De moeder van Kimberley (30) werd slechts 49 jaar

23 januari 2024

Het verlies van een dierbare is ongelooflijk verdrietig. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Kimberley over haar moeder. Na een hartstilstand in 2009 werd zij nooit meer dezelfde. Uiteindelijk overleed Kimberley’s moeder zeven jaar later toen ze nog maar 49 jaar was.

Kimberley: “Mijn moeder en ik waren altijd vier handen op één buik. Als er iets was, dan besprak ik dat meteen met haar. Ook konden we samen heel erg lachen. We waren gewoon beste vriendinnen en ik had nooit verwacht dat ik haar al zo jong zou verliezen. Toch gebeurde dat wel toen ik nog maar 22 jaar was…”

Niet onderzocht

“Eigenlijk had mijn moeder al veel langer dood kunnen zijn. Op mijn zestiende kreeg ze namelijk een hartstilstand wat niet alleen voor haar, maar ook voor de rest van ons gezin superheftig was. Vooral omdat het achteraf voorkomen had kunnen worden. Op de dag voor haar hartstilstand voelde mijn moeder zich al niet goed. Ze stond te dweilen in de woonkamer toen ze opeens doodziek werd. Zo viel ze flauw en begon ze opeens over te geven. Bezorgd belde ik de huisartsenpost en de assistent zei dat ik met mijn moeder moest langskomen. Helaas was mijn stiefvader aan het werk, dus ik had geen idee hoe ik mijn moeder naar de dokter moest brengen. Uiteindelijk kwam de huisarts daarom naar ons huis. Hij bekeek mijn moeder, maar onderzocht haar niet. Vervolgens stelde hij vast dat er niks met haar aan de hand was. Gewoon een griepje dat mijn moeder maar goed moest uitzieken. Daarna vertrok hij weer en mijn moeder ging, zo goed als ze kon, verder met het huishouden en koken. Nu denk ik weleens: wat was ze toch ongelooflijk sterk. Op dat moment maakte haar hart al overuren, maar dat wisten we toen nog niet. En omdat mijn moeder nooit kon stilzitten, ging ze, ondanks haar klachten, verder met de orde van de dag.”

Reanimeren

“De volgende dag zat mijn moeder ’s avonds op de bank. Mijn stiefvader was aan het werk en ik kwam even naar beneden om wat te pakken. Terwijl ik naar de trap liep, zei ik doei, maar mijn moeder reageerde niet. Vragend draaide ik me om en opeens zag ik dat haar gezicht blauw aanliep. Ondertussen maakte ze een gorgelend geluid en stond haar mond open.
Ik dacht meteen: ze is dood. In shock gilde ik de naam van mijn broertje die boven in zijn kamer was. Daarna belde ik de hulpdiensten en probeerde ik ondertussen mijn moeder te reanimeren. Omdat ik dat nog nooit had gedaan, wist ik niet zo goed wat ik moest doen. In films had ik weleens gezien dat er bij een reanimatie steeds op de plek van het hart werd gedrukt, dus dat deed ik ook maar. Toen mijn broertje de woonkamer kwam binnengerend, riep ik dat hij ‘mama in haar gezicht moest slaan’. Ik was zo in paniek dat ik hoopte dat ze door de klap weer wakker zou worden. Maar jammer genoeg gebeurde dat niet.”

Nachtmerrie

“Gelukkig kwam mijn stiefvader net op tijd binnen. Hij was klaar met zijn dienst en schrok zich kapot van wat hij thuis aantrof. Het eerste wat hij deed, was mijn moeder op de grond leggen. Daarna nam hij de reanimatie van mij over, totdat de politie en de hulpdiensten er waren. Nadat het de ambulancebroeders gelukt was om de hartslag van mijn moeder terug te krijgen, werd ze met spoed afgevoerd in een ambulance. Onderweg naar het ziekenhuis kreeg ze nog twee keer een hartstilstand en in het ziekenhuis werd ze direct geopereerd aan haar hart. Het was zo’n verschrikkelijke nachtmerrie, ik dacht echt dat we haar toen al kwijt waren.”

Confronterend

“Godzijdank ging de operatie goed. De artsen konden alleen niet zeggen hoe mijn moeders hart op de ingreep zou reageren, dus het was de eerste dagen echt afwachten. Wonder boven wonder kwam mijn moeder uiteindelijk weer bij. Na drie dagen mocht ik haar zien en dat was erg confronterend. Mijn moeder kon helemaal niks meer en had ook last van geheugenverlies. Zo vroeg ze mijn broertje en mij continu of we niet naar school moesten. Ik was enorm opgelucht dat ze er nog was, maar dat ze net een vrouwtje van 95 jaar leek, vond ik heel moeilijk om te zien.”

Niet meer hetzelfde

“Na tweeënhalve maand mocht ze eindelijk het ziekenhuis verlaten. Mijn moeder was zeker nog niet de oude, maar ze moest thuis verder revalideren. Een speciaal kastje dat bij haar hart was geplaatst, moest voorkomen dat ze opnieuw een hartstilstand zou krijgen.
Langzaamaan herstelde ze, maar ze werd nooit meer de persoon die ze ooit was. Zo was haar conditie ontzettend achteruit gegaan en was ze door haar beschadigde hart vaak erg moe.”

Achteruit

“De jaren gingen voorbij en mijn moeder deed haar best om ondanks haar hartproblemen iets te maken van haar leven. Helaas merkte ze tijdens onze vakantie in Spanje in 2015 dat niet goed met haar ging en dat ze veel vocht vasthield. Eenmaal terug in Nederland ging ze naar de cardioloog en het bleek dat niet alleen haar hart, maar ook haar longen en lever erg achteruit waren gegaan. Het dringende advies was om te gaan sporten en dat deed mijn moeder ook.
Helaas brak ze tijdens een val in november 2015 haar bekken, waardoor het voor haar einde verhaal was. Ineens liep ze met een rollator en kon ze alleen nog in een ziekenhuisbed in een woonkamer slapen. Ze knapte niet meer op van de rust die ze nam en viel heel veel af.”

Plotseling overleden

“Vijf maanden later overleed mijn moeder op 18 april 2016 aan een hartstilstand. Haar hart was op en reanimeren had geen zin meer. Ze werd slechts 49 jaar en zou bijna vijftig worden. Haar verrassingsfeest was al helemaal gepland, maar het heeft nooit kunnen plaatsvinden.
Ik was er echt kapot van. Natuurlijk wist ik wel dat het al jaren niet goed met mijn moeder ging, maar ik was er absoluut niet vanuit gegaan dat ze opeens zo snel zou overlijden. Het verdrietige is ook dat wij er niet bij waren. Ze lag op dat moment in het ziekenhuis en een arts zag haar tijdens een ronde plotseling haar laatste adem uitblazen. Echt heel verdrietig.”

Gemis

“Dit jaar is het acht jaar geleden dat ik afscheid moest nemen van mijn moeder. Ik denk nog iedere dag aan haar en mis haar ongelooflijk veel. Vooral omdat ik nu zelf moeder ben van twee kinderen van vijf en anderhalf jaar. Mijn moeder heeft hen nooit gekend kennen en dat blijft moeilijk. Ze zei altijd dat ze oma wilde worden en ik had graag gezien dat ze dat had kunnen meemaken.
Helaas is het niet anders, maar mijn moeder leeft voort in de harten van mij en mijn gezin. Aan mijn kinderen vertel ik veel over hun oma. Bijvoorbeeld dat ze een ster en van boven meekijkt. Zo is er toch nog altijd een beetje bij.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.