Maria heeft een dierenopvang voor oude, zieke of mishandelde dieren
26 maart 2019
Een incontinente kat of doofblinde hond laten inslapen? Maria (50) begrijpt daar niets van. Ze woont te midden van zo’n honderd dieren die door anderen waren opgegeven.
Een incontinente kat of doofblinde hond laten inslapen? Maria (50) begrijpt daar niets van. Ze woont te midden van zo’n honderd dieren die door anderen waren opgegeven.
Zelfs op het toilet zit een kat. Het beestje ligt tevreden te slapen in de wasbak en kijkt verbaasd op van het bezoek. Ook elk ander hoekje van het huis – dat ondanks de vele bewoners brandschoon is – staat vol met honden- en kattenmanden. Zodra ik een stap in de woonkamer zet, klinkt er een luid blafsalvo en komen tientallen bewoners enthousiast kennismaken. Herder Rex, die incontinent is en daarom een eigen kamertje heeft, verliest ons vanuit zijn ‘schuilplaats’ achter een gordijntje geen seconde uit het oog.
Labrador Goldie, die af en toe hoest vanwege een hartprobleem, legt zijn snuit op mijn knie en blijft het hele bezoek aan mijn voeten liggen. En chihuahua Zizzy klimt op de eettafel, waar ze zich onder een warm dekentje verstopt. “Ze lijdt aan paniekaanvallen, waarschijnlijk omdat ze ooit is mishandeld”, vertelt Maria. “Vanuit het niets kan ze heel hard gaan gillen. Daardoor kon ze niet blijven in het appartement waar ze woonde, de buren klaagden…”
Lekker buiten rennen in de dierenopvang
In totaal wonen er bij Maria’s Stichting Zorgeloos Dierenleven ruim honderd dieren: rond de dertig honden, veertig katten, een varken, kippen, hanen, ganzen en duiven. Maar de beroemdste bewoonster is waarschijnlijk het verlamde schaap Yiannoula. Ze werd als lammetje door een stel wandelaars gevonden in de bergen van Kreta, waar ze verstoten was door de kudde. Het stel nam het beestje mee naar huis, bracht haar met de fles groot en knutselde een rolstoel voor haar. Maar toen het lammetje een schaap werd en dus te groot om in een appartement te leven, werd er een nieuwe woonplaats voor haar gezocht. En zo belandde ze in Nederland, bij Maria.
Yiannoula heeft nu een eigen kamer, waar ze ’s nachts met een luier om slaapt. “Elke ochtend was ik haar van top tot teen”, vertelt Maria. “Daarna zet ik haar in haar rolstoel en rent ze lekker buiten rond met de andere dieren. Al is ze het liefst binnen, dicht bij mij. Als ze me niet ziet, begint ze te blaten. Ik heb best veel kritiek gehad toen ik haar adopteerde. ‘Als een dier in de natuur niet kan overleven, moet de mens zich er ook niet mee bemoeien’, wordt er dan gezegd. Dan vraag ik me af wat die mensen zelf hadden gedaan, als ze een kreupel lammetje hadden gevonden in de bergen. Draai je je dan om en loop je weg, wetende dat het dood zal gaan? Ik kan dat niet.”
Uitgescholden voor dierenmishandelaar
Ooit woonde Maria in de buurt van Rotterdam, waar ze een spiritueel centrum leidde. “Helaas ging dat me steeds moeilijker af, omdat ik ernstig ziek werd. Ik had veel pijn en ging steeds slechter lopen, tot ik op een gegeven moment zelfs in een rolstoel terechtkwam. In het ziekenhuis konden de artsen niets vinden, ze hielden het op reuma. Uiteindelijk heb ik in het buitenland een hersenscan laten maken, waaruit bleek dat ik een aneurysma in mijn hoofd had.
Met die scan heb ik me weer gemeld in het ziekenhuis in Nederland, waar ik met spoed werd geopereerd. Ik zei: ‘Als ik lopend het ziekenhuis uitkom, stop ik met mijn bedrijf en ga ik midden in de natuur wonen’. En nu zit ik dus hier, in the middle of nowhere, in het Zeeuwse dorpje Biervliet, dicht tegen de Belgische grens aan. Maar wel met een mooi vrijstaand huis en een heel grote tuin.
Ook leuk om te lezen: Femke runt een datingsite voor huisdieren en nieuwe eigenaren
Al een lange tijd strijdbaar voor dieren
Ik ben altijd al strijdbaar geweest als dieren onrecht werd aangedaan. Ooit zelfs op het radicale af. Zo heb ik bijvoorbeeld weleens proefdieren bevrijd uit laboratoria. Maar als een vriendin me huilend belde dat haar geliefde hobbyschapen geruimd moesten worden omdat ergens in de wijde omtrek mond- en klauwzeer heerste, of als een pitbull die geen vlieg kwaad deed, dreigde te worden ingeslapen omdat het ras als ‘agressief’ werd bestempeld, kon ik dat ook niet aanzien. Mijn mening daarover uitte ik in blogs op mijn website. Een aantal jaar geleden vroeg iemand of ik me misschien wilde ontfermen over een hond die aan de achterpoten verlamd was. Ik had op dat moment al drie honden en zag niet in waarom er geen vierde bij zou kunnen. Ruimte zat!
Speciaal voor een hond kocht ik een rolstoel, zodat hij net zo hard kon rennen, spelen en ravotten als de andere drie. Hij was er dolgelukkig mee, maar helaas begreep niet iedereen dat. Regelmatig kwam ik na het wandelen in mijn buurt huilend thuis, omdat ik was uitgescholden voor ‘dierenmishandelaar’. Sindsdien laat ik mijn honden ergens anders uit, waar ik geen commentaar krijg.
Honden in een rolstoel
Dat eerste hondje is inmiddels overleden, maar op dit moment heb ik nog twee andere honden in een rolstoel, en natuurlijk Yiannoula. Sommige mensen vinden zo’n rolstoel zielig, maar ik vind het juist zielig om een dier te laten inslapen, terwijl het nog makkelijk een paar jaar gelukkig zou kunnen leven. Als het nog geniet van een knuffel en het heerlijk vindt om buiten te spelen, waarom zou het dan dood moeten?
Er zijn ook heel wat mensen die een hond met suikerziekte laten inslapen – soms zelfs op aanraden van de dierenarts, omdat ze zogenaamd de insuline niet kunnen betalen. Terwijl zo’n flesje maar tien euro kost, en je doet er best lang mee. Ik vind dat je huisdieren moet behandelen zoals je eigen kind. En een kind met suikerziekte doe je ook niet weg. Als ik zoiets hoor, zeg ik: breng dat beestje maar bij mij, ik heb het geld er wél voor over.”
Voor altijd veilig
Alle dieren die bij Maria wonen, zijn daar gekomen omdat ze nergens anders terecht konden. Hoe meer bekendheid Maria in de omgeving kreeg, hoe vaker mensen via via bij haar terechtkwamen met een ‘probleemdier’. Sommige honden zijn mishandeld, waardoor ze gedragsproblemen hebben. Maar de meesten zijn oud, ziek of om een andere reden niet herplaatsbaar. Maria wijst naar een zijkamer, die afgeschermd is met gaas. Op de krabpalen en in de mandjes liggen een stuk of tien poezen. “Die zijn allemaal doof en blind. Net als het hondje dat daar in het mandje ligt te slapen. Hij is al vijftien, maar geniet nog steeds van het leven. En onder het bed daar ligt Timo, een husky.
Als er vreemden in huis zijn, verstopt hij zich. Toen hij hier een paar maanden geleden kwam, zag ik helemaal niets meer in zijn ogen. Een en al leegte. De mishandelingen van zijn vorige baas hadden hem gebroken. Dan denk ik: hoe kun je een dier zó kapotmaken? Timo was voor bijna alles bang: met name harde geluiden en mannen met petjes. Maar na een paar weken zag ik hem langzaam opbloeien en kwam het leven weer terug in zijn ogen. Hij speelt zelfs weer, met name met één ander hondje. Samen rennen ze keihard door de tuin en springen over alle hekken. Alles is een kwestie van liefde, aandacht en vooral veiligheid. Energie is heel belangrijk voor dieren, daarom zorg ik bewust voor een goede sfeer in huis. Ik mediteer zelfs met mijn honden en katten, daar worden ze rustig van. Ze voelen aan dat ze hier veilig zijn, dat er hen niets meer kan gebeuren. Daarom doe ik ook geen herplaatsingen. Stel je voor dat ze bij iemand terechtkomen die uit irritatie een mep verkoopt, of die ze weer wegdoet als de zorg toch te zwaar wordt? Ik wil dat ze zoiets nooit meer hoeven meemaken.”
Dit verhaal komt uit Vriendin 13.
