Monique heeft een kind van massadonor Jonathan

9 januari 2025

Nederland was deze zomer in de ban van de Netflix-documentaire ‘The Man with 1000 kids’: over massadonor Jonathan Meijer die wereldwijd meer dan duizend kinderen heeft. De dochter van Monique (40) is één van die kinderen… Afgelopen juli was de rechtszaak tegen Jonathan.

Monique (40) had al wel op haar 21ste moeder willen worden. Huisje, boompje, beestje; ze zag het helemaal voor zich, alleen de man zag ze dan weer niet in dat plaatje. Ze was 28 toen een vriendin voorstelde dat ze het ook in haar eentje kon doen. ‘Als iemand dat kan, dan ben jij dat’, waren haar letterlijke woorden. Monique: “Waarom ook niet, dacht ik. Ik ben me gaan verdiepen in de mogelijkheden. Ziekenhuizen hadden een wachtlijst. En als ik iets wil, dan wil ik het ook nu. Daarbij weet ik dat vrouwen in mijn familie niet heel makkelijk zwanger raken. Ik heb ook in mijn eigen omgeving naar mogelijke donoren gekeken, maar ik wist niemand die daarvoor in aanmerking zou komen.
Ik wilde het opvoeden echt alleen gaan doen, niet ook maar een beetje samen met de donor. Zwanger raken van een onenightstand vond ik geen eerlijke optie. Niet naar het kind toe en ook niet naar de vader. Dus ben ik gaan googelen op privédonoren. Ik kwam op een soort datingsite met donoren uit. Dat is legaal, zolang iemand er geen geld voor vraagt. Ik besloot het een kans te geven. Met de eerste date die ik had, voelde ik geen klik. De tweede man – die ik alleen per mail sprak – woonde te ver en stelde zelf ene Jonathan voor. Met de wetenschap van nu kan het zomaar zijn dat dit Jonathan zelf al is geweest. Het werd Jonathan dus. Een leuke, aardige vent met wie ik een gezellig eerste gesprek bij Van der Valk Wassenaar had. Het had zomaar een echte date kunnen zijn. In niets ging er een alarmbel af. Hij vertelde dat hij als donor vrouwen is gaan helpen nadat hij een goede vriend had zien struggelen met zijn kinderwens. Dit was Jonathans manier om iets goeds te doen. Hij had voor mij acht gezinnen geholpen. Ik zou de negende én de laatste zijn. Misschien ben ik gewoon te goed van vertrouwen, maar ik twijfelde geen seconde aan wat hij vertelde.”
In één keer zwanger
Toch wil Monique, voor ze overgaan tot doneren, nog een keer met Jonathan afspreken. Dit keer met een vriendin, die wat kritische vragen stelde – onder meer over het contract en ook nog eens over het exacte aantal kinderen dat Jonathan inmiddels heeft. De vriendin ziet ook niets dan een leuke, aardige man die behulpzaam wil zijn. Acht gezinnen zit daarbij nog ver onder het wettelijk toegestane aantal van 25, beredeneren ze. Monique besluit ervoor te gaan. “We spraken af in een hotel, waar Jonathan in de badkamer zijn ding deed en vertrok. Ik was in één keer zwanger. Na een paar weken stuurde Jonathan een appje om te vragen of het gelukt was. Hij was zelf ook verbaasd dat het zo snel was gegaan. We hebben nog even contact gehad na de eerste echo en toen mijn dochter geboren werd, heb ik hem dat laten weten. Daarna scheidden onze wegen, tot ik zeven jaar later voor een tweede kind bij hem aanklopte. Hij wilde mij opnieuw helpen. Ik raakte weer in één keer zwanger, maar kreeg een miskraam die er lichamelijk nogal inhakte. De twee keer doneren daarna resulteren niet in een zwangerschap.”

Slechte film

April vorig jaar is Monique wat op TikTok aan het scrollen. “Ik stuitte op wat bizarre, typische TikTok-verhalen. Over een schimmel in je longen, die dan je lichaam overneemt. En vervolgens op een foto van Jonathan met een schokkend bijschrift. Hij zou een donor met meer dan 550 kinderen zijn. ‘Dat kan niet waar zijn’, dacht ik alleen maar. Ik appte mijn moeder wat ik zojuist had gezien en niet veel later kwam ze naar me toe. We gaven elkaar een knuffel, totaal nog niet doordrongen van de werkelijke gevolgen en inhoud van het bericht. Die middag heb ik alles wat ik online aan informatie kon vinden over Jonathan verzameld. Ik wilde voor mijn dochter een document maken, waarin ze alles over de zaak kon lezen. Want er waren, zo ontdekte ik, door andere vrouwen al veel eerder juridische stappen ondernomen. Jonathan had gewoon nog aan mij gedoneerd, terwijl hij wist dat er een rechtszaak tegen hem was aangespannen. Dat hij zo gelogen heeft, maakte me heel boos. Dat ik het via TikTok moest ontdekken al helemaal.”
Monique wordt lid van een besloten Facebookgroep, waar andere ouders zich verenigd hebben. En zo ontmoet ze Joyce, moeder van twee kinderen. Ze bellen die avond nog en Monique ziet foto’s van het halfbroertje- en zusje van haar dochter. “Joyce vertelde dat ze meewerkte aan een Netflix-documentaire over Jonathan. Het was alsof ik in een slechte film terecht was gekomen. Een film waar ook echt een documentaire van gemaakt werd.”

“In april dit jaar was de rechtszaak die tegen Jonathan was aangespannen. Ik ben er met andere ouders naar toegegaan. Wij zaten in een aparte zaal en konden via schermen meekijken naar wat Jonathan te zeggen had. Heel heftig vond ik dat. Jonathan zei onder meer dat de kinderen zich maar via een icoontje op hun whatsappprofielfoto moesten laten zien als ‘kind van…’ Hij zei dat hij het als test zag; hij wilde weten hoe de maatschappij met een zaak als de zijne om zou gaan. ‘Mijn kind is geen experiment!’, hoorde ik andere ouders emotioneel roepen.”

Echt verbonden voelt Monique zich dan nog niet met die andere ouders. Ze zit nog te veel in haar eigen bubbel, zo zegt ze. Die verbinding komt pas als ze met Pinksteren gaat kamperen met vier andere gezinnen, die kinderen van Jonathan hebben. “Met mijn dochter, die inmiddels negen is, had ik een codewoord afgesproken, voor als we naar huis wilden. Maar het voelde meteen als een warm bad. De kinderen waren even onwennig naar elkaar, maar wat er daarna gebeurde, was bijna eng. Ze hadden een enorme klik. Een herkenning. Ik zie mijn dochter nog perfect synchroon met een halfzusje chips eten. Het was gewoon bizar om te zien. Met de ouders die mee waren, heb ik nog steeds bijna dagelijks contact. En dan niet over Jonathan, hoor. Vooral over de kinderen.”

Heftige beelden

Afgelopen juli neemt dit verhaal voor Monique een onverwachte wending. Door de nieuwe familie die ze er ineens bij heeft gekregen, vindt ze ook de liefde. Ze wordt verliefd op een jeugdvriend van Joyce, die ze op een verjaardagsfeestje ontmoet. “Ik leerde hem kennen in dezelfde week dat de documentaire op Netflix kwam. Die heb ik gekeken met mijn moeder en zus. Het was intens. Ik voelde me heel vies over de geruchten dat Jonathan zijn sperma mogelijk mixte met het zaad van nog een andere massadonor, Leon. De beelden van al die getekende baby’s over de hele wereld, vond ik ook heftig. ‘Nou, ze heeft tenminste wel, als ze wil gaan reizen, overal een logeeradresje’, heb ik maar tegen mezelf gezegd, om het positief te houden. Dat ze Kenia wilden ‘verbleken met hun kinderen’, vond ik nog het ergst. Daar heb ik om gehuild. Dat iemand die zulke uitspraken doet onderdeel is van het leven van mijn kind en van mij, vind ik vreselijk.”
Monique voelt aanvankelijk vooral veel schaamte. “Mijn dochter en ik waren er allebei vrij gesloten over. Totdat ze in de klas vertelde dat ze een halfzusje had. ‘Hoeveel heb je er?’, wilde een klasgenootje weten. ‘Meer dan duizend’, antwoorde ze. Daar heeft ze vervolgens een paar dagen later een spreekbeurt over gehouden. ‘Ben jij dan ook moeder van duizend kinderen?’, vroeg een van de klasgenoten van mijn dochter mij. Het luchtte erg op ons verhaal te doen en sindsdien zijn we er open over. Wíj hoeven ons nergens voor te schamen. Mijn collega’s, vrienden, familie; iedereen weet het. Ik heb het liefst dat mensen met vragen naar me toe komen. Het is mijn grote angst dat mensen zonder kennis gaan oordelen. En dan vooral oordelen over mijn dochter. Het verhaal over haar ontstaan heeft door Jonathan dan wel een nare smaak gekregen, maar het is voor mij een proces uit honderd procent liefde geweest.”

Moniques wereld staat ook na de documentaire nog een tijd goed op z’n kop. Ze blijft voor haar dochter informatie verzamelen. ‘Waarom hou je daar zo aan vast?’, wil een kennis weten. ‘Waarom doe je dat niet later samen, als daar behoefte aan is?’ “Voor mij was dat een eyeopener. Ik kon het laten rusten.”

Confrontatie

Dan komt ze Jonathan onverwacht tegen. “We waren een dagje in Scheveningen met een andere moeder en een halfbroertje- en zusje van mijn dochter. We besloten in het hotel we destijds met Jonathan hadden afgesproken wat te gaan drinken. Hoe groot zou de kans zijn dat hij er weer zat? Maar hij zat er wel, een YouTube-video te editen. Mijn dochter zag hem, ze herkende Jonathan. We zijn samen naar hem toe gegaan. Mijn dochter heeft alleen ‘hallo’ gezegd, toen ging ze weer. Ik heb hem verteld hoezeer hij mij gekwetst heeft met zijn leugens. ‘Had je maar op mijn naam moeten googelen’, zei hij. Die nacht heb ik niet geslapen, maar ik was wel trots op mezelf dat ik mijn zegje had gedaan.
De rechter heeft uiteindelijk bepaald dat Jonathan niet langer mag doneren. Het is fijn dat de ouders gelijk hebben gekregen. Ik vraag mij alleen wel af of dit te controleren is, aangezien hij over de hele wereld doneert.
Jonathan is een narcist. Natuurlijk ben ik bang geweest die karaktertrek ook in mijn kind terug te zien, maar zij is echt een mini-me. Ik heb nog geen microseconde een ander gevoel voor haar gehad. Ze is mijn alles en we hebben het heel fijn samen.’ Behoefte aan contact met Jonathan heeft ze niet. ‘Ik ben heel boos op wat Jonathan heeft gedaan, het is meer dan smerig. Maar hij heeft ook mijn grootste droom waargemaakt, dat maakt dit verhaal zo ingewikkeld.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.