Michelle droeg een baby voor een homostel: ‘Ik ben zó trots’

8 januari 2019

Michelle (34) heeft vier kinderen, maar wilde een baby dragen voor een stel voor wie dat niet ­vanzelfsprekend is. Toen ze de oproep van Eise (48) en Michel (45) las, wist ze: ik kan en wil deze mannen helpen. Zo werd Sanne geboren.

Michelle (34) heeft vier kinderen, maar wilde een baby dragen voor een stel voor wie dat niet ­vanzelfsprekend is. Toen ze de oproep van Eise (48) en Michel (45) las, wist ze: ik kan en wil deze mannen helpen. Zo werd Sanne geboren.

Michelle: “Tijdens onze eerste ontmoeting vroegen Eise en Michel of ik de baby na de bevalling wel echt aan hen zou kunnen afstaan. Ik wist het natuurlijk niet honderd procent zeker, maar iets in mij zei: ik kan dit. Het gevoel dat ik een kind voor een ander zou willen dragen, had ik al een paar jaar. Mijn broertje is getrouwd met een man en zij spraken op een gegeven moment hun kinderwens uit. Ik heb toen voorgesteld hun kind te dragen. Mijn man Ramon en ik hebben vier kinderen en ons gezinsgeluk is echt compleet. Ik had sterk het gevoel: er zijn zo veel mensen met een grote kinderwens bij wie zwanger worden niet zo vanzelfsprekend is. Hoe mooi zou het zijn als ik iemand kan helpen? Mijn broertje gaf aan dat hij zelf graag de biologische vader van het kind wilde zijn, dus voor hem een kind dragen ging niet door. En zo verdween het idee om draagmoeder te worden naar de achtergrond.”

Niet eerlijk
“Tot ik drie jaar geleden per toeval via Facebook terechtkwam op het blog van Michel en Eise . Ik las dat ze al acht jaar bezig waren om via draagmoederschap ouders te worden en dat ze heel wat tegenslag hadden gehad. Hun verhaal greep me. Het is in Nederland strafbaar om via een advertentie een draagmoeder te vinden of aan te bieden. Zoeken naar een draagmoeder moet omzichtig gebeuren, wat het moeilijk maakt. De eerste draagmoeder die ze vonden, wilde via ivf met een eicel van een andere vrouw zwanger worden, maar daar wilde het ziekenhuis niet aan meewerken. Hoogtechnologisch draagmoederschap, zoals dat heet, was toen nog niet mogelijk voor homoseksuelen met een kinderwens. Per volgend jaar verandert dat gelukkig. Dan wordt het voor wensouders iets eenvoudiger hun droom te verwezenlijken. Eise en Michel hebben tot aan het Hof voor de Rechten van de Mens geprobeerd om hun gelijk te halen. Tevergeefs.”

‘Eise en Michel waren eerst nog wat terughoudend, ze hadden al zo veel teleurstellingen doorstaan’

Geen Spoorloos-achtige praktijken
“Daarna vonden ze een andere draagmoeder die wél met haar eigen eicel zwanger wilde worden, maar zij zag er op het laatste moment vanaf. Uit hun blog kreeg ik het idee dat Eise en Michel alle hoop hadden laten varen. Ik praatte erover met Ramon en plaatste daarna een reactie waarin ik schreef dat ik ze zou willen helpen hun wens te vervullen. Ik vond het niet eerlijk dat zij zó moesten knokken terwijl hun kind zo gewenst was. Eise en Michel waren eerst nog wat terughoudend, ze hadden al zo veel teleurstellingen doorstaan. Maar bij onze kennismaking was er meteen een klik. Ik heb ze verteld hoe ik er in stond en zij hebben verteld wat zij belangrijk vonden. Namelijk dat het kind weet wie ik ben en waar hij of zij me kan vinden. Ze wilden per se geen Spoorloos-achtige praktijken. Eise zou de biologische vader worden, omdat Michel uit een eerder huwelijk al twee kinderen heeft.”

Ongemakkelijk geklus
“Ik had er meteen een goed gevoel bij en al snel stond mijn besluit vast. We spraken nog een keer af en legden al onze angsten op tafel. Zij waren bang dat ik het kind misschien toch niet zou afstaan. Ik was huiverig of ze de baby wel echt zouden aannemen. Ramon was namelijk heel stellig: bij ons komt er geen kind bij. Als Eise en Michel zich om wat voor reden dan ook zouden bedenken, zou ik in verwachting zijn van een ongewenst kind. Zo hebben we een hele lijst afgevinkt. Daarna ging het snel. Ik heb ovulatietesten gedaan en binnen een paar weken deden we de eerste ‘kluspoging’. Die verliep op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk. We waren allemaal best zenuwachtig.”

Positieve test
“Eise had de eerste keer voor de lol een enorme spuit bij de apotheek gehaald. Ik had niks door en dacht: nou ja, als het moet, dan moet het maar… We konden gelukkig lachen samen. Eise ging naar onze badkamer om zijn ding te doen en ondertussen dronk ik met Ramon en Michel een kop koffie. Een klop op de trap was het teken dat ik naar boven kon komen. In onze slaapkamer heb ik mezelf met een spuitje geïnsemineerd. Een paar weken later deden we samen een zwangerschapstest. De tweede keer was het raak. Eise en Michel stonden te springen van blijdschap.”

Ze waren enorm betrokken bij de zwangerschap. Zelfs als ik een plasje moest inleveren of bloed moest laten prikken ging Eise mee. Hij wilde erbij zijn, ook omdat hij zich erg
verantwoordelijk voelde voor mijn lichaam en de baby in mijn buik. Gelukkig verliep de zwangerschap fysiek gezien heel makkelijk, net als bij mijn eigen kinderen.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 2.