Melody overleefde een motorongeluk
24 september 2019
Het was haar grote droom; motorrijden. Maar anderhalf jaar na het behalen van haar motorrijbewijs sloeg het noodlot toe. Melody (36) kwam in botsing met een losgeschoten aanhanger. Dat ze het ongeluk na kan vertellen is een wonder…
Het was haar grote droom; motorrijden. Maar anderhalf jaar na het behalen van haar motorrijbewijs sloeg het noodlot toe. Melody (36) kwam in botsing met een losgeschoten aanhanger. Dat ze het ongeluk na kan vertellen is een wonder.
Dromen
Melody: “Ik leerde Xavier (45) in 2015 via internet kennen. Ik zie ons nog zitten ’s avonds op de bank, tijdens een van onze eerste dates: Xavier vroeg mij of ik nog dromen had. ‘Motorrijden’, antwoordde ik meteen. Als kind leek me dat al geweldig. Ik kampeerde iedere zomer met mijn ouders en dan zag ik motorrijders hun tentje opslaan. Dat leek me zo leuk en gezellig. Mijn vader had in zijn jonge jaren ook motor gereden, maar dat was voordat ik werd geboren. Ik moet het gen van hem hebben; verder heeft niemand in onze familie er iets mee.
‘Dan ga je dat toch doen?’ reageerde Xavier enthousiast die avond. Hij reed zelf motor en moedigde me aan een proefles te nemen. Dat deed ik in het voorjaar van 2016. Het was spannend; je hebt een behoorlijk gewicht en heel veel kracht onder je; zie het maar onder controle te houden. Ik vond het zo leuk, dat ik na de proeflessen direct vervolglessen inplande.
Een half jaar later was het zover. Ik slaagde in een keer en kon eindelijk op mijn enkele maanden eerder gekochte felrode Suzuki Bandit 650 stappen. Een prachtige motor, al iets op leeftijd, maar van een vrouw geweest die er slechts 3.500 kilometer mee had gereden. Ik had er zo naar uitgekeken!”
Gezamenlijke hobby
“De eerste keer op mijn eigen motor was ik best gespannen; ik had alleen nog maar gereden op beschadigde lesmotoren met valbeugels. Xavier en ik toerden die dag wat rond in de directe omgeving. We hadden een gezamenlijke hobby gevonden. Vrijwel elk mooi weekend maakten we toertochten, soms van wel 450 kilometer lang. Ik genoot van de vrijheid, het samenzijn – we spraken met elkaar via een intercom – en de landschappen en dorpjes waar we doorheen reden. Je komt op plekken waar je normaal nooit komt.
Vorig jaar april had ik een mooie lenterit uitgestippeld die begon in Bergeijk, Noord-Brabant. Xavier en ik vertrokken vroeg in de ochtend en reden de tocht naar het Limburgse deel van België. Na een paar regendruppels begon de zon te schijnen. Het was een prachtige dag. We stopten bij een oude herberg en aten een lekker soepje. Aan de tafel naast ons ging de rits van het motorjack van een andere deelneemster stuk. Ze kreeg hem met geen mogelijkheid meer op of neer. De eigenaar van de herberg schoot haar te hulp, waardoor wij wat langer moesten wachten met afrekenen. Waren we maar meteen weggegaan, denk ik nu weleens. Want die paar minuten hadden voor mij het verschil kunnen maken. Maar ja, achteraf hè…”
Geen ontkomen aan
“We vervolgden onze weg en reden niet al te hard, zo’n 70 kilometer per uur. Ik had tijdens mijn rijlessen geleerd goed in mijn spiegels te kijken, zo zie je alles en voorkom je dat je ergens van schrikt; een inhalende groep motoren bijvoorbeeld. Ik lette goed op. In tegengestelde richting kwam een witte bestelbus aanrijden. Achter mij zag ik enkele motorrijders. Ik had de situatie geregistreerd en keek weer voor me, waar vanuit het niets een aanhanger op mijn weghelft verscheen. Oh nee, dacht ik – dat weet ik nog heel goed. Er was geen ontkomen aan. Xavier reed zo’n honderd meter voor me en hoorde mij door de intercom gillen. Hij keek in zijn spiegel en zag me door de lucht vliegen. Ik zag het wegdek dichterbij komen. Je hoort mensen weleens vertellen over een leven dat ze aan zich voorbij zagen flitsen. Dat had ik niet. Ik voelde en hoorde alleen maar de enorme klap van mijn lijf en mijn helm tegen de grond. Ik heb dat geluid nog heel lang gehoord.”
Alleen in een greppel
“Ik ben even buiten bewustzijn geweest, heel even maar. Ik lag alleen in een greppel; er was niemand in de buurt. Het leek een eeuwigheid te duren voordat ik weer mensen zag. Door de klap was de intercom van mijn helm stukgegaan. Xavier kon mij dus niet meer horen en ook niet meer zien; ik lag anderhalve meter lager dan het wegdek. Die eerste minuten had ik geen pijn, ik stond stijf van de adrenaline. Xavier was in de veronderstelling dat ik dood was. Wat dat betreft is het ongeluk voor hem misschien nog wel traumatischer geweest dan voor mij; hij heeft alles gezien en gehoord.”
Lees meer van het verhaal in Vriendin 39.
Tekst: Hester Zitvast. Foto’s: Ruud Hoornstra. Visagie: Lisette Verhoofstad.
