Naomi heeft prikkelbaredarmsyndroom en tiktokt hier open over

16 november 2022

Naomi (26) heeft prikkelbaredarmsyndroom en daar is ze open over. Met TikTok-filmpjes en een podcast wil ze het taboe erop doorbreken en zo andere mensen helpen. “Als een man het niet sexy vindt dat ik over poep praat, blijft hij toch lekker uit mijn buurt?”

Naomi: “Vandaag is mijn buik plat, gisteren leek ik nog negen maanden zwanger. Vroeger werd ik daar onzeker van, zeker als mensen me vroegen of ik in verwachting was. Nu maak ik er gewoon een TikTok van. Dan show ik bijvoorbeeld mijn dikke buik en zeg ik: ‘Ik ben niet zwanger, dit is poep!’ Mensen noemen me poepfluencer of de poepprinses van Nederland, allemaal termen waar ik enorm om kan lachen. Ik doe dit niet om rijk of bekend te worden, maar puur om anderen te helpen. Ik wil andere mensen – met name vrouwen – met darmproblemen aansporen om er óók open over te zijn.”

Gebrek aan informatie

“Als kind had ik al vaak buikpijn en problemen met mijn ontlasting. Soms kon ik een paar weken achter elkaar niet naar de wc en dan kreeg ik opeens een aanval van diarree. Ook had ik verschillende allergieën. Op mijn twaalfde ben ik samen met mijn moeder naar de huisarts gegaan, maar daar ben ik eigenlijk nooit goed geholpen. Ik kreeg te horen dat ik waarschijnlijk prikkelbaredarmsyndroom (PDS) had en daarmee was de kous af. Geen uitleg, geen informatie, geen volgende stap. In de jaren daarna ben ik regelmatig terug geweest, maar dan zei de arts: ‘Je weet toch dat we niets voor je kunnen doen?’ Ik kreeg het gevoel dat ik zeurde, of dat het in mijn hoofd zat. Mijn ouders wisten ook niet goed hoe ze me moesten helpen. Ze probeerden wel gezond te koken, maar hadden door het gebrek aan informatie geen idee waar ze op moesten letten.
Toen ik op kamers ging en voor mezelf moest koken, werden mijn klachten alleen nog maar erger. Ik dacht dat ik misschien gewoon te zwaar was en ging diëten. Wat kon er immers misgaan met gezonde ingrediënten als sla of paprika? Veel dus, als je PDS hebt. Pas veel later heb ik ontdekt dat ik lactose-intolerant ben en niet tegen ui, knoflook, peulvruchten en bepaalde koolsoorten kan. De sperzieboontjes die bij ons thuis regelmatig op tafel stonden, maakten mij dus ziek. En de ene slasoort kan ik prima eten, terwijl ik de andere niet goed verteer.”

Zweetaanvallen

“Had ik dat maar eerder geweten. Mijn PDS heeft regelmatig voor genante en pijnlijke situaties gezorgd. Als ik een aanval krijg, moet ik namelijk echt zo snel mogelijk naar het toilet. Ik kan het niet ophouden. Vaak krijg ik dan koliekpijn: een soort samentrekking van de darmen. Dat gaat gepaard met zweetaanvallen, misselijkheid en heftige pijn. Als je dan niet in de buurt van een wc bent, heb je een probleem. Zo kreeg ik ooit eens een aanval toen ik in de bus zat. Ik stapte uit op het busstation met zo’n extreme pijn dat ik gewoon letterlijk niet meer op mijn benen kon staan. In de verste verte was geen wc te bekennen en ik kon het moeilijk in mijn broek doen. Ik ben flauwgevallen.
Maar het meest beschamende moment was toen ik met een groepje vrienden ging eten bij een vriendin. Ze wist wel dat ik iets aan mijn darmen had, maar had er niet echt rekening mee gehouden en ik wilde ook niet te moeilijk doen. Er ging iets in de pan met veel kaas en olie. Toen we na het eten met z’n allen een wandeling gingen maken, voelde ik opeens mijn maag 360 graden draaien. Ik was al minimaal een week niet naar het toilet geweest, dus ik wist dat ik niet even in de bosjes kon gaan. Ik moest écht op een wc zitten. Het was nog een kwartier lopen naar het huis van die vriendin, dus onderweg had ik het al deels in mijn broek gedaan.
Vervolgens heb ik tweeënhalf uur op het toilet gezeten. Non-stop kwam er ontlasting uit, die waarschijnlijk al lange tijd was opgehoopt. Als je denkt dat dat het ergste was, bleek bij het doortrekken dat het toilet verstopt zat. Met tranen in mijn ogen heb ik die vriendin bekend wat er gebeurd was. Verschrikkelijk, het hele huis stonk naar poep. Het liefst was ik daar ter plekke doodgegaan. Waar ik stiekem hoopte dat mijn vrienden begripvol zouden zijn, werd er lacherig over gedaan. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik sociale angst ontwikkelde. Dat gebeurt veel mensen met PDS: ze gaan sociale situaties vermijden, worden eenzaam of depressief.”

Niet aantrekkelijk

“Ik hou enorm van gezelligheid, nieuwe mensen leren kennen en leuke dingen doen met vrienden, maar op een gegeven moment zat ik liever thuis op de bank – dan was ik in ieder geval dicht bij het toilet. En áls ik afsprak, deed ik dat liever bij mij thuis, zodat ik zelf kon koken. PDS is absoluut niet goed voor je zelfvertrouwen. Met een dikke buik voel je je bijvoorbeeld niet bepaald aantrekkelijk en seks hebben terwijl je buikpijn hebt en bang bent dat je scheetjes moet laten, is ook geen aanrader. Ik had ooit de eerste date met een jongen. We keken bij hem thuis een film op de bank toen ik moest niezen. Omdat ik niet te veel geluid wilde maken, probeerde ik het in te houden, maar daarbij liet ik zo’n keiharde scheet dat ik denk dat de hele buurt het heeft gehoord. Die jongen rolde letterlijk over de grond van het lachen, maar ik kon wel door de grond zakken.
Toch hebben we uiteindelijk vierenhalf jaar een relatie gehad. Tegen hem durfde ik open te zijn over mijn aandoening. Hij heeft me weleens moeten ophalen van mijn werk omdat ik een aanval had gehad. Die zuigen alle energie uit me weg, waardoor ik daarna alleen maar kan slapen. Veel mensen begrijpen dat niet. Ik heb weleens geprobeerd het uit te leggen, maar dan werd ik er juist op afgerekend dat ik eerlijk was. Tijdens bijbaantjes zeiden mijn leidinggevenden dat ze me ‘een moeilijk persoon’ vonden omdat ze rekening moesten houden met mijn dieet, of vonden ze dat ik te vaak zeurde over buikpijn. En omdat stress mijn klachten verergert, is het ook weleens gebeurd dat ik tijdens een belangrijke presentatie naar de wc moest. Of erger: tijdens een sollicitatiegesprek. Die baan heb ik niet gekregen, ook al heb ik uitgelegd dat ik een darmaandoening heb. Doordat er zelden positief of begripvol werd gereageerd, dacht ik uiteindelijk: ik zeg maar niks meer.”

Mediteren

“Het duurde tot zeker tien jaar na mijn diagnose voordat ik serieuze stappen zette om met mijn gezondheid aan de slag te gaan. Ik was klaar met de aanvallen, de sociale angst en de reguliere zorg. Artsen schreven me zakjes met vezels voor, raadden me antidepressiva aan of pillen om de symptomen tegen te gaan, maar niemand besteedde aandacht aan de oorzaak. Daarom ben ik daar zelf maar naar op zoek gegaan. Naar mijn idee moet je het probleem bij de kern aanpakken met voeding, beweging en mindset. Met het FODMAP-dieet, waarmee je steeds bepaalde voedingsmiddelen uit je eetpatroon weglaat en weer toevoegt, kun je bijvoorbeeld leren op welke ingrediënten je darmen reageren. Hierdoor en door het bijhouden van een voedingsdagboek, weet ik nu goed waar ik wel en niet tegen kan.
Daarnaast ben ik begonnen met mediteren. Er is namelijk een sterk verband tussen je darmen en je brein. Dat is een van de redenen waardoor stress snel op je darmen slaat. Door de ochtend met een rustmoment te beginnen in plaats van meteen in de startblokken te gaan, ervaar ik gedurende de dag veel minder stress en daardoor ook minder klachten. Ook ademhalingsoefeningen hebben me veel gebracht, zoals de methode van Wim Hof. Ik ademde altijd hoog, vanuit mijn borst, maar ik heb geleerd meer via mijn buik te ademen. Daardoor voelt het alsof er letterlijk ruimte komt tussen mijn darmen. Ik geef mezelf ook buikmassages. Op internet vind je allerlei filmpjes hoe je dat doet.”

Rustmoment

“Maar wat me misschien nog wel het meest heeft geholpen, is mezelf uitspreken. De constante stress die je voelt als je ergens naartoe gaat, van een dagje uit tot een nieuwe baan, heeft enorme impact op PDS. Je bent in je hoofd altijd bezig met waar het toilet is, of je wel iets kunt eten en of je maar geen aanval krijgt. Door aan mensen te vertellen dat je iets aan je darmen hebt, neem je veel stress bij jezelf weg. Ze hoeven het niet te begrijpen, maar alleen al het feit dat je voor jezelf de keuze maakt het te vertellen, geeft een bepaalde opluchting. Er viel een last van mijn schouders toen ik dit deelde met vrienden en familie. De vrienden bijvoorbeeld die destijds grapjes maakten over mijn verstopte-toilet-ervaring, begrijpen nu dat het een serieus en pijnlijk probleem is. Dat is ook waarom ik me ben gaan uitspreken op social media. Mijn PDS is een groot onderdeel van mijn leven, ik wilde dat niet meer verbergen. En ik had ondertussen zo veel kennis opgedaan dat ik daarmee ook andere mensen wilden helpen. Ik kreeg meteen reacties van vrouwen die zeiden dat mijn verhalen zo herkenbaar waren. Ze vonden het fijn dat er eindelijk iemand was die er open over durfde te praten en ze vroegen om tips. Daardoor is het mijn missie geworden om darmproblemen bespreekbaar te maken. Negatieve reacties heb ik ook gehad, bijvoorbeeld van mannen die mijn filmpjes vies vonden. In het begin deed dat wel wat met me, maar nu denk ik: I don’t give a shit, haha. Als een man mij niet sexy vindt omdat ik over poep praat, blijft hij toch lekker uit mijn buurt?
Dat ik met mijn TikToks en podcast andere mensen kan helpen, is voor mij veel waardevoller dan dat iemand mij wel of niet sexy vindt. En poepen hóéft ook niet sexy te zijn. Iedereen doet het, zelfs de koning, dus waarom zou je daar geen normaal gesprek over kunnen houden? Iets wordt pas een taboe wanneer je ervoor kiest om er niet over te praten. En het taboe verdwijnt wanneer je dat wel doet.”

Gevoel van vrijheid

“PDS is een chronische aandoening, dus het zal nooit helemaal weggaan. Toch ben ik blij dat ik kan zeggen dat ik nu voor tachtig procent klachtenvrij ben. Als ik het vergelijk met tien jaar geleden, ken ik mezelf niet meer terug! Wat voor mij helpt, is geen one-size-fits-all-methode: PDS uit zich bij iedereen anders en wat werkt, is ook voor iedereen verschillend. Het kost tijd en energie om je eigen lichaam te leren kennen, maar het levert veel op. Open zijn over mijn ervaringen is voor mij een belangrijk deel van mijn proces geweest. Alles wat ik jarenlang heb binnengehouden, kan ik er nu gewoon uitgooien. Dat gevoel van vrijheid gun ik iedereen.”

Naomi volgen?
Dat kan op TikTok onder haar naam Naomi Reesing, of beluister De PDS Podcast via Spotify.

Tekst: Marion van Es
Foto: Amaury Miller
Visagie: Wilma Scholte

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.