Marlou en Ferdos uit Kopen zonder kijken zijn eindelijk zwanger

16 december 2024

De Groningse Marlou (33) en Ferdos (37) vertelden in het tv-programma Kopen zonder kijken over hun onvervulde kinderwens en een intensief ziekenhuistraject van ruim drie jaar. Inmiddels hebben ze hun droomhuis én verwachten ze een tweeling: “We krijgen het gezin waar we al jaren naar verlangen.”

Marlou: “We hebben pittige tijden meegemaakt. Jaren waarin we vaak gedacht en gevoeld hebben: misschien lukt het niet, misschien worden we nooit ouders. Dat we nu een gezin met twee kinderen mogen krijgen is een droom die uitkomt. Doordat we jaren bezig zijn geweest om zwanger te worden is er soms spanning en onzekerheid over onze tweelingzwangerschap, maar iedere goede echo stelt ons enorm gerust. Ik kan niet wachten tot ik de baby’s voel schoppen. Toen onze aflevering van Kopen zonder Kijken werd uitgezonden was ik bang dat ik te veel had gehuild, maar de reacties waren alleen maar positief. Roos heeft een make-up kamer voor mij ingericht, dit wordt de babykamer. Ze heeft al aangeboden deze te komen inrichten!
Ik zei wel eens tegen mijn man Ferdos dat het lijkt alsof je er bij Kopen zonder kijken een baby gratis bij krijgt. Het kwam in zoveel afleveringen voor dat de kandidaten halverwege belden dat er gezinsuitbreiding aankwam. Ferdos en ik zijn al veertien jaar samen, hij is mijn eerste liefde. De eerste zes jaar van onze relatie woonde ik op kamers in Groningen. Ons eerste huurhuis samen was een appartement in de buurt van mijn studentenhuis. In 2018 kochten we ons eerste huis, een jarendertighuis in de stad met flink wat gebreken. Het was klein, maar voor ons tweetjes precies goed. Tijdens een vakantie op Kos in 2019 spraken Ferdos en ik naar elkaar uit dat we graag samen kinderen wilden, dat is nu ruim vijf jaar geleden.”

Zware periode

“Toen we na een jaar niet zwanger waren, gingen we naar de huisarts. Die stuurde ons naar het ziekenhuis. Ik was toen nog erg hoopvol, dat veranderde later. We mochten beginnen met IUI. Tijdens zo’n behandeling wordt sperma op het juiste moment van de maand rechtstreeks in de baarmoeder ingebracht zodat de kans groter is dat de bevruchting slaagt. We deden zes pogingen, maar ik raakte niet zwanger. IVF was een volgende logische stap en we waren blij dat we iets nieuws gingen proberen, maar die periode was ook zwaar. Ons hele leven draaide om ziekenhuisafspraken en het oogsten van goede eicellen. En toen werden we door de arts gebeld dat er van de tien geoogste eicellen nul waren bevrucht. Al die prikken en een pijnlijke punctie waren voor niets geweest…
Ik piekerde veel in die tijd. Fer was degene die rustig bleef, praktisch nadacht en mij vertelde dat het wel goed zou komen. Na IVF konden we beginnen met ICSI en injecteerde ik mezelf met hormonen die de rijping van de eicellen stimuleerde. Een fertiliteitstraject is best eenzaam en zwaar en ik ben blij dat Ferdos en ik alles samen hebben gedaan. Hij was degene die ’s ochtends vroeg opstond, een lekker ontbijtje klaarmaakte en de prikken voor me klaarlegde. Ook ging hij elke afspraak mee naar het ziekenhuis, ook toen hij tijdens corona beneden in de hal moest wachten. Zo’n traject neemt je leven over, je bent er elk moment van de dag mee bezig.”
Ferdos: “We beleefden alles samen en dat was fijn, maar het gaat op emotioneel vlak ook aan je knagen. Ik merkte dat ik mijn verhaal kwijt wilde. Ons traject om een kind te krijgen had invloed op ons gedrag en werk. Op mijn werk had ik de tandartskaart wel verbruikt en besloot ik eerlijk te delen waarom ik afspraken buiten de deur had. Marlou staat voor de klas, zij kreeg een kerstkaart van een leerling waarop stond: lieve juf, waarom ben je altijd ziek? Ook zij heeft alles op school verteld. We voelden ons daarna minder eenzaam en kregen de warmte van vrienden, familie en collega’s die we nodig hadden. Dit is ook de reden dat we besloten tijdens de opnames van Kopen zonder kijken open kaart te spelen.”

Emotionele opnames

Marlou: “We waren toen bezig met ICSI-behandelingen. Toen we nog maar één poging hadden die vergoed zou worden, sloeg de stress nog meer toe. Naast de ziekenhuisbehandelingen deden we thuis ook van alles: acupunctuur, fertiliteitsmassages, we letten op onze voeding en slikten supplementen. Ondertussen was het team van Kopen zonder kijken voor ons op zoek naar een groter koophuis – voor het gezin dat we zo graag wilden. De opnames waren leuk maar ook emotioneel. Het was fijn dat de crew van het programma wist waar we middenin zaten, zo konden we onszelf zijn.”
Ferdos: “Na de mislukte ICSI-behandeling tijdens de televisieopnames besloten we naar Duitsland te gaan. Hier wordt meer onderzoek gedaan naar waarom zwanger worden niet lukt dan in Nederland. Wij hadden in die periode geen auto dus we moesten steeds auto’s lenen en een afspraak kostte ons een hele dag. In de kliniek in Heinsberg werden we allebei door de medische molen gehaald. Als we in de auto zaten voor een terugplaatsing waren we doodsbang dat we werden gebeld dat we om konden draaien omdat het embryo niet goed was ontwikkeld. Dat was gelukkig niet zo, maar helaas mislukte ook de eerste poging in Duitsland.”
Marlou: “Dat was een dieptepunt. We hadden een gesprek waarin de artsen zeiden dat we na moesten denken over eicel- of zaadceldonatie. Voor ons was dat op dat moment nog te vroeg. Het was een zware tijd, de behandelingen die worden vergoed door de zorgverzekering waren op, maar stoppen was voor ons geen optie. We besloten nog één poging te betalen van ons spaargeld. In totaal heeft ons fertiliteitstraject ons meer dan tienduizend euro gekost. We realiseren ons: wij kunnen dit betalen, veel andere mensen met een kinderwens niet. Dat vind ik heel verdrietig. Die laatste, zelf betaalde poging ging vanaf het begin af aan goed. De punctie was positief, er werden veertien eicellen geoogst, er waren maar liefst negen bevruchtingen en vier embryo’s in de vriezer. Een record!”

Twee streepjes

“Van de tripjes naar Duitsland probeerden we altijd een gezellig uitje te maken, maar die laatste keren waren zenuwslopend. We zeiden geen woord tegen elkaar, allebei op van de zenuwen. We hadden zoveel teleurstellingen te verwerken gehad, hoop dat het écht goedkomt had ik bijna niet meer. Tien dagen na de terugplaatsing mocht ik testen of ik zwanger was. Ik had hoofdpijn, lage rugpijn en voelde: dit wordt hem niet. Nietsvermoedend deed ik ’s ochtends een test, om ervan af te zijn. Toen zag ik ineens twee streepjes verschijnen… We durfden het niet te geloven. Ferdos zei: ik ga nu naar de supermarkt om een dure zwangerschapstest te halen met een display waarin het woord zwanger verschijnt. En ja hoor, het stond er echt: zwanger! Je leeft er jaren naartoe en dan is het zover, dat is bijna niet te bevatten.”

Jackpot

“Ik was verschrikkelijk misselijk, dat vond ik een zeer goed teken. Ik heb lachend boven de wc staan kotsen, zo blij was ik. Toen we in het ziekenhuis waren voor de eerste echo zag de gynaecoloog vrij snel een vruchtje. En kort daarna zei hij: ‘Ik zie een tweede. Jullie verwachten een tweeling.’ Wij hadden één embryo terug laten plaatsen, dus geen rekening gehouden met een kans op een tweeling. We moesten erg lachen, want stiekem was een tweeling krijgen een grote wens van ons. Stel je voor dat je allebei met een baby op de bank ligt, dat is toch het einde? We waren meteen over the moon. Ik voelde heel sterk: dit heeft zo moeten zijn. Twee kinderen krijgen voelt voor ons als de jackpot!”
Ferdos: “Ik was vooral heel erg praktisch aan het nadenken. Als het twee baby’s zijn, moeten we onze eigen slaapkamer opgeven, dacht ik. We zijn blij met het huis dat we hebben, in ons oude huis had dat onmogelijk gekund. We hebben nu een achtertuin en een speeltuintje voor de deur. Ik heb mijn kantoor aan huis waardoor ik thuis kan werken. En we hebben de mogelijkheid om nog een dakbopbouw te doen als de kinderen later allebei een eigen kamer zouden willen. Het voelt voor mij alsof alles nu is zoals het zou moeten zijn.”

Bijzonder dictee

Marlou: “Ik ben op de helft van de zwangerschap, voel me goed en geniet van het zwanger zijn. We hebben om de week controles en alles ziet er goed uit. Inmiddels weten we dat we twee meisjes verwachten! Ik werk vier dagen per week als juf in groep vier en heb mijn leerlingen het babynieuws verteld aan de hand van een dictee. Eerst kregen ze de woorden speen, wieg en luier. En daarna moesten ze de zin mijn juf is zwanger opschrijven. Toen iedereen dat had gedaan zei ik: er moet nog iets achter, van een tweeling! Ze konden het niet geloven en vragen elke dag of alles goed gaat met de baby’s.
Kijkers van Kopen zonder kijken hebben kunnen zien hoeveel moeite ik destijds had met het huis in het dorp Haren. Nu ik zwanger ben, kan ik me geen betere plek voorstellen om te wonen met kinderen. Elke dag ben ik dankbaar voor ons koophuis in deze kindvriendelijke buurt. Na jaren vol stress, onzekerheid en spanning zijn we nu zo gelukkig. Ook het idee dat we nog embryo’s in de vriezer hebben is fijn. We hoeven voorlopig geen intensief traject in, dat geeft rust. De komende jaren gaan we genieten van onze tweeling. Het wordt vast ook wel eens zwaar straks als we twee huilende baby’s hebben die niet willen slapen, maar we fixen dit samen, dat weet ik zeker!”

Volg Marlou & Ferdos op Instagram: @louder91.
De aflevering van Kopen zonder kijken met Marlou en Ferdos kun je terugkijken op Videoland.

Tekst: Hannah König
Foto: Amaury miller
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.