Mandy’s moeder pleegde zelfmoord: ‘Alles ging in een roes aan me voorbij’

4 augustus 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Mandy veranderde haar leven, toen haar moeder zelfmoord pleegde.

“Het is alweer bijna vier jaar geleden dat mijn leven veranderde. En hoewel ik eigenlijk nooit over deze gebeurtenis praat, wil ik dat nu wel één keer doen. Juist omdat in coronatijd meer mensen dan ooit alleen zijn en last hebben van een depressie of donkere gedachten.”

Trouwen

“De band met mijn moeder was gewoon prima. We waren geen beste vriendinnen, maar als er iets was, kon ik wel altijd bij haar terecht en stond ze voor me klaar. Het feit dat onze band niet extreem hecht was, had te maken met het feit dat mijn moeder autisme had. Hier zijn ze pas op latere leeftijd achter gekomen, maar het verklaarde wel waarom ze het lastig vond om met mensen een sterke band op te bouwen terwijl dit haar met dieren juist heel makkelijk afging.

Mijn moeder was een bezige bij. Vooral toen ik nog jong was, had ze het altijd druk. Ze werkte als journalist voor de lokale krant en interviewde veel mensen. Daar had ze toen nooit moeite mee, ze vond het juist geweldig. Rond haar 30e sloeg dat opeens om en raakte ze geïsoleerd. Ze vond het moeilijk om nog contact te leggen met mensen en vooral een band opbouwen met onbekenden lukte haar niet meer. Wel bleef ze gek op dieren en voelde ze zich daar meer verbonden mee dan met mensen.”

Ik was dan ook heel blij dat mijn moeder ‘ja’ zei toen ik haar vroeg of ze meeging mijn trouwjurk uitzoeken. Ik had het totaal niet verwacht, want in die periode was ze al een stuk meer teruggetrokken. Uiteindelijk was mijn moeder ook nog op mijn bruiloft en ik ben achteraf heel dankbaar dat ik die dag nog samen met haar mee heb kunnen maken.”

Zelfmoord

“Op zondagochtend 24 september 2017 besloot ik ’s ochtends laminaat op te halen voor ons nieuwe huis. Ik was een kwartier te vroeg en belde daarom mijn moeder om even bij te kletsen. Dat was vaste prik op zondag. Toen ik haar niet te pakken kreeg, besloot ik mijn vader te bellen. Mijn ouders waren gescheiden, maar gingen nog wel goed met elkaar om. Toen mijn vader vertelde dat mijn moeder bij hem was, dacht ik dus ook dat er niets aan de hand was. Ik zei mijn vader dat ik mama later die dag nog wel een keer zou bellen. Daar is het uiteindelijk nooit meer van gekomen…

Niet veel later belde mijn vader terug. ‘Ze is gesprongen’, hoorde ik hem zeggen. Ik wist verder nog niet vanaf hoe hoog ze was gesprongen, laat staan hoe het met haar was. Ik besloot snel het laminaat in te laden, maar nog voordat ik weg wilde rijden, werd ik weer gebeld. Mama was overleden. Op dat moment ging er van alles door me heen. Ergens zagen we het wel aankomen, maar ergens ook totaal niet. Ze had altijd gezegd dat ze het nooit zou doen als vreemden of kinderen haar konden vinden, dus dit rijmde niet met hoe ze het leven wilde verlaten. Daarom denken we ook nog steeds dat ze in een vlaag van verstandsverbijstering heeft gehandeld.”

Levenseindetraject

“Niet lang daarvoor had mijn moeder een levenseindetraject gestart. We wisten dus wel dat het echt niet goed met haar ging en dat ze zich niet langer prettig voelde in het leven. Het ingang zetten van het traject ging echter niet goed en ze was bang dat ze haar verplicht zouden opnemen. Ik denk dat ze daarom het heft zelf in handen heeft genomen en net als haar moeder, mijn oma, zelf uit het leven is gestapt.

De dagen na haar overlijden verliepen heel warrig. Niemand kon nog echt beseffen wat er precies was gebeurd en alles ging in een roes aan me voorbij. Vooral mijn opa had het heel moeilijk. Eerst koos zijn ex-vrouw ervoor om het leven te verlaten, en nu ook zijn dochter. Hij kreeg een soort déjà-vu tijdens het regelen van mijn moeders afscheid.”

Zelf moeder

“We zijn nu bijna vier jaar verder en het gaat gelukkig heel goed met me. Maar het idee dat zowel mijn oma als moeder het leven zelf hebben verlaten, maakt me soms wel angstig. Ik heb zelf geen zwaarmoedige gedachten, maar ben af en toe wel bang dat ik het ook krijg. Mijn moeder kreeg het immers ook op latere leeftijd. Toch weet ik dat het geen zin heeft om me daar druk om te maken. Ik ben sinds kort ook moeder en daar haal ik ontzettend veel geluk uit en voor hem zal ik er alles aandoen om me goed te blijven voelen. Tegelijkertijd merk ik nu ik zelf moeder ben, dat ik mijn eigen moeder extra mis. Ik weet zeker dat ze het geweldig had gevonden om mijn zoontje te zien. Ik had haar natuurlijk ook nog heel veel willen vragen en zeggen. Er zijn nog steeds zondagen dat ik denk: ik ga zo even mama bellen, om niet veel later te beseffen dat dit niet kan.

De laatste tijd hoor en lees ik veel vaker over zelfmoord. De reacties die daarop komen, kunnen soms onverwachts hard binnenkomen. Mensen vinden het vaak egoïstisch of oneerlijk, maar ik durf met zekerheid te zeggen dat niemand kiest om je zo ongelukkig te voelen dat je geen uitweg meer ziet. Als ik met mijn verhaal ook maar één iemand kan laten inzien dat er ook altijd een andere kant is en je daar nooit zomaar over kan en mag oordelen, is mijn doel geslaagd.”

Wil je praten over zelfdoding of wil je hulp op dit gebied? Bel 0900-0113 of gratis: 0800-0113

Tekst: Lisa Schoenmaker