Natascha: ‘Ik vind de kinderen van mijn beste vriendin vreselijk’

Natascha: “Al op ons vijftiende fantaseerden mijn beste vriendin Amanda en ik over het moederschap. We zagen het helemaal voor ons: samen een dikke buik, samen achter de kinderwagen, met kindjes in de speeltuin en later zouden onze kinderen natuurlijk ook de allerbeste vrienden en vriendinnen worden. Veel van die dromen zijn daadwerkelijk uitgekomen. Bij mijn eerste was ik tegelijkertijd met Amanda zwanger, allebei van een meisje, en tussen mijn tweede dochter en haar zoon zit maar een jaar leeftijdsverschil.Maar daar is verder ook alles mee gezegd. Want bff’s worden gaat niet lukken, daarvoor verschillen onze kinderen te veel en zelf vind ik het ook heel vervelend om überhaupt in de buurt te zijn van Amanda’s kinderen. Ik vind ze – hoe erg het ook klinkt – brutaal, uitgekookt en veel te bijdehand.”

Blinde vlek

“Amanda is een schat van een vrouw: zorgzaam, lief, betrouwbaar en loyaal. Er is niemand die mij zo goed kent als zij,  zelfs mijn eigen vriend niet. Er is ook niemand met wie ik meer geheimen deel dan met Amanda. Toch houd ik al een paar jaar voor haar verborgen hoe verschrikkelijk ik haar kinderen en haar opvoedmethodes vind. En hoeveel moeite ik doe om haar dochter Pien van vijftien en zoon Bram van dertien bewust uit de weg te gaan.

Hoewel ik vermoed dat ze wel door heeft dat ik niet echt gek ben op haar nageslacht, zegt ze er nooit iets over. Waarschijnlijk heeft ze een blinde vlek als het gaat om haar kinderen. Ik weet van haar zus en moeder dat zij ook moeite hebben met de arrogante en brutale houding van Bram en Pien. Maar niemand durft openlijk te zeggen hoezeer ze zich ergeren aan hen.”

Ook interessant: Romy (23) runt een gezinshuis met vijf pleegkinderen

Grenzeloze opvoeding

“Sinds een jaar of zeven kan ik er niet goed meer tegen. Daarvoor ergerde ik me wel aan de grote monden die Pien en Bram gaven als ze het ergens niet mee eens waren en had ik zo mijn bedenkingen bij haar opvoeding, maar kon ik het nog wel negeren.

Amanda en haar ex-man zijn erg van de vrije opvoeding. Zo houden ze niet van het woord ‘nee’, doen ze niet aan straffen, belonen of waarschuwen en gingen de kinderen naar een vrije basisschool waar ze maar een beetje mochten aanklooien. Amanda en haar ex geloven in gelijkwaardigheid tussen ouders en kind. De mening van de kinderen nemen ze altijd serieus, zelfs toen de kinderen nog kleuters waren. Dat maakte dat Amanda vroeger uren aan het onderhandelen was over bedtijden en voeding. En dat ze de kinderen liet bepalen wat goed voor hen was.

In mijn ogen is dat een grenzeloze opvoeding. Mijn vriend en ik zijn een stuk autoritairder, zeker toen de kinderen klein waren. Als ik wilde dat mijn meiden om half acht op bed lagen, overlegde ik dat niet,  ik droeg dat op. Klaar. Ook vroegen wij niet vriendelijk of ze alsjeblieft wilden uitkijken dat ze niet in de sloot vielen, ze mochten van ons niet eens in de búúrt van de waterkant komen.

Maar Amanda wil graag vrienden met haar kinderen zijn en geloofde dat woorden als ‘moeten’ en ‘omdat ik het zeg’ haar kinderen zouden belemmeren in hun ontwikkeling. En dus overlegde ze alles met de kinderen die daardoor nu zeer zelfstandig en volwassen voor hun leeftijd zijn. En zeker na de scheiding van haar en haar ex,  een steeds grotere rol spelen in haar leven.”

Lees ook: Simone: ‘Ze paste niet alleen op de kinderen, maar ook op mijn man’

Heel ouderwets

“Ook al zijn we al ruim 25 jaar beste vriendinnen, ik durf Amanda niet eerlijk te zeggen wat ik ervan vind. Ik heb weleens voorzichtig gezegd dat haar kinderen vrij bijdehand zijn voor hun leeftijd, maar dat zag ze als een groot compliment. Zelfs toen ik nog benadrukte dat het best gek is voor een kleuter om zelf te beslissen wat ze aantrekt naar school, zeker als dat midden in de winter een korte broek en bikinibovenstukje is, lachte ze mijn opmerking weg. ‘Heerlijk toch, zo’n creatief kind?’

Ook als Pien haar moeder midden in een zin in de rede viel om keihard te schreeuwen dat Amanda het helemaal fout zag of niets over haar mocht vertellen, omdat zij daar geen toestemming voor had gegeven, verblikte of verbloosde Amanda niet. Ze stopte acuut met haar verhaal en bevestigde haar destijds zesjarige dochter in haar reactie: ‘Je hebt gelijk schatje, mama zegt niets meer over jou.’

Nou heb ik zelf dus ook een dochter van vijftien, Louisa en nog een dochter van twaalf, Julia, maar ik ben heel ouderwets. Als grote mensen praten, houden kleine kinderen hun mond, vind ik. Nu wordt dat wat lastiger met pubers die zich niet meer zo makkelijk laten indammen, maar je kunt ze nog steeds corrigeren. Ik heb er echt een hekel aan als mijn meiden door mij heen praten. En ze mogen best hun mening geven, maar niet op een manier die storend of kwetsend is.”

Betweter

“Nu haar kinderen ouder zijn, worden ze steeds mondiger. Ze nemen ook steeds meer deel aan onze gesprekken. Een simpele conversatie voeren waar met name Bram bij is, is niet te doen. Ik erger me ontzettend aan hem. Bram zit op het gymnasium, is een echte studiebol en praat de hele dag door. Hij weet alles beter. Als ik gewoon een beetje wil bijkletsen, neemt Bram negen van de tien keer het gesprek gewoon over. Nee, Amanda vindt dat niet storend, maar juist geweldig. Ze juicht bij elke zin die hij uitspreekt en laat het toe dat hij zich overal mee bemoeit. Ik heb daardoor helemaal geen zin meer om naar haar toe te gaan als hij er is. Want uiteindelijk zit ik met een dertienjarige puber te praten, in plaats van met mijn vriendin. Het onderwerp maakt ook echt niet uit. Of we het nu hebben over het nieuws, mode of over de band met onze eigen moeders, Bram weet het beter. Hij schroomt zelfs niet mij advies te geven over hoe ik met mijn vriend moet omgaan. De laatste keer dat hij mij ‘relatieadvies’ gaf, was ik echt flabbergasted. Ik wist niks uit te brengen, mijn mond viel letterlijk open van verbazing. Maar Bram is niet het grootste probleem. Pien vind ik nog veel erger. Pien heeft een grote bek, snauwt en grauwt naar Amanda en vindt alles even stom. Amanda zou het superleuk vinden als Pien de beste vriendin zou zijn van mijn dochter Louisa.

Ze stimuleert Pien steeds via Instagram of WhatsApp contact op te nemen met Louisa en verzint elke keer slaapfeestjes of uitjes om die vriendschap te stimuleren. Ze zitten bij elkaar op de middelbare school, maar niet in dezelfde klas. Gelukkig maar, want Pien is heel losbandig. Ze rookt en van mijn dochter hoor ik dat ze stiekem bier drinkt en omgaat met foute jongens. Ik heb dat aangekaart bij Amanda, maar die sluit haar ogen ervoor. Ze laat haar maar een beetje haar gang gaan en vertrouwt erop dat het een ‘experimentele fase is waar ze wel weer van afkomt’.”

Losgeslagen gedrag

“Ik denk daar heel anders over. Ik wil niet dat mijn dochters dezelfde levensstijl omarmen als Pien en houd daarom het contact grotendeels af. In mijn ogen is vijftien gewoon veel te jong voor dat losgeslagen gedrag. Toevallig heb ik twee brave meiden die netjes huiswerk maken en in hun vrije tijd graag netfl ixen of winkelen en niet talen naar drank of jongens. Zij snappen dat ik Pien niet het beste voorbeeld voor hen vind en komen steeds naar me toe als zij iets met hen wil afspreken, zodat we samen goede smoesjes kunnen verzinnen. Hoe erg ik dat eigenlijk ook vind. Ik wil Pien niet afwijzen of buitensluiten, ik wil alleen mijn kinderen beschermen.

Zelf probeer ik ook steeds meer activiteiten te mijden waar Amanda’s kinderen bij zijn betrokken. Dat is lastig, omdat ze veel bij haar zijn, zelf hun bedtijden bepalen en dus pas na middernacht naar boven gaan. Alleen als ze bij hun vader zijn of op school zitten, heb ik Amanda en onze gesprekken voor mezelf. Maar ik heb al een paar keer gehad dat Bram ineens voor onze neus stond, omdat hij dan net een tussenuur had en gezellig aanschoof aan de keukentafel… Het is zo jammer dat haar kinderen zo’n storende factor zijn, want ik heb medelijden met Amanda. Haar ex-man ging er drie jaar geleden vandoor met een collega en sindsdien staat ze er alleen voor. Ik heb moeite met haar opvoeding, maar als moeder is ze echt heel lief. Ze staat áltijd voor de kinderen klaar, is betrokken en brengt en haalt ze overal. Ze hoeven maar te kikken of ze laat alles uit haar handen vallen voor hen. Ze cijfert zich wat dat betreft altijd weg.”

Eerlijk zijn

“Het liefst zou ik haar helpen en steunen en vaker spontaan willen uitnodigen om bij ons aan tafel aan te schuiven of mee te vragen als we iets met het gezin doen op zondag, maar haar kinderen beletten dit. Een enkele keer vragen we haar, Bram en Pien voor een barbecue, maar vaak zijn we na een uur dat gezever van Bram en de ongeïnteresseerde blik en het geklaag van Pien al zat. Amanda zelf is ook zo anders. Ik vind haar nog steeds hartstikke leuk.

Toen haar kinderen vorig jaar zomer met hun vader op vakantie gingen, is ze bij ons op de camping op de Veluwe komen staan met haar eigen caravan. In die week is er geen onvertogen woord gevallen. Het was juist supergezellig weer ouderwets bij te kletsen. Helaas zijn de kinderen deze zomer zes weken bij haar geweest en hebben we dat niet kunnen herhalen. Overigens heeft Amanda nooit gezegd dat ze mij te streng of te bazig vindt, terwijl zij heus wel ziet dat ik absoluut niet van het overlegmodel ben en de meiden best veel verbied. Ik denk dat dat ook de reden is dat ik mijn mond houd over het gedrag van haar kinderen. Wie ben ik om te oordelen? We doen het allemaal naar eer en geweten. Maar dat kost me wel steeds meer moeite, want is het ook niet de taak van een vriendin om eerlijk te zijn tegen elkaar?”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.