Marloes is privédetective: ‘Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel’

23 oktober 2024

Als ze vertelt wat ze doet, hangen mensen vaak aan haar lippen. Waarom? Marloes (46) is privédetective. Ze is een kei in digitaal speuren, observeert vaak dag en nacht vanuit de auto en voert indringende gesprekken met mogelijke verdachten.

Het is diep in de nacht, een uur waarop achter alle ramen het licht uit is en iedereen op één oor ligt. Marloes zit op de achterbank van haar eigen auto. Dat valt minder op dan voorin. Naast haar ligt een camera. Urenlang wacht ze. Tegen het ochtendgloren gebeurt er plotseling iets. Haar ‘subject’, de persoon die ze in de gaten houdt, komt naar buiten en loopt naar zijn auto. De adrenaline giert door haar lijf. In één klap staat ze aan. “Op dat moment moet je als de sodemieter naar de bestuurdersstoel klimmen en razendsnel keuzes maken: eerst nog een foto maken of meteen erachteraan, omdat je hem anders kwijt bent!? Als ik na zo’n gebeurtenis thuiskom, lukt het me vaak twee uur later nóg niet om in slaap te vallen. Ik blijf aanstaan”, vertelt Marloes. Ze is privédetective, ook wel particulier rechercheur. In opdracht van bedrijven, de overheid en particulieren doet ze onderzoek. Dat kan gaan om een bedrijfs- of winkeldiefstal, alimentatieonderzoek, woonfraude of schending van het concurrentie- of relatiebeding. Voor observaties brengt Marloes soms dagen achtereen in de auto door. “Dat hoeft niet eens heel spannend te zijn, maar voor de klant is het dat wél. Bij een alimentatieonderzoek zoek ik bijvoorbeeld voor de klant uit of zijn of haar ex-partner dag in, dag uit met een ander samenleeft alsof ze getrouwd zijn en dus onterecht alimentatie ontvangt. Het is in dat geval noodzakelijk bewijzen te vinden. Vaak zijn dat lange onderzoeken, die zes tot tien weken kunnen duren. Ze zijn intensief omdat je er dag en nacht mee bezig bent. Ik wil immers kunnen aantonen dat deze mensen daadwerkelijk bij elkaar slapen, dat hun levens met elkaar verstrengeld zijn. En dus moet ik wachten tot alle lichten uit zijn en er ook weer zijn voordat iedereen wakker wordt. Dat betekent dat je korte nachten hebt en voortdurend alert bent. Maar als het lukt om de belangrijke momenten op foto vast te leggen en daarmee voldoende bewijs te verzamelen zodat het dossier naar de advocaat kan, geeft dat een goed gevoel.”

Zelf heeft ze ooit van dichtbij met een alimentatieonderzoek te maken gehad in de familie. “Mijn vader liet onderzoek naar mijn moeder uitvoeren toen mijn ouders gescheiden waren. Hij vermoedde dat zij met iemand samenwoonde en dat was ook zo. Toen ik jaren later hetzelfde beroep ging uitvoeren, kreeg ik van hem het onderzoeksrapport te zien.”

Documentaire

Marloes had nooit voor ogen om als privédetective aan de slag te gaan. Ze wist niet goed wat ze zou willen worden. “Ik deed allerlei opleidingen, zoals de hotelschool en officemanagement, werkte bij een bank en vond uiteindelijk mijn plek bij de politie. Daar ontstond mijn interesse in recherchewerk. Toen ik ook nog eens documentaire zag over een vrouwelijke privédetective, nam de interesse alleen maar toe. Dit wil ik ook!, dacht ik.”

Marloes deed de opleiding voor particulier onderzoeker en kreeg een vergunning van justitie om als zelfstandig detective aan de slag te gaan. Vijftien jaar geleden richtte ze samen met een vriendin met een juridische achtergrond recherchebureau Rebuss op. Ze herinnert zich nog goed haar eerste klus. “Ik liep tijdens mijn opleiding stage bij een recherchebureau. Samen met mijn stagebegeleider ging ik naar een groot internationaal bedrijf, waar goederen uit het magazijn verdwenen. Er waren geen braaksporen, dus het moest iemand van binnenuit zijn. We interviewden al het personeel. Toen ons vermoedelijke subject aan tafel schoof, ging mijn stagebegeleider plotseling de kamer uit: ‘Ik kom zo terug!’ Daar zat ik dan alleen met de mogelijke verdachte, die geen frisse gast was. Ik werd echt in het diepe gegooid. In het begin natuurlijk spannend, maar het interview ging goed. De man bekende. Voor de eigenaar van het bedrijf was het zuur en emotioneel dat het om zijn zoon bleek te gaan. We hebben hem toen opgevangen.”

Betrapt

De eerste opdracht die Marloes helemaal zelf deed vanuit haar bedrijf Rebuss, draaide om een man die dacht dat zijn vriendin vreemdging. Mijn collega en ik wisten eerst het appartement te achterhalen. Vanaf een parkeerplaats hielden we de woonkamer met een verrekijker in de gaten. We hadden er alleen geen rekening mee gehouden dat we op een bedrijventerrein met camerabewaking stonden. Ineens verschenen twee politiemannen naast onze auto: ‘Dames, kunnen wij jullie ergens bij helpen?’ Mijn compagnon zei meteen dat haar vriendje vermoedelijk vreemdging en dat we dachten dat hij daar zat. We hadden natuurlijk gewoon een vergunning die we konden laten zien, maar bleu als we waren, dacht we daar niet aan. “Succes nog even, maar als hij dit doet, is hij je niet waard”, zei de agent en vertrok. Deze zaak is me altijd bijgebleven, omdat hij aan het begin van mijn carrière was. We voelden ons een beetje betrapt. Sindsdien is het ook nooit meer gebeurd, dus het was een wijze les.”

Verschillende situaties

Marloes is inmiddels een doorgewinterd detective en werkt door heel Nederland. “Soms zelfs in het buitenland als het subject daarnaartoe gaat. Je weet van tevoren nooit hoe het loopt, dus ik heb in mijn auto allerlei spullen liggen. Camera’s in allerlei soorten en maten, snoeren, powerbanks, dekens, eten en drinken, ondergoed, tandenborstel, setjes kleding, jassen en schoenen die passen bij verschillende situaties waarin ik mij moet manoeuvreren. Ik heb bijvoorbeeld een trainingspak, grote oorbellen en een jasje met bontkraag waarmee ik in sommige wijken minder opval. Zeker als ik vooraf een zakelijke afspraak heb gehad en nette kleding draag is het soms noodzaak me even om te kleden. Ook lege yoghurtemmertjes en toiletpapier heb ik altijd in de auto. Ik kan natuurlijk niet even tegen een boom plassen, zoals een man. Als je naar een toilet gaat, is de kans om je subject uit het oog te verliezen te groot. Zo verzin je allerlei alternatieven.”

Vreemdgaan

De ene zaak is spannender dan de ander. Bij bijvoorbeeld een personeelsscreening voelt ze de adrenaline minder snel dan bij een confrontatie of interview. Regelmatig krijgt ze het verzoek om onderzoek te doen naar een partner die vreemd zou gaan. Hoe spannend dat ook lijkt, die klussen neemt ze niet meer aan. “Ik stuur ze vrijwel altijd door naar een collega-detective. We hebben een netwerk van onderzoekers en kunnen werk aan elkaar uitbesteden. Zaken rondom vreemdgaan vind ik geen gerechtvaardigd belang hebben, omdat ze buiten het wettelijk kader vallen. Als iemand wil vreemdgaan, is dat niet verboden. Zaken met een juridische grondslag, zoals alimentatieonderzoek of bedrijfsdiefstal, concurrentiebeding of integriteitskwesties passen meer binnen mijn werkzaamheden. Het dossier dat ik opbouw, mag vervolgens gebruikt worden als processtuk in bijvoorbeeld een rechtszaak of aangifte. Maar dat gebeurt niet altijd. Bedrijven willen soms niet dat zo’n zaak bij de politie terecht komt. Dan kan-ie ook in de media verschijnen en daar zitten vooral grote, bekende bedrijven vaak niet op te wachten vanwege mogelijke imagoschade. In het geval van een bedrijfsdiefstal of integriteitskwestie proberen werkgever en werknemer er vaak onderling uit te komen. Het kan bijvoorbeeld uitdraaien op ontslag, een uitkering of terugbetaling van het gestolen goed. Ik doe aan waarheidsvinding en verbind daar geen oordeel of conclusie aan. Dat laat ik aan de klant of de advocaat over. ”

Ontkennen

Het liefst doet Marloes zaken waarbij een persoon schuldig wordt verklaard. “Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel. Als iemand iets gestolen heeft of iets doet wat echt niet kan, wil ik daar iets aan doen. In het geval van een diefstal blijven mensen vaak zeggen dat ze het niet gedaan hebben, zelfs als het op heimelijke camerabeelden is vastgelegd. Een verhoor of interview kan dan uren duren, maar ik heb vaak de langste adem. Zo maakte ik mee dat de beste verkoopster van een groothandel degene bleek te zijn die geld uit de kluis stal. Een minicameraatje dat ik in het systeemplafond had bevestigd, toonde dat aan. Toch bleef ze ontkennen. Uiteindelijk gaf ze toe, toen ik haar erop wees dat we aangifte kunnen doen met het dossier. Zij is bij het bedrijf vertrokken met een uitkering en heeft alles tot de laatste cent terugbetaald.”
Hoewel Marloes in haar werk nogal eens narigheid en bedrog tegenkomt, heeft dat geen invloed op hoe ze tegen mensen aankijkt. “Ik vertrouw iedereen tot hier misbruik van gemaakt wordt. Wel heb ik vaak wat eerder een onderbuikgevoel als iets niet klopt.”

Voogdij, stalking en loverboys

Gevaarlijke zaken waarbij bijvoorbeeld zware criminelen betrokken zijn, neemt ze liever niet aan. “Die besteed ik uit aan collega’s. Ik werk dan wel op de achtergrond aan zo’n zaak mee, bijvoorbeeld als uitwegen bekeken moeten worden, waar de criminelen zich kunnen bevinden. Verder blijf ik op afstand. Ik heb mijn leven en mijn familie te lief om onnodige risico’s te lopen: dat is het me niet waard. Daarom doe ik vooral aan bewijsvoering voor bedrijven en advocaten. Enkele uitschieters zijn voogdijzaken, stalkingszaken en loverboys vanwege het maatschappelijk belang. “Als ik die zaken aanneem, is dat omdat ik de gedupeerde meisjes wil helpen. Het is lastig om ze uit het loverboyscircuit te krijgen. In zo’n geval plannen we met de familie een interventie. We zorgen dat het meisje op een veilige manier ergens naar toe komt en gaan vertrouwelijk met haar in gesprek. Vaak zijn ze gedrogeerd en afhankelijk gemaakt van de loverboy. Samen met de familie en het meisje bouw ik een dossier van de zaak op, waarmee we uiteindelijk naar de politie kunnen.”

Kriebeltje

Marloes maakt geen geheim van haar beroep. “Als het ter sprake komt, vertel ik over mijn werk. ‘Lig je dan in de bosjes met een verrekijker?’ vragen mensen vaak. Ik leg uit wat ik werkelijk doe en dan hangen ze vaak aan je lippen. Het beroep maak toch een kriebeltje bij mensen los: ze vinden het spannend.”
Sinds twee jaar deelt Marloes haar anekdotes en verhalen samen met een collega in de podcast genaamd Shetectives. “Daarin vertellen we over ons werk, nemen luisteraars mee in bijvoorbeeld observaties, beantwoorden we vragen van luisteraars en spreken we met vakgenoten.”
Haar kinderen vinden dat leuk. “Een aantal jaar geleden nam ik ze weleens mee naar de speeltuin als ik een observatie in de buurt moest doen. Zo kon ik onopvallend rondkijken, terwijl zij lekker speelden. Ik legde ze dan wel uit waarom we wat langer moesten blijven als ze naar huis wilden. Dan riepen ze keihard ‘Heb je die man (of vrouw) nou al gezien, mama?’ Nu ze ouder zijn, begrijpen ze het heel goed en zijn ze zelfs een beetje trots.”
Marloes popelt alweer om verder te gaan met haar nieuwe klus in het noorden van het land. Het worden weer lange dagen, maar ze heeft er zin in. “Dit werk past bij me. Ik denk er niet aan ooit te stoppen. Misschien dat ik later iets meer zal uitbesteden. Het lange observeren kost bijvoorbeeld veel energie en je zit niet in de beste houding. Dat houdt op als je lichaam dat niet meer wil. Maar zolang ik gezond blijf, zal ik dit met veel plezier blijven doen.”

Meer weten over haar dienstverlening, kijk op Instagram: @shetectives
De podcast Shetectives is te beluisteren op Spotify en Podimo.
Marloes kun je inhuren via Rebuss Bedrijfsrecherche.

Dit verhaal komt uit de Vriendin Herfstspecial, nu te koop in de winkel of via Shopjefavoriet.nl.

Tekst: Marloes de Moor
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.