Rebecca: ‘Sinds ze een hond heeft, is onze vriendschap veranderd’

3 juni 2024

Bijna 24 jaar deelde Rebecca (37) lief en leed met haar vriendin Benthe. Tot pup en ongeleid projectiel Sjors in hun leven kwam. “Zelfs toen hij al liggend over mijn bank plaste, lachte ze dat weg.”

Rebecca: “Ik leerde Benthe kennen in de brugklas. Vanuit een piepklein dorp ging ik naar een school in een grote stad waar ik niemand kende. Benthe zat naast me en het klikte tussen ons. In de pauzes hielpen we elkaar met huiswerk of we liepen samen naar het bakkertje om de hoek voor een gevulde koek. Ik voelde me op mijn gemak bij haar. Ik ben van nature rustig en afwachtend. Benthe is grappig en extravert. Ze leerde me dat ik geen clown hoefde te worden om vrienden te kunnen maken. Voor haar was ik goed zoals ik was. Na onze diplomauitreiking kozen we elk een andere studie. Ik ging rechten studeren. Benthe wilde graag het onderwijs in. We logeerden vaak bij elkaar. Ik kreeg mijn eerste vriendin en Benthe een vriend en we juichten elkaar toe en troostten elkaar. Het was een vriendschap die niet kapot te krijgen was. Dat dacht ik tenminste.
Na onze studie kreeg ik een baan bij een advocatencollectief. Benthe werd mentor op een school. We kochten allebei een woning, ik alleen en Benthe met haar vriend. De avonden in de kroeg waren voorbij, maar we genoten allebei erg van een dagje sauna of een lange middag met een high tea. Soms waren we ’s avonds nog niet uitgekletst en bestelden we de dagschotel. ‘Ik zou niet weten wat ik zonder jou moet’, zei ik regelmatig. Zo voelde het ook. Al bijna vijftien jaar was Benthe onderdeel van mijn leven. Bijna alle ‘eerste keren’ hadden we met elkaar gedeeld. Vaak wisten we elkaars plannen of dromen al eerder dan onze ouders of partners. Toen Benthe ging trouwen, was ik haar getuige.”

Kinderwens of niet

“Rond mijn dertigste speelde mijn kinderwens heftig op. Voor twee vrouwen zijn er zeker opties om kinderen te krijgen, maar het is een lange weg én ik had destijds een knipperlichtrelatie. Ik besprak mijn verdriet met Benthe. Die wilde zelf geen kinderen, ze vond haar leven compleet. Haar man Darek verlangde wel naar een kindje maar accepteerde Benthes beslissing. Hij wilde liever bij Benthe zijn zonder kinderen, dan kinderen met een andere vrouw. Ik wist natuurlijk al heel lang dat mijn vriendin er zo over dacht en vond Dareks woorden romantisch en lief. Het maakte mijn verlangen naar een stabiele relatie zo hevig, dat ik mijn eigen relatie definitief verbrak. Al snel ontmoette ik Merel. Binnen een jaar woonden we samen. Merel is drie jaar ouder dan ik en had al twee zonen van acht en twaalf en een teckel: Elsa. Onder geen beding wilde zij een groter gezin. Ik was zo verliefd dat ik voor Merel mijn kinderwens opzijzette. Ik besprak mijn verdriet met Benthe, die me troostte. Vaak trokken we met ons viertjes op. De meeste mensen om ons heen hadden het druk met carrière maken en hun gezin en ik vond het fijn om te praten met Darek. Net als ik kende hij het gemis van een kindje. Hij begreep mijn pijn. Hij grapte weleens dat hij donor wilde zijn, maar Merel wilde echt geen gezinsuitbreiding. Met hulp van een psychiater leerde ik mijn verdriet een plek te geven. Beseffen dat ik nooit moeder zou worden in de biologische betekenis van het woord voelde als rouwen. Jarenlang had ik naar babyspulletjes gekeken en gedacht: dat komt later wel. Ineens besefte ik dat dat dus niet ging komen. Dat was een lang en pijnlijk proces, waarbij Benthe gelukkig voor me klaarstond. Onze vriendschap werd nog hechter. Ik genoot van Merels twee jongens en waakte ervoor om de opdringerige stiefmoeder te worden. Ik was tevreden en dankbaar. Ik had eindelijk een fijne, liefdevolle relatie en ook nog twee bonuszonen. En daar was Benthe, mijn jeugdvriendin die ik al ruim twintig jaar door en door kende. Was het daar maar bij gebleven.
Alles veranderde toen Darek een hond wilde. Hij zag ons altijd met Elsa in de weer en wilde graag iets voor zichzelf om voor te zorgen. Met een hond zou hij kunnen wandelen en knuffelen en was ‘zijn gezin compleet’, zo zei hij. Het beest kon toch gewoon mee naar een barbecue of middagje park? Benthe ging overstag. Ze voelde zich schuldig, ook al wist ik dat ze al jaren hoopte dat er iets zou veranderen en dat ze wel ‘babykriebels’ zou voelen. Die kwamen niet en Benthe wilde absoluut geen kind op de wereld zetten om Darek te plezieren. Een hond kon gelukkig prima. Ze zag bij ons hoe gezellig het was, want Elsa is een allemansvriend die er genoegen in schept om mensen te plezieren.”

Schattige puppy

“‘Dit is Sjors.’ Darek en Benthe keken verguld toen ze hun schattige puppy lieten zien: een kruising tussen een herder en een husky, ook wel shepsky genoemd. Sjors had blauwe ogen en was zo doddig dat nee zeggen tegen hem geen optie was. Maar dat opvoeden hadden Benthe en Darek beter wel kunnen doen. ‘Alles in ons dorp zit vol’, zei Benthe toen ik haar vroeg waarom ze geen puppycursus met Sjors volgde. Ik geloofde haar, maar eerlijk gezegd denk ik ook dat ze het wel goed vond zo. Sjors was zo superschattig, dat zou vast helemaal goed komen. Maar het kwam niet goed.
Sjors werd groter en zwaarder. Een flinke jongen, zo hoog als mijn dijen. Het is een wildebras. Luisteren doet hij alleen naar Darek. Benthe kan schreeuwen wat ze wil, maar Sjors geeft geen sjoege. Hij blijft blaffen en springen. Soms kwam ik binnen en beukte Sjors tegen de tussendeur. Zodra hij los mocht, sprong hij tegen me op. Maar ik ben niet zo groot, één meter eenenzeventig, en die reus kwam bijna tot mijn oksel. Het kostte me al mijn kracht om mijn evenwicht te bewaren. Soms, als hij me likte en ik paniekerig rondkeek, trok Darek hem weg. Behalve dat ik het eng vind, heeft het me ook al diverse panty’s gekost. Het was op een gegeven moment zo erg dat als we hadden afgesproken, Merel me waarschuwde dat ik oude kleding aan moest trekken die tegen een stootje kon of in de was moest. En waar Elsa rustig een paar uur alleen thuis kan blijven, redt Sjors het niet langer dan een uurtje of twee. In de tuin. Daarna graaft hij gaten of  maakt iets stuk. Binnenblijven lukt niet, want hij sloopte al de bank en een borduurwerk en krabde net zolang op een deur dat er nu een diep nagelpatroon in zit.
Af en toe maakte ik een ‘semi-grappige’ opmerking of zei ik dat Sjors mij te druk was. Ik opperde om samen met Benthe een hondentraining te doen ‘als gezellig vriendinnenuitje’. Ze keek me stomverbaasd aan. ‘Ik heb er toch geen last van? Sjors is gewoon een beetje een boef, hè Sjors?’ En dan hurkte ze om hem te knuffelen en likte hij haar gezicht kletsnat.”

Wat is hij lief

“Als Sjors bij ons kwam, leek hij wel bezeten. Hij rende blaffend heen en weer, stootte met zijn staart vazen of computerspul van de jongens kapot, likte slagroom van de taartjes en mengde zich continu in het gesprek door zichzelf tussen salontafel en bank te duwen. ‘Wat is hij lief hè’, zei Benthe dan. Darek nam foto’s als Sjors kwijlend op mijn schoot kwam schooien om plakjes worst. ‘Het is net een peuter!’ Sjors heeft zelfs een eigen Instagram-account. Een foto van Sjors met een hondentaart op zijn verjaardag. Een strik om zijn halsband met kerst. Sjors achter de autoruit. Sjors in bed. Urenlang zijn Darek en Benthe bezig met fotosessies.
Het werd vervelender toen de eenmaal volwassen Sjors de aanval opende op Elsa. Hij pakte Elsa’s bot af en dat werd ruzie. Ze renden als mallen door de tuin, Elsa in paniek en die enorme Sjors er luid blaffend achteraan. ‘Valt gelukkig mee’, zei Darek toen we alles gekalmeerd hadden en hij aaide Sjors. Merel rolde met haar ogen naar me. Ik heb Elsa maar in de slaapkamer gezet. In haar eigen huis, nota bene! Ik knapte zo af op Darek. Waar was onze verbondenheid gebleven? We voerden ooit zulke intieme gesprekken nu wimpelde hij alles af en bagatelliseerde zelfs Sjors’ aanval. Dit voelde als de omgekeerde wereld.
Het dieptepunt voor mij was dat ik voor het eerst tegen Benthe loog. Ik trok Sjors niet meer. Alles draaide om hem. Hij was zo dominant aanwezig. Zelfs toen hij een keer op zijn rug al liggend over de bank plaste, lachte Benthe, want ‘ongelukjes kunnen gebeuren’. Ik verzon een verhaal dat Elsa nadat Sjors bij ons was geweest vaak moest overgeven en vroeg of het mogelijk was om Sjors voortaan thuis te laten. Darek en Benthe zijn daarna welgeteld nog één keer bij ons geweest. Tweeënhalve rusteloze uren waarbij Darek continu gespannen op zijn telefoon keek op de webcam die op de tuin was gericht. Als je hem iets vroeg, antwoordde hij met zijn blik verankerd op dat ding. En dus gingen we maar weer naar hen toe. De verhoudingen liepen totaal scheef.”

Hun kindeke

“Natuurlijk heb ik opnieuw met Benthe gepraat. Ik heb gevraagd of sinds de aanval op Elsa een hondencursus tóch een optie is, maar daar willen zij en Darek niets van weten. Sjors is toch een lieverd? Opmerkingen landden simpelweg niet. Of het kan zijn dat ze mijn kritiek wel degelijk begrepen maar het compleet negeerden, want Benthe en Darek vinden Sjors fantastisch. Hij is hun ‘kindeke’.
Merel en ik hadden steeds minder zin om af te spreken. De keer dat we met ons viertjes samen naar een vakantiepark gingen, huurden we twee huisjes. In de avondzon kookten we op de skottelbraai. Eerst vrat Sjors een rauwe biefstuk van de schaal. En zodra Darek naar de wc ging of iets binnen pakte, huilde Sjors zo lang en hard dat andere huurders ons geïrriteerd bekeken. Ik schaamde me voor die hond. Voelde me steeds ongemakkelijker. Als een gesprek al eens intiem werd, duurde het Sjors te lang en werd hij onrustig. Dan domineerde hij alles wat gebeurde. Stak zijn neus letterlijk onder je oksels. Vaak stond Darek halverwege een zeer persoonlijk verhaal doodleuk op om een onhandelbare Sjors uit te laten.
Merel en ik wilden niet telkens naar hen toe. We verlangden naar avondjes bij ons. Naar leuke uitjes met elkaar zoals uiteten, een pretpark of een terrasje. Maar Darek en Benthe willen geen oppas huren of pension zoeken, want ‘daarvoor neem je geen hond.’ Inmiddels is het zover gekomen dat ik Benthe nog amper zie. Afspreken zonder Darek en Sjors vindt ze niet ‘gezellig’. Of ze kan niet weg want Darek moet naar de dokter of garage. De laatste keer dat we saampjes een dagje naar de stad of sauna gingen, kan ik me niet meer heugen.
Het doet pijn om dit te zeggen, maar met de komst van Sjors is de vriendschap tussen Benthe en mij uitgedund tot af en toe app-contact. We vragen elkaar hoe het gaat. Er komt een kort zinnetje terug en daarna geven we elkaar een duimpje. Dat was het dan. Ik mis onze vriendschap, het er onvoorwaardelijk voor elkaar zijn. De oude Benthe wil ik graag terug, maar de nieuwe maakt me enkel verdrietig. Dat Benthe mij nog amper ziet staan maar wel drie keer per week op Instagram een fotoshoot van Sjors post, doet me misschien nog wel de meeste pijn.”

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.