Phillis (26) verloor haar zus Jaimy op 32-jarige leeftijd

9 januari 2025

Voor Phillis (26, muzikant/singer-songwriter en tennislerares) was 2024 loodzwaar. Ze verloor dit jaar haar zus Jaimy op 32-jarige leeftijd. Jaimy was nog maar net moeder geworden en zat vol levenslust. Maar haar lijf werkte niet mee…

“Het was 18 juni 2022. Ik stond op de tennisbaan les te geven en had drie uur niet op mijn telefoon gekeken. Toen ik dat wel deed, werd me duidelijk dat ik tante was geworden. Mijn zus Jaimy was met 29 weken bevallen van Len en ik mocht meteen komen kijken. Len was niet normaal klein, maar hij deed het erg goed. Alleen Jaimy knapte maar niet op. Ik zag haar in de weken daarna vanuit bed genieten. Het was wat het was, ze had al zo lang weinig energie. En ik zie haar nog, anderhalve maand na Lens geboorte, thuiskomen. Ze droeg een wit met roze jurk en ze was zo gelukkig. Haar allergrootste droom was uitgekomen. Jaimy was moeder.”

Veilig gevoel

“Mijn zus is zelf ook te vroeg geboren. Het is niet honderd procent zeker dat dit de oorzaak is van haar niet goed ontwikkelde longen. Eind puberteit kreeg ze steeds minder energie. Over een longtransplantatie werd weleens gesproken, maar voor ons was dat ‘ver weg’. Jaimy ging studeren en ze werd advocaat. Haar werk legde ze uiteindelijk toch neer om te gaan doen wat ze echt graag wilde; reizen, wandelen en bergen beklimmen met Joep, haar partner.
Een half jaar voor ze zwanger werd, had ze echter nog maar dertig procent longfunctie. Dat werd tijdens de zwangerschap steeds minder, tot het nog maar zestien procent was. Len moest worden gehaald, Jaimy’s toestand was kritiek. Ik ging dat eerste jaar een paar keer per week bij mijn neefje langs. Jaimy en ik lachten om alles wat hij deed. Er was geen duidelijke weg in Jaimy’s herstelproces, ze lag vooral in bed en we hoopten dat het beter werd. Jaimy en ik hebben altijd een extreem goede band gehad. Ik voelde me altijd heel veilig bij haar, ik keek tegen haar op. Ik ben impulsief, Jaimy was meer doordacht. Zij kon goed leren, ik totaal niet. Al mijn mailtjes liet ik eerst door haar checken.”

Geen angst maar hoop

“Ik had net de derde date met mijn huidige vriendin Kristel gehad, toen ik, mei 2023, ongeveer een jaar na Lens geboorte, door mijn moeder werd gebeld. ‘Je moet nu naar het ziekenhuis komen’, zei ze. Het was een moment uit een film. Ik nam waar, maar kreeg niets mee. Papa, mama en Joep waren er al. Iedereen was aan het huilen en de arts vertelde dat het niet goed ging met Jaimy. We moesten afscheid van haar nemen. Jaimy werd in een kunstmatig coma gebracht. We hebben Len bij haar gehouden. ‘Hey Lenny…’, bracht ze nog zachtjes uit. Niet veel later sliep ze. Twee dagen lang was het onzeker of Jaimy in aanmerking zou komen voor een longtransplantatie.
Een paar weken eerder had ik mijn eerste single opgenomen in de studio. Die had ik Jaimy nog niet laten horen. Voor mijn verwerking wist ik dat ik dat nú moest doen, nu ze in coma lag. Mijn twee grootste liefdes zouden samenkomen; mijn liefde voor muziek en de liefde voor mijn zus. Ik keek Jaimy bewust niet aan toen de muziek begon te spelen, tot mijn moeder ineens om een verpleegkundige riep. Er rolden tranen over Jaimy’s wangen. Voor mij voelde dat als het grootste geschenk denkbaar. Jaimy was trots op me. Alles viel op dat moment samen, het was magisch. Jaimy werd wakker en ze werd op de transplantatielijst gezet, meteen op nummer één. De dagen die volgden, zie ik als een van de mooiste dagen uit mijn leven. Er was geen angst meer, maar hoop. Jaimy was geïntubeerd en kon niet praten, maar op een bord wees ze aan wat ze wilde zeggen. Ze maakte plannen voor als ze weer beter was, ze was zó strijdlustig. Een hoopje geluk en liefde, dat was ze. Onze ouders zijn al heel lang gescheiden, maar we stonden daar weer als gezin in één ruimte. Het was echt niet normaal helend allemaal.”

Traumahelikopter

“Een week later belde Joep. Er waren nieuwe longen. ‘Oh my god, wat geweldig!’, riep ik.
Jaimy was heel blij. Ze had geen angst. Niet-menselijk bijna. Ze zou weer kunnen ademen. Voor ons braken er acht slopende uren aan. We gingen met z’n allen uit eten, papa, mama, Joep en ik. Ons gezin voelde weer compleet, bijna dan. Want wat als Jaimy… Natuurlijk schiet die gedachte toch door je hoofd. Jaimy deed artsen versteld staan van haar snelle herstel. Het was voor mij gek haar zo goed te zien, om haar weer normaal te zien ademen. Jaimy wilde door met leven. Voor het eerst tilde ze Len op. Ze kon eindelijk met hem spelen. We hebben een paar maanden intens genoten.
Maar toen werden er kwaadaardige cellen in Jaimy’s longen gevonden. Ik kon het niet geloven. Was dit serieus? Ze kreeg chemo-light, zoals we dat noemden. Maar dat was niet alles. In september 2023 zat ik bij vriendinnen toen ik een traumahelikopter zag overvliegen. ‘Wat als er iets met mijn zus is…’, dacht ik. Op een nieuwsapp zag een vriendin dat er een reanimatie was in Jaimy’s straat. Ik had vier gemiste oproepen van Joep en mama. Jaimy had een hartstilstand gehad. Joep had haar gereanimeerd, hij heeft echt als een held gehandeld. Er werd een pacemaker geplaatst, dat gaf mij veel rust. Haar hart was zo tenminste veilig.”

Incasseren en weer door

“Niet veel later bleek er ook een lymfoom in haar hoofd te zitten. Ik was bij haar toen de arts belde. Jaimy reageerde nooit met: ‘Waarom overkomt mij dit nou?’ Ze wachtte alleen maar op groen licht om te leven. Incasseren en weer door. Chemo, haren eraf; ik vond het zo zielig voor haar. Ze rockte haar korte koppie. Ik zie haar nog op papa’s zestigste verjaardag in haar blauwe blouse. ‘Jij ownt dit gewoon’, dacht ik.
De chemo sloeg aan en Jaimy ging in maart van dit jaar op wintersportvakantie, daar gaf de fysio haar toestemming voor. Al na de eerste dag brak ze haar been. Kristel en ik waren net vijf dagen op Bali. Ik was boos dat dit Jaimy weer overkwam. Ik wilde er voor haar zijn, maar ik moest ook aan mezelf denken.
Door alle keren dat ik haar bijna kwijt ben geraakt, stond mijn lichaam voortdurend aan. Ik was compleet van slag. Daarbij was ik door Jaimy’s ziek-zijn geblokkeerd. Ik merkte dat ik het moeilijk vond om het over mezelf te hebben. Wat Jaimy had was zoveel erger. Ik hou niet zo van het woord burn-out, maar ik zat niet lekker in mijn vel. Jaimy vroeg altijd naar mij, maar ik durfde haar niet goed te zeggen hoe bang ik was haar te verliezen. Soms, als ik bij haar was, wilde ik vluchten. Dan was de angst zo groot, dat ik ervan in paniek raakte. Terwijl ze mijn volle positiviteit verdiende, vond ik.
Jaimy werd geopereerd en Kristel en ik maakten onze reis af. We genoten, maar het was ook zwaar. Ik had weinig energie. Bij thuiskomst zag ik een verandering bij Jaimy. Ze kwam somberder op mij over. ‘Het komt vast wel weer goed’, prentte ik mezelf in. Maar diep van binnen stond ik daar niet meer honderd procent achter.”

Acute afstoting

“In april bleek ze een schimmel in haar longen te hebben en was er sprake van acute afstoting. Zes dagen voor haar overlijden, was ik bij haar. Ze ademde zo zwaar, haar lichaam was heel hard aan het werken. Ze leek op, dacht ik te zien in haar ogen. Ik kon mijn angst niet langer inhouden en brak.
Jaimy werd opgenomen. Len legde zijn knuffel bij haar op de brancard. We zwaaiden de ambulance uit en dat was de laatste keer dat ik haar bij kennis heb gezien. We hoopten ergens nog op een nieuwe transplantatie, maar haar lichaam was op. We waakten dat weekend bij haar. In haar kamer hield ik het per keer niet langer dan tien minuten vol. Ik kreeg gewoon geen lucht. Toch heb ik nog veel kunnen benoemen. Dat het me spijt dat ik me niet heb kunnen openstellen naar haar toe, bijvoorbeeld. En ik heb haar met veel liefde aangeraakt.”

Overlevingsstand

“Waar we al 2,5 jaar bang voor waren, gebeurde op 5 augustus in de ochtend. ‘We gaan de beademing stoppen’, zei een van de artsen. Ik wilde het cirkeltje sluiten met papa en mama naast me. We zagen het leven uit Jaimy vertrekken en het voelde alsof het leven ook uit mij gleed. ‘Het komt nooit meer goed met mij’, dacht ik. Ik durfde aanvankelijk niet bij het moment van aankleden te zijn, tot ik iedereen hoorde lachen. Heel voorzichtig keek ik om het hoekje. Mijn angst maakte ruimte voor liefde. Jaimy lag er zo mooi en ontspannen bij.
De angst Jaimy te verliezen is weg, wat nu rest is verdriet. Soms wil ik die angst weer terug. Ik voel me soms onbegrepen. Ik ben heel moe, mijn lijf staat nog steeds in de overlevingsstand. Ik kan er goed met Kristel over praten, maar mijn verdriet kost haar ook energie. Gelukkig is onze relatie zo goed; een en al liefde.
Ik vind heling in het schrijven van teksten over mijn rouwproces, dat begon met posten van geschreven liedjes op Instagram. De woorden en melodieën komen als vanzelf en geven mijn pijn een plek. Muziek brengt me terug naar mijn kern. En mijn verdriet brengt me in contact met wie ik werkelijk ben. Er is veel verzachting ontstaan.Toch blijft alles leeg zonder haar.

Dicht bij Jaimy

Ik ben zo dankbaar voor Len. Ik pas een dag in de week op hem. Bij hem ben ik het dichtst bij Jaimy. En bij Joep natuurlijk. Hij doet het zo goed. Wij leren elkaar steeds beter kennen.
In 2025 ga ik rouwavonden organiseren, waarin ik muziek combineer met praten over verlies. Er is ruimte om gedachten en gevoelens te delen in een omgeving waarin iedereen zich gehoord en gesteund voelt. We bieden met gastsprekers en professionele begeleiding inzichten en we halen kracht uit het delen van ervaringen met lotgenoten. Onlangs ging ik bij een zaal kijken, waar ik een rouwavond wil houden. Daar voelde ik ineens heel sterk Jaimy’s aanwezigheid, voor het eerst. Alsof ze me daar wilde laten weten dat het goed was.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.