Marieke en haar man proberen al vier jaar een kindje te krijgen

Tekst: Redactie Vriendin

23 maart 2022

Onlangs verscheen het boek van schrijver en journalist Marieke Poelmann (34): Een eiland in de tijd. Marieke heeft de hormoonaandoening PCOS, waardoor zwanger worden moeilijk is. Al vier jaar probeert ze, inmiddels via een medisch traject, met haar man een kindje te krijgen. Door middel van haar boek geeft ze een kijkje in haar leven.

Haar menstruatie was altijd al onregelmatig en op haar veertiende kreeg Marieke zelfs heftige bloedingen. Toen ze ermee naar de huisarts ging, zei hij dat de pil een goede oplossing zou zijn. Tot haar twintigste was Marieke vervolgens aan de pil. Op het moment dat ze daarmee stopte, werd ze een jaar lang niet ongesteld. “Het balletje ging rollen en ik kreeg allerlei onderzoeken. Ik kwam bij de gynaecoloog terecht, die een echo maakte van mijn eierstokken en ontdekte dat mijn eiblaasjes vergroot waren. Mijn hormoonbalans was verstoord, waardoor er geen of bijna nooit een eisprong plaatsvindt. Zo kwam ik er op mijn twintigste achter dat ik de hormoonaandoening PCOS heb.”

Natuurlijke manier

Wat dat daadwerkelijk betekende, ontdekte Marieke pas veel later. Zij en haar man besloten vier jaar terug voor kinderen te gaan. Hoewel ze zich erop had voorbereid dat het door haar hormoonaandoening lastig zou worden, bleek het niet te lopen zoals ze gehoopt had. “In de week van mijn dertigste verjaardag liet ik mijn spiraal eruit halen. Negen maanden lang probeerden we het op de natuurlijke manier. Ik leefde van maand tot maand en dacht de hele tijd: nog even wachten tot het lukt. Dan komt er goed nieuws en hebben we het er niet meer over. Ik raakte zwanger, maar kreeg een miskraam. Op dat moment was ik er wel klaar mee. Vervolgens gingen we het medisch traject in.”

Bijwerkingen

Met dit traject zijn Marieke en haar man nu drieënhalf jaar bezig. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt. “Er komt zoveel bij kijken. Het begint met medicijnen, die voor mij echt afschuwelijk waren. Ik had hele erge bijwerkingen, vreselijke stemmingswisselingen. Op den duur kwam ik op het punt dat ik mezelf en ook mijn man wat wilde aandoen. Ik herkende mezelf niet meer. Dat was heel griezelig en met dat middel zijn we dan ook acuut gestopt. Vervolgens mocht ik over op een ander middel om mijn eisprong op gang te brengen. Die eisprong kwam er meestal ook wel, maar dan trad er toch weer resistentie op in mijn lichaam en moest de dosis opnieuw omhoog. Mijn man en ik waren het op een gegeven moment helemaal zat. Je moet getimed met elkaar naar bed en er komt een enorme druk op te liggen. Daarom trapten we op de rem.”

Lees ook: Lizzy: ‘Mijn kinderwens is sterker dan de liefde voor mijn vriend’

Impact

Inmiddels doen Marieke en haar man ICSI: een vorm van IVF. Bij ICSI wordt in het lab het sterkst uitziende zaadje in de eicel geïnjecteerd. “Inmiddels heb ik in november de ICSI behandeling gehad, waarvoor ik ook veel hormonen moest spuiten. Uit deze behandeling zijn nu zes goede embryo’s gekomen. Die worden één voor één teruggeplaatst. Ook dit is weer afwachten. Ondertussen heeft het een enorme impact op mijn en ons leven. Het is ook niet iets dat je tussendoor kunt loslaten. Het dicteert je agenda en je stemmingen, je lichaam wordt overgenomen. Het is als vrouw een constante inspanning om niet volledig geobsedeerd te raken, omdat je er zó door in beslag genomen wordt en je lichaam constant gemengde signalen afgeeft. Het is gekmakend.”

Schaamte

Marieke beschrijft het traject als iets dat ongelofelijk eenzaam en ingewikkeld is. Het is een moeilijke tijd waarin veel vrienden en kennissen kindjes krijgen, terwijl zijzelf in die vreselijk slopende onzekerheid zit die maar voortduurt. “Ik ben er altijd vrij open over geweest, maar dat durft niet iedereen. Er is veel schaamte rondom dit onderwerp. Wat ik daarnaast vaak merk, is dat er pas iets over gedeeld wordt als iemand dan alsnog zwanger is geworden. Er open over zijn op het moment dat je nog niet weet of het gaat lukken, komt niet vaak voor. Daar zag ik dan ook een taak voor mezelf.”

Zoektocht

Het feit dat Marieke haar ouders in 2010 verloor bij de vliegramp in Tripoli – waar ze tevens een boek over schreef – geeft wanhopige of verdrietige momenten in het fertiliteitstraject nog een extra lading. Dat maakt het voor haar soms lastig om vertrouwen te houden in een goede afloop. “Het verlies van mijn ouders was zoiets extreems… En kwam niet goed. Daardoor ben ik wel een beetje het vertrouwen kwijt. Er zit soms een zwarte, cynische ondertoon in mijn gedachten. Zo van: zie je wel, dit zal ook wel misgaan.” Dat vindt ze ingewikkeld. “Ik probeer die gedachten er dan gewoon te laten zijn en te accepteren dat ik me zo voel. Toch zal de zoektocht naar een leven zonder ouders en misschien ook wel zonder kinderen, mijn leven lang een uitdaging blijven. Als er geen kinderen komen, blijft dat aan twee kanten een gemis.”

Reizen

Wat Marieke in ieder geval helpt, is focussen op wat voor haar ligt. Dat is voor haar en haar man heel belangrijk gebleken. Niet hun leven volledig tot stilstand brengen, maar leuke dingen doen en reizen. “Als ik weg ben, ben ik ook echt weg en kan ik even ontsnappen aan de ellende. Een andere omgeving doet wonderen. We proberen er ook echt voor te zorgen dat het krijgen van een kindje niet alles overschaduwt. Gelukkig praten we daar samen heel open over. Mijn man en ik hebben een hele sterke band en hij steunt mij onvoorwaardelijk.”

Lees ook: Sylvia is ongewenst kinderloos: ‘Niet elke dag is goed, maar er zit wel iets goeds in elke dag’

Steun

Met het delen van haar verhaal hoopt Marieke dat andere vrouwen zich minder eenzaam voelen. Ze draagt haar boek dan ook op aan iedere vrouw die denkt het gewicht van een lege buik alleen te moeten dragen. “Ik deel mijn verhaal echt om anderen te steunen. Daar voel ik me zelf ook door gesteund. Ik maakte dat eerder mee toen ik het boek schreef over mijn ouders. Ook op dat verhaal kreeg ik veel mooie en lieve reacties van mensen. Hoewel ik nu nog middenin dit traject zit en niet weet welke kant het opgaat, zie ik het als een soort missie om andere vrouwen met mijn verhaal te helpen. Als ook maar één iemand er iets aan heeft, is mijn missie al geslaagd.”
Meer weten of het boek van Marieke bestellen? Dat kan hier.

Tekst: Laura van Horik
Foto: Ilja Keizer

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.