India met prachtige uitgestrekte stranden. De yogalessen werden afgewisseld met excursies. Het was een ontzettend fijne groep met veel internationale gasten. Een van hen was Attila uit Hongarije.”

Natuurkracht

“Vaak denk ik terug aan de dag waarop ik hem ontmoette. Na het geven van een yogales nam ik een verfrissende duik in zee. Het was vloed en de oceaan was wild en onstuimig, maar dichtbij de kust had ik dat niet door. De sterke stroming trok me steeds dieper de oceaan in. De kustlijn werd een streep in de verte. Ik probeerde naar de kust te zwemmen, maar hoe hard ik ook zwom, ik kwam niet dichterbij. In die woeste zee, te midden van die natuurkracht, voelde ik dat je als mens nietig en hulpeloos bent. Ongeveer twintig minuten vocht ik voor mijn leven. Terwijl ik uit alle macht naar de kust probeerde te zwemmen, zag ik een silhouet op me afkomen. Het bleek Attila te zijn. Hij reikte me zijn hand en ik kon hem pakken. We hielden elkaars hand een paar seconden vast, maar een immense golf dreef ons uit elkaar.
Het volgende moment zag ik Attila wegzwemmen. Hij liet mij toch niet alleen? Maar al snel zag ik hem richting een rotsformatie gaan. Attila klom op de rotsen en zwaaide naar de kustwachten aan land. Toen ik Attila op de rotsen zag klauteren, raakte ik in paniek. De zee had een ongekende kracht. Ik wist dat de stroom me mee zou kunnen sleuren richting die enorme stenen. Als de golven me ertegenaan zouden smijten en mijn hoofd een rotsblok zou raken, had ik geen schijn van kans. Zo sterk als Attila was ik niet. Ik was heel bang dat ik bevroor. Ik kon mijn lichaam niet meer bewegen. Dat is wat angst met een mens doet. Al die tijd had ik hoop gehouden en lukte het me om te zwemmen, maar nu was ik verloren. Ik dacht dat ik het niet zou overleven.
Maar Attila’s plan werkte gelukkig. De strandwachten zagen hem en daardoor ook mij. Ze snelden op ons af en haalden ons uit de zee. Wat was ik opgelucht toen ik weer grond onder mijn voeten voelde! Maar ik schrok toen ik het strand op liep en Attila’s bebloede rug en teen zag. Ik realiseerde me dat deze man zijn leven had geriskeerd voor mij. Nadat ik Attila vanuit de grond van mijn hart had bedankt, rende ik naar de apotheek waar ik verband kocht, en een middel om wonden te desinfecteren. EHBO-spullen halen was het minste wat ik kon doen. Mijn vader is arts en ik wist hoe ik Attila kon helpen. Ik wist ook dat een ijsje hem wat energie en verfrissing kon geven. Toen ik langs een ijskar rende, kocht ik een chocolade-ijsje voor hem. Later grapte Attila dat hij dacht dat ik gedachten kon lezen. Hoe kon ik anders weten dat chocolade zijn lievelingssmaak was?”

Overslaande vonk

“Vóór deze gebeurtenis geloofde ik niet in het lot, maar nu weet ik dat niet meer zo net. Zeker is dat het ongeluk ons bij elkaar heeft gebracht. Want toen ik op het strand sprong en hem bedankte, sprong er bij ons allebei een vonk over. Attila maakte een diepe indruk op me. Hij was vriendelijk en ontspannen. Vooral zijn rust vond ik bijzonder. Het had weinig gescheeld of we waren allebei verdronken. En toch was Attila kalm en aardig. Ons contact ging meteen de diepte in. Ik had direct door wat een geweldige man Attila was.
Na deze gebeurtenis zochten we elkaar op. Als we samen waren, voelde ik me mezelf. In de week die we samen waren, raakten we steeds meer tot elkaar aangetrokken. We begonnen te fantaseren over een leven samen. Na de reis vertrok Attila weer naar het buitenland en we hielden via sociale media contact. Onze liefde bleek zó sterk dat we echt samen een toekomst op wilden bouwen. Toen ik Attila vertelde dat ik zielsgraag moeder wilde worden, liet hij weten ook graag een kind te willen. Ik was mijn soulmate tegengekomen.
Alles klopte en het ging heel snel. Om samen te kunnen zijn, verhuisde ik naar Nederland, waar Attila woont voor zijn werk. Natuurlijk vond ik het pittig om mijn familie en vrienden in India achter te laten, maar ik hou van reizen en geniet ervan om nieuwe mensen en culturen te leren kennen. Bovendien kon ik mijn familie en vrienden opzoeken, dacht ik. Maar dat liep anders. Direct nadat Attila en ik trouwden in Nederland brak de coronacrisis uit. Maandenlang speelde ons leven zich af in ons huis en spraken we alleen elkaar. Het was best een lastige periode, want ik kende niemand in Nederland. Gelukkig hadden Attila en ik het ook tijdens de pandemie fijn met elkaar. Na de coronaperiode wisten we dat we samen alles aankunnen.”

Extra dimensie

“Vorig jaar kwam onze grote wens uit toen onze dochter werd geboren. We noemden haar Veda, naar de oudste hindoeïstische geschriften uit India die veel wijsheid bevatten. Toevallig betekent Veda in het Hongaars ‘beschermen’. In het Hindi en Hongaars samen betekent Veda ‘kennis beschermen’. Attila en ik vonden het allebei een prachtige naam. Veda is een heel lief en sociaal meisje dat onnoemelijk veel vreugde geeft. Nadat ik aan de dood ontsnapte, ben ik het leven meer dan ooit gaan waarderen. De komst van Veda geeft hier nog eens een extra dimensie aan. Veda heeft mij moeder gemaakt en mijn grote liefde vader. Met elkaar vormen we een gezin.
Wat ik onze dochter wil meegeven? Dat de wereld vol is met aardige mensen die je willen helpen of zelfs redden, zoals haar vader zo heldhaftig deed. Als kind groeide ik op in een warme familie in een fijne buurt. Onze straat was een kilometer lang en iedereen die er woonde, kende elkaar. Als ik de weg kwijtraakte, was er altijd iemand die me thuisbracht. Het zorgde ervoor dat ik vertrouwen kreeg in mensen. Ik ben niet naïef en weet dat de wereld ook onveilig kan zijn, maar de aardige mensen zijn verreweg in de meerderheid. Ik hoop dat we Veda de liefde voor nieuwe mensen en culturen kunnen meegeven. Dan is de hele wereld haar thuis.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.