Marit: ‘Op de foto stond mijn verloofde. Mét zijn vrouw en kinderen.’

11 januari 2021

Marit (34) was meteen dolgelukkig met haar nieuwe vriend Peter. Al snel gingen ze samenwonen en stelde hij De Vraag. Maar dan komt een vriendin met schokkend nieuws. Marit: “Ik kan nog steeds niet geloven dat mij dit is overkomen.”

Marit: “Als ik naar de planken in de kast kijk waar zijn spullen lagen, voel ik me leeg. Ik dacht dat ik mijn soulmate had gevonden. Dat we samen een toekomst zouden opbouwen. Maar de feiten zijn anders. En ik moet onder ogen zien dat wat wij hadden, een leugen is geweest. Anderhalf jaar geleden ontmoette ik Peter in een parkeergarage, waar hij mij hielp met inparkeren. Hij gaf zijn visitekaartje en zei: ‘Als je weer hulp nodig hebt met parkeren, mag je me bellen. Maar je mag ook bellen voor een kopje koffie.’ En weg was hij. Hij was leuk, lang, zag er goed uit en was vrolijk. Ik was al een poosje vrijgezel en dan is het altijd opbeurend om een leuke man tegen te komen. Ook al is het maar even, gewoon ter bevestiging dat ze nog wel bestaan. De hele dag liep ik met een glimlach op mijn gezicht. Ik moest vaak aan Peter denken, maar hem bellen, dat durfde ik niet. Uiteindelijk voelde ik zo’n spanning dat ik op een vrijdagochtend toch de telefoon pakte en Peter belde. Ik probeerde ontspannen te klinken, maar van binnen voelde ik me heel nerveus om zomaar een wildvreemde man te bellen. Ik wist helemaal niets van hem, behalve dan dat hij een leuke glimlach had. Toen hij opnam, zei ik dat ik geen parkeerhulp nodig had deze keer, maar dat het me leuk leek om een kopje koffie te drinken. Hij wilde diezelfde middag nog met me afspreken. En zo was onze eerste date een feit.”

Gevleid

“Met een bonzend hart ging ik naar het café waar we hadden afgesproken, maar toen ik hem weer zag, voelde ik mezelf langzaam ontspannen. We hadden een leuk gesprek. Hij was 37, vrijgezel en was juridisch consultant. Een heel drukke baan waarvoor hij veel op reis was. Peter leek erg geïnteresseerd in mijn leven en vroeg me het hemd van het lijf. Ik voelde me gevleid. Hij vertelde dat hij twee lange relaties achter de rug had en dat ze beiden stuk waren gelopen omdat zijn exen vrij claimerig waren. ‘Ze vonden dat ik te veel werkte en te vaak weg was,’ zei Peter, ‘maar mijn werk is belangrijk voor me en ik verwacht dat mijn partner mij daarbij steunt.’ Ik kon me goed vinden in wat Peter zei. We namen afscheid met een bescheiden kus. Hij zou een paar dagen de stad uit zijn en daarna wilde hij mij graag weer zien. Ik had kriebels in mijn buik…”

Soulmates

Ik leefde in een roes en op mijn werk kon ik me moeilijk concentreren. Het viel mijn collega’s wel op dat ik afwezig was. Op een ochtend belde Peter. Hij was weer terug en wilde mij uitnodigen voor een etentje. Of ik vrij was die avond. Natuurlijk! Vol goede moed ging ik die avond naar het restaurant. Peter liep mij met een grote glimlach tegemoet. De vlinders raasden door mijn buik, zoiets had ik nog nooit gevoeld. We hadden een fantastisch diner, geweldige gesprekken en eerlijk gezegd een beetje te veel wijn gedronken. Na het eten wilde Peter mij graag naar huis brengen en natuurlijk nodigde ik hem uit om binnen te komen. Het hek was van de dam. We zagen elkaar ongeveer twee keer per week, verder was hij heel druk met zijn werk. Ik kreeg veel aandacht van Peter, hij stuurde me vaak sms’jes en ik kreeg zelfs een keer een prachtig boeket op mijn werk bezorgd. Peter woonde letterlijk op kantoor. Hij had een pand gekocht, de benedenverdieping was kantoor en boven had hij een woongedeelte dat nauwelijks was ingericht. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat dit misschien wel een teken had moeten zijn dat er iets niet klopte. Maar in mijn hoofd was hij gewoon een drukke man, die weinig thuis was en niet hechtte aan huiselijk comfort. Allebei spraken we het gevoel uit dat we soulmates waren. Ik vond hem aantrekkelijk en intelligent en hij gaf mij het gevoel dat ik de enige en mooiste vrouw op de wereld was. In de maanden die volgden, was ik intens gelukkig. Meestal sliep Peter bij mij, soms sliep ik bij hem. Binnen mijn vriendenkring waren mensen razend benieuwd naar mijn nieuwe vriend. Alleen Karin, mijn allerbeste vriendin, had hem een paar keer gezien. Een maand of negen na onze eerste date nam hij me een paar dagen mee naar een prachtig landgoed op de Veluwe. Toen we eenmaal op de hotelkamer waren, toverde hij een fles champagne uit zijn tas. Hij keek me even indringend aan. ‘Wat denk je ervan om echt samen te gaan wonen?’, vroeg hij. Samenwonen? Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. Maar voordat ik ‘ja’ kon zeggen, ging zijn mobiele telefoon. Ik was er inmiddels aan gewend dat hij veel gebeld werd voor zijn werk. Hij liep dan meestal even weg, naar een andere kamer of naar buiten. Peter heeft me een keer uitgelegd dat hij dat deed omdat de gesprekken met zijn klanten vertrouwelijk waren. Logisch, vond ik. Inmiddels denk ik dat hij helemaal niet met zijn werk belde.”

Nieuwe fase

“Ik had het gevoel dat we echt samen bezig waren een toekomst op te bouwen. We besloten dat we in mijn huis zouden gaan wonen, want dat was groot genoeg voor ons beiden. Hij wilde het huis wel graag opknappen, zodat we het gevoel zouden hebben dat we een nieuwe fase in ons leven ingingen. Omdat hij er vaak niet was, vroeg hij of ik de verbouwing onder mijn hoede wilde nemen. Ik had liever gehad dat we alles samen deden, maar het was niet anders. Terwijl mijn appartement verbouwd werd, zouden we in de woning van Peter wonen. Als ons appartement klaar zou zijn, kon hij die bovenverdieping verhuren. Mijn ouders waren niet zo enthousiast. Ze hadden Peter maar twee keer vluchtig gezien en ze vonden dat het allemaal te snel ging. Mijn moeder vond het maar niets dat hij er vaak niet was. ‘Weet jij veel wat hij allemaal uitspookt’, flapte ze er een keer uit. Ik werd boos. Ze kende hem niet eens, hoe durfde ze dat soort dingen te zeggen over mijn vriend? Achteraf denk ik: had ik maar naar haar geluisterd.” Geluk “Het huis was prachtig geworden. Nu het eindelijk klaar was, voelde ik me voldaan en gelukkig. Op de avond dat we voor het eerst samen in ons appartement zouden gaan slapen, deed Peter een beetje zenuwachtig. Ik had uitgebreid voor ons gekookt en Peter opende een fles wijn. Terwijl ik in de splinternieuwe keuken het eten aan het opscheppen was, had Peter stiekem een doosje naast mijn glas wijn neergelegd. Toen ik het zag liggen, wist ik het meteen: Peter wil met mij trouwen! ‘En, wat denk je ervan?’, vroeg hij. ‘Je bent de vrouw van mijn dromen, je neemt me zoals ik ben en ik wil dat we nog heel lang samen gelukkig zullen zijn.’ Ik moest ervan huilen. Ja, natuurlijk wilde ik met hem trouwen! Ik opende het doosje en ik zag een prachtige verlovingsring flonkeren. Het was de mooiste avond van mijn leven. We hebben het daarna nooit echt over de bruiloft gehad. Het was vanzelfsprekend dat het zou gaan gebeuren en dat was genoeg. Peter wilde eerst zijn zaken zo regelen dat hij minder onderweg zou zijn. Zelfs mijn ouders leken nu enthousiast, omdat ze zagen hoeveel aandacht ik van hem kreeg. Ook zij moesten toegeven dat ik straalde van geluk.”

Dubbelleven

“Alles leek perfect, totdat ik vier maanden later werd gebeld door Karin, mijn vriendin. Ze wilde me spreken en het was dringend. Haar stem trilde. ‘Ik kan het niet uitleggen over de telefoon, ik moet je zien’, zei Karin. Halsoverkop rende ik de deur uit. Peter was er op dat moment niet. Toen ik bij Karin aan tafel schoof in het cafeetje waar ze zat te wachten, kon ik niet geloven wat ze me te zeggen had. Volgens haar was Peter getrouwd én vader! Ze was het weekend daarvoor bij een nichtje op bezoek geweest in een stadje twintig kilometer verderop. Op zaterdagmiddag had ze Peter in de stad gezien, arm in arm met een vrouw, mét twee kinderen. Eerst wilde ze naar hem toe lopen, tot ze één van de kinderen ‘papa’ hoorde zeggen. Karin was zo geschrokken, dat ze niet wist wat ze moest doen. Ze kon alleen maar aan mij denken en wat dit voor mij zou betekenen. Karin dacht dat Peter haar niet gezien had, maar ze wist het niet zeker. Ze heeft hem een poosje met haar nichtje achtervolgd en wat foto’s gemaakt met haar mobieltje. Ze liet me wat wazige beelden zien, maar het was overduidelijk Peter. Met een blonde vrouw en twee jongetjes. Mijn wereld stortte in. Ik kon het niet geloven. Ik had natuurlijk wel eens verhalen gehoord van mannen die een dubbelleven leiden, maar ik dacht geen moment dat ik ooit een relatie met zo’n man zou krijgen. Eenmaal thuis heb ik rigoureus gehandeld. Peter was een paar dagen weg voor zijn werk. Ik heb hem één van de foto’s van Karin als sms gestuurd, zonder tekst. Hij sms’te terug dat hij mij zou bellen. Maar dat deed hij niet. Uren zat ik in spanning, ergens hoopte ik dat het toch een misverstand was. Er ging van alles door mijn hoofd. Misschien was hij wel gescheiden en durfde hij het niet tegen mij te zeggen? Maar waarom zou hij dat doen? Ik kwam er niet uit. Ik voelde alleen maar verdriet en woede. Een paar uur later had ik nog steeds niets van hem gehoord. Ik trok mijn conclusie: het was dus waar! Ik heb al zijn spullen uit de kast gehaald, in vuilniszakken gedaan en bij het vuilnis gezet. De volgende ochtend heb ik het slot laten vervangen, zodat hij er niet meer in kon. Ik voelde me zo door Peter belazerd, ik wilde hem niet zien en niet spreken. Van Karin mocht ik een poosje bij haar logeren. Ik nam een week vrij van mijn werk en ik zette mijn telefoon uit. Een paar dagen lang kon ik alleen maar huilen en slapen. Gelukkig was Karin er voor me.”

Omhelzen

“Na die week bij Karin wist ik wel dat ik verder moest. Ik moest naar mijn werk en ik kon ook niet eeuwig bij haar ondergedoken zitten. Ik ging weer naar huis. Vreselijk vond ik het in mijn eigen huis. Natuurlijk had iedereen wel door dat er iets met mij aan de hand was. Maandenlang was ik in de zevende hemel en nu liep ik rond met een wit gezicht en rode ogen. Maar ik wilde er niet over praten. Met niemand; niet met mijn ouders, niet met mijn vrienden en zeker niet met mijn collega’s. Alleen bij Karin wilde ik mijn verhaal kwijt. Twee weken na mijn thuiskomst stond Peter bij mij op de stoep, toen ik thuiskwam van mijn werk. Ik schrok toen ik hem zag. Hij liep op me af en probeerde me te omhelzen. Dat wilde ik niet. Ik wilde eigenlijk alleen maar weten waarom hij zo tegen me had gelogen. Peter ontkende niet dat hij getrouwd was. ‘Het gaat al jaren niet goed tussen ons en ik wil scheiden. Ik durfde het niet te vertellen, ik was bang dat ik je kwijt zou raken. Wij zijn zo gelukkig geweest, jij en ik. En ik weet zeker dat ik met jou verder wil…’ Maar ik was al mijn vertrouwen in hem kwijt. Daar stond de man van wie ik zo veel heb gehouden, van wie ik kinderen wilde, en ik voelde niets meer voor hem. En ik kon hem niet vergeven dat hij zoiets belangrijks verborgen had gehouden. Ik heb hem ijskoud gevraagd me met rust te laten. Daarna is hij afgedropen.”

Onbevangen

“Peter heeft nog een paar keer gemaild, steeds met dezelfde vraag: of we de draad niet konden oppakken. Ik heb hem nooit teruggeschreven. En ik probeer mijn leven weer op te pakken. Door deze slechte ervaring heeft mijn vertrouwen in mannen een flinke deuk opgelopen. Mijn ouders mijden het onderwerp Peter, maar ik zie ook wel hoeveel verdriet ze ervan hebben gehad. Ik vraag me wel eens af of ik iets had kunnen doen waardoor ik die hele geschiedenis met Peter had kunnen voorkomen. Maar daar heb ik geen antwoord op. Ik ben inmiddels een half jaar verder en ik weet niet of ik ooit weer onbevangen verliefd kan worden. Hopelijk kom ik ooit een man tegen die bereid is mijn vertrouwen te winnen.”