Priscilla (35) en haar vriend zoeken al jaren naar een draagmoeder

24 mei 2022

Priscilla (35) verlangt ontzettend naar een kind, maar heeft geen baarmoeder meer. Samen met haar vriend Dennis zoekt ze al jaren naar een geschikte draagmoeder. “Op de dag dat we haar zouden ontmoeten, hoorden we plotseling niets meer.”

“Al van jongs af wist ik dat ik kinderen wilde. Die wens is altijd ontzettend sterk geweest. Maar ook wist ik al snel dat het heel lastig zou worden. Ik heb een stofwisselingsziekte, waardoor de organen in mijn buik regelmatig ontstoken raken. Op mijn achttiende zeiden de artsen al dat het onverstandig zou zijn om zwanger te worden, dat mijn lichaam het niet aan zou kunnen. ‘Ach’, dacht ik toen nog, ‘laten we dat eerst nog maar eens zien’ . Mijn baarmoeder was toen nog gezond, dus ik had nog hoop dat het goed zou komen en mijn wens ooit uit zou komen.

Toen ik ouder werd, ging mijn baarmoeder steeds meer ontsteken. Ik kreeg verklevingen en hevige bloedingen, tot het punt dat het niet meer verantwoord was niet in te grijpen. In 2017 moest het toch echt gebeuren; mijn baarmoeder moest eruit. Ik wist wat dat betekende, maar op dat moment luister je naar de artsen. Je komt in een roes terecht en kan niet anders dan je overgeven aan dat wat moet gebeuren. De operatie viel lichamelijk heel erg mee, maar mentaal was het niet normaal zwaar. Toen ik weer wakker werd in het ziekenhuisbed, wist ik: het is gedaan met mijn droom.”

Een rouwproces

“Een paar maanden later kreeg ik een relatie met Dennis, mijn huidige vriend, wie ik al een paar jaar kende en had ontmoet in het ziekenhuis. Al snel kwam onze kinderwens te sprake, die hij net zo sterk had als ik. Het was voor ons dus al snel duidelijk dat we het niet op zouden geven en de mogelijkheden die ons nog restten zouden verkennen.
Ik wist al snel dat ik het liefst een kind van mezelf zou krijgen. Om me heen zie ik dat geadopteerde kinderen vaak worstelen met problemen en vroeg of laat op zoek gaan de biologische ouders. Dat lijkt mij te moeilijk. Daarom kwamen we uit bij het draagmoederschap. Hoogtechnologisch draagmoederschap – waarbij mijn eicellen in het laboratorium worden bevrucht met het zaad van Dennis en daarna de embryo in de draagmoeder wordt geplaatst – was lang mijn grote wens. Dan ben ik de biologische moeder. Maar inmiddels zou ik er ook mee kunnen leven als niet ik, maar de draagmoeder de biologische moeder zou zijn. Het was voor mij niet makkelijk om op dit punt te komen, het voelt zelfs als een rouwproces, maar de wens is zo groot dat je vanzelf je grenzen gaat verleggen. Ik wil zó graag een kind.”

Nu zijn we al vier jaar lang op zoek naar een draagmoeder. We begonnen met zoeken in onze directe familie. Helaas heb ik de pech dat meerdere vrouwelijke familieleden wegens gezondheidsredenen geen baarmoeder meer hebben. Toen dit geen mogelijkheid bleek zijn we gaan rondvragen in onze vrienden- en kennissenkring. Je verbreedt je cirkel steeds meer, in de hoop dat het lukt.”

Opgelicht door draagmoeder

“Uiteindelijk wilde een goede kennis ons helpen. Zij was op dat moment zelf nog zwanger, maar na een jaar zou ze er wel klaar voor zijn. Helaas liep het anders. Tijdens haar bevalling ging het helemaal mis, waarna haar baarmoeder verwijderd moest worden. Dit was natuurlijk vooral heel erg voor haar, maar we beseften ook wat dit voor onze kinderwens betekenden. We moesten weer opnieuw beginnen.

Omdat we niemand meer binnen ons eigen netwerk konden vinden, zijn we ook op social media ons verhaal gaan delen. Zo hopen we toch die speld in de hooiberg te vinden, die ene perfecte match. En dat leek te lukken. Via een blog dat ik had geschreven kregen we reactie van een vrouw die geroerd was door ons verhaal en zich aanbood als draagmoeder. We waren dolblij en appten elke dag met haar. Het leek echt te klikken tussen ons.
Maar op de dag dat we elkaar eindelijk in het echt zouden zien, hoorden we plotseling niks meer. En we hebben ook nooit meer iets van haar gehoord. Dit is een grote klap voor ons geweest. Je bevindt je in zo’n afhankelijk en kwetsbare situatie, waar iemand misbruikt van maakt. Achteraf hadden we het kunnen weten. Ze gaf haar telefoonnummer maar niet, alles moest per mail. En als ze eindelijk had toegezegd om te facetimen was er altijd wel weer een smoesje waarom het niet door kon gaan. Maar we zagen deze signalen niet. Of wilden ze niet zien.”

Fantaseren over kinderkleertjes

“Onze zoektocht duurt dus voort. En ondanks de tegenslagen is onze kinderwens nog altijd even sterk. Het beheerst onze levens. De wens zit non-stop in ons hoofd. We gaan er mee slapen en staan er mee op. Je wordt er ook de hele dag door mee geconfronteerd. Kledingwinkels, drogisterijen, supermarkten; overal is wel een rij met babyproducten te vinden. Die probeer ik dan te vermijden.
Ook hebben we een nieuwe huis gekocht, met een extra kamer. Ik blijf er maar aan denken hoe ik de kamer zou inrichten als we een kindje hadden. Het bedje, de commode, het badje, de kleertjes, welke kleur ik op de muren zou doen. Ik zie het al helemaal voor me. Toch probeer ik het zoveel mogelijk weg te stoppen.
Daarbij willen Dennis en ik heel graag trouwen en fantaseren graag over de bruiloft. Over onze outfits, hoe gaan we de zaal versieren, de bloemen, wie we uitnodigen. Maar als ik daaraan denk dwalen mijn gedachten toch weer af naar al die schattige kinderkleertjes. Wat zou het leuk zijn als onze zoon een wit overhemdje met van die leuke bretels zou kunnen dragen, of onze dochter een mooi wit jurkje met haar haartjes mooi gedaan. Alles wat we denken of doen staat in het teken van onze kinderwens.
Ik voel me schuldig dat ik als vrouw mijn man geen kindje kan geven, dat ik onze grootste wens niet in vervulling kan laten gaan. Ik weet dat ik er niks aan kan doen dat mijn baarmoeder eruit moest, maar toch blijft dat stukje schaamte en schuld.
Gelukkig hebben we veel steun aan onze familie en vrienden. En aan elkaar. Als we elkaar niet konden steunen, zouden we het niet trekken. Maar onze kinderwens is even groot, dus we begrijpen elkaar maar al te goed. En beiden houden we hoop dat we een draagmoeder vinden. En de extra kamer ooit een babykamer wordt.”

Tekst Esther Elligens
Foto: privébeeld

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.