Marloes werd moeder na meer dan 20 pogingen

29 oktober 2024

Dat haar baby er is gekomen, mag met recht een wonder genoemd worden. Marloes had de hoop bijna opgegeven, maar uiteindelijk kwam haar grootste wens uit en werd ze toch nog moeder.

Marloes (38)
Relatie: single
Moeder van: baby Jeppe (6 maanden)
Werk: docent/begeleider op een roc

“Ik had het in het leven helemaal voor elkaar: leuke vrienden, een goede baan en een eigen huis – maar ik had geen relatie en ook geen kind. Waarom wachten op een man, dacht ik. En zo besloot ik voor het bewust alleenstaand moederschap te gaan. Ik was 31 toen het traject startte. Via de kliniek vond ik een donor. De eerste twaalf inseminaties leidden niet tot een zwangerschap. Na een negatieve test kon ik steeds vrij snel schakelen. Ik was immers al heel gelukkig, een kind zou voor mij ‘extra’ zijn.

Miskramen

Ik stapte over op ivf en toen was ik meteen zwanger. Voor even dan, want met vijf weken kreeg ik een miskraam. Ook de negende terugplaatsing eindigde in een miskraam, die ook nog eens pas na drie maanden ‘afgerond’ was. Ik bleef bloed verliezen en moest uiteindelijk
worden gecuretteerd. In totaal had ik 22 embryo’s en bijna net zoveel terugplaatsingen. De laatste vijf werden in drie keer teruggeplaatst. Eerst twee keer twee (dat mag dan namelijk) en toen was er nog één over. De aller-, allerlaatste embryo. Ik ging ervan uit dat het niets zou worden. Dan kan ik het tenminste afronden, dacht ik. De evaluatie van het traject stond al ingepland. Verder gaan zou op eigen kosten zijn en dat wilde ik niet. Bovendien naderde ik de veertig en dat was voor mij een grens.

‘Misschien toch wel’

Al snel na die laatste terugplaatsing voelde ik dat het niet gelukt was. Het leek alsof ik ongesteld moest worden. Maar toen ik met mijn vader een hamburger at en zag dat die wat rauw was vanbinnen, flitste het door mijn gedachten: wat als ik zwanger ben? Dat stemmetje van ‘misschien toch wel’, hield aan. Op de dag dat ik mocht testen, verscheen er aanvankelijk één streepje. Ik legde de test weg, ging wat anders doen en niet veel later zag ik er ineens een heel licht, tweede streepje bij. Ik heb zó gelachen. Maar nog steeds ging ik er niet vanuit dat het zou lukken, dat was mijn ervaring immers tot dan toe geweest.

Wondertje

Ik kreeg bij de eerste echo een kloppend hartje te zien en mocht daarna wekelijks langs-komen, omdat ik natuurlijk nul vertrouwen in een goede afloop had. Twee dagen voor de dertienwekenecho verloor ik opnieuw bloed, maar de echo’s bleven er goed uitzien. Pas vanaf week twintig werd ik wat gerustgesteld. Ik had onder de streep een droomzwangerschap en een droombevalling. Een goede vriendin attendeerde mij op de oproep voor dit artikel. ‘Ze zoeken wondertjes. Dat is Jeppe!’ zei ze. Zelf ben ik heel nuchter, zo had ik dat nog niet bekeken. Maar ze heeft gelijk. Hij was mijn aller-, allerlaatste embryo. Jeppe is mijn wondertje.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Robert Elsing
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.