Micky Hoogendijk: ‘Ik wilde heel graag een papa. Die had ik niet’
7 november 2017
Actrice Micky Hoogendijk (47) verloor haar baby, overleefde een bomaanslag maar kreeg daardoor een miskraam, is twee keer gescheiden. Micky heeft veel meegemaakt. En hoe is het nu met de liefde? “Ja, dat is een moeilijk verhaal…”
Actrice Micky Hoogendijk (47) verloor haar baby, overleefde een bomaanslag maar kreeg daardoor een miskraam, is twee keer gescheiden. Micky heeft veel meegemaakt. En hoe is het nu met de liefde? “Ja, dat is een moeilijk verhaal…”
Als íemand een bewogen leven heeft, is het Micky wel. Ze trouwde met kunstenaar Rob Scholte, verloor na een voldragen zwangerschap haar eerste kind, overleefde een bomaanslag en kwam later in het nieuws door haar huwelijk met Adam Curry, nu haar ex. Tegenwoordig werkt ze als fotograaf en pendelt ze heen en weer tussen Amerika en Nederland.
Wat voor beeld had jij als kind van hoe jouw leven eruit zou gaan zien?
“Als de juf vroeg wat we wilden worden, zeiden de meeste kinderen verpleegster of brandweerman. ‘En Mirjam?’ vroeg de juf, want zo heette ik toen nog. ‘Ik wil iets voor mezelf doen’, zei ik. Alle kinderen moesten lachen, ze vonden mij een rare, geloof ik.”
Je heet eigenlijk Mirjam?
“Mijn tweede vader had een zoon, Herman, die hij Mick noemde, als koosnaampje. Hij overleed toen ik veertien was. Ter ere van hem ben ik mezelf toen Micky gaan noemen. Ik wilde heel graag een papa. Die had ik niet.”
Ik las dat je biologische vader een anonieme zaaddonor is.
“Ja, mijn moeder en haar eerste man probeerden tien jaar lang een kind te krijgen. In 1970 was dit een nieuwe optie waar ze bewust voor kozen, ook al gingen ze snel daarna uit elkaar. Als kind heb ik gefantaseerd over mijn vader, maar ik moest het loslaten. Er werd niets geadministreerd, hij was niet te vinden.”
Ook Ester is het kind van een zaaddonor: ‘Al had ik maar een foto…’
Welke invloed heeft het op je leven als je geen vader hebt?
“Nou, ik ben een streber, dat heeft daarmee te maken: ik wilde gezien worden. Ik ben eigenlijk een rustig persoon die graag op één plek is. Maar ik heb flink wat traumatische ervaringen gehad in mijn leven, waardoor ik ben veranderd. Ik ben een avonturier geworden, ik omarm het leven. Nu ik bijna vijftig ben, wil ik terug naar die rust. Alleen reis ik nu veel voor mijn werk als fotograaf. Als ik ’s nachts wakker word, denk ik: ben ik in Oss, Den Helder of LA? En waar is het toilet? Dus het mag wel iets rustiger.”
Hoe was de relatie met je moeder?
“Zij was mijn vader en moeder tegelijk. We zijn door diepe dalen gegaan, zeker in mijn puberteit. Als je moet loskomen van de enige ouder in je leven, is dat heftig. Ook voor haar. Zij wilde mij niet loslaten, ik wilde dat juist wel.”
Drie jaar later ontplofte er een bom onder jullie auto terwijl jullie in de Amsterdamse Jordaan reden.
“In de krant stond mijn foto met het woord ‘slachtoffer’ eronder. Toen dacht ik: ja, daaag. Slachtoffer, dat nooit. Niet dat überhaupt iemand naar mij omkeek. Pas na een week vroeg de huisarts hoe het met mij was. De focus lag op Rob, die zijn benen was verloren. Maar ik had een miskraam gehad door die bomaanslag. Iedereen denkt dat ik het goed heb verwerkt, maar ik denk dat ik een posttraumatisch stresssyndroom had. Ik heb er nog steeds last van. Bij vuurwerk schrik ik: in mijn lichaam zit nog steeds pijn, verdriet en boosheid. Maar ik heb nooit boos kunnen worden op iemand, want het is niet bekend wie er achter die aanslag zat. Toch moest ik dit afsluiten. Door te vergeven, schijn je dóór te kunnen in het leven. Dus ik ben heel vergevingsgezind geworden.”
Lees ook: Ilona’s man heeft een posttraumatische stressstoornis
