Natasha is spijtmoeder: ‘Had ik maar andere keuzes gemaakt’

Tekst: Hannah König

24 maart 2025

Natasha (33) heeft alles waar ze als kind van droomde: een liefdevolle partner en een groot gezin met vier kinderen. Maar ondanks dit perfecte plaatje voelt ze zich allesbehalve gelukkig en zelfs gevangen in een leven waar ze niet blij mee is: “Ik ben niet de moeder die ik wil zijn.”

“In vriendenboekjes schreef ik vroeger: later word ik moeder van twaalf kinderen. Mama zijn van een groot gezin, was alles waar ik van droomde. Ik zou een liefhebbende, zorgzame moeder van veel kinderen zijn. Een huis vol gekkigheid, plezier en bovenal: liefde. Toen ik vijftien was ontmoete ik mijn huidige partner, de vader van mijn kinderen. We waren nog hartstikke jong en op dat moment hield onze verkering geen stand. Tien jaar later kwam ik hem opnieuw tegen. Ik was 25, hij 27. Hij was behulpzaam en lief en we konden overal over praten. We belden zo’n twee tot drie uur per dag met elkaar. Tijdens onze eerste date raakten we niet uitgepraat. Die avond volgde de eerste kus. Toen ik die nacht naar huis ging en niet naar binnen kon omdat de deur op de knip zat stuurde hij: kom je dan hierheen? Ik ben toen naar zijn huis gereden en nooit meer weggegaan.”

Gelukkig als bonusmama
“Toen mijn partner en ik een relatie kregen, had hij al kinderen: twee schattige jongetjes van vier en zes, uit twee verschillende relaties. Ze woonden bij hun moeders, maar mijn vriend was erg betrokken bij hun leven. Hij nam me meteen mee in zijn wereld, en zo gingen we samen naar de kermis of een dagje weg, vaak met het zusje van een van de jongens erbij. Kian, de oudste, had veel moeite met mij. Hij wilde niets van me weten en was zelfs gemeen toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Rafael, de jongste, daarentegen, was vanaf het moment dat we elkaar zagen, aan mijn zijde. Mijn rol in hun leven werd groter, vooral bij Rafael, omdat zijn band met zijn biologische moeder moeilijk was. Uiteindelijk kwam hij bij ons wonen en zagen we Kian om het weekend. Ook met hem bouwde ik een warme band op. We gingen samen naar de eendjes in het park of voetbalden samen. Ik was dolgelukkig dat ik als bonusmama deel uitmaakte van hun leven. De enige angst die ik soms voelde, was dat ik de kinderen kwijt zou raken als mijn relatie over zou gaan.”

Zware klap

“Ik bleef dromen van dat grote gezin en mijn vriend en ik besloten na een jaar samen voor een kindje te willen gaan. Helaas duurde het bijna vier jaar, voordat ik eindelijk zwanger raakte. Ik kon mijn geluk niet op. Maar alles ging anders dan verwacht. Het bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn en er volgde een ingrijpende operatie waarbij mijn eileider verwijderd moest worden. Dat was een zware klap. De pijn was niet alleen fysiek, maar vooral emotioneel. Waarom was het voor ons zo moeilijk om zwanger te raken? Ik had zoveel liefde te geven als moeder, was dat niet genoeg? Drie jaar later raakte ik weer zwanger. Dit keer ging alles goed. De jongens waren bij de echo’s in het ziekenhuis, we luisterden thuis naar het hartje van de baby en we vierden een gender reveal met matching outfits voor het hele gezin. Toen onze dochter Yara werd geboren, leek het plaatje compleet. De jongens hielpen me met luiers verschonen en flesjes maken. Alles leek perfect, maar diep van binnen voelde het anders.”

Tal van problemen

“Ik had alles wat ik altijd had gewild, maar voelde me verre van gelukkig. Jaren geleden werd ik gediagnosticeerd met een chronische darmontsteking, een ziekte die mijn dagelijks leven beheerst. Wanneer ik gestrest ben, vlamt de ontsteking op en ben ik intens moe. Vroeger was ik met de kinderen elke dag buiten te vinden. We gingen basketballen, voetballen of speelden verstoppertje in het bos. Ik had een leuke en uitdagende baan als ambulant begeleider in de gehandicaptenzorg, maar door mijn gezondheidsproblemen kon ik niet altijd werken. Daardoor werd mijn contract niet verlengd. Nu werk ik als leidster op een buitenschoolse opvang, maar hier ligt mijn hart niet. Wat ook stress in ons gezin veroorzaakt, is de situatie met de ex van mijn partner, de moeder van een van de jongens. De band die ze met hem heeft is verstoord, en dat heeft geleid tot een hechtingsstoornis bij hem. Hij heeft daar veel therapie voor gehad, maar de pijn blijft. Tot overmaat van ramp hebben mijn partner en ik de afgelopen jaren schulden opgebouwd. Het is een cliché: ik was zo overbelast door mijn werk, mijn ziekte en de kinderen, dat ik niet de kracht had om de post open te maken. Rekeningen blijven liggen, en ik betaalde ze niet meer.”

Keerpunt

“Het negeren van rekeningen ging niet meer toen de deurwaarders voor de deur stonden. Het moment waarop we dreigden ons huis te verliezen, was het keerpunt. Dat was het moment dat ik besloot hulp te zoeken. Via de gemeente kwamen terecht in een schuldhulpverleningstraject. Mijn partner en ik kozen ervoor om onder bewind te komen te staan, en ons leven voort te zetten met leefgeld. De druk is iets van mijn schouders, al betekent het wel dat ons leven drastisch veranderd is. Waar we vroeger met de jongens naar het zwembad gingen, de bioscoop of een gamehal, kan dat nu niet meer. Mijn lichaam voelt niet meer zoals het vroeger was: moe, pijnlijk, uitgeput. Mijn partner werkt meer dan vijftig uur per week om uit de schulden te komen, en ik sta er thuis alleen voor met de kinderen. Het resultaat is dat ik niet de moeder ben die ik voor hen zou willen zijn.”

Toch nog een kinderwens

“Ondanks de moeilijke tijd die we doormaakten, bleven we ook de wens houden voor nog een kindje. Na een verdrietige miskraam, kregen we wonder boven wonder vorig jaar nog een tweede dochter, Rosie. In mijn kraamweek begon ik me steeds zieker te voelen, met koorts en hevige pijn. Na onderzoeken bleek ik een hersenvliesontsteking te hebben. Ik moest direct in het ziekenhuis blijven en lag daar vijf dagen. Sindsdien kamp ik dagelijks met ernstige hoofdpijn. Mijn chronische darmontsteking had me al uitgeput, met constante buikpijn, diarree en extreme vermoeidheid. Nu is daar de hoofdpijn bijgekomen. Ik ben pas begin dertig, maar mijn lichaam is in de afgelopen jaren zó verzwakt. Als ik vroeger dacht aan een groot gezin, stelde ik me voor dat we zouden lachen, dansen, plezier maken, en dat er altijd liefde zou zijn. Maar de werkelijkheid is anders. We kunnen niet op vakantie, we doen weinig leuke dingen en ik haal mijn boodschappen bij de Voedselbank. Aan de ene kant ben ik dankbaar dat we op deze manier ons eten kunnen krijgen, maar de schaamte die ik voel, is enorm.”

Geen luxe meer

“Een groot gezin was altijd mijn droom, maar de realiteit is een opeenstapeling van zorgen. Mijn medische problemen, de constante vermoeidheid en de eindeloze zorgen over geld en schulden. Mijn partner werkt hard en ik hou veel van hem, maar de spanning tussen ons groeit. We hebben veel ruzie. Ik werk nu op de BSO, of ik zorg voor de kinderen, maar voor mezelf is er geen tijd meer. Vroeger, toen we nog alleen de jongens hadden, vond ik het heerlijk om mijn haar te laten invlechten. Ik heb dik haar, wat ik zelf niet makkelijk kan uitkammen. Het invlechten kostte honderd euro, en dat kan ik nu niet meer veroorloven. Net als een massage of een manicure. Al die kleine luxe dingen zijn nu niet meer mogelijk, sinds we onder bewind staan.”

Andere dynamiek

“De jongens zijn nu bijna 14 en 12 en beginnen volop te puberen. De band die ik met Kian en Rafael had, verandert, en dat valt me zwaar. Vooral met Kian. We hebben zoveel tijd samen doorgebracht, maar nu lijkt hij me niet meer te zien staan. Mensen zeggen dat het gewoon bij zijn leeftijd hoort, maar ik voel me als bonusmoeder vaak ondergewaardeerd. Die verandering zorgt voor irritaties wanneer hij wel thuis is. Als ik naar hem kijk, mis ik het leven dat we vroeger hadden, de momenten van verbinding. Doordat we weinig geld hebben, proberen we thuis het beste ervan te maken. We spelen spelletjes of houden een filmavond. Maar de jongens trekken zich steeds vaker terug in hun kamers. Wat veel pijn doet, is te zien hoe Kian plezier heeft met zijn vader. Dat maakt de afwijzing voor mij alleen maar pijnlijker, alsof ik er niet meer toe doe.
Vaak, wanneer we met z’n allen de stad in gaan, is het mijn partner die vooroploopt met zijn oudste zoon, terwijl ik er achteraan wandel met zijn jongste zoon en onze twee dochters. Het is moeilijk om te zeggen, maar het voelt niet meer alsof we één gezin zijn. De dynamiek is veranderd. Eén van de jongens heeft me vaak geschopt en geslagen als ik hem corrigeerde, en zijn reactie was dan altijd: ‘Je bent mijn moeder niet.’ En hij heeft gelijk. Ik ben zijn moeder niet. Maar wanneer hij pijn heeft, ben ik wel degene die hem mag troosten, degene die hem opvangt. Ik bespreek dit met mijn partner, vertel hem dat ik me ondergewaardeerd voel, dat ik alles geef, maar geen liefde van de jongens terugkrijg. Hij luistert naar me, maar hij kan zich niet helemaal in mijn gevoelens verplaatsen, en dat maakt me steeds eenzamer.”

Gefrustreerd en uitgeput

“Ik had altijd de droom om een moeder te zijn die alles onder controle had, die mijn kinderen alles zou geven wat ze nodig hadden. Maar vorig jaar moest ik de harde waarheid onder ogen zien: ik kan dit niet alleen. Ik voel me gefrustreerd, uitgeput, en schreeuw soms tegen mijn oudste dochter. Mijn tweeënhalf jarige dochter is een slimme en nieuwsgierige meid die veel uitdaging nodig heeft, maar ik ben niet in staat om haar te geven wat ze verdient. In mijn dromen zie ik ons samen door het bos rennen, basketballen, of verstoppertje spelen, maar de werkelijkheid is dat ik al moeite heb om rechtop te zitten, laat staan een stukje te wandelen. Daarom krijg ik sinds kort ook ondersteuning bij het opvoeden van de kinderen. Van de buitenkant zie je niets van de strijd die ik dagelijks voer als moeder, partner en vrouw.  Niemand in onze buurt weet van de constante pijn, de torenhoge schulden, de ruzies met mijn partner, en het feit dat ik vaak tegen mijn kind schreeuw.”

Hulp en hoop

“Als ik terugkijk op de afgelopen jaren, voel ik een diepe spijt dat ik niet later kinderen heb gekregen. Ik heb het nooit gewild, maar toch geef ik nu onbedoeld mijn eigen pijn en trauma’s door aan mijn kinderen. Mijn vriend en ik hadden eerst ons leven op de rails moeten krijgen, pas daarna hadden we ons gezin moeten uitbreiden. Pas nu alles uit elkaar valt, zoek ik hulp. Ik ben begonnen met therapie bij een psycholoog, en denk vaak: was ik maar eerder met iemand gaan praten. Kinderen zijn spiegels. Als je kinderen niet lekker in hun vel zitten, dan moet je jezelf afvragen: wat kan ik zelf veranderen om dit te verbeteren? Nu ik eindelijk heb besloten om hulp te accepteren, houd ik vast aan de hoop dat het tij kan keren. Onze geldproblemen zijn hopelijk over anderhalf jaar opgelost. Voor de toekomst wil ik rust en stabiliteit en vooral: mezelf hervinden. Ik wil niets liever dan die liefhebbende moeder zijn waar ik als kind al van droomde.”

Tekst: Hannah König. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.