Na 5 jaar raakte Eline eindelijk zwanger: ‘Vol ongeloof staarde ik naar de test’

2 juli 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, geluk brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Eline kon haar geluk niet op toen zij na vijf jaar eindelijk een positieve zwangerschapstest in handen had.

Eline: “Ik wist altijd al dat ik moeder wilde worden en toen ik op mijn 22ste mijn man leerde kennen, wist ik zeker dat hij de vader van mijn kinderen zou zijn. Ik maakte mijn studie verpleegkunde af en daarna gingen we samenwonen. Toen ik 28 was, besloten we ervoor te gaan. In februari stopte ik met de pil en in augustus stond onze bruiloft op de planning. Misschien heel naïef, maar stiekem gingen we er al vanuit dat we zwanger ons huwelijk in zouden gaan.”

Huisarts

“Mijn man en ik stonden er geen seconde bij stil dat het weleens een lang proces zou kunnen worden. Mijn moeder was meerdere keren heel snel zwanger, dus ik verwachtte dat dit bij mij ook zo zou zijn. Maar toen ik stopte met de pil, bleef mijn menstruatie uit. Ruim een halfjaar later, tijdens onze huwelijksreis in Mexico, werd ik voor het eerst weer ongesteld. Het was gelijk heel heftig en ik had enorme buikkrampen. Dit herkende ik totaal niet van de periode voor ik met de pil begon.

Nadat we een jaar verder waren, maakte ik een afspraak bij de huisarts. Hij gaf me als tip om mijn temperatuur bij te houden om zo inzicht te krijgen in mijn vruchtbare periode. Toen hier geen regelmaat in leek te zitten, stuurde de huisarts ons door naar de gynaecoloog. Hij maakte een inwendige echo en concludeerde al snel dat ik PCOS heb. Dit is een aandoening waarbij er veel minder vaak een eisprong plaatsvindt. Mijn man werd ook gescreend en hieruit bleek dat zijn zaad van slechte kwaliteit was. Toch werden we weer naar huis gestuurd met de opdracht af te vallen en om het nog maar een halfjaar aan te kijken. Het voelde niet goed om zo aan het lijntje gehouden te worden.”

25%

“Gelukkig werden we een halfjaar later doorgestuurd naar het UMC. Ik weet nog goed dat de arts daar tegen me zei: ‘Ik vind het heel vervelend om te zeggen, maar jij gaat nooit spontaan zwanger worden.’ Dat kwam heel hard binnen. Het voelde heel definitief en tijdens een informatieavond werden we stevig met onze neus op de feiten gedrukt. Slechts 25% van de vrouwen in mijn situatie krijgt uiteindelijk een kind. Het was heel pijnlijk om te horen dat de kans om ooit zwanger te raken zo klein was.

Ik wilde iedere strohalm pakken en dus stapten mijn man en ik een traject in waarvan we niet wisten hoe het zou verlopen. Vooral psychisch vond ik het heel heftig. Ondanks de goede begeleiding uit het ziekenhuis gaat een vruchtbaarheidstraject je echt niet in de koude kleren zitten. Het was een enorme rollercoaster waarin ik hormonen moest spuiten, mijn eigen cyclus moest onderdrukken, een kunstmatige cyclus moest opbouwen en regelmatig in het ziekenhuis te vinden was.”

Zwanger

“Ondanks dat ik mezelf meerdere keren heb afgevraagd of het nog wel goed zou komen, hield ik altijd hoop dat ik op een dag een positieve zwangerschapstest in mijn handen zou hebben. Toch besloten we na drie IVF-pogingen onze kinderwens even te parkeren. Het had lichamelijk en emotioneel zoveel van ons gevergd. Ons leven stond al vijf jaar lang in het teken van zwanger raken. We begonnen zelfs plannen te maken voor een toekomst zonder kinderen. Ik stelde mijn man voor om onze behandelingen een jaar te stoppen en een mooie reis te maken. Tijdens deze reis zouden we dan wel beslissen of we het traject zouden voortzetten. Dit leek mijn man ook een goed idee. Het was moeilijk om die knop om te zetten, maar uiteindelijk begonnen we onze reis vorm te geven. We beslisten waar we naartoe zouden gaan en verdiepten ons in de beste backpacks.

En toen had ik opeens toch een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik weet nog dat ik vol ongeloof naar de test heb staan staren. Het klinkt misschien gek, maar ook nu moest ik weer even schakelen. Ik had me er net op ingesteld om een grote reis te maken en dat ging nu toch niet door. Natuurlijk was ik hartstikke blij en was het kindje meer dan welkom, maar ik heb wel even aan het idee moeten wennen. Al snel overheerste natuurlijk de dankbaarheid dat ik toch bij de 25% hoor die uiteindelijk zwanger raakt.”

Hoop

“Nadat onze zoon was geboren, hebben we vijf jaar later ook nog een dochter gekregen. We zijn dus in totaal tien jaar bezig geweest. Ik realiseer me heel goed hoe bijzonder het is en hoe dankbaar ik mag zijn dat ik uiteindelijk twee gezonde kinderen op de wereld heb mogen zetten. Juist daarom doet het soms pijn als ik mensen hoor zeggen: ‘Ik wil een jongen’ of ‘Ik wil per se een meisje’. Ik weet natuurlijk als geen ander dat je een zwangerschap niet kiest, die krijg je.

Het was een lange weg, maar uiteindelijk is het bij ons goed gekomen. Ik wil iedereen die in dezelfde situatie zit als ik op het hart drukken om hoop te blijven houden, want als ik iets heb geleerd is het wel dat hoop echt doet leven.”

Tekst: Lisa Schoenmaker