9x op vakantie met pubers: ‘Om acht uur ’s ochtends was hij nóg niet terug’

3 september 2024

Ze zijn hun tent niet uit te branden, tot het avond wordt en ze doodleuk verdwijnen met hun nieuwe campingvrienden. Op vakantie met pubers is op z’n zachtst gezegd een belevenis.

De wereld vergaat

Christine (46): “Ik zou graag zeggen dat dit zo’n verhaal is van: toen de wifi het niet deed, kwamen de pubers erachter hoe leuk bordspelletjes eigenlijk zijn. Maar helaas, toen de wifi op de camping een drama bleek en de 4G ook omdat we in afgelegen gebied zaten, verging de wereld van mijn twee dochters van veertien en zestien. Want hoe moesten ze nu hun 24/7-lijntje met hun vriendinnen onderhouden en de wereld via TikTok en Snapchat laten zien wat ze de hele dag doen? Tja, zei ik in al mijn onschuld, wat dacht je van: niet? Zoveel bijzonders deden we ook weer niet. Maar uiteraard was dat niet het goede antwoord. Het werden tien extreem lange dagen voor ze, ik schoot op dag drie al ongenadig uit mijn slof door al dat geklaag en elke keer als we naar een restaurant buiten de camping gingen, zaten de meiden een paar uur lang als zombies naar hun telefoons te staren.”

Lekker voetballen

Astrid (51): “Och, wat was hij heerlijk aan het voetballen met zijn campingvrienden. En als hij niet voetbalde, dan speelde onze zestienjarige zoon beachvolleybal of padel of vermaakte zich met zijn bodyboard in de golven. Hij was in elk geval de hele dag bezig, samen met een groepje jongens dat hij op de camping had ontmoet. Mijn man en ik prijsden ons gelukkig met zo’ n sportief kind dat amper oog had voor zijn telefoon. Dat hij aan het eind van de middag met z’n vriendje een Desperado’tje dronk, ach, dat leek me niet zo’n probleem. Je houdt dat toch niet tegen en het ging maar om één drankje. Tot die middag dat één drankje er twee werden en toen blijkbaar nog wat meer. Wij hadden de commotie wel gemerkt vanaf onze caravan, maar dat die ambulance die richting strand ging, voor ons zoon bedoeld was, dát hadden we niet door. Na een tijdje ging mijn man toch maar even kijken, net op tijd om te zien hoe onze zoon amper bij bewustzijn in de ambulance werd geschoven. Een paar angstige uren in het ziekenhuis volgden, maar uiteindelijk knapte hij op en mocht de dag erna naar huis. Alcoholvergiftiging, was de diagnose. Door het sporten in de zon en de drank was hij buiten westen geraakt – hij is klein van stuk én heeft rood haar en een lichte huid, hij kan maar weinig hebben. Dat uitgerekend hij die maar weinig drinkt en zoveel sport dit moest overkomen, vind ik vooral sneu voor hem. Boos was ik niet, maar de rest van de vakantie mocht hij wél alleen maar water en cola drinken.”

Slaapt ie nu nog?!

Ellen (53): “Het leek nog het meest op een medisch experiment, maar kennelijk verkeert onze zoon van zestien in topconditie. Want van grofweg tien tot vier uur stond zijn tentje in de volle zon – iets wat we bij het opzetten misschien een klein beetje bewust hadden gedaan. Dan kwam hij er tenminste voor elven uit, dachten mijn man en ik. Nou, niet dus. Ondanks de brandende Spaanse zon bleef meneer doodleuk tot twee of drie uur liggen. Het moet in die tent een graad of veertig zijn geweest, ieder normaal mens zou het besterven maar hij niet. Eén keer kwam hij eruit toen de tent alweer bijna in de schaduw stond. ‘Heb je het niet bloedheet?’ vroeg ik. Hij keek me verwonderd aan – niets gemerkt, kennelijk. Het irritante was wel dat mijn man en ik ook nog weleens een dagje weg wilden. Dan moesten we hem voor twaalven uit die tent zien te krijgen en dat leidde, op z’n zachtst gezegd, tot het nodige geklaag over hoe moe hij wel niet was.”

Een nieuw begin

Quinty (45): “Al ons gepraat en gedreig en onze beloftes ten spijt, vond onze dochter van vijftien het op vakantie in Italië tijd voor een nieuw begin. Een begin met vapen, wel te verstaan. Tot aan die vakantie had ze gezegd dat ze er niets van moest hebben en wij dreigden met hel en verdoemenis als ze het wel zou doen én beloofden haar gouden bergen – een rijbewijs bijvoorbeeld – als ze er ver van zou blijven. Het zat wel snor, dachten wij, maar in een poging aansluiting te vinden bij een groepje Nederlandse jongeren, wilde ze blijkbaar niet voor een paar stoere meiden en jongens onder doen. En dus vapete ze één avond, toen twee en dat spul is zo verslavend dat ze daarna al moeite had te stoppen. Ik was woedend toen ik erachter kwam en verbood haar om ’s avonds weg te gaan. Het gevolg: een buitenzinnig boze dochter bij de tent en weg rustige avonden waarop mijn man en ik lekker konden lezen.”

De puber is kwijt

Caroline (50): “Dat hij tot een uur of twee, drie wegbleef, waren we vorig jaar na een paar nachten op een Spaanse megacamping wel van onze puber – hij was toen bijna zeventien – gewend. Er was veel te doen voor tieners en hij vond al snel een groep leeftijdsgenoten. Dat hele late hoefde van mij niet, maar mijn man is makkelijker: het is vakantie, laat hem. Dus we lieten hem. Maar op een nacht werd het drie uur, vier uur, daarna vijf uur, zes uur. Van onze zoon ontbrak ieder spoor. Om acht uur was hij er nóg niet en was ik in staat de politie te bellen. Om half negen ging de receptie open en in paniek klampte ik de receptionist aan. De beveiliging werd gewaarschuwd, de andere tieners werden geraadpleegd, maar die waren allemaal voor drieën al thuis geweest. Uiteindelijk belden we alsnog de politie en net toen er een paar agenten onze richting uit werden gestuurd, kwam onze zoon doodleuk aangesloft. De weg kwijtgeraakt, zei hij brak, zich niet bewust van de hele situatie. Op het strand geslapen. Ik huilde, schreeuwde, omhelsde hem, huilde weer – ik ben nog nooit zo bang geweest. En ik destijds maar denken dat op vakantie met peuters een opgave was. Maar nu mis ik de tijd dat gesleep met zwembandjes en buggy’s mijn grootste zorg was.”

Blijven slapen

Yvon (39): “Hij was het helemaal, aldus mijn zestienjarige dochter over haar Engelse vakantieliefde. Wij vonden hem vooral een herriemaker, maar ik snapte wel dat ze viel voor zijn stoere voorkomen, gespierde armen en grote mond – op haar leeftijd had ik ook een voorkeur voor dat soort haantjes. Wij deelden met ons gezin een familiekamer in het Griekse resort, maar die jongen had een kamer voor zichzelf. Waar hij onze dochter doodleuk uitnodigde om te blijven slapen. Eh… wacht even, zei ik, toen ze haar spulletjes pakte. Waar dacht jij naartoe te gaan? Nou, naar Brian dus. Ik denk dat het hele hotel heeft gehoord hoe mijn dochter dacht over mijn ferme ‘komt niets van in’. Schreeuwen, krijsen, slaan met de deuren, ze maakte er een hele show van. Maar ik ga mijn kind niet op haar zestiende in een Grieks hotel laten ontmaagden door een Britse macho. Dan maar een week ruzie, later zal ze me hopelijk dankbaar zijn.”

Onder de luifel

Martina (44): “Wat vonden we het altijd leuk, toen onze kinderen rond de zeven, acht jaar zo makkelijk contact maakten als we op vakantie waren. Binnen een uur hadden ze al een hele groep vriendjes om zich heen verzameld en de rest van de vakantie zagen we ze dan bijna niet, alleen als ze geld nodig hadden voor een ijsje. Dat contact maken kunnen ze nog steeds heel goed, ook al zijn ze nu vijftien, veertien en twaalf. Maar het spelen in de speeltuin of het zwembad, dat doen ze niet meer. Nu is het ‘hangen’ met hun nieuwe matties en waar kan dat beter dan onder de luifel van je moeder – hun vader en ik zijn uit elkaar, inmiddels ga ik alleen met ze op vakantie. Waar ik heel graag ’s avonds rustig een boek zit te lezen, wordt mijn luifel nu bevolkt door vijftien lawaaierige pubers met de geur van zweet en cocktails om zich heen. Dat boek kan ik vergeten. Maar ach, ‘alles is een fase’ prent ik mezelf al mijn hele moeder-leven in en op een dag zal ik dit vast ook missen.”

Geen succes

Richelle (48): “Kapot saai, die twee woorden kan ik niet meer hóren. Omdat ik ze twee weken lang zo’n beetje ieder kwartier heb gehoord. Alles, maar dan ook echt álles, wat wij onze drie pubers op vakantie voorschotelden bleek verkeerd te zijn. Frankrijk lag te ver weg, de weg hobbelde, het was te koud in de auto, of te warm, de parkeerplaatsen waar we stopten waren vies of hadden geen wifi, het eten was goor en dan waren we nog maar op de heenweg. Eenmaal in de gehuurde vakantievilla werd het niet beter. Het was echt een mooi huis, met grote tuin, zwembad, zelfs een tennisbaan. Maar uiteraard kon niets daarvan de goedkeuring van de pubers wegdragen – kapot saai, koud water, oude troep en ze gingen al helemaal niet sporten. En dan heb ik het nog niet gehad over hoe ze elkaar niet konden verdragen – letterlijk ieder moment van de dag was er wel iemand die ruzie had met de ander, met mij of met mijn man. Na een paar dagen besloten mijn man en ik dat we vanaf nu van fietsen hielden, zodat we elke dag een tijdje aan het geklaag en geruzie konden ontsnappen. Dit jaar gaan we dan toch maar naar zo’n vreselijke, grote camping waar voor de pubers meer te doen is.”

Selfie koningin

Fenna (45): “Vanaf het moment dat we thuis op de oprit de camper startten tot het moment dat we drie weken later het sleuteltje weer omdraaiden, is de telefoon van mijn veertienjarige dochter niet langer dan vijf minuten uit haar hand geweest – al zou het me niet eens verbazen als ze hem tijdens het douchen ook heeft vastgehouden. Het enige wat ze deed, was continu zichzelf in de camera checken, selfies maken, bewerken, opnieuw maken, twintig varianten van dezelfde foto maken en de boel online plaatsen. ‘Leg dat ding nou eens weg’, is mijn meest uitgesproken zin, maar luisteren deed ze niet. Ik sta niet bekend om mijn consequente aanpak en heb het uiteindelijk maar gewoon gelaten, omdat ik op vakantie gewoon geen zin heb in gedoe. Mijn man ergerde zich er kapot aan en ging voortdurend de discussie aan, zonder veel resultaat. Misschien moeten we er maar aan wennen dat dit de komende jaren onze vakanties zijn. In elk geval kan niemand klagen over een gebrek aan vakantiefoto’s.”