Nanette werd wel héél onverwacht ten huwelijk gevraagd: ‘Het was het eerste wat hij zei toen hij bijkwam’
6 april 2020
Nanette (36) droomde er altijd van om te trouwen, maar haar partner Fokko zag dat niet zitten. Tot hij in kritieke toestand in het ziekenhuis lag. Nanette: “Al die tijd dat Fokko niet bij bewustzijn leek, bleek hij te hebben nagedacht over mij en zijn aanzoek. Zo bijzonder!”
Liefde op het eerste gezicht
Nanette (36): “In liefde op het eerste gezicht geloofde ik niet, totdat ik Fokko ontmoette. Dertien jaar geleden werd ik aan hem voorgesteld door een gemeenschappelijke kennis. Toen ik Fokko aankeek en zijn hand schudde, stond ik te trillen op mijn benen. In elke vezel van mijn lijf voelde ik dat ik met deze man samen wilde zijn. Nog nooit was ik zó verliefd geweest. Ik vond het allemaal ontzettend ingewikkeld. Op dat moment was ik namelijk óók verloofd. Bij iedere andere man had ik ervoor kunnen kiezen niets met mijn gevoelens te doen, maar bij Fokko was dat onmogelijk. Sinds ik hem had gezien, kon ik alleen nog maar aan hem denken. Fokko was groot, sterk en waanzinnig knap. Iedere keer als hij langsliep of iets tegen me zei, leek het of ik onder stroom stond. Ik voelde me ontzettend schuldig naar mijn toenmalige vriend toe. Samen blijven met hem was ineens geen optie meer. Dat voelde als een leugen. En in een leugen leven wilde ik niet.
Elke keer als Fokko en ik samen waren, hing er een bepaalde spanning tussen ons. Na een paar weken om elkaar heen draaien, vroeg Fokko of we konden praten. Hij wilde weten wat er nou precies tussen ons gaande was. Ook Fokko bleek verliefd te zijn. We voerden toen een heel eerlijk gesprek. Niet veel later verbrak ik mijn relatie. Tien maanden later woonden Fokko en ik samen. Als iets goed is, kan het snel gaan.”
Leven als een prinses
“Kiezen voor een toekomst met Fokko was niet de makkelijkste keuze. Fokko is vijftien jaar ouder dan ik en gescheiden. Doordat zijn eerdere huwelijk was stukgelopen, wilde hij nooit meer trouwen. Daar was hij vanaf het begin heel duidelijk over. Fokko vond dat je geen bevestiging van een ring of een document nodig hebt als je écht van elkaar houdt. Ook vertelde hij dat hij geen kinderen meer wilde. Fokko was de trotse vader van de toen zes-jarige Aimee. Fokko houdt zielsveel van zijn dochter.
Al snel werd Aimee ook speciaal voor mij. Ik genoot van de dagen dat ze bij ons was. Dat Fokko geen kinderen meer wilde, kon ik accepteren. Zelf had ik geen kinderwens. Wat ik wél lastig vond, was dat hij niet meer wilde trouwen. Als jong meisje droomde ik al van mijn bruiloft. Ik wilde trouwen in een grote jurk met een prins op een wit paard. Het huwelijk zou voltrokken worden in een kasteel en na afloop zou er worden gedanst tot diep in de nacht. Als ik in bed lag en niet kon slapen, fantaseerde ik over mijn grote dag.
Ik vond het jammer dat ik waarschijnlijk nooit zou trouwen, maar ook dit accepteerde ik. Wat kon ik anders? Ik kon Fokko niet dwingen. Fokko en ik bouwden samen een mooi leven op. We kochten een fijn huis dicht bij een natuurgebied en waren druk met werk en ons sociale leven. Ik had echt alles wat mijn hartje begeerde en werd ook nog eens schandalig verwend. Fokko deed het huishouden, de tuin en hij kookte. En als we op vakantie gingen, hoefde ik alleen maar mijn koffer in te pakken. Ik leefde als een prinses.”
Vreselijk mis
“Drie jaar geleden gingen Fokko, Aimee en ik op vakantie naar Corfu. We hadden een zalige tijd op het Griekse eiland. Overdag lagen we op het strand of zwommen we in zee en ’s avonds gingen we uit eten. We voelden ons goed en ontspannen. Niemand kon vermoeden dat onze vakantie een dramatische afloop zou krijgen.
Op de dag voor ons vertrek, klonk een harde knal uit de badkamer. Het was Fokko, die op de koude vloer lag. Met al zijn kracht probeerde hij zich op te richten, maar het enige wat hij kon bewegen, was zijn rechterhand. Natuurlijk wist ik meteen dat er iets vreselijk mis was. Ik vroeg Aimee of ze bij haar vader wilde blijven terwijl ik naar buiten snelde om hulp te halen. Op het plein voor het appartementencomplex trof ik, alsof door God gezonden, twee Nederlandse verpleegkundigen. Zij bleven bij Fokko, Aimee en mij totdat hij opgehaald werd door de ambulance.
Het kleine streekziekenhuis op Corfu was een grote verschrikking. Niemand sprak er Engels, op één arts na. Hij vertelde dat Fokko was getroffen door een hersenbloeding en dat de bloeding zo groot was, dat de druk in zijn hoofd gevaarlijk hoog was. Fokko verkeerde in levensgevaar, maar er was geen apparatuur om hem te helpen. Het was alsof we in een nachtmerrie waren beland. In de hoek van zijn kamer stond een grote prullenbak die uitpuilde met oude infuuszakken. De hygiëne was slecht en zorg was er amper. Ik probeerde Fokko zo goed mogelijk te helpen, maar stond met lege handen. Het was zaak dat hij snel werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Iedere seconde telde. Voor Aimee was het natuurlijk heel heftig om haar vader hulpeloos in bed te zien liggen. Gelukkig kregen we hulp van de twee Nederlandse verpleegkundigen. Zij begeleidden haar tijdens haar vlucht die Aimee naar haar moeder bracht.”
Grote verrassing
“Fokko zei altijd: ‘Als ik niets meer kan, als ik een kasplantje ben, wil ik niet meer leven’. Hoewel hij er erg slecht aan toe was, voelde ik dat hij het zou overleven. ’s Nachts waakte ik naast zijn bed en bad ik om een wonder. De volgende dag werd Fokko overgebracht naar de intensive care van een privéziekenhuis in Athene. Gelukkig waren we goed verzekerd. Voor mij was een fijn hotel geregeld in de hoofdstad. Elke dag zocht ik Fokko op tijdens de bezoekuren. Wanneer ik niet bij hem kon zijn, luisterde ik op mijn hotelkamer naar liedjes van Bløf. De teksten gaven me kracht. In de eerste week was ik zo van slag, dat ik vergat te eten en drinken. Ik raakte verzwakt en uitgedroogd. Mijn superlieve broer Tycho kwam naar Athene om me te steunen en voor mij te zorgen. Nog altijd vind ik het bijzonder dat hij zijn vliegangst trotseerde voor mij.
Toen Tycho aankwam, gingen we meteen naar Fokko, die nog steeds ver weg leek. Ik probeerde Tycho voor te bereiden op wat hij zou aantreffen. Ik kon me voorstellen dat hij zou schrikken. Zelf verkeerde ik al meer dan een week in doodsangst. Maar toen we op de intensive care kwamen, leek het wonder waar ik zo op gehoopt had daadwerkelijk te zijn gebeurd. Een verpleegkundige klampte ons aan en zei dat Fokko al de hele ochtend om ‘zijn vrouw’ vroeg. Ik wist niet wat ik hoorde! Fokko was bijgekomen! Toen we aan zijn bed stonden, kreeg ik de verrassing van mijn leven. Fokko vertelde dat hij veel had nagedacht in de dagen dat hij buiten bewustzijn leek. Hij wist heel zeker dat er voor hem maar een vrouw was en dat hij heel graag met me wilde trouwen. Het leek wel een droom. Fokko vroeg me ten huwelijk!
Zielsgelukkig keerde ik samen met Tycho terug naar het hotel toen het bezoekuur erop zat. Ik was zo ongelofelijk blij dat Fokko weer bij bewustzijn was en kon praten! Ik was ook blij met zijn aanzoek, maar ging er niet vanuit dat we daadwerkelijk met elkaar zouden trouwen. Ik twijfelde niet aan zijn woorden, ze klonken oprecht, maar er gebeurde zo veel. De volgende dag kwam Fokko terug op zijn aanzoek en de dagen daarna ook. Na een week begon ik het ook te geloven. Het vooruitzicht van onze huwelijksdag werd een stip aan de horizon, iets waar we naartoe leefden.”
Liefdevolle dag
“Hoewel Fokko was bijgekomen, was zijn situatie nog steeds kritiek. Hij kon niet naar Nederland worden overgebracht omdat hij nog te kwetsbaar was. Na drie lange weken werd hij eindelijk met een medische vlucht naar een ziekenhuis in Nederland gevlogen. Na een maand werd hij overgebracht naar het ziekenhuis van Defensie. Fokko was beroepsmilitair en kon daar revalideren. In het kleine half jaar dat hij was opgenomen, logeerde ik bij mijn moeder. Zij zorgde voor mij zodat ik er voor Fokko kon zijn. We hielpen elkaar.
Fokko wilde paardrijlessen nemen zodat hij op een wit paard zou kunnen rijden op onze bruiloft, precies zoals ik wenste. Maar dat bleek een te ambitieus plan. Door de hersenbloeding kon Fokko zijn lichaam niet goed bewegen en was hij erg vermoeid. Ook wilde hij dat het huwelijk werd voltrokken op een kasteel, maar de stenen vloer en trappetjes bleken te lastig voor hem te zijn om overheen te lopen. Fokko en ik trouwden in een modern hotel, een jaar na zijn hersenbloeding. Het maakte me helemaal geen snars uit dat de setting anders was. Ik trouwde de man van mijn dromen! Onze bruiloft werd een prachtige, liefdevolle dag. Aimee gaf haar vader weg. Dat was voor ons een speciaal moment. Bij het uitwisselen van de ringen, gaven we haar ook een ring omdat we voor altijd verbonden zouden blijven met elkaar. Met de familie en vrienden die het meest dichtbij stonden, vierden we de liefde én het leven. Iedereen was toe aan een vrolijke dag.
Ons huwelijk voelt iedere dag als de kroon op onze relatie. Door de helse maand in Corfu weten Fokko en ik dat we samen alles aankunnen. Fokko kan niet meer werken door de hersenbloeding. Zijn leven is veranderd, maar vanbinnen is hij dezelfde gebleven. Net als onze liefde. Als hij me aankijkt, voel ik vlinders in mijn buik, net als dertien jaar geleden.”
Lees ook: Brenda: ‘Als ik dit had geweten, had ik geen stuiver van mijn ouders geleend’
Nu we zoveel mogelijk binnen moeten blijven, kun je Vriendin ook digitaal lezen. Bestel ‘m hier.
