Marijes man heeft losse handjes: ‘Huiselijk geweld sluipt erin’

25 november 2019

Marije (39) is twaalf jaar getrouwd met Amin (39) en ze hebben een zoon, Sem (11). Amin heeft last van woede-uitbarstingen die hij fysiek op Marije afreageert. Ondanks zijn losse handjes blijft Marije bij haar man.

Marije (39) is twaalf jaar getrouwd met Amin (39) en ze hebben een zoon, Sem (11). Amin heeft last van woede-uitbarstingen die hij fysiek op Marije afreageert. Ondanks zijn losse handjes blijft Marije bij haar man. “Ik doe steeds maar weer alsof er niets gebeurd is, zo houd ik mijn gezin tenminste bij elkaar.”

Marije: “Naar aanleiding van de #metoo-affaire ontstonden op social media flink veel discussies onder vrouwen. Sommige gingen ook over relationeel geweld. Ik las reacties als: ‘Als hij me één tik geeft, ben ik weg’ of  ‘als hij me slaat, stap ik naar de politie’. Ik heb het vroeger ook geroepen, maar inmiddels weet ik dat je dat niet zo maar doet als het je daadwerkelijk overkomt. Huiselijk geweld sluipt erin, het gaat vaak heel geleidelijk. Zo ging het bij ons ook.”

Knalrode wang

“De allereerste klap zag ik niet aankomen, letterlijk en figuurlijk niet. We waren op huwelijksreis en verbleven in een hotel in Griekenland. Op een avond hadden we een discussie over iets onbenulligs. Ik weet niet eens meer waarover precies, over de naam van een gerecht of zo. Ik was er in ieder geval van overtuigd dat ik het goed had, Amin was het niet met me eens. Ineens voelde ik een klap op mijn wang. Het ging echt zo van: páts. Het deed zeer. En ik schrok enorm. Ik riep keihard ‘Au’, gevolgd door ‘Wat doe jij nou?!’

Amin schrok er ook van en betuigde meteen spijt. Hij stamelde dat hij niet wist wat hem bezielde en kuste wel honderd keer mijn wang die knalrood was. Ik vond het een vreemde actie, maar tilde er niet te zwaar aan. We waren toen al drie jaar samen en hij had me nog nooit fysiek pijn gedaan. Dit was gewoon stom en niet voor herhaling vatbaar.

Maar er kwam tóch een tweede keer. Dat was ruim een jaar later, ik was inmiddels zeven maanden zwanger van onze zoon. Overdag was ik druk geweest en ’s avonds thuis pakte ik nog even door, er moest nog het een en ander gebeuren in huis. Amin riep steeds bezorgd dat ik moest gaan zitten, dat ik mijn rust moest pakken. Toen ik niet naar hem luisterde, rukte hij de stofzuigerslang uit mijn handen, greep me bij mijn armen en gooide me hardhandig op de bank. Hij keek er triomfantelijk bij. Zo, nu luisterde ik tenminste.

Heb jij te maken gehad met huiselijk geweld? Met Hear my voice kun je praten met een lotgenoot

Ik begon te huilen en was boos. Waar sloeg dit op? Waar kwam die agressie ineens vandaan? Amin dacht er niet over om zijn excuses aan te bieden. Hij meende dat ons kind gevaar liep door mijn jachtige gedrag en zag het als zijn taak om in te grijpen. Als ik niet luisteren wilde, moest ik maar voelen. Ik snapte niet waarom hij zich ineens zo dominant gedroeg.  We voerden een felle discussie. Na uren praten realiseerde Amin dat ik hier echt niet van was gediend. Hij was het met me eens: een meningsverschil was prima, maar dat moest wel met woorden worden opgelost. Maar helaas, het stopte niet, het werd juist steeds erger.”

Losse handjes

“Amin noemt het zelf een cultuurdingetje. Hij claimt een soort geboorterecht waardoor hij als man zijn vrouw mag disciplineren. Zelf geloof ik dat niet. Omwille van onze privacy vertel ik liever niet uit welk land zijn ouders komen, maar mijn schoonvader is een zachtaardige man die mijn schoonmoeder met veel liefde omringt. En ook mijn schoonzus, bij wie ik voorzichtig heb gepolst of Amins broer soms ook ‘losse handjes’ had, heeft hier geen ervaring mee.

Ik denk eerder dat het te maken heeft met zijn slechte zelfbeheersing en stress. Als Amin het druk heeft op zijn werk en veel aan zijn hoofd heeft, heeft hij een kort lontje. Blijkbaar haal vooral ik dan snel het bloed onder zijn nagels vandaan. Ik weet na twaalf jaar ook wel welke onderwerpen hem triggeren en ik kan aan het trillen rond zijn neusvleugels voorspellen wanneer er een uitbarsting komt.

Echt in mijn gezicht slaan, zoals toen op huwelijksreis, doet hij nauwelijks meer. Hij knijpt eerder in mijn armen, of slaat, met wat hij voorhanden heeft, op mijn kont. Alsof ik een stout kind ben dat een lesje moet worden geleerd. Eén keer had ik de striemen op mijn billen staan, net toen ik voor een uitstrijkje bij de huisarts moest komen. De assistente die het uitstrijkje maakte zei er niets van, maar ik zag haar wel bezorgd kijken.”

Schommelongeluk

“Het dieptepunt was toen Sem een jaar of vijf was en van een schommel viel. Ik zat op een bankje in de speeltuin met een vriendin te kletsen. Haar zoontje duwde Sem, ze hadden reuze pret. Sem riep steeds: ‘Hoger, hoger!’ Het vriendje duwde steeds harder, tot Sem van de schommel gleed en naar op zijn achterhoofd viel. Amin vond, toen hij erover hoorde, dat het ongeluk mijn schuld was. Ik had de kinderen nooit hun gang mogen laten gaan op de schommel en eerder moeten ingrijpen. Maar het zag er in mijn ogen onschuldig uit en Sem was geen peuter meer, hij kon wel wat hebben.

Op de eerste hulp van het ziekenhuis werd een lichte hersenschudding geconstateerd en we kregen het advies Sem die nacht een aantal keer wakker te maken. Uit voorzorg, niet omdat de arts iets ergs vreesde. Toen we weer thuis waren, ging Amin volledig door het lint. Hij was woedend op mij. En dat uitte hij door me meerdere malen in mijn buik te stompen en te schoppen. Sem hoorde me gillen en rende naar ons toe. Hij schreeuwde dat papa moest stoppen. Ik was in paniek en wilde met hem wegvluchten. Ik pakte mijn jas en tas en tilde Sem op. Maar Amin rende naar de deur en blokkeerde die. Hij greep me vast en kneep mijn keel dicht, zo erg dat ik moest kokhalzen. Hij zei dat ik wel weg mocht, maar onze zoon moest achterblijven. Ik moest er niet
aan denken ons kind bij hem achter te laten. Ik was doodsbang dat hij hem ook iets zou aandoen, ook al had Amin Sem nog nooit met één vinger aangeraakt. Gelukkig kwam op dat moment een buurman voorbijlopen die mij hoorde gillen en aanbelde om te vragen of het wel goed ging. Toen ik niet opendeed, dreigde hij de politie te bellen. Daarop liet Amin mij los en kon ik met Sem in mijn armen naar mijn auto lopen.

Lees ook:

Tweede Kamerlid Kirsten van den Hul: ‘Geweld achter de voordeur is nooit normaal’