Nicole en Ivo vielen samen 216 kilo af

6 mei 2019

Nicole (35) en Ivo (34) waren te zwaar en ondergingen beiden een maagoperatie. En dankzij die ingreep vonden ze ook elkaar. ‘De vonk sloeg meteen over.’

Nicole (35) en Ivo (34) waren te zwaar en ondergingen beiden een maagoperatie. En dankzij die ingreep vonden ze ook elkaar. ‘De vonk sloeg meteen over.’

Nicole: “Op oude foto’s sta ik steevast achterin, ergens verdekt opgesteld. Of ik zorgde dat ik buiten beeld bleef. Op de spaarzame foto’s waar ik wel op ben te zien, valt meteen op hoe zwaar ik was. Ik was altijd de dikste van de klas.

Ik ben een emotie-eter; er schuilt een groot verdriet achter mijn kilo’s. Van mijn elfde tot mijn vijftiende ben ik misbruikt. Ik deelde dat met niemand, ik probeerde het zelf op te lossen. Dat deed ik onder meer door zo onaantrekkelijk mogelijk te worden. Als ik nou maar heel dik word, stopt het misschien, dacht ik. Pas op mijn achttiende durfde ik het mijn ouders te vertellen. Jaren van therapie volgden, maar dat deed niet veel voor me. Ik verwerkte mijn verdriet niet.”

Te veel eten

“Ik ben niet dik geworden van te veel snoepen: zakken chips of pakken koek leegeten deed ik niet. Ik at best gezond, alleen veel te veel. Mijn vader kan waanzinnig goed koken. Van zijn stamppot schepte ik rustig twee, drie keer op. Maar mijn gewicht werd pas echt extreem hoog, toen ik op mezelf ging wonen. Ik was toen een jaar of 23. Vanaf dat moment bepaalde ik wat er werd gekookt en wat ik in huis haalde. Natuurlijk had ik door dat het de verkeerde kant op ging. Dus eens in de zo veel tijd startte ik weer met een dieet. Ik heb werkelijk alles geprobeerd; van Sonja Bakker tot de Weightwatchers en van afvallen met een diëtiste tot een dieet waarbij je alles zelf moest bakken van de raarste meelsoorten. Het hippekippenmeeldieet noemde ik dat; het kostte me vooral veel tijd en veel geld. 100 gram meel kostte zomaar tien euro! De ene keer viel ik een beetje af, de andere keer veel. Maar het was altijd afvallen ‘met rente’. Raakte ik door shakes 40 kilo kwijt, kwam er zodra ik stopte weer 50 of 60 kilo bij. Niets was blijvend.”

Nicole in 2016

Mijn ogen werden geopend door mijn zus

“Ik sportte wel, ik deed aan zumba en fitness. Zwemmen durfde ik vanaf een bepaald gewicht niet meer. Ik schaamde me te erg. Hoe ernstig mijn overgewicht werkelijk was, had ik niet door. Ik noemde mezelf altijd ‘vol’, maar ik was ronduit dik. Als mijn moeder haar zorgen uitsprak, werd ik boos. Dat was ontkenning, want ik wist dat ze gelijk had.

Pas toen mijn zus kinderen kreeg, gingen mijn ogen open. Ze liet op een dag doorschemeren dat ze zo bang was dat ik haar kinderen niet zou zien opgroeien. Mijn nichtjes en neefje zijn zo belangrijk voor me, voor hen zette ik de knop om. Een dag nadat mijn zus haar zorgen uitsprak, ging ik dan ook naar de huisarts. De weegschaal bij de huisarts ging tot honderd kilo. We zagen het metertje ver voorbij de honderd doorslaan, dus de huisarts schreef 140 kilo op – een plausibel getal leek ons. Ik kreeg een verwijsbrief voor een maagverkleining. Als ik ergens voor ga, ga ik er ook écht voor. Ik las me online goed in en koos voor een ziekenhuis waar je intensief begeleid zou worden. Dus niet ziekenhuis in, opereren en ziekenhuis weer uit, maar óók intensieve therapie en leefstijladvies. De weegschaal in het ziekenhuis gaf de exacte schade aan. Ik woog 169 kilo, daar schrok ik ontzettend van.”

Lees ook: Belinda is 25 kilo afgevallen. Zo ziet ze er nu uit

Anderen inspireren via Facebook

“Vanuit het ziekenhuis kreeg ik groepstherapie, iets waar ik aanvankelijk sceptisch tegenover stond. Maar al snel ontstond er een band met de andere deelnemers en konden we niet meer zonder elkaar. Het was een verademing te merken dat ik niet de enige was. Wat mij heel goed deed, was de combinatie van begeleiding door een diëtist en een psycholoog. Pas toen, drie jaar geleden dus, ben ik écht met het verwerken van mijn trauma begonnen. Een half jaar na de eerste intake werd ik geopereerd. Vlak voor de ingreep was ik alleen maar bezig met het operatiejasje dat ik aanmoest. Paste ik het wel? En bedekte het alles goed? Ik was zo onzeker. Ik had ook nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Er komt zo veel op je af, het is ontzettend spannend. De arts dacht dat ik te zwaar was voor een gastric bypass, een maagomleiding – de operatie waar ik op hoopte. In dat geval zou ik een ‘sleeve’ krijgen, een maagverkleining. Pas tijdens de ingreep zou duidelijk worden waar de arts voor ging. Toen ik bijkwam bleef ik de verpleegkundigen maar vragen of ik nou een bypass had gehad. Ze moesten het eindeloos herhalen; het was gelukt!

Het herstel ging moeizaam. Ik heb een jaar lang veel gespuugd, het eerste half jaar zelfs elke dag. Ik heb me zo vaak afgevraagd waar ik toch aan was begonnen. Ik genoot niet meer van eten; ik at vooral precies wat me werd voorgeschreven. Toen de arts dat ontdekte, kreeg ik op mijn kop. Want ik at nog steeds te veel. Mijn maag kon dat niet aan en gaf dat aan door het braken. Maar ik deed daar niets mee. Vanaf dat moment maakte ik weer een feestje van eten. Ik ging kleinere porties eten en ben gestart met het samenstellen van ‘meal preps’, bakjes vol lekker én gezond eten. De foto’s deelde ik op een nieuwe Facebookpagina. Binnen de korte keren kreeg ik heel veel volgers. Ik inspireerde anderen. Ik ben begonnen met hulp van de operatie, maar het afvallen moet je toch echt zelf doen.”

Alleen met Kerst

“Vlak voor mijn operatie leerde ik via Facebook Ivo kennen. Hij maakte in een reactie onder een post een grappige opmerking waaruit bleek dat hij een maagverkleining had gehad. Zo kwamen we in contact. Ik vond hem leuk en wilde wel een keer afspreken, maar Ivo hield de boot een beetje af. Voor mij was het toen klaar; het contact verwaterde. Maar twee maanden na mijn operatie sprak ik hem toch opnieuw aan. We kwamen erachter dat we allebei een kerstdag alleen zouden zijn en besloten die met elkaar door te brengen. We spraken bij mij thuis af. In Amsterdam afspreken – wat we aanvankelijk van plan waren – vond ik toch te spannend. Mijn wereldje was door mijn overgewicht onopgemerkt heel klein geworden. Mijn leven bestond uit werken en familie; ik leefde best wel als een kluizenaar.

Ivo voordat hij 134 kilo afviel

De vonk sloeg meteen over tussen Ivo en mij; dat we tweehonderd kilometer bij elkaar vandaan woonden, vormde geen belemmering. We vonden vooral zo veel herkenning bij elkaar; ik ben 79 kilo afgevallen en Ivo 134 kilo! Die strijd die je samen levert, maakt dat je elkaar begrijpt. Ivo heeft mij ook uit dat isolement gehaald. Door hem zat ik weer op terrasjes, bijvoorbeeld. Dat durfde ik daarvoor niet meer. Ik was altijd heel druk met wat anderen van mij dachten. Ivo heeft dat niet, integendeel, die trekt zich nergens iets van aan.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 19.