Marlies: ‘Niemand hoeft te weten dat ik paranormaal begaafd ben’
23 augustus 2023
Al zo lang ze zich kan herinneren heeft Marlies (41) een paranormale gave. Maar in plaats van er volop gebruik van te maken, verbergt ze haar gave voor vrijwel iedereen. “Ik ben het liefst ‘gewoon’ Marlies. Mijn gave ben ik liever kwijt dan rijk.”
Marlies: “Ik weet niet beter dan dat ik dingen zie of waarneem die voor anderen verborgen blijven. Ik zag al heel jong kleuren om mensen heen, bijvoorbeeld. Als ik dat tegen mijn moeder zei, lachte ze dat weg. Toen dat een paar keer was gebeurd, hield ik het daarom voor me. Bij mijn vader hoefde ik helemaal niet met dat soort verhalen aan te komen, hij is een stereotype ‘nuchtere Hollander’. Echt zo’n man die niets van zweverigheid moet hebben. Ik hoorde hem regelmatig mijn oma, de moeder van mijn moeder, belachelijk maken. Zij bezocht natuurgenezers, hypnotiseurs en verdiepte zich in horoscopen; dat vond mijn vader de grootst mogelijke onzin. ‘Je oma is een beetje koekoek’, zei hij dan. Mijn moeder liet zich daar nooit zo over uit.
Het leek soms ook wel alsof ik kon horen wat mensen dachten. Niet letterlijk, maar ik voelde het aan. Ik ging er als kind vanuit dat iedereen dat kon. Het maakte me wel onrustig; ik wilde het namelijk niet allemaal weten. Zo ‘hoorde’ ik ooit dat een vriendin van mijn moeder verdrietig was om haar doodgeboren kindje. Toen ik dat later met mijn moeder besprak, reageerde ze verbaasd. Dat had ze toch nooit tegen mij verteld? Ik kon me dat ook niet herinneren, maar voelde intuïtief aan dat ik het onderwerp moest laten rusten.
Soms zag ik in de nacht verschijningen in mijn kamer. Geen echte mensen, maar meer vormen, gedaantes. Het leek wel alsof ze mij iets wilden vertellen, maar daar gaf ik ze de kans niet voor. Ik raakte er volledig van in paniek en rende dan naar mijn ouders. Zij deden het af als nachtmerries. Ik ook. Ik moest het wel gedroomd hebben, dat kon toch niet anders? Tegelijkertijd wist ik diep van binnen wat ik gezien had. Ik was ook gewoon wakker geweest.”
Vooral niet opvallen
“Tijdens mijn puberteit werd het allemaal wat minder. Ik kon het wegdrukken en ik was daarnaast, zoals het hoort op die leeftijd, vooral heel druk met mezelf. Ik was een enorme meeloper en wilde net zo zijn als mijn vriendinnen. Ik wilde vooral niet opvallen of anders zijn. Vrienden, stappen, school, sporten: ik liet me er volledig door opslokken. Zodra ik iets ‘aanvoelde’, blokkeerde ik dat. Vraag me niet hoe, maar het lukte me. De verschijningen in de nacht bleven nog wel komen. Als ik rechtop in mijn bed ging zitten, het licht aan deed en heel duidelijk ‘GA WEG!’ zei, verdwenen ze. Ik was er niet meer bang voor. Irritant was het wel, want na zo’n verschijning lag ik soms uren wakker.
Ik denk dat ik een jaar of zeventien was, toen ik een keer met mijn oma een goed gesprek had. We hadden samen een weekendje weg geboekt en ze vertelde mij dat opa, die toen toch al zeker elf jaar dood was, nog altijd bij ons was. ‘Hij waakt over ons, ik zie hem soms’, zei ze. ‘Hij is hier nu ook.’ Ze keek me indringend aan. ‘Jij hebt dat ook hè?’ vroeg ze. Ik kon op dat moment niet antwoorden, alleen maar huilen. Het kwam uit mijn tenen; alsof er voor het eerst iemand oog had voor wat er met mij aan de hand was. Ze heeft me vastgehouden en uit laten huilen. Daarna vertelde ze me dat ze altijd al had geweten dat ik ‘anders’ ben. Wat ik had, zag ze niet bij mijn moeder. Toen ik haar vroeg waarom ze dat dan niet eerder met mij had besproken, zei ze dat dit door mijn ouders kwam. Ze wilde het niet voeden, omdat ik er met mijn ouders zo weinig mee kon. En ze zag dat ik het aankon: ‘Ik had er met je over gesproken als ik had gezien dat je er onder gebukt zou gaan. Maar je was altijd vrolijk en opgewekt.’ Daar had ze gelijk in. Het heeft mijn leven nooit beheerst. Ik wist mijn gave al heel jong tot op bepaalde hoogte af te remmen. Oma zei dat ze opa had gevraagd mij te beschermen. Misschien dat het in mijn puberteit daardoor wel wat naar de achtergrond was verdwenen.”
Zo herkenbaar
“Mijn oma had hetzelfde als ik. Ze zag ook kleuren om mensen heen, daardoor kon ze goed zien wie goed was en wie slecht. Voor mij was dat zo herkenbaar. Ik selecteerde mijn vrienden op hun aura. Oma had thuis een boek liggen dat ik wel mocht lezen, zei ze. Ik had daar geen behoefte aan. Intuïtief wist ik al wat ik met de kleuren aan moest. Ook de gedaantes in de nacht herkende ze. Zij ging er wel mee in gesprek. De ene keer waarschuwden ze haar ergens voor. Zo had ze een keer op het punt gestaan van baan te veranderen, wat de verschijning haar had afgeraden. Het advies voelde zo krachtig, dat ze het opvolgde. Niet lang daarna kreeg ze op haar werk een prachtige promotiekans. En ze kreeg een keer door dat haar zus ziek was en naar een dokter moest. Zij liep toen inderdaad al wat langer met vage klachten rond. Mijn oma heeft erop aangedrongen dat ze zich zou laten nakijken. Ze bleek darmkanker te hebben en was er net op tijd bij.
Hoewel het gesprek met mijn oma heel herkenbaar was, beangstigde het mij ook. Ik wilde de verantwoordelijkheid helemaal niet dragen dat ik mensen naar een dokter moest sturen, door een advies dat ik van een geest – of hoe je het ook wilt noemen – had gehad. En ik zat er ook niet op te wachten dat mensen mij voor gek zouden verklaren. Want ik wist zeker dat dat zou gaan gebeuren; ik zou ‘die rare vrouw’ worden. Ik wilde normaal zijn, dus nam ik het besluit dat ook te zijn.
Aan het eind van mijn studie liep ik echter vast. Ik kreeg veel te veel prikkels binnen en was voortdurend moe, totdat ik overspannen raakte. Via de huisarts kwam ik toen bij een psycholoog terecht, die constateerde dat ik ontzettend gevoelig was. Dat klopte wel. Het leek wel alsof ik geen filter had. De emoties van mensen in mijn omgeving kwamen veel te indringend bij me binnen. Nog voordat ze iets hadden gezegd, wist ik al wat er aan de hand was. Zo kwam er een keer een vriendin bij me op bezoek die me iets moest vertellen. Ze ging zitten, ik zette een kop thee en toen voelde ik ineens heel sterk de aanwezigheid van een derde energie in de kamer. Een kindje. ‘Ben je zwanger?’ wilde ik weten. Ze begon meteen te huilen. Het was ongepland en ze wist zich er geen raad mee. ‘Hoe weet jij dit soort dingen toch altijd?’ vroeg ze na afloop. ‘Je lijkt wel paranormaal begaafd.’ Ik reageerde er maar niet op. De psycholoog heeft me handvatten gegeven met mijn hooggevoeligheid om te gaan. Ik ben het rustiger aan gaan doen en leerde wat makkelijker ‘nee’ zeggen.”
In mijn leven inpassen
“Inmiddels weet ik zeker dat ik inderdaad paranormaal begaafd ben. Met de komst van het internet ben ik me er meer en meer in gaan verdiepen. En dan niet in de zin van wat ik er mee kan, maar hoe ik het zo veel mogelijk in mijn leven kan inpassen, zonder er al te veel last van te hebben. Ik zit er namelijk niet op te wachten dat mensen dit van mij weten. Ik wil niet de vrouw zijn die op feestjes wordt gevraagd of ze even een reading wil geven. En ik wil al helemaal niet de vrouw zijn om wie mensen moeten lachen, want dat is wat er gegarandeerd gaat gebeuren. Voor de meeste mensen is een paranormale gave hebben toch iets geks. Iets ongeloofwaardigs. Het beeld dat we erbij hebben, werkt daar niet aan mee. Ik lijk op geen enkele manier op iemand als Jomanda. Ik ben ondernemer en een echte zakenvrouw. Je zult mij nooit met tarotkaarten zien. Het past niet bij me.
Ik heb het er met vrijwel niemand over dat ik meer zie, hoor en voel dan anderen. Mijn oma wist het, maar zij is inmiddels overleden. Mijn man weet het ook, ik vond dat ik dit niet in een relatie kon verbergen. Omgekeerd had ik dat ook niet tof gevonden. Hij reageerde er gelukkig heel relaxed op. Hij zal mij nooit vragen of ik de toekomst wil voorspellen – dat kan ik ook helemaal niet, maar ik merk wel aan hem dat hij mijn adviezen altijd opvolgt. Hij heeft net als ik een eigen zaak en toen hij een keer een nieuwe klant kreeg waar hij een slecht gevoel over had, kon ik hem daarin bevestigen. ‘Niet mee in zee gaan’, zei ik, toen hij een foto van die klant liet zien. Ik kreeg het er koud van. Via via hoorden we later dat de man notoire wanbetaler was.”
Geen oordeel
“Mijn beste vriendin weet inmiddels ook dat ik paranormaal begaafd ben. Ik vertelde het haar een keer in een opwelling, toen we samen een wijntje zaten te drinken en ze vertelde over haar bezoek aan een paragnost. Ik wist helemaal niet dat ze daarin was geïnteresseerd, ze vertelde het verhaal ook lichtelijk gegeneerd. Toen ze over mijn gaven hoorde, wilde ze er van alles van weten. Ze had totaal geen oordeel, alleen maar oprechte interesse. Zij is de enige die mij weleens rechtstreeks om advies vraagt. Dat kan ik haar overigens niet altijd geven, soms voel ik niets. Ik ben een paragnost-light, zeg ik weleens gekscherend.
Mijn man en ik hebben twee kinderen, een zoon van 7 en een dochter van 5. Vooralsnog merk ik niets aan ze. Natuurlijk hebben ze weleens een nachtmerrie, maar niet heel vaak en als ze me erover vertellen, herken ik niet wat ik als kind heb ervaren. Ik hoop dat ze dat extra zintuig dat ik heb niet hebben. En mocht het toch zo zijn, zal ik ze daarin begeleiden. Ik zal het in elk geval niet wegwuiven, zoals mijn ouders deden.
Het voordeel van mijn gave is dat ik een feilloze intuïtie heb als het op mensen aankomt – en dat is al vaak ontzettend handig gebleken. Maar het nadeel is dat je ook veel ongevraagde informatie binnenkrijgt en daar moet je wel mee kunnen omgaan. De emoties en energieën van anderen trekken mij nog steeds weleens leeg. Als ik merk dat het mij weer even te veel wordt, ga ik met onze honden naar het bos, om daar in mijn eentje een lange wandeling te maken. Soms ben ik dan uren weg en maak ik mijn hoofd echt helemaal leeg. Of ik boek een weekendje weg voor mezelf. Het werkt voor mij. Laatst zei ik tegen mijn man dat mijn gaven aan de verkeerde zijn uitgedeeld. Ik ben het dan ook liever kwijt dan rijk. En wie weet dat ik er op latere leeftijd nog iets mee wil doen, maar voor nu focus ik liever op mijn gezin en mijn zaak; op de aardse zaken van het leven. Dat past veel meer bij me.”
Vriendin’s favoriet
Vanaf haar vroege jeugd voelt en ziet Joke Mol identiteiten (geesten) om haar heen. Op oudere leeftijd leert zij hiermee om te gaan, en het paranormale ontwikkeld zich steeds meer. Enkele van haar ervaringen en healings sessies omschrijft zij in dit boek. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Paranormale ervaringen
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.
