Mandy: ‘Ik heb zo’n spijt van mijn sterilisatie’

13 december 2023

Zes jaar geleden liet Mandy (38) zich steriliseren, omdat zij en haar man Rogier (44) absoluut geen kinderen wilde. Maar nu heeft Mandy spijt. “Helaas piekert Rogier er niet over om mee te gaan in mijn kinderwens.”

Boos

Mandy: “Rogier is boos. ‘We hebben de beslissing geen kinderen op deze wereld te willen zetten toch met ons volle verstand genomen?’ En: ‘We waren het er toch over eens dat deze maatschappij te verziekt is om kinderen in groot te brengen?’ Of wat dacht je van: ‘Jij en ik, we wilden toch geen burgerlijk, klef stel worden? We hebben het toch goed met zijn tweetjes?’ Het zijn maar een paar argumenten die hij me voor de voeten gooide, toen ik hem laatst voorzichtig probeerde te vertellen dat ik verlang naar een baby en eigenlijk niks liever wil dan mijn sterilisatie ongedaan laten maken.'”

Rogier piekert er niet over om mee te gaan in mijn wens. Voor hem is er niets veranderd. Twintig jaar geleden wilde hij al geen kinderen en die wil hij nu nog steeds niet. Hoe ik daar ook over denk. Hij heeft ook helemaal gelijk: we hebben onze beslissing om geen kinderen te willen krijgen goed doordacht. We zijn zeker niet over één nacht ijs gegaan, hebben er heel veel over gesproken. Misschien wel meer dan stellen die wel kinderen hebben. Tenminste, dat idee krijg ik soms als ik zie hoe gestrest ouders zijn. Elke keer kwamen we op hetzelfde punt uit: nee, niet in deze wereld waar zo veel mensen honger lijden en waar overal oorlog en narigheid is. Wij zouden ons leven spannender invullen. Ik wilde geen saaie moeke worden en ook niet uitlubberen rondom mijn buik, of hangborsten krijgen.”

De knop om

“Eigenlijk riep ik al vanaf het moment dat ik kon praten dat ik geen moeder wilde worden. Ik speelde met de auto’s en garage van mijn broer. Poppen, waar mijn zussen wel dol op waren, interesseerden me niet. Volgens mij had ik ze niet eens, zeker geen barbies of zo. Ook mijn kleine nichtjes en neefjes, waar mijn zussen uren mee konden tutten, deden me niks. Zij gingen met hen in de buggy wandelen en gaven ze de fles, maar ik vond ze pas leuk toen ze een jaar of tien waren en ik met ze kon praten. Ik miste het zorg-gen, grapte ik altijd. Dus toen Rogier en ik verkering kregen en het onderwerp kinderen op tafel kwam, was ik net zo stellig als hij: alsjeblieft voor mij geen kinderen.

Maar dat was in 2000 en dat is alweer twintig jaar geleden. Mensen en meningen veranderen blijkbaar. Bij mij is er denk ik iets losgemaakt toen Cindy, mijn jongste zusje, vorig jaar een baby kreeg. Al tijdens haar zwangerschap ging bij mij de knop om. Cindy woont dicht bij me in de buurt. Haar man is marinier en is veel van huis, en daarom betrok ze me bij haar zwangerschap. Ik ging mee naar de verloskundige, zat naast haar tijdens echo’s en we zochten samen rompertjes uit. Natuurlijk deed ik dat onder luid protest, omdat ik ‘er toch geen verstand van had’, maar stiekem vond ik het best leuk. En toen we voor het eerst een flikkerend knopje op het echoscherm zagen, kreeg ik een brok in mijn keel die ik met moeite kon wegslikken.

Naarmate Cindy’s buik groeide, groeide er ook iets in mij. Vlak na de geboorte zat ik met de kleine Romy in mijn armen en toen overviel me een geluk zalig gevoel. Ik kan het moeilijk verklaren, maar ik wist ineens dat ik ook zwanger wilde zijn! Ik wilde ook een eigen baby kunnen knuffelen en verzorgen. Voor het eerst had ik spijt dat ik me ooit had laten steriliseren.”

Drastische beslissing

“Op mijn achtentwintigste zat ik al bij de huisarts om met hem te praten over definitieve anticonceptie. Ik slikte al sinds mijn vijftiende de pil en na dertien jaar hormonen vond ik het wel tijd voor iets drastisch. Bovendien waren Rogier en ik het er al zo lang over eens dat we geen kinderen wilden. Een sterilisatie leek ons het beste. Aangezien we hadden gelezen dat het bij mannen niet honderd procent veilig was, besloten we dat ik het zou laten doen.

Maar mijn huisarts ging daar niet zo makkelijk in mee. Volgens hem was ik te jong. Pas op mijn dertigste mocht ik terugkomen. Vaak begint dan pas de biologische klok te tikken bij vrouwen, zei hij. Achteraf goed dat hij daar zo scherp op is, want er zullen vast meer vrouwen zijn die spijt krijgen, maar op dat moment vond ik het flauwekul. Ik was een volwassen vrouw met een serieuze vraag!

Eén week na mijn dertigste verjaardag stond ik weer bij hem op de stoep. Hij moest heel hard lachen om mijn standvastigheid en dit keer schreef hij meteen een verwijsbrief uit voor de gynaecoloog. Drie weken later lag ik al op de operatietafel. Onder algehele narcose werden er twee klemmetjes over mijn eileiders geschoven. Al met al duurde de ingreep nog geen half uur. Ik mocht na twee uur weer naar huis. Ik had wel flink wat buikpijn na de sterilisatie, maar dat kon me niks schelen. Ik ben vroeg naar bed gegaan met twee paracetamol en de volgende dag was ik van alles af. Ik hoefde geen pil meer te slikken en nooit meer bang te zijn dat ik er eentje vergat.”

Lees ook: Martha: ‘Ik heb spijt dat ik nooit kinderen heb gekregen’

Baby’s schattig? Echt niet

“Rogier en ik leiden een heel ander leven dan onze familie en vrienden. We hebben een eigen zaak in meubelstoffering en werken zes dagen per week. Financieel is dat heel fijn. We rijden ieder een middenklasse-auto, ons huis is ingericht met mooie spullen, waaronder een spierwitte bank, en we gaan elk half jaar op vakantie. In de winter naar Zwitserland op wintersport, in de zomer naar exotische oorden als Bali of Curaçao. Een luxe levensstijl, die we kunnen hebben omdat we tweeverdieners zijn zonder kinderen.

We zijn ook altijd open geweest over mijn sterilisatie en de reden waarom wij geen kinderen willen. Iedereen in mijn omgeving weet dat ik een grote hekel heb aan het gejengel en gezeur van kleine kinderen. Ze respecteren onze mening. Mijn moeder heeft nog weleens geprobeerd mij ervan te overtuigen dat baby’s ook heel lief en schattig kunnen zijn, maar daar is ze maar mee gestopt. Mijn plotseling sterke kinderwens zou bij de familie dan ook inslaan als een bom. Al denk ik dat mijn zusje Cindy wel iets vermoedt. Ik heb haar dochter Romy al vaker vastgehouden dan al mijn andere neefjes en nichtjes bij elkaar. Meestal weigerde ik baby’s op schoot te nemen, omdat ik bang was dat ik ze zou laten vallen. Maar nu pak ik Romy zelf al uit de box om mijn neus in haar zachte nekje te drukken en haar geur op te snuiven. En als ik haar twee weken niet heb gezien, mis ik haar vreselijk.”

Niet zo simpel

“Of het nu mijn leeftijd is of dat ik opeens last heb van rammelende eierstokken of hormonen, ik weet één ding zeker: ik wil ook zwanger worden. Als ik denk aan mijn eerdere argumenten, zoals een uitgezakte buik en borsten, voel ik me beschaamd: alsof het daar om draait in het leven. Ook de andere redenen lijken nu zo onzinnig: werk is niet zaligmakend, van reizen krijg je ooit genoeg en er komt vast snel een eind aan de crisis.

Mijn kans op een zwangerschap is wel sterk afgenomen door mijn sterilisatie. De enige kans op een kind is via ivf, of ik zou een hersteloperatie moeten ondergaan. Die laatste optie geeft de meeste kans op succes. Ik heb op internet gezocht en ik weet dat het dit keer niet zo’n simpele ingreep zal worden.

Gelukkig zijn mijn eileiders alleen maar afgesloten en niet dichtgebrand, want anders zou het bijna onmogelijk zijn om ooit nog zwanger te worden. Ik heb gelezen dat de gynaecoloog onder een microscoop de klemmetjes om de eileiders moet verwijderen en de uiteinden opnieuw aan elkaar moet naaien. Deze operatie duurt tweeënhalf uur, je wordt drie dagen opgenomen in het ziekenhuis en het herstel duurt ongeveer vier weken. Wel even een verschil met een half uurtje opereren en ’s avonds een paracetamolletje. Ik heb ook reacties gelezen op een forum: dat je er niet te licht over moet denken en dat het duur en heel pijnlijk is.”

Het is menens

“Maar tegen de pijn zie ik helemaal niet op en mijn zorgverzekering vergoedt een eerste hersteloperatie, dus dat komt ook goed. Het grootste obstakel is mijn man: ik moet hem zien mee te krijgen in mijn kinderwens. Ik heb nu twee keer voorzichtig gezegd dat ik verlang naar een kind en dat ik denk aan een hersteloperatie, en hij is één keer heel boos en één keer heel stil geworden. Gisteren schoof ik hem de uitgeprinte informatie over de hersteloperatie onder zijn neus. Ik denk dat hij toen pas besefte dat het echt menens is. Maar hij was nog steeds niet voor rede vatbaar. Hij wilde er niet over praten en liep de deur uit om te gaan wandelen met onze hond.

Ik denk dat het pure angst is bij Rogier. Hij komt uit een probleemgezin: zijn moeder was verslaafd aan harddrugs en kon nauwelijks voor hem zorgen. De eerste jaren van zijn leven groeide hij op bij zijn oma, later verhuisde hij naar verschillende pleeggezinnen, waar hij maar moeilijk kon aarden. Hij kijkt absoluut niet terug op een gelukkige, veilige jeugd, heeft nooit het goede voorbeeld gehad. Toch geloof ik dat hij echt wel een lieve vader zou kunnen zijn. Hij is geliefd bij de kinderen van mijn broer en zussen. Hij voetbalt met mijn neefjes en heeft engelengeduld om uren torens van Lego met ze te bouwen. Ik wil dan ook niets liever dan dat hij de vader van mijn kinderen wordt.”

Diep van binnen

“Ik blijf dus het gesprek met hem aangaan, hoe moeilijk het ook is en hoe boos hij ook zal worden. Dit is erg belangrijk voor mij. Diep van binnen denk ik dat ik hem best van mening kan laten veranderen: hij houdt te veel van mij om me ongelukkig te willen zien. Maar voordat me dat is gelukt, zijn we máánden verder. Heb ik die tijd nog? Hersteloperaties worden tot je 43ste uitgevoerd, maar met elk jaar dat ik ouder word, daalt de kans op een gezonde zwangerschap. Stom dat ik er nu pas achter ben dat ik toch moedergevoelens heb. Ik hoop dat ik nog niet te laat ben.”

Lees ook: Marja (46): ‘Ik wilde nooit kinderen, maar nu heb ik spijt’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.