Merel is sinds vier jaar kankervrij

4 februari 2023

Vandaag is het Wereldkankerdag. Wereldwijd wordt er stilgestaan bij de impact van kanker, een ziekte waar één op de drie Nederlanders op een bepaald moment mee te maken krijgt. Ook Merel (35) kreeg kanker. Haar uitstrijkje voor het bevolkingsonderzoek bleek in september 2018 niet goed te zijn. Voordat ze het wist, onderging ze een zware operatie. “Ik kon me er niet echt een voorstelling van maken. Ik dacht dat het wel mee zou vallen.”

Merel: “Eigenlijk kwam het door mijn vriendin dat ik op mijn 31ste een uitstrijkje liet maken. Ik had de brief voor het bevolkingsonderzoek wel gekregen toen ik dertig was, maar om eerlijk te zijn, was ik die allang vergeten. Hij was op de grote stapel beland met het idee om er nog achteraan te gaan. Iets wat ik dus steeds vergat, totdat mijn vriendin zei dat ze een uitstrijkje had laten maken. Wat stom, dacht ik, dat moest ik ook nog doen. Direct maakte ik een afspraak bij de huisarts en na twee weken werd ik gebeld. Mijn dokter vertelde dat er onrustige cellen in mijn uitstrijkje waren gevonden, dus ze wilde me doorverwijzen naar de gynaecoloog. Ze maakte zich geen zorgen, het was meer voor de zekerheid.”

Biopt

“Twee of drie weken later meldde ik me bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Mijn moeder was mee en de sfeer die er in de behandelkamer heerste, was relaxed. De gynaecoloog legde uit dat ze een biopt (een stukje weefsel, red.) wilde afnemen van mijn baarmoederhals. Het zou misschien een beetje onprettig aanvoelen, maar in principe geen pijn doen. Ook vertelde ze dat ze vaker biopten afnam. Het was volgens haar niet zo spannend allemaal en ze verwachtte niet dat er iets geks uit zou komen. Gerustgesteld nam ik plaats op de behandelstoel, maar toen de gynaecoloog aan de slag ging, merkte ik dat de sfeer na een tijdje veranderde. De gynaecoloog werd stiller en het enige wat ze zei, was dat ze meerdere biopten wilde afnemen. Daarna mocht ik me weer aankleden.”

Slecht nieuws

“Een beetje verbaasd ging ik tien minuten later bij haar tafel zitten. De gynaecoloog vertelde het er niet goed uitzag. ‘Houd er rekening mee dat je al baarmoederhalskanker hebt’, zei ze. In shock hoorde ik het aan. ‘Ik ga de biopten met spoed opsturen naar de patholoog en ik wil je over vier dagen weer terugzien’, zei de gynaecoloog.
Verward ging ik met mijn moeder naar huis. Hoewel ik me helemaal niet ziek voelde, dacht ik meteen: dit is niet goed. Bij de volgende afspraak hoor ik dat het kanker is.”

Verspreid

“Helaas bleek dat inderdaad het geval te zijn. Omdat het niet duidelijk was waar het precies zat, volgden er een heleboel onderzoeken. Zo kwam mijn arts erachter dat de kanker verspreid zat over mijn baarmoederhals en misschien ook in mijn baarmoedermond en baarmoeder zelf. Opeens kwam ik in een soort draaikolk van emoties terecht. Er was ongeloof, shock, angst, maar ook verwardheid. Wat gebeurde er allemaal? Veel tijd om erover na te denken, had ik niet, want ik moest zo snel mogelijk onder het mes zodat de kankercellen verwijderd konden worden.”

Baarmoederbesparende operatie

“Voor de operatie vroeg de oncoloog of mijn vriend en ik een kinderwens hadden. Tja, op dat moment niet, maar later misschien wel, antwoordden we. Vandaar dat er voor een baarmoederbesparende operatie werd gekozen. Wel zei mijn arts erbij dat hij kon niet garanderen dat dat ook zou echt lukken. Als de patholoog, die bij de operatie aanwezig zou zijn, zag dat de snijranden van de verwijderde weefsels niet schoon waren, dan werd alsnog mijn hele baarmoeder verwijderd.”

Lees ook: 5 tekenen die mogelijk op baarmoederhalskanker wijzen

Sporten voor herstel

“Voor mij was het superheftig nieuws, maar ik probeerde er niet te veel bij stil te staan. Liever leefde ik gewoon met de dag. Eerst de operatie en daarna zagen we het wel. Omdat ik ergens las dat het voor het herstel goed kon zijn als je een goede conditie had, ging ik in de weken voor mijn operatie heel veel sporten. De artsen waarschuwden me wel dat het om een zware ingreep zou worden, maar ik kon me er niet echt een goede voorstelling van maken wat ik qua herstel kon verwachten. Ik dacht dat het wel mee zou vallen.”

Zware operatie

“Op 20 december 2018 werd ik geopereerd en zes dagen later, op tweede kerstdag, mocht ik weer naar huis. Gelukkig bleken er in mijn lymfklieren en baarmoeder geen kankercellen te zitten. Hierdoor kon alles met een baarmoederbesparende operatie verwijderd worden en had ik geen chemotherapie en bestralingen meer nodig.
Met veel pijn werd ik zo’n zes uur na de ingreep wakker. Ik had een grote snee over mijn hele buik en kon me amper bewegen. Man, wat had ik de operatie onderschat zeg. Ik wist bijna niet wat me overkwam. De artsen vertelden dat ze mijn rechte buikspieren hadden doorgesneden en dat ze mijn darmen opzij hadden gelegd om bij mijn baarmoederhals te kunnen. Daarom moest ik de tijd nemen voor mijn herstel en thuis wekenlang niks tillen. Ook had ik nog zeker drie weken lang een katheter nodig, omdat ik zelf niet meer zelfstandig kon plassen.”

Trots

“Zo’n zes maanden na de operatie trouwde ik met mijn grote liefde Freek. Onze bruiloft was al gepland voordat ik ziek werd en ik wilde het hoe dan ook door laten gaan. Het was mijn motivatie om met hulp van een fysiotherapeut keihard te werken aan mijn herstel. En met succes, want niet alleen voelde ik me op mijn huwelijksdag alweer aardig de oude, twee maanden daarvoor reed ik samen met mijn vader zelfs al de Amstel Gold Race (een wielrenrace door de Limburgse heuvels, red.). Ik was zo trots op mezelf!”

Gewoon genieten

“Uiteindelijk duurde het een jaar voordat ik echt helemaal fysiek hersteld was. Daarna was er eindelijk ruimte om alles emotioneel te verwerken. Praten over mijn kanker vond ik moeilijk, maar met een maatschappelijk werker lukte het wel. Dat heeft me veel geholpen.”

“Inmiddels ben ik ruim vier jaar kankervrij en het gaat erg goed met mij. Soms krijgen mijn man en ik weleens de vraag wanneer we kinderen krijgen. Wij zijn toch immers getrouwd? Hoewel ik de vraag wel een beetje begrijp, vind ik het ergens een lastige. Om eerlijk te zijn, wil ik voorlopig even helemaal geen polonaise meer aan mijn lijf. Gewoon lekker genieten van het feit dat ik geen kanker meer heb, is voor mij al genoeg.”

Tekst: Renée Brouwer
Fotograaf: Melissa Kanters, @melscreativeagency

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.