Mirjam: ‘Mijn vader heeft altijd gedacht dat ik zijn kind was’

20 juni 2023

Mirjam (42) voelde zich altijd al anders dan haar broer Jonas (44) en zusje Vivian (41). Waar zij op hun ouders leken, leek Mirjam op niemand. “Ik was de enige met blond haar en blauwe ogen.”

Mirjam: “Mijn oudere broer, jongere zus en ik zijn drie totaal verschillende types. We lijken zowel in uiterlijk als innerlijk niet op elkaar. Wel is het zo dat mijn broer een kopie is van mijn vader en mijn zus een kopie van mijn moeder. Ik leek op geen van beiden. Hoe vaak ik wel niet het onderwerp van zo’n ‘op-wie-lijk-jij-toch’-gesprek ben geweest! En natuurlijk werd het geijkte grapje over de melkboer dan ook weleens gemaakt. En hoe gek ook, dat is altijd blijven hangen. Het idee dat mijn vader niet mijn echte vader is, heeft al zolang ik het mij kan herinneren door mijn hoofd gespookt. Alsof je zoiets aanvoelt en instinctief weet dat je er niet helemaal bij hoort…

Onze jeugd was absoluut gelukkig. We waren een hecht gezin en we hadden het goed. Mijn vader werkte bij een bank, mijn moeder zorgde fulltime voor ons. Het ontbrak ons aan niets, niet aan liefde, niet aan spullen. We gingen op zomervakantie én skiën. Zeker dat laatste was in die tijd een uitzondering. We waren zowat de enige op school die na de voorjaarsvakantie met de afdruk van een skibril op ons gezicht bruingebrand terugkwamen.”

Perfecte plaatje

“Ik kon het goed vinden met mijn broer en zus. We waren dan wel totaal verschillend, maar misschien schuilde juist daar wel onze kracht in. Er was geen concurrentie, we vulden elkaar goed aan. En omdat er steeds maar een jaar tussen onze geboortes zat, zaten we in dezelfde leeftijdsfases en daardoor waren we ook echt vrienden. Dat is nog steeds zo. Waar we als kinderen samen speelden en als pubers met z’n drieën uit gingen, zien we elkaar nu als volwassenen nog steeds wekelijks als we in toerbeurten koken.

Mijn ouders hadden een goed huwelijk, ik heb alleen maar liefdevolle herinneringen. Ze knuffelden elkaar vaak in ons bijzijn en voor zover ik weet, waren er geen problemen. We kwamen aardig in de buurt bij ‘het perfecte plaatje’. Toch verborg ons gezin een geheim. En dat geheim was ik.

Ik heb dus, denk ik, altijd wel gevoeld dat er iets niet klopte. Ik zeg dat met de wetenschap van nu, maar ik vond altijd al dat ik echt anders was. Zo gingen mijn broer en zus allebei studeren. Dat deden ze vol enthousiasme, terwijl ik me echt door de mavo heen heb moeten slepen. Ik ben een kappersopleiding gaan doen en run nu een kapsalon. Mijn broer is de advocatuur ingegaan en mijn zus is bioloog. Nou zegt zo’n verschil niets uiteraard, maar er vielen mij nog meer dingen op.”

Meer erbij horen

“Waar mijn broer qua uiterlijk precies mijn vader was, leek mijn zus veel op mijn moeder. Ik ben de enige in het gezin met blond haar en blauwe ogen. Ik heb rond mijn twintigste mijn haar ook een tijdje donker geverfd. Misschien deed ik dat onbewust wel om meer bij mijn gezin te horen. Ook heb ik als enige niets met sport. Je zult mij nooit een teamsport zien doen en van het idee aan een stukje hardlopen word ik al moe. Sport op televisie boeit mij ook niet. Daarin zijn mijn broer en zus wel hetzelfde; ze smullen van voetbal en hanteren alle twee het motto ‘een dag niet gesport, is een dag niet geleefd’.

Nou is het niet zo dat ik door deze feiten dag en nacht leefde met het idee dat ik een buitenechtelijk kind was; helemaal niet. Ik kon er rustig maanden helemaal niet aan denken. Het heeft mij in dat opzicht niet belemmerd of beïnvloed.”

Grote leegte

“Vijf jaar geleden ging mijn vader met pensioen en hij en mijn moeder maakten grootse plannen. Ze zijn twee keer drie maanden met de caravan weggeweest, toen mijn vader klachten kreeg. Een bezoek aan het ziekenhuis gaf een doodvonnis: hij bleek alvleesklierkanker te hebben. Van een ogenschijnlijk kerngezonde man, was hij in no time doodziek. En zeven weken na de diagnose hebben we afscheid van hem moeten nemen.

Lees ook: Getrouwde Vicky (36) had een affaire en raakte zwanger

Mijn vaders overlijden heeft een grote leegte in ons gezin achtergelaten. Ik had er nooit rekening mee gehouden dat hij op zo’n relatief jonge leeftijd kon overlijden, hij was net 67. We waren ontredderd; mijn vader was altijd het hoofd van ons hechte gezin. Nu viel dat baken ineens weg. Het heeft zeker een jaar geduurd voordat we als kinderen weer wat lucht kregen en het verdriet wat zakte. Maar mijn moeder bleef intens verdrietig. Ik besloot haar een weekje mee naar Frankrijk te nemen. Even samen weg uit Nederland, weg uit het huis waar ze mijn vader zo miste.”

Geheim delen

“Ik had een schattig klein huisje in de bossen gehuurd, ver weg van alles. We hadden een stapel boeken meegenomen en wilden iedere avond gezellig samen koken. Ik merkte al vanaf de dag van aankomst dat haar iets dwarszat. Het kwam er die avond al uit. We hadden net gekookt en een flesje rode wijn opengetrokken, toen ze ineens vreselijk begon te huilen. ‘Ik moet je iets vertellen, Mirjam’, zei ze. Door mijn vaders plotselinge overlijden, besefte ze dat ze haar geheim nu echt moest delen. Ze wilde het niet mee haar graf innemen, ze vond dat ik recht had op de waarheid, zei ze. Ik wist meteen welke kant dit gesprek op zou gaan. Ik wist nog voordat ze het had uitgesproken dat ze mij zou vertellen dat ik een buitenechtelijk kind ben. Mijn moeder vertelde me dat ze kort na de geboorte van mijn broer een moeilijke fase heeft gehad. Ze worstelde met het moederschap, met haar emoties en met haar veranderde lijf. Voor mijn vader ging zijn leven gewoon door; hij bleef werken. Zij had haar baan opgezegd en was gaan moederen. Dat was weliswaar in goed overleg gegaan, maar de vrijheid die ze dacht te krijgen, benauwde haar eerder. Ze werd onzeker, over alles. Mijn vader was heel druk met zijn werk, ze miste zijn aandacht. Om weer iets om handen te hebben, ging ze vrijwilligerswerk doen, één avond in de week. En daar ontmoette ze een man die deed wat mijn vader naliet; hij gaf haar de bevestiging dat ze een prachtige vrouw was. Hij fl irtte met haar en zij liet zich verleiden. Ze belandden met elkaar in bed. De affaire heeft maar een paar weken geduurd, vertelde ze: ‘Het is het stomste én het beste wat ik ooit gedaan heb.’ Want zonder de affaire was ik nooit geboren, verduidelijkte ze. Ze had mij voor geen goud willen missen. Maar door de affaire heeft ze mijn vader zijn hele leven voor moeten liegen.”

Puzzelstukjes

“Mijn vader heeft voor zover we weten nooit iets doorgehad. Hij heeft haar worsteling in die tijd niet gezien. Hij was blijkbaar echt te druk met zijn werk, want ik kende hem juist als een heel betrokken man die alles opmerkte. Dat mijn moeder weer zwanger was, vond hij fantastisch. Mijn moeder had besloten er voor eeuwig over te zwijgen. Ik heb haar verhaal in shock aangehoord. Ik was ergens wel boos, maar had vooral met haar te doen. Ze had zo’n verdriet. Het moet afschuwelijk zijn om met zo’n geheim te moeten leven. We hebben die hele week vrijwel nergens anders over gepraat. Ze heeft haar minnaar na die korte affaire nooit meer gezien. Ze weet hoe hij heet, ik zou hem kunnen opsporen, maar ik voel die behoefte niet. Mijn vader is voor mij mijn vader. De band die we hadden, was dan wel niet biologisch, maar heeft nooit onecht gevoeld. Hij heeft mij lief gehad zoals hij ook mijn broer en zus liefhad. Wel vielen de puzzelstukjes opeens op hun plek. Dus daarom was ik zo anders dan mijn broer en zus. Maar als mijn moeder ineens zou hebben gezegd dat ze een grapje maakte, had ik dat óók geloofd. Ik heb op televisie vaak verhalen gezien van buitenechtelijke kinderen die daar erg last van hadden. Ze werden niet geaccepteerd door een ouder of kregen vervelende opmerkingen te horen. Dat is bij mij nooit het geval geweest.”

Voorgelogen

“Ik snap de spagaat waarin mijn moeder gezeten heeft. Ik weet ook niet of ik liever had gezien dat ze het mijn vader toch had verteld. Wat had dat met hun relatie gedaan? Die is na de affaire altijd heel goed geweest. En wat had het met onze onderlinge band gedaan? Ik heb dus begrip voor mijn moeders situatie en keuze. Wel heb ik haar gevraagd het ook tegen mijn broer en zus te zeggen. Dat vond ze heel lastig. ‘Dan doen we het samen’, zei ik. Ik wilde niet dat haar biecht nu voor een geheim tussen mij en mijn broer en zus zou zorgen. Mijn broer heeft het er flink moeilijk mee gehad, nog steeds praat hij er niet graag over. Hij vond vooral het bedrog naar mijn vader heel heftig, hij vond het heel naar dat mijn moeder hem een heel leven had voorgelogen. Mijn zus stond er milder in. Misschien bekeken wij dat als vrouwen toch anders.”

Een gelukkig mens

“Het is nu bijna drie jaar geleden dat ik het te horen heb gekregen en het doet toch meer met me dan ik aanvankelijk dacht. Steeds vaker vraag ik me af of ik dan misschien nog halfbroers en -zussen heb. En hoe mijn biologische vader is. Hij weet van niets, mijn moeder heeft het nooit aan hem verteld. Dus ik zou een heel leven overhoop halen en dat wil ik niet. Het is goed zo, ieder huisje heeft zijn kruisje. Maar soms zou ik willen dat het allemaal niet waar is. Dat ik er voor honderd procent bij hoor, dus ook biologisch. Naast mijn broer, zus, hun partners en mijn moeder, weten alleen mijn beste vriendin, man en schoonouders van dit verhaal. Mijn kinderen vertel ik het als ze oud genoeg zijn om het te begrijpen. Ik ben een gelukkig mens, maar wel een mens met een bijzondere bijsluiter, zeg ik weleens. Ik ben voor mijn vader blij dat hij er nooit iets van heeft geweten. Soms is een leugen minder pijnlijk dan de waarheid.”

Lees ook: Marieke: ‘Mijn kinderen worden schandalig verwend door hun nieuwe stiefmoeder’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.