Marie-Louise runt met het hele gezin de foodblog ‘Over de kook’

22 oktober 2021

Marie-Louise (36), Jan Willem (39), Beaudine (14) en Amaranthe (11) runnen met het hele gezin de vrolijk makende foodblog Over de kook. Toch is niet alles rozengeur en maneschijn in het Hoofddorpse gezin. Marie-Louise: “De kanker zat bij Beaudine overal.”

Marie-Louise houdt er niet van om in de spotlights te staan, maar ze heeft wel een populaire foodblog waarop ze haar hele hebben en houden toont. Raar? “Eigenlijk wel hè?!” lacht ze hard, maar ietwat verlegen.
Ook raar: het begon elf jaar geleden met een beautyblog… voor mannen. Aan de lange eettafel in haar huis in Hoofddorp vertelt Marie-Louise hoe dat is gekomen. “Ik volgde een aantal beautybloggers en wilde dat ook gaan doen. Alleen vroeg ik me af wat mijn toegevoegde waarde zou zijn, er waren er al zoveel. Maar er was nog niets voor mannen, dus ik zei tegen mijn man Jan Willem die kapper is: ‘Laten we een mannenbeautyblog beginnen!’ We schreven er beiden voor, maar ik deed dat altijd onder de naam van Jan Willem. Ik ben er ook recepten op gaan zetten en die moesten natuurlijk wel mannelijk en stoer zijn. Voor een mannenblog maak je geen frambozencupcakes.”

Complimenten

De recepten sloegen aan, waardoor het idee voor een foodblog ontstond. Met het gezicht van Jan Willem en het kook- en schrijfwerk van Marie-Louise. “Dat werkte uiteindelijk toch niet zo goed als gehoopt,” zegt Jan Willem, die ook is aangeschoven. “In mijn kapperszaak kreeg ik complimenten over gerechten die ik gemaakt zou hebben. Dat ik de credits kreeg voor iets wat Marie-Louise gedaan had, voelde niet goed. Ik vind het leuk om te delen, dus ik stelde voor om het met zijn allen te gaan doen. Dus ook met onze dochters Beaudine en Amaranthe.”
En zo was de Familie over de kook geboren. En dat mag misschien wel het allerraarste genoemd worden, want het koken heeft Marie-Louise niet bepaald met de paplepel ingegoten gekregen. “Ik ben niet met koken opgevoed, mijn moeder kon het echt totaal niet Ze vond koken niet leuk, nog steeds niet trouwens. En ze vindt bij voorbaat alles vies. Als ze hier komt eten, bel ik haar van tevoren: ‘Mam, ik ben van plan dit te maken, dit en dat zit erin, durf je het aan?’
Vroeger aten wij een keer in de week boerenkool met worst, het hele jaar door, met jus uit een pakje. Een keer in de week spaghetti, een keer spinazie met stoofvlees, het was elke week hetzelfde riedeltje.” Ze grijnst: “En we aten veel patat, meerdere keren per week, maar dat vind ik nog steeds heel lekker. Daar kun je me ‘s nachts voor wakker maken! Ik plan minimaal een keer per week patat in, anders word ik heel chagrijnig. Maar mijn kinderen hebben nog nooit boerenkool gegeten, daar heb ik een aversie tegen.”

Geen priegelliflafjes

Marie-Louise kookt niet speciaal voor haar blog. “Ik kook wat ik wil koken voor mijn gezin, waar we op dat moment trek in hebben. Ik denk niet: dit is leuk voor het blog. De recepten zijn niet te moeilijk, ik vind dat mensen het thuis ook moeten kunnen maken. Zelf ben ik niet van de priegelliflafjes en de kleine gerechtjes. Mijn inspiratie komt overal vandaan: Pinterest, uit eten gaan of recepten die ik al eens heb gemaakt en waar ik een andere draai aan geef. Ik heb wel kookboeken, maar die liggen in de kast, daar doe ik weinig mee.”
En wat als ze iets maakt dat toch niet zo geslaagd was? “Dat vind ik lastig. Zo had ik laatst een andijviestamppot gemaakt, Italiaans geïnspireerd met zongedroogde tomaten, olijven en uitgebakken salami. Zelf vond ik het mwah, maar Jan Willem vond het vet lekker. Ik denk dat ik de foto’s wel zal plaatsen en er dan eerlijk bij zeg dat ik het minder vond.” Ze haalt haar schouders op. “Het is toch ook niet zo gek, dat we niet alle vier dezelfde smaak hebben? Anders zouden er veel meer recepten met bonen op staan. Daar ben ik gek op.” Dochter Beaudine (14), ook aan tafel, kijkt haar moeder aan en zegt droog: “Ik niet.”

Tough cookie

Jongste dochter Amaranthe (11) volgt het gesprek eerst vanaf de bank. Als ze de kat uit de boom heeft gekeken, komt ze ook aan tafel zitten. Ze vindt dat hele bloggen prima, maar heeft zelf niet zoveel met koken. Ze is een tough cookie en houdt meer van sporten én van pasta boursin.
De Over-de-kookjes zijn op hun blog heel open over het lange ziekteproces van Beaudine. Eind 2019 wordt bij haar lymfeklierkanker geconstateerd. Na een flink aantal zware chemokuren krijgt Beaudine in maart 2020 het goede nieuws dat ze schoon is. Twee maanden later moet ze toch nog een keer onder mes vanwege een fistel. Daarna wil het gezin het normale leven weer rustig oppakken, maar dat loopt net even anders als Beaudine begin juni in het ziekenhuis ter controle een bloedonderzoek ondergaat. Dan is het foute boel, de kanker is terug, zegt de oncoloog. Dus geen champagne, maar wéér de medische molen in.

Zware wissel

Na vijf weken intensief onderzoek – een onzekere periode waarin het gezin leeft tussen angst, vrees en hoop – blijkt dat de eerdere diagnose van het bloedonderzoek niet juist was. De kanker is tóch niet teruggekeerd. De opluchting is groot, maar deze nachtmerrie heeft een zware wissel op hen getrokken, vertelt Marie-Louise. “De tweede keer dat de kanker terug zou zijn, vond ik echt vreselijk. Toen ik het hoorde, stond ik in de zaak. Ik moest zo hard huilen dat klanten niet wisten wat ze ermee aan moesten. De eerste keer – en dat klinkt misschien stom – was het een opluchting. Beaudine was ziek, had van alles, ze was extreem moe, had een soort epileptische aanvallen, maar we wisten niet wat ze had.
Niemand nam ons serieus. Het was gewoon een puber met psychische problemen, zeiden ze. Haar klachten begonnen in groep zeven en pas in de tweede klas van de middelbare school is ze gediagnosticeerd. Omdat het zolang heeft geduurd voordat ze de diagnose kreeg, zat ze van top tot teen onder. De kanker zat overal. Bij kinderen is lymfeklierkanker een kankersoort die goed is te behandelen. Maar de arts zegt steeds, en dat blijf ik moeilijk vinden, dat we niet twee weken hadden moeten wachten met de eerste chemokuur. Dan was het anders afgelopen.”
Inmiddels gaat het goed met Beaudine, haar conditie is een stuk beter. Al kan een feestje bijvoorbeeld nog erg vermoeiend zijn.

Zelfverzekerdheid

Op de vraag hoe het is om als gezin te bloggen, buitelen de enthousiaste opmerkingen over elkaar. Marie-Louise: “We hebben altijd gezegd: superleuk om het met zijn vieren te doen, zolang iedereen erachter staat. Het is geen verplichting.” Beaudine knikt instemmend. “En als Amaranthe of ik aangeven dat we een keer geen zin hebben om op de foto te gaan, is dat ook prima. Sinds kort doe ik Instagram voor mijn moeder, daar is ze zelf niet zo goed in…’ Marie-Louise lacht: “Tiktok en Snapchat zie ik mezelf nog niet doen. En van die minifilmpjes op Instagram, daar snap ik he-le-maal niets van. Dat doet Beaudine dus. Ik kook en zij filmt en bewerkt het, met een leuk muziekje eronder. Nee, geef mij maar Facebook. Vooral de interactie met mensen vind ik leuk. En wat ik ook super vind, is dat Beaudine af en toe bakt. Bakken is goed voor haar zelfverzekerdheid. Als iets gelukt is, straalt ze van oor tot oor. Dan is ze heel trots.”
Volgens Jan Willem zit er nog een aspect aan. “Vanaf dag één hebben we er met de kinderen goede gesprekken over gehad. Ik denk dat we, juist omdat we zo met social media bezig zijn, onze kinderen goed hebben geleerd welke gevaren er ook in kunnen zitten. Wat het kan brengen, ook qua negativiteit. Los van het feit dat we het leuk vinden om samen te doen, blijven wij als ouders ook betrokken bij het socialmediaverhaal van onze kinderen.”

Sexy hapje

“Bij dat filmen gaat altijd wel iets mis,” lacht Marie-Louise. “Andere foodbloggers nemen een sexy hapje, maar bij mij valt er altijd wel wat uit mijn mond. Ik laat het er nu gewoon in, want in het dagelijks leven is het natuurlijk ook niet altijd netjes en sexy. Zo had ik een keer een nieuwe mixer. Terwijl ik dacht dat ik de haken eruit klikte, zette ik hem juist aan. De hele keuken zat onder… Dan krijg ik enorm de slappe lach. Jan Willem zegt dat mensen dat juist leuk vinden, maar ik denk: ik ben hier helemaal niet geschikt voor. Het is altijd lomp en niet professioneel. Het is niet picture perfect. What you see is what you get. Ik kan er wel onzeker van worden.”
Jan Willem – de rust zelve – reageert: “Marie-Louise zal haar eigen werk nooit zien zoals anderen het zien. Ze is veel te kritisch op zichzelf. Perfectionisme is niet verkeerd, maar het kan je ook in de weg zitten. Marie Louise moet je af en toe echt afremmen. Zeker sinds het chemotraject – dat was vooral een intens proces tussen Beaudine en Marie-Louise – stond ze altijd aan. Ze kreeg last van haar rug, handen en nek. Bij een ontspanningscoach moest ze leren lummelen.”

Overnemen of niet?

Marie-Louise onderbreekt hem: “Maar het gaat nu wel beter hoor. Ik ben nog steeds altijd bezig, maar het moeten is er redelijk vanaf. Voor mij is ontspannen ook in huis dingen veranderen, een muurtje schilderen, naar een tuincentrum gaan. Ook al koop daar slechts een plantje, daar kan ik helemaal gelukkig van worden.”
Op haar arm heeft Marie-Louise een tatoeage met de tekst ‘Alis volat propriis, Latijn voor ‘zij vliegt met haar eigen vleugels’. “Toen ik begin dertig was, stond ik op een kantelpunt in mijn leven. Ik heb vanaf mijn dertiende bij mijn ouders in de zaak gestaan, maar ik had geen intentie om hem over te nemen. Ik zag er geen toekomst in. Maar als ik uit de zaak zou stappen, zou mijn vader meer moeten gaan werken. Terwijl hij juist wilde afbouwen. Dat is een keuze die je niet graag maakt. Ik heb er buikpijn om gehad, want ik wist dat ik mijn ouders verdriet ging doen. Maar we hadden het druk met de kapperszaak van Jan Willem, met de kinderen, met de blog. Ik moest voor mezelf kiezen en ben gestopt bij mijn ouders. Ik heb nog steeds momenten dat ik denk: oei, wat heb ik ze aangedaan… Maar dan kijk ik naar die tekst en weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt.”

Tekst: Ellen Leijser.
Foto: Bart Honingh.