Miranda: ‘Mijn beste vriendin verwaarloost haar hondjes’

Tekst: Joan Makenbach

1 april 2025

Miranda (44) moet lijdzaam toezien hoe haar beste vriendin Natasja (45) omgaat met haar zes terriërs. Sinds de dood van haar man een jaar geleden staat Natasja er alleen voor met haar zoon van 11. De hondjes uitlaten is er niet meer bij. “Hun behoefte doen ze al maanden gewoon in haar stadstuin.”

Miranda: “Eén keer heb ik voorzichtig een opmerking gemaakt tegen mijn vriendin Natasja over een gouden mandje voor alle of in ieder geval twee hondjes. Toen heeft ze bijna een week niet tegen me gesproken, zo boos was ze. Maar ik bedoelde het niet gemeen of als kritiek, ik maak me oprecht zorgen om de dieren en om haar. Ze heeft als nieuwbakken weduwe gewoon zoveel op haar bordje, ik denk dat het haar zal ontlasten als ze niet meer zoveel hoeft te zorgen. Bovendien zie ik hoe ze de beestjes nu al  verwaarloost. Niet qua voeding of liefde, maar wel qua aandacht en beweging. Ze komen amper nog buiten voor een plas of wandeling. Het zou voor iedereen beter zijn als ze in deze lastige situatie geen zes extra handenbinders meer zou hebben. Maar hoe krijg ik dat aan haar verstand?”

Vriendschap

“Natasja en ik zijn al sinds onze kindertijd beste vriendinnen. Onze ouders bezaten allebei een stacaravan op dezelfde camping. Daar vierden we samen onze vakanties. Later woonden we op een kwartier fietsen van elkaar en bleven contact houden. Ook al verliepen onze levens niet helemaal hetzelfde – zij trouwde met een man en kreeg een kind, ik kreeg relaties met vrouwen – we bleven elkaar en onze vriendschap trouw.
De laatste tien jaar woon ik samen met Anne, een vrouw, die ik beschouw als mijn echtgenote, ook al zijn we niet officieel getrouwd. Anne en Natasja klikken gelukkig erg goed. En ook met haar man André ging het vanaf de eerste dag fantastisch. Zelfs zo, dat we ook onze vakanties vooral gezamenlijk doorbrachten. Niet meer op de camping van weleer, maar wel vaak op kampeerplekken in het buitenland. Zo zijn we naar Torremolinos in Spanje, Fréjus in Frankrijk en het Italiaanse Gardameer geweest.
Aan die fantastische vakanties kwam een abrupt einde, toen André twee jaar geleden ineens ernstig ziek bleek te zijn. Kanker. Eerst in zijn nek en schouder, maar het bleken uitzaaiingen te zijn van longkanker. Hij had zijn leven lang gerookt en dit bleek helaas de prijs die hij hiervoor moest betalen. Artsen gaven hem na de diagnose nog maximaal een jaar. We moesten dus rekening houden met een naderend afscheid. Het werden op de kop af elf krappe emotionele maanden.
Voor Natasja was het een zware periode. Naast het verzorgen van André moest ze ook dealen met haar verdriet en vooral dat van hun zoon Tim, die toen pas negen was. Het lukte om niet alle ballen in de lucht te houden en ze ging toen zelf ook de ziektewet in. Anne en ik hebben hen in die tijd veel gesteund. Soms simpel door een pan soep te brengen, maar ook door met Tim te gaan zwemmen of naar hun verhaal te luisteren en mee te huilen. Een enkele keer kwamen we speciaal om de honden even uit te laten.”

Dol op honden

“Zo lang als ik Natasja ken, is ze dol op honden. Grote, kleine, puppy’s en senioren, het waren er altijd veel. Een is geen, is haar credo. Ze heeft alles gehad, van boxers en teckels tot maltezers en jackrussells. De laatste jaren bleef ze hangen bij yorkshireterriërs, van die ‘Fifi’-hondjes met een schattig strikje in het haar. Ze fokte ook graag met haar honden en had regelmatig kleintjes. Soms had ze er wel veertien, als haar beide teefjes nesten hadden. Ze vond het heerlijk om al die puppy’s te knuffelen en kammen en op te laten groeien tot schattige terriërs. Soms hield ze een mooi exemplaar zelf, maar het merendeel verkocht ze. Er ging een hoop liefde, geduld en tijd in zitten, maar dat had ze ervoor over. Het was haar hobby en passie.
Het was ook allemaal goed te combineren, toen André nog leefde. Hij was ouder en al jaren afgekeurd vanwege zijn rug en nam veel van de activiteiten met Tim op zich: meegaan naar zwemles en voetbal, schoolactiviteiten, brengen en halen naar vriendjes. Na zijn dood kwam dat allemaal op de schouders van Natasja terecht, naast haar parttimebaan in de thuiszorg. Dat valt niet mee. Natasja moet na haar werk voor het huishouden en haar zoon zorgen. Na eten koken en opruimen en alle sport- en spelverplichtingen is ze doodmoe. Dan wil ze alleen nog maar op de bank liggen en tv-kijken of op haar telefoon spelletjes spelen. Ze heeft geen puf om nog de deur uit te stappen om met de honden een blok om te gaan.”

Terras vol drollen

“Sinds de dood van André, nu ruim een jaar geleden, heb ik Natasja geen énkele keer meer buiten gezien met de honden. Ze maakt geen strand- of boswandelingen, zoals ze voorheen wel altijd deed in het weekend, en ze komt nooit meer naar het park. Ze laat ze niet eens meer netjes uit. Hun behoefte doen de zes hondjes al maanden gewoon in haar stadstuin. De yorkshireterriërs zijn inmiddels al zo getraind, dat ze piepen als ze moeten plassen of poepen of even willen rennen. Dan gaan ze voor de tuindeur zitten en laat Natasja ze even naar buiten. Als ze hun behoefte hebben gedaan of rond hebben gehold, blaffen ze een paar keer en komen ze weer binnen.
Ik heb dit nu al meerdere malen gezien en ik vind dat op zijn zachtst gezegd raar, maar vooral zíelig. De tuin van Natasja van ongeveer zes bij drie meter is aan beide kanten helemaal afgeschermd met een houten hek en grenst aan een sloot. De honden lopen geen gevaar, maar echt ideaal is het ook niet, want ze hebben amper (speel)ruimte. Ze kunnen net heen en weer stappen. Bovendien is het soms erg vies en moeten de beestjes oppassen dat ze niet in de poep van de andere hondjes gaan staan.
Eens in de zoveel tijd spuit Natasja met de tuinslang alle uitwerpselen richting sloot en daarmee de tegels weer enigszins schoon. Maar als ze dat een paar dagen nalaat, ligt het terras vol hondendrollen. Dat ziet er vies uit en stinkt. Reken maar uit, zes honden keer zoveel drollen per dag…”

Knuffelpop

“Wat ik ook erg vind, is dat dit ras juist bekend staat om hun energie. Yorkshireterriërs zijn actieve, energieke en drukke dieren. Ze hebben minstens een uur beweging per dag nodig. Natasja liep eeuwig om en om met de honden in het park. Meestal twee hondjes per keer, zodat ze alle aandacht kregen en ook even los konden lopen. En sowieso maakte ze elke dag rond etenstijd een lange ronde met iedereen aan de lijn.
Nu Natasja structureel moe is, gaat ze zelf nog maar mondjesmaat de deur uit. Ze werkt, pakt alle taken op rondom Tim, maar blijft verder liever thuis. Ze is ook nog niet bij ons geweest, sinds André niet meer leeft. Meestal komen Anne en ik bij haar op visite. En dan zien we dus ook iedere keer die – ik kan het niet anders zeggen – verwaarloosde honden. Je ziet dat ze zich vervelen. Ze rennen zenuwachtig rond, blaffen onophoudelijk en hebben klitten in hun vacht. Voorheen zat Natasja steevast met een terriër en kam of borstel op schoot om ze zo mooi mogelijk te maken. Nu heeft ze vaak wel een hondje bij zich, maar meer als knuffelpop.
Dat ze steun zoekt en vindt bij haar dieren, is natuurlijk hartstikke fijn voor haar. Ze heeft een hoop verdriet. André was haar jeugdliefde. Ze zijn 26 jaar samen geweest. Een kwart eeuw met je geliefde en dan ineens sta je er alleen voor, dat is pittig. Dat snappen we. Maar het blijven wel dieren met zo hun eigen wensen en verlangens. En dat is niet 24/7 in hun mand of op schoot liggen en braaf af gaan.”

Hulp aanbieden

“Het klinkt logisch om dan te zeggen: praat met haar. Zeg dat je je zorgen maakt om de dieren en bied je hulp aan bij het uitlaten. Dat horen we ook steevast van mensen om ons heen, die we hierover hebben verteld en aan wie we raad vragen. Natuurlijk hebben Anne en ik dat gedaan. Als we op bezoek zijn, bieden we regelmatig aan om de hondjes uit te laten. We hebben zelfs na de uitvaart aan Natasja voorgesteld elke dag even een rondje met de dieren te lopen, zoals we tijdens het ziekbed van André deden. Gezond voor hen en voor ons. Maar Natasja wilde er niets van weten. Het was niet nodig, zo hield ze vol.
Natasja is best veranderd, sinds ze weduwe is. Haar lontje is wat korter en ze is sneller kribbig. Zo vindt ze het een inbreuk op haar privacy als we ‘te pas en te onpas’ binnenkomen om de honden op te halen en ze vindt het teveel gedoe. Want als we ze meenemen naar het park, dan komen ze met vieze pootjes terug en kost het haar weer moeite ze allemaal schoon te krijgen. Daar heeft ze geen zin in. Of ze zegt iets als: ‘Doe het van de zomer maar een keer’.
Dat willen we wel doen, maar dat is nog maanden ver weg en we kijken het al ruim een jaar aan. In al die tijd is er in geen enkel seizoen iets veranderd: of het nu zwoel lenteweer, zomers warm of een fris winterzonnetje is, ze gaat niet met ze naar buiten. Ondertussen zien we de keffertjes verpieteren en dat breekt ons hart. Maar daarover praten lukt gewoon niet. Natasja wil van geen medelijden weten.”

Laaiend

“We hadden ook een perfecte oplossing gevonden. Een tante van Anne, die al gepensioneerd is, zou graag een of twee kleinere honden willen. Ze is een enorme dierenliefhebber en heeft alle tijd om lekker met de hondjes te gaan wandelen. Leek me ideaal voor Natasja. Het zou haar een stuk minder belasten als ze vooral de jongste, meest drukke beestjes weg zou doen. Ze zouden een gouden mand bij Annes tante krijgen en zij bood ook aan een nette overname-vergoeding te betalen.
Maar zoals ik al zei: die keer dat ik Natasja dit voorstelde, omdat ik opperde dat zes misschien wat veel is en ze er beter een paar weg kon doen, was Natasja echt laaiend op mij. Ze noemde het een messteek in haar rug, terwijl ik het alleen maar goed bedoel. Gelukkig snapte ze na een paar dagen wel dat ik haar honden niet van haar wil afpakken en zeker haar geluk niet wil afnemen. Ik ben juist blij voor haar dat ze zoveel liefde van ze krijgt. Maar ik bekommer me om het dierenwelzijn. Ik zie ze nu al steeds dikker worden, wat dat betreft is het net als bij mensen: van stil zitten, kom je aan.
Natasja wuift alles weg. Zij beweert dat het allemaal vanzelf goed komt. Ze heeft haar hoop gevestigd op Tim: hij is nu nog te jong om ze alleen uit te laten, maar met een jaartje of twee kan hij af en toe met ze de straat op gaan. Dan hoeft ze ook niet meer zoveel voor haar zoon te doen en krijgt ze het minder druk. Wij hopen met haar mee, maar zouden liever zien dat ze nu al meer moeite zou doen om het leven van haar honden te verbeteren.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.