Marcella: ‘Ik weet het zeker: mijn schoonmoeder zit achter onze scheiding’

20 juli 2023

Marcella (28) ligt midden in scheiding. Officieel gaan zij en haar man Axel (33) uit elkaar omdat Axel niet meer van haar houdt. Maar Marcella vermoedt dat haar schoonmoeder achter de schermen een grote rol heeft gespeeld.

Scherpe tong

Marcella: “Mijn hart ligt op mijn tong. Ik ben niet bepaald op mijn mondje gevallen,: ik zeg wat ik denk. Ook al is dat niet altijd even leuk of subtiel, je weet wat je aan mij hebt. Ik praat niet met je mee om vervolgens achter je rug om te roddelen. Axel waardeerde dat altijd enorm. Het was één van de redenen waarom hij verliefd op mij werd. Hij had het nodig een tijgerin naast zich te hebben, zei hij. Zelf was hij zo buigzaam als een rietje en in het verleden had hem dat tegengewerkt in relaties. Hij hield van onze discussies en leerde ervan.

Gek genoeg is mijn scherpe tong nu reden voor hem om na twee jaar te willen scheiden. Ineens heb ik ‘overal een mening over’, ‘kwets ik om het kwetsen’ en ‘wil ik elke discussie winnen’. Mijn felheid is Axel zo tegen gaan staan, dat hij beweert dat zijn liefde voor mij is verdwenen. Door mij slaat hij dicht in gesprekken en voelt hij zich gekleineerd. Hij verlangt van een partner zachtheid en meegaandheid, eigenschappen die ik volgens hem niet bezit.

En dus wil hij scheiden. Een klap in mijn gezicht, omdat ik hem wel als mijn grote liefde zie. Maar wat het extra pijnlijk voor mij maakt… ik vermoed dat deze keuze niet bij hem vandaan komt. Althans, niet helemaal. Ik ben bang dat iemand op de achtergrond hem dit heeft ingefluisterd: mijn schoonmoeder.”

Beste wat hem was overkomen

“Drie jaar geleden kreeg ik een baan op de salarisadministratie bij een bedrijf waar Axel toen ook werkte, als IT-er. Door een misverstand met zijn reiskosten hadden we vaak contact. Toen ik uiteindelijk alles had opgelost, vroeg hij me mee uit. Die avond kletsten we aan een stuk door. Uit een eerdere relatie had Axel een dochter, Sofie van destijds drie, die hij niet mocht zien. Zijn ex Lisa had besloten het kind alleen op te voeden. Axels aanwezigheid werd niet op prijs gesteld. Hij mocht slechts alimentatie betalen en kreeg op haar verjaardag een foto. Volgens Lisa was dit het beste voor haar dochter. Hij liet het maar zo, alhoewel hij er veel verdriet om had.

Eigenlijk meteen die avond wond ik me op over dit verhaal. Je houdt een kind toch niet bewust weg bij haar vader? Zonder dat ik hem, haar of de situatie goed kende, gaf ik Axel advies: kon hij niet een goed gesprek hebben met Lisa? Eens met haar ouders praten, zodat zij konden bemiddelen? En als dat niet kon, desnoods een advocaat in de arm nemen? Ik wilde wel voor hem zoeken. Axel vond mijn visie en tips heel fijn. Hij had het allemaal maar laten gaan, nooit geleerd voor zichzelf op te komen. Het streelde hem dat ik zo voor hem en zijn dochter door het vuur ging.

Ook toen we later echt een relatie kreeg, vond hij het prettig dat ik zo uitgesproken was. Hij noemde me het beste wat hem was overkomen. En toen ik drie maanden later, ongepland maar zeer gewenst, zwanger raakte, ging hij op zijn knieën: wilde ik met hem trouwen?  Ik zei volmondig ja.”

Misschien maar goed ook…

“De eerste kennismaking met mijn schoonmoeder vond vlak na zijn huwelijksaanzoek plaats. Alles ging in een sneltreinvaart. Echt tijd om te wennen aan het idee dat haar zoon weer een vriendin had, kreeg ze niet, nu hij meedeelde dat we gingen trouwen én hij weer vader werd. Dat maakte de eerste ontmoeting stroef, tenminste dat is altijd mijn verklaring geweest. Achteraf denk ik dat mijn schoonmoeder mij gewoon nooit goed genoeg heeft gevonden.

Toen ik haar een hand gaf, bekeek ze me van top tot teen, alsof ik een koe was wiens vlees ze moest keuren. Ze vroeg verder niets, zei alleen dat ze het snel vond gaan en hoopte dat hij dit keer wel zijn kind mocht blijven zien. Natuurlijk, antwoordde ik. Ik was helemaal niet van plan bij hem weg te gaan, laat staan zijn kind bij hem weg te houden. We hielden van elkaar! Zij knikte een beetje spottend. Alsof ze er geen woord van geloofde. Ik vond het een awkward moment. Volgens Axel moest ik er niks achter zoeken. Zijn moeder moest gewoon aan me wennen, zou vanzelf bijdraaien.

Helaas liep de zwangerschap met elf weken mis. Ik kreeg een miskraam, waar we allebei kapot van waren. Het veranderde echter niets aan onze liefde voor elkaar en ons voorgenomen huwelijk. Dat moest doorgaan. Mijn moeder was meelevend en lief. Zijn moeder zei dat ze het erg vond, maar maakte ook de opmerking ‘dat het misschien maar beter was ook’. En ‘dat we nu beter konden wachten met trouwen. Nu kregen we tenminste de kans elkaar eerst goed te leren kennen’. Pijnlijk, want het kindje was weliswaar niet gepland, maar wel zeer gewenst. Ik heb een grote kinderwens. Het is nog verdrietiger als je bedenkt dat ik na die miskraam nog twee keer een miskraam heb gehad. Blijkbaar was het ons samen niet gegeven kinderen te krijgen.

Het gemis van kinderen heeft ons huwelijk een knauw gegeven, maar ik denk dat we er samen uit hadden kunnen komen. Axel was iedere keer erg lief voor me als ik weer gecuretteerd moest worden. Hij nam een dag vrij, vergezelde me naar het ziekenhuis en kocht bloemen en chocola. Alleen, echt praten over wat het met hem deed, deed hij niet. Maar dat accepteerde ik als een karaktertrek. Ik wist niet dat hij ondertussen wel veel met zijn moeder sprak. En naar later bleek, over veel meer onderwerpen. Vooral die dingen waarbij wij soms lijnrecht tegenover elkaar stonden.”

Lees ook: Lobke: ‘Na mijn scheiding ontdekte ik dat ik zwanger was’

Steeds meer ruzie

“Vlak na ons huwelijk is Axel, gesteund door mij, achter contact met zijn dochter aan gegaan. Hij heeft het eerst nog gewoon geprobeerd met zijn ex, maar dat lukt niet. Ze weigerde al zijn voorstellen. Pas toen hij op mijn initiatief een advocaat inschakelde en Jeugdzorg eraan te pas kwam, is het na veel strijd, zweet en tranen gelukt omgang af te dwingen.

Al die tijd zat ik dicht op de huid van Axel. Ik stuurde hem aan, vertelde hem hoe hij de gesprekken met Jeugdzorg moest aanpakken. Als Axel mij later vertelde over een privégesprek, merkte ik dat hij soms rare dingen had uitgekraamd. Daar baalde ik van. Hadden we het nog zo keurig doorgenomen hoe hij zich het beste kon gedragen, ging hij opeens bekennen dat hij geen echt vaderlijk type was. Of niks met meisjes had. En het lastig vond als kinderen druk werden. Hij bedoelde het niet rot, het kwam voort uit zijn onzekerheid, maar echt een lekkere indruk laat je niet achter. Ook als ik erbij zat, kon hij ineens zeggen dat hij geen goede opvoeder was, omdat hij niet streng kon zijn. Vaak gaf ik hem na zo’n gesprek thuis de volle laag. Hoe dom kun je zijn zulke ontboezemingen te doen bij Jeugdzorg?”

Liefhebbende bonusmoeder

“Daardoor kregen we steeds vaker woorden. Terwijl ik tirades weggaf, kroop hij in elkaar en zei niets meer. Of hij werd boos. Waarom moest ik toch zo hard zijn? Tja, ik was gewoon duidelijk. Ik zag het anders helemaal fout gaan, omdat Jeugdzorg hem als vader ongeschikt achtte.

Gelukkig kwamen de jeugdhulpmedewerkers ook bij ons thuis komen kijken hoe wij leefden. Op zulke momenten kon ik hen laten zien hoe fijn we het hadden als stel en wat een goede vader Axel en een liefhebbende bonusmoeder ik kon zijn. Op zulke momenten was hij mij wel dankbaar.

Maar vervolgens kon hij een week later weer iets raars doen. Zoals die keer dat Lisa hem had gebeld op zijn werk: of hij nu langs kon komen voor een kop koffie? Hij was meteen gegaan. Toen ik dat achteraf hoorde, was ik woedend! Hij moest nu juist alles via Jeugdzorg spelen, niet halverwege het proces alles proberen op te lossen met zijn ex. Wie weet wat hij op het spel zette. Maar Axel zag het kwaad er niet van in. En trouwens, hij had eerst zijn moeder gebeld en die vond het een uitstekend idee. Zij was zelfs later ook langs gekomen. Ik klapperde met mijn oren. Mijn schoonmoeder op visite bij Lisa? Zij háátte Lisa. Tenminste dat zei ze altijd. En nu was ze er gezellig op de koffie gegaan? Volgens Axel had zijn moeder al langer goed contact met zijn ex. Ik wist van niks. Nogmaals tegen mij sprak mijn schoonmoeder altijd heel lelijk over Lisa.”

Geen waarschuwingen

“Noem me naïef, maar Axels verzoek twee maanden geleden om een scheiding heb ik totaal niet aan zien komen. We deden nog hartstikke leuke dingen samen, gingen weekendjes weg, hadden regelmatig seks én maakten uitstapjes met Sofie die hij nu twee dagen per maand mocht zien. Wat dat betreft waren er geen rode waarschuwingsvlaggen.

Wel hadden we het laatste half jaar steeds meer woordenwisselingen die Axel afkapte door te zeggen: ‘Oké, jij wint’. Of diep zuchtend: ‘Ik geef je maar gelijk, iets anders is toch niet goed’. Ik vond het kinderachtig en gemeen klinken en werd dan nog feller. Menigmaal stapten wij boos het bed in. Stom, ik had veel eerder moeten inzien dat mijn gedrag niet echt bevorderend was voor onze relatie. Ik had hem moeten laten uitpraten en de kans geven zijn kant van het verhaal te doen, ook al maakte Axel in mijn ogen onverstandige keuzes. Dat besef ik nu allemaal, nu het te laat is.

Wat ik ook niet wist, is dat Axel bijna al onze discussies met zijn moeder besprak. In ons laatste gesprek biechtte Axel op dat hij bij haar vaak klaagde over mijn harde toon. En dat zij dan beaamde dat ze mij ook zo’n bitch vond. Dat verklaart zijn andere houding de laatste maanden. Als ik voorheen wel eens een twist met zijn moeder had, over onbenulligheidjes als hoe zij vond dat ik het huishouden moest doen, nam hij het eerder altijd voor mij op. Maar de laatste tijd zei hij steeds vaker dat het mijn schuld was, als zij onaardig reageerde: ‘Jouw toon maakt de muziek, Marcella’. Zelfs als ze iets ronduit kwetsends had geroepen over mijn niet vervulde kinderwens, dan zou ‘ik wel begonnen zijn met rotopmerkingen.’”

Verzoeningspoging

“Achteraf vallen die puzzelstukken in elkaar: zij heeft me nooit echt zien zitten. Ik merk het nu aan alles. Axel woont weer bij zijn moeder en ze zijn super close. Als ik hem bel, hoor ik haar op de achtergrond roepen dat ze het eten klaar heeft of vragen om hulp. Ze lijkt dolblij dat ik zijn leven uit ben. Hij klinkt ook veel snauweriger aan de telefoon als hij met haar is.

Axel wil het liefst meteen alle spullen verdelen en met advocaten aan de slag, maar ik ben daar nog niet aan toe. Ik moet eerst verwerken dat we überhaupt uit elkaar gaan. Ik houd nog steeds van hem. Als het aan mij ligt schakelen we een relatietherapeut in en doen we er alles aan om het weer goed te krijgen. Maar Axel weigert elke verzoeningspoging. Hij is klaar met mij, zegt hij. Hij wil zijn eigen leven oppakken, op zijn eigen manier.

In zijn ogen kan ik helemaal niets goed meer doen. Ik ben de kwade en de dominante. Al mijn goede eigenschappen zijn vergeten. Net zoals hij en zijn moeder weglaten dat Axel dankzij mijn inspanningen, mijn constante druk en aanmoedigingen, nu een goed contact heeft met Sofie. Hij heeft eindelijk de band met zijn kind die hij altijd wilde. Daarvoor had hij een tijdje een tijgerin naast zich nodig. Het lijkt wel alsof ik simpelweg ben ingeruild na mijn bewezen diensten.”

Lees ook: Jeanette: ‘Mijn man overleed, niemand wist dat we in scheiding lagen’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.