Marije liet haar eicellen invriezen: ‘Dit geeft me rust’

21 oktober 2024

Als het haar gegund is zou Marije (36), wel kinderen willen, maar momenteel heeft ze geen partner. Om de biologische klok wat uit te stellen, liet ze eicellen invriezen. “Ik zou mezelf voor de kop slaan als ik het niet zou doen.”

Steeds meer vrouwen kiezen ervoor, en een vriendin van Marije ging het vorig jaar doen: haar eicellen invriezen. Deze vriendin was 37, had al een kind en “had absoluut nog een sterke kinderwens”, vertelt Marije. Én ze was single. Marije zelf had er tot die tijd nog nooit over nagedacht of ze haar eitjes wilde laten invriezen. Er was – en is nog steeds – weinig informatie over dit onderwerp beschikbaar. Maar het besluit van haar vriendin zette haar aan het denken. Marije: “Ik ben 36, en als je zoiets doet, kun je het beter eerder dan later doen. Volgens mij neemt na je dertigste neemt de kwaliteit van je eicellen steeds meer af. Je krijgt dan minder eicellen die van dusdanig goede kwaliteit zijn dat ze na een bevruchting kunnen uitgroeien tot een embryo.”
Marije over de reden waarom ze haar eicellen wilde laten invriezen: “Ik denk dat ik wel kinderen zou willen, als me dat gegund is. Maar ik heb op dit moment geen relatie. Op zich had ik het spaargeld wat ervoor nodig is. Ik rekende op zo’n vierduizend euro. Ik wist van mijn vriendin dat dat bedrag wel erg persoonsafhankelijk is. Hoe duur zo’n behandeling wordt, hangt er bijvoorbeeld vanaf hoeveel puncties je moet ondergaan om voldoende eicellen uit je eileiders te halen. Maar ik dacht: ik zou mezelf voor de kop slaan als ik het niet zou doen. Ik heb natuurlijk geen idee hoe dingen gaan lopen in de toekomst. Het leek mij in ieder geval een chille optie, als plan, eh nou ja, D, eigenlijk.” Had ze vooraf geen twijfels? “Nee, eigenlijk niet. Mijn vriendin had zich er al helemaal in verdiept, dus ik wist dat er aan de ingreep niet echt risico’s verbonden waren. Het leek mij gewoon een fijne manier om meer rust en meer tijd te kopen. Ik besef dat het een luxe is dat ik dit kan betalen. Maar het lukt me, dus waarom niet?”

Weinig informatie

Marije ging naar de huisarts. Marije: “Ik hoopte dat zij me iets kon vertellen over hoe zoiets precies gaat, wat je moet doen en of er nog verschil zit in de klinieken die dit aanbieden. Maar dat bleek bij mijn huisarts niet echt het geval te zijn. Die geluiden heb ik inmiddels meer gehoord van vrouwen die dit ook overwegen. Mijn huisarts stelde wel een verwijsbrief op voor een kliniek. Die mailde ze naar de kliniek waar ik heen wilde, zodat ik me kon aanmelden voor een intakegesprek. Ik heb van andere vrouwen gehoord dat ze soms zelf een linkje voor een intakeformulier kregen, wat je dan moet afdrukken en per post opsturen naar een kliniek. Hallo 1995, denk ik dan. Maar goed. Na zo’n bezoek aan de huisarts wist ik eigenlijk nog weinig over het traject.”
Wat kan er allemaal bij komt kijken om je eicellen te laten invriezen, kreeg Marije pas te horen tijdens het intakegesprek bij de kliniek. “Ik kreeg ik een bloedonderzoek en een echo, om vast te stellen hoe het was gesteld met de hormoonwaarden in mijn lichaam. Daarna kreeg ik een indicatie van wat de artsen verwachtten van de kwaliteit van mijn eicellen op basis van de conditie van mijn lichaam, hormonen en buik, zeg maar: hoe dat er allemaal bij hing, haha. Bij mij was dat, en ik quote: ‘gewoon goed voor mijn leeftijd.’ Wat dat inhield, weet ik nog steeds niet. Na die afspraak kreeg ik het advies te stoppen met eventuele anticonceptie en kreeg ik even bedenktijd. Vervolgens kwam er een afspraak met meer uitleg over het proces.”

Mezelf injecteren

Daarna begon het traject pas echt. Marije: “Dat begon bij mij met een instructie voor de manier waarop ik mezelf moest injecteren met hormonen. Normaal gesproken komt er bij een eisprong één eicel vrij, maar door de behandeling met hormonen is de bedoeling dat er meerdere eicellen tegelijk vrijkomen. Op een gegeven moment moest ik er ook een ander hormonen bij slikken dat ervoor zorgt dat de eisprong wordt uitgesteld. Vanaf dag tien moest ik steeds voor een echo naar de kliniek om te kijken hoe het ervoor stond. Ik moest uiteindelijk drie keer terugkomen. Het schijnt namelijk nauw te luisteren wanneer het beste moment is om die eicellen eruit te slurpen, zeg maar. Na weer een ander hormoon kreeg ik volgens mij 48 uur – pin me er niet op vast – later de punctie. Daarbij werden de eicellen uit mijn eileiders gehaald.”
Bij Marije was de punctie erg pijnlijk. “Maar ik heb van andere vrouwen gehoord dat ze daar weinig pijn van hebben ervaren. Ik ben natuurlijk geen deskundige of arts – dus als je dit overweegt, doe dan vooral zelf onderzoek – maar volgens mij zijn er bij de verschillende klinieken verschillende methodes van pijnbestrijding die worden gebruikt. Zelf moest ik ’s ochtends twee paracetamols innemen en kreeg ik voor de behandeling een prik morfine in mijn bil. Maar mijn vriendin zat bij een andere kliniek en kreeg een morfine-infuus, waarmee de hoeveelheid morfine tijdens de punctie kon worden bijgesteld. Ik heb ook weleens gehoord dat ze ons Nederlanders in landen als België in Duitsland helemaal krankzinnig vinden. Daar wordt veel meer pijnbestrijding gebruikt. Ik heb tijdens de punctie voor mijn gevoel echt álles gevoeld. Ik merkte er niets van dat ik morfine had gehad. Nee, het was niet echt een pretje. Een vriend van mij, die mij naar huis zou rijden, zat te wachten in de kamer ernaast. Na afloop moest ik hem geruststellen over de geluiden die hij uit de behandelkamer had horen komen. Ik leefde nog!”

Zestien eitjes

Al die pijn was niet voor niets. De punctie had genoeg eicellen opgeleverd. Marije: “Bij de echo had ik al gehoord dat er ongeveer elf eicellen waren die uit mijn eileiders konden worden gehaald. Dat was al best veel: bij sommige vrouwen zijn dat er soms maar twee of drie. Tijdens de punctie hoorde ik de artsen de eicellen tellen die ze eruit haalden: één, twee, drie, vier, vijf… Bij mij waren het er uiteindelijk wel zestien.” Later die middag werd Marije teruggebeld over het aantal eicellen dat bij de kliniek daadwerkelijk was ingevroren. “Ze onderzoeken de eicellen van tevoren zorgvuldig, het is bijvoorbeeld mogelijk dat er een of meer tijdens de punctie kapot zijn gegaan. Maar van de zestien eicellen hebben ze er uiteindelijk ook echt zestien kunnen invriezen. Dus ja, nu heb ik dus zestien ingevroren eicellen, die nu veilig in een vriezer van de kliniek zitten. Best een raar idee, hè?” Want tja: wat gebeurt er bij een stroomuitval? Marije, laconiek: “Nou, het is een kliniek van een ziekenhuis, dus ze hebben daar vast een noodaggregaat of zo. Er zit vast meer in de vriezer wat niet mag smelten.”
Marije was heel blij met de ‘oogst’ die haar behandeling had opgeleverd. “Volgens mij levert een punctie niet altijd genoeg eicellen van voldoende kwaliteit op en moet de behandeling soms worden herhaald.” Iets wat Marije dus bespaard is gebleven. Dat zou niet alleen betekenen dat ze nog zo’n pijnlijke behandeling zou moeten ondergaan, maar ook dat ze een tweede behandeling zou moeten betalen. Nu haar eicellen zijn ingevroren, mag ze daar tot haar 43e gebruik van maken. Daarna kan ze ze laten bevruchten en mag ze tot haar vijftigste zwanger worden.

Geen raar onderwerp

Hoe open was Marije erover toen ze besloot dit traject in te gaan? “Heel open. Ik heb gewoon aan vrienden en familie verteld. Misschien is het een rare vergelijking, maar het is net als met uit de kast komen: dat zou toch ook geen ding meer moeten zijn? Waarom zou ik me hiervoor dan wel moeten schamen? Dus ik heb het gewoon aangevlogen alsof het geen raar onderwerp of taboe is, wat het ook niet zou moeten zijn. Ik vind het juist heel tof en mooi dat dit kan. Maar los daarvan: het maakt me ook niet uit wat anderen daarvan vinden. Zelf sta ik er in ieder geval voor honderd procent achter en ben ik blij met de rust die dit me gegeven heeft. Voor mezelf, voor het daten, eigenlijk voor mijn hele leven.”
Zoals eerder gezegd: er is weinig informatie te vinden over het laten invriezen van je eicellen. Marije: “Zelf wist ik van tevoren al best veel, maar dat kwam door die vriendin aan wie ik zoveel heb gehad. Ik dacht: laat ik zo’n vriendin dan voor anderen zijn. Als je dit overweegt, of je zit al in dat proces, heb je duizend van die kleine, lullige vraagjes, waar je niet steeds het ziekenhuis voor kunt bellen. Daarom heb ik een reel opgenomen op mijn Instagram-account. Die werd enorm veel bekeken. En wat er toen ontstond… Er leek wel een soort ondergronds netwerk te ontstaan van vrouwen die elkaar helpen. Zelf kreeg ik honderden dm’s, die ik allemaal vanuit mijn eigen ervaring ben gaan beantwoorden om vrouwen een beetje op weg te helpen. Het is best raar dat ik dit doe. Eigenlijk zou er een soort officiële website vanuit de overheid moeten zijn, die goede en duidelijke informatie geeft. Als vrouw wil je bijvoorbeeld weten of het pijn doet, en hoe het precies met de kosten zit. Zelf kreeg ik een wel kostenoverzicht, maar daar snapte ik helemaal niets. Er stonden allemaal behandelingen en medicijnen op waarvan ik niet wist of ik die nodig had in mijn eigen traject. Als ik bijvoorbeeld meer puncties of hormoonbehandelingen nodig had gehad, zou het snel veel duurder zijn geworden. Zo lang die informatie niet officieel beschikbaar is, vind ik het fijn om iets te doen voor andere vrouwen. Nogmaals, ik ben geen expert. Maar we moeten elkaar gewoon een beetje helpen.”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.