Marianne adopteerde de 3-jarige Bertho: ‘Daar stond ik, zijn nieuwe moeder’

13 maart 2024

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Marianne (60). Op 9 juni 2008 ontmoette ze op Schiphol voor het eerst haar toen drieënhalfjarige adoptiezoon Bertho (19). “Binnen een paar minuten gaf hij zich helemaal over.”

Marianne: “Ik heb altijd een grote kinderwens gehad. Helaas was ik rond mijn 39ste nog steeds niet moeder. Ook had ik geen partner, dus daarom besloot ik andere mogelijkheden te onderzoeken. Zo kwam ik bij internationale adoptie uit. Eind 2003 meldde ik me daarvoor aan en vervolgens kwam ik in de hele molen van veel informatiebijeenkomsten, cursussen en contact met de Raad van Kinderbescherming terecht. Dit duurde zeker drie jaar en uiteindelijk kreeg ik in november 2006 een schriftelijk adoptievoorstel. Het ging om een jongetje uit Haïti van toen bijna twee jaar. Hij was ernstig ondervoed geweest en omdat zijn moeder niet meer voor hem kon zorgen, woonde hij in een kindertehuis. Zijn vader was niet in beeld.
Meer informatie, zoals een foto, kreeg ik verder niet. De namen en geboortedata van het kind en de moeder waren met een soort tipp-ex onleesbaar gemaakt. Toch lukte het mij om de naam van het jongetje te ontfutselen. Toen ik het formulier namelijk een beetje in het licht hield, las ik dat hij Bertho heette. Wat toevallig, dacht ik. Mijn moeder heette Bernadette en mijn oma wilde mijn vader in eerste instantie naar de heilige Bartholomeus vernoemen. Ze besloot het later te veranderen in Leo, maar opmerkelijk was het wel. Voor mij was de naam van het jongetje een belangrijk teken. Ik wist direct: voor jou wil ik zorgen.”

Ongeveer een jaar

“Nadat ik ja had gezegd, kreeg ik wat foto’s te zien. Daar was hij, een superknap mannetje met een heel trieste blik in zijn ogen. Ik had enorm met hem te doen en wilde hem het liefst meteen in mijn armen sluiten, maar daar moest ik nog even geduld voor hebben. Volgens mijn contactpersoon van het adoptiebureau zou het ongeveer een jaar duren voordat al het papierwerk in Haïti geregeld was. Vandaar dat ik me thuis alvast richtte op mijn eigen voorbereidingen. Zo maakte ik een mooie kinderkamer gereed en kocht ik alvast nieuwe kleren en speelgoed.”

Ontmoeting

“Na nog eens negen maanden extra wachten, was het na ruim anderhalf jaar eindelijk zover. Bertho werd door een Nederlandse vrouw die in Haïti woonde naar Nederland gebracht. Daar wachtte ik hem bij de slurf op het vliegveld op.
Het was zo onwerkelijk toen ik Bertho voor het eerst zag. Met grote ogen keek hij mij aan, waarna hij heel hard begon te huilen. Hij had natuurlijk enorm heftige dagen achter de rug. Niet alleen werd hij door een onbekende, witte vrouw uit zijn vertrouwde leefomgeving gehaald, ook vloog hij in twee verschillende vliegtuigen (hij maakte nog een tussenstop in Miami) naar Nederland. En opeens stond ik daar, zijn nieuwe moeder.
Ik had ontzettend met hem te doen en probeerde hem in mijn beste Frans (hij was het gewend om Frans creools te praten) gerust te stellen. Gelukkig gaf Bertho zich na een paar minuten al helemaal over. Ook in zijn nieuwe huis wende hij snel.”

Opgebloeid

“Binnen een paar maanden kon Bertho al een heel goed woordje Nederlands. Zelfs lastige woorden als ‘lantaarnpaal’ of ‘betonmixer’ sprak hij zonder moeite uit.
Hij wilde zo graag Nederlands leren dat hij geen Frans meer sprak. Toen hij op zijn vierde naar school ging, had hij volgens de logopedist het taalontwikkelingsniveau van iemand van zes. Ik was zo trots toen ik dat hoorde. Bertho was sinds zijn komst in Nederland helemaal opgebloeid.”

Geen contact

“Inmiddels is hij negentien jaar en al een echte kerel. Hij werkt als licht- en geluidstechnicus en is supergelukkig. Samen hebben we het regelmatig over zijn adoptie. Met zijn biologische familie in Haïti hebben we geen contact. Wel heb ik jarenlang via een tussenpersoon van het kindertehuis brieven met foto’s van Bertho naar zijn moeder gestuurd. Daar kregen we wel eens een reactie op, maar voor Bertho hoefde dat niet per se. Hij heeft naar eigen zeggen niks met Haïti. En dat respecteer ik natuurlijk. Wel heb ik bij ons in de woonkamer een foto van hem en zijn biologische moeder staan. Die is gemaakt toen ze hem naar het kindertehuis bracht. Ze was op dat moment pas zeventien of achttien jaar en het is duidelijk te zien dat ze toen al afstand van hem Bertho had genomen.
Dat ze een aantal jaar de adoptie is overleden, vind ik spijtig. Het lijkt me erg moeilijk om je kind te moeten afstaan, maar ik ben ervan overtuigd dat ze dit vooral uit liefde voor Bertho heeft gedaan.”

Twee handen op één buik

“Sinds de adoptie is het altijd hij en ik geweest. Vanaf het moment dat hij in mijn leven kwam, had ik geen behoefte meer aan een partner en/of ander kind.
Samen zijn we echt twee handen op één buik. Ik weet vaak precies wat hij denkt en hij andersom ook van mij. We hebben zo’n goede en hechte band met elkaar. Hij is oprecht het mooiste wat mij ooit overkomen is!”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.