Nadine is alleenstaande moeder van 12: ‘Voor hem én de kinderen moet ik door’

23 oktober 2020

Als haar man een jaar geleden zeer plotseling overlijdt aan een hartstilstand staat het leven van Nadine (41) compleet op de kop. Ze blijft alleen achter met haar twaalf kinderen.

Groot gezin

Nadine: “Michel was mijn grote liefde. Ik leerde hem kennen toen ik vijftien was. Smoorverliefd waren we. Michel was lief en zo goed voor mij. Een kleine twee jaar na onze eerste date was ik al zwanger van onze oudste zoon Damian (23). Bewust, dat zeker. Michel en ik droomden van een groot gezin en daarnaast wilde ik niets liever dan op jonge leeftijd moeder worden. Dat heeft er altijd al ingezeten. Mijn moeder komt uit Macedonië waar grote families heel normaal zijn. Fantastisch vond ik het altijd als we met z’n allen bij elkaar waren. Zo’n groot gezin, dát wilde ik ook. Een kleine vier jaar na Damian, werd onze dochter Shenna (19) geboren. Daarna ging het heel snel. Na haar volgden Yalena (17), Romano (16), Jayden (14), Lorena (12), Lyvana (10), de tweeling Giyano en Djinoh (8), Giulia (7), Djayla (6) en Milano (2).

Grappig genoeg was geen enkele zwangerschap hetzelfde. Bij de één was ik misselijk, bij de ander had ik alleen maar trek in McDonalds en de tweeling was in het algemeen een stuk zwaarder. Toch heb ik van iedere zwangerschap intens genoten. De schopjes in mijn buik, de echo’s en het moment dat je voor het eerst een hartje hoort kloppen. Dat is echt goud waard.”

Groot verlies

“Op het moment dat je samen aan zo’n groot gezin begint, ga je er niet vanuit dat je er alleen voor komt te staan. Helemaal niet als je nog in de bloei van je leven bent. Al was Michel al wel een tijdje aan het klungelen met zijn gezondheid. Hij was getroffen door een TIA en uit onderzoeken bleek dat ook zijn hart niet helemaal goed functioneerde. Hij stond echter onder controle en er was volgens artsen niets om ons direct zorgen over te maken. Ik heb er ook geen seconde aan gedacht dat ik hem zou kunnen verliezen. Zoiets bedenk je niet.

De dag waarop Michel overleed, was hij vrij moe. We dachten allebei dat het kwam door de nachtdiensten die hij had gedraaid. Ik stuurde hem naar bed en ging met de jongste naar het consultatiebureau. ‘s Avonds hebben we nog samen met het hele gezin gegeten, maar daarna ging het mis. Ik sliep nét toen mijn oudste dochter paniekerig aan mijn bed stond: ‘Er is iets met papa!’ Beneden trof ik Michel aan op de bank met zijn mond en ogen wagenwijd open. Ik voelde meteen dat het niet goed was. Compleet overstuur heb ik de ambulance gebeld. Drie kwartier lang hebben ze geprobeerd om hem te reanimeren, maar het mocht niet baten. ‘Het spijt me mevrouw, maar uw man is overleden’, is wat de ambulancebroeder tegen mij zei. De tranen stroomden over mijn wangen, maar ik was ook zó boos. Hoe kon dit gebeuren? Hoe kon hij mij nou helemaal alleen achterlaten met de kinderen?

Er moest van alles geregeld worden, maar tegelijkertijd voelde het zo onwerkelijk dat Michel er niet meer was. Hij was zo plotseling uit ons leven gerukt. We hadden geen afscheid kunnen nemen, niets tegen hem kunnen zeggen. Pas na de uitvaart kregen we de rust om te verwerken wat er allemaal was gebeurd. Al heeft het nog maanden geduurd voordat het tot mij doordrong dat ik hem écht kwijt ben.”

Ritme en regelmaat

“Voor mij is er een leven voor en een leven na Michel. Voordat hij overleed deden we alles samen. We waren zo’n goed team en wisten precies wat de ander nodig had. Had Michel een lange dag achter de rug, dan stond ik ‘s nachts op voor de kinderen. Had ik mijn rust nodig? Dan kroop Michel achter het fornuis. Na zijn dood stond ik er ineens alleen voor met twaalf kinderen waarvan de jongste pas vier maanden oud was. Er zijn ook echt wel momenten geweest waarop ik niet wist hoe ik het allemaal moest doen, maar ik had geen keus. Ik móest door voor de kinderen. Nu een goed jaar later durf ik wel te zeggen dat we het leven weer op de rit hebben.

Structuur was altijd al heilig bij ons thuis, maar nu nog meer. Iedere ochtend staan we samen op, schuiven we aan de ontbijttafel en maak ik voor de jongste de lunchpakketjes klaar. Daarna gaan ze allemaal naar school. Vijf naar de basisschool, vier naar de middelbare school en de twee oudste studeren al. In de tijd dat ze op school zitten doe ik het huishouden, de boodschappen en heb ik alle tijd voor Milano. Al was dat door corona allemaal even anders. Het was hectisch met alle kinderen in huis, ondertussen moest ik ook nog iedereen lesgeven, het huishouden doen en voor de kleine Milano zorgen. Dat was een flinke uitdaging, kan ik je vertellen.

Gelukkig gaan ze inmiddels allemaal weer naar school. Naast hun huiswerk hebben de kinderen geen vaste taken in huis. Toch dragen ze allemaal wel hun steentje bij. Er is altijd wel iemand die de vaatwasser uitpakt of de tafel dekt. Een baan heb ik op dit moment niet. Dat is met zo’n groot gezin bijna niet te combineren. Ik heb jaren een eigen bedrijf gehad, maar op een gegeven moment hebben we samen besloten dat Michel zou blijven werken en ik thuis bij de kinderen zou blijven. Nu Michel is weggevallen is dat financieel ook wel even zwaar. Ik krijg een nabestaandenuitkering en kinderbijslag en daar moet ik het mee doen. Het is wel mijn plan om – als Milano naar de basisschool gaat – weer iets voor mezelf te beginnen. Wat precies weet ik nog niet, maar dat lijkt me heel fijn.”

Onvoorwaardelijke liefde

“Het mooiste aan een groot gezin vind ik de liefde. We zijn zo’n hechte familie. Natuurlijk maken de kinderen ook weleens ruzie. Daar zijn het broers en zussen voor, maar over het algemeen zijn ze stapelgek op elkaar. Mensen hebben vaak het idee dat je je handen vol hebt aan zo’n groot gezin, maar ik vind het reuze meevallen. De kinderen houden elkaar bezig. Er is altijd wel iemand met wie ze zich kunnen vermaken. Ik merk ook dat ze daardoor niet veel nodig hebben. Soms zetten we de muziek aan en dansen we met z’n allen in de woonkamer. Dan glim ik echt van trots. Ik ben dol op die gezelligheid en zou mij een leven zonder mijn kinderen niet meer voor kunnen stellen.

Ik geniet van elk moment. De ontwikkeling die ze doormaken, de hilarische uitspraken, de spontane knuffels. Wel is het met zo’n groot gezin soms lastig om de aandacht goed te verdelen, maar dat is ook waarom ik daar heel bewust de tijd voor neem. Ik zorg dat alle kinderen quality time met mij hebben. Soms neem ik de oudste meiden mee het terras op, ga ik op pad met de jongens of naar de film met de kleintjes maar vaak ga ik ook gewoon met één van de kinderen een stuk wandelen. Ik vind het heel belangrijk ik ze ook individueel tijd kan geven. Dat ik weet hoe het écht met ze gaat, wat er speelt in hun leven en of ze iets dwarszit. Ik denk dat we daar als gezin wel in uitblinken. We zijn allemaal heel open en de kinderen weten mij ook te vinden als het even niet zo lekker gaat. Zo praten we samen ook nog veel over het verlies van Michel en kunnen we soms ook gewoon even een potje janken met z’n allen.”

Groot gemis

“Mensen vragen mij wel eens of ik het niet erg vind dat ik zo weinig tijd heb voor mezelf, maar daar sta ik eigenlijk nooit echt bij stil. Bovendien pak ik die momenten ook echt wel. Dan ga ik even de stad in, naar een nagelstudio of een stuk wandelen in het bos. Die tijd voor mezelf heb ik ook écht nodig. Naast moeder ben ik ook gewoon Nadine. Soms, als ik alleen ben, mis ik die arm om me heen, iemand met wie ik alles kan delen. Ik heb nu een tijdje een nieuwe relatie, maar dat is allemaal nog heel pril. We doen het rustig aan.

Niemand zal Michel kunnen vervangen. Hij was de liefde van mijn leven. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Het moeilijkste vind ik dat hij zo veel moet missen. Dat hij er niet bij was toen Milano gedoopt werd, Shenna haar achttiende verjaardag vierde en Lorena naar de middelbare school ging. Dat hij onze kinderen niet ziet opgroeien. Dat raakt mij nog elke dag. Toch is en zal hij altijd een onderdeel blijven van ons leven. Ondanks dat hij er fysiek niet meer is, weet ik dat hij nooit ver weg is. Een tijdje geleden was ik bij een medium. Vlak nadat ik thuiskwam was het lievelingsliedje van Michel op de radio. Ik keek naar buiten en in de wolken zag ik langzaam een hartje ontstaan. Dat was Michel, dat voelde ik aan alles. Hoe moeilijk het ook is: voor hem én de kinderen moet ik door. Als Michel’s plotselinge overlijden mij iets heeft geleerd dan is het dat we niet het eeuwige leven hebben en moeten genieten van elk moment.”

Lees ook: Lydia en haar man hebben tien kinderen: ‘Een elfde is net zo welkom’

Tekst: Eline Doldersum. Foto’s: Ruud Hoornstra