Renate: ‘Hoe vertel ik mijn beste vriendin dat ik zwanger ben?’
27 november 2023
Renate (34) is dolblij dat ze zwanger is, al bij de eerste poging was het raak. Maar ze vindt het vreselijk voor haar beste vriendin Jolanda (34), die al jarenlang tevergeefs probeert moeder te worden.
Renate: “De twee streepjes op de zwangerschapstest brachten me helemaal van mijn stuk. Allereerst zorgde het voor een enorme verrassing: was ik écht zwanger? Nu al?! Hoe kon dat zo snel, ik had pas net mijn spiraal laten verwijderen? Dit moest echt een voltreffer van mijn vriend Maurits geweest zijn! Maar na de verbazing en de blijdschap, kwam ook direct een domper. Ik dacht aan mijn beste vriendin Jolanda die nu al zeven jaar bezig is kinderen te krijgen, waarvan de laatste jaren in een zwaar ivf-traject. Ik voelde me schuldig naar haar. Maurits en ik hadden niet eens een grote kinderwens gehad. Eigenlijk wilden we een jaartje proberen of het zou lukken. Zo niet, dan konden we er ook mee leven. Maar bam, eerste poging, meteen raak. Hoe moest ik haar dit in hemelsnaam gaan vertellen?”
Vriendschap in de box
“De moeder van Jolanda en die van mij waren beste vriendinnen, dus toen zij bijna tegelijkertijd zwanger waren en allebei een dochter kregen – Jolanda en ik dus – was het bijna vanzelfsprekend dat ook wij vriendinnen zouden worden. We werden als baby al naast elkaar in de box gelegd en droegen identieke, zelf genaaide jurkjes. Op haast al mijn foto’s in mijn kinderalbums staat Jolanda ook. Verjaardagen, Pasen, Kerst, Sinterklaas, vakanties, noem het maar op of we vierden het samen. We gingen naar dezelfde kleuter- en basisschool en zaten de eerste jaren ook op dezelfde middelbare. Jolanda ging na het vmbo-t naar de kappersschool, ik ging door voor de havo. Voor onze vriendschap maakte dat niets uit. We bleven elkaar vaak zien. We hebben nooit periodes gehad waarin ons contact minder was, hoe onze wegen ook verschilden. Jolanda kreeg verkering met Levi, trouwde, kocht een huis en werkte alle dagen als kapster. Ik bleef doorleren, kreeg een relatie met Maurits, maar woonde nog vrij lang alleen op kamers. Pas vier jaar geleden kochten wij samen een woning, maar wel in dezelfde stad als Jolanda en Levi. We verschilden ook qua kinderwens. Jolanda kon niet wachten moeder te worden. Het liefst van veel kinderen, een stuk of drie, vier. Ze was daar ook open over. Ze appte me de foto waarin ze triomfantelijk haar pillenstrip in de vuilnisbak had gegooid met een: ‘Zo en nu een baby!’ Ik appte terug dat ze een fantastische moeder zijn en dat meende ik ook. Jolanda is superlief en gezellig en heeft een rustig karakter. Niet voor niets zit mijn kat altijd bij haar op schoot, zij heeft het engelengeduld hem uren te aaien en knuffelen.”
Eigen toekomst
“Zelf zag ik mijn toekomst iets anders voor mij. Ik wilde eerst carrière maken. Ik ben een opleiding voor toerisme gaan volgen en vond een uitdagende baan in een luxe hotel. Over het vraagstuk kinderen ben ik altijd nonchalant geweest: sowieso niet voor mijn dertigste. En komt het, is het goed, komt het niet, dan kan ik dat ook accepteren. Maurits stond er net zo in. Maar naarmate ik ouder werd, speelden mijn hormonen op. Ik kreeg schattige nichtjes en neefjes en Maurits en ik fantaseerden regelmatig over hoe een kind van ons eruit zou zien. Vorig jaar zomer opperde Maurits of we er ook niet voor zouden gaan. Maar ik had nog een groot evenement op mijn werk dat ik moest regelen, waarvoor ik ook nog naar het buitenland moest afreizen. Het leek me niet heel handig om dan met een zwangere buik te lopen. Bovendien zou het een stressperiode zijn en wilde ik rustig de tijd nemen voor het zwanger worden, aangezien ik bij mijn beste vriendin had gezien hoe heftig dat hele proces zou kunnen zijn.”
Heftig ivf-proces
“Jolanda en Levi hebben eerst een jaar zelf geprobeerd zwanger te worden. Na haar vrolijke ‘vaarwel-pil’ appje, nam ze me mee in haar worsteling. Ze hield haar ovulatiedagen bij, haar eisprong, haar NOD (niet ongesteld dagen) en vertelde me soms zelfs wanneer ze seks had gehad met haar man. Helaas werd ze elke maand toch ongesteld en ook die teleurstelling deelde ze met mij. Ik steunde haar altijd, ook toen ze na een jaar werd doorgestuurd naar een gynaecoloog. Ze onderging allerlei nare onderzoeken, scans en noem alles maar op. Na afloop bleek dat er iets aan de hand was met haar baarmoederslijm. Dat was vijandig of zo. Op een normale manier zwanger worden ging niet lukken, ze hadden medische hulp nodig. Levi en zij startten met IUI waarbij met een dun slangetje zaadcellen van hem in haar baarmoeder werden gebracht. Na vier mislukte pogingen, stapten ze op aanraden van hun fertiliteitsarts over op ivf. Daarbij werd in het laboratorium haar eicel bevrucht met een zaadcel van Levi. Het embryo werd dan weer teruggeplaatst in haar baarmoeder. Klinkt simpel, maar hoe zwaar dat traject voor haar was, heb ik ook al die jaren van dichtbij mee kunnen maken. Hormonen slikken, de punctie ondergaan waarbij ze eicellen wegnemen, het terugplaatsen van het embryo, de mislukkingen of juist de miskramen op het moment dat een vruchtje wel doorzette, alle hoop, blijdschap, droefenis en tranen; ik stond erbij en juichte, leefde en huilde mee. Ik gunde het haar zo ontzettend. De pijn die ze had van haar miskramen was hartverscheurend om te zien. Een keer is ze zelfs elf weken zwanger geweest. We waren allebei door het dolle. Dit móést goed gaan, ze had immers al vroeg een inwendige echo gehad met een bonzend hartje. Ik geloof dat ik wel drie rompers had gekocht en een kattenknuffel. Jolanda kon haar geluk niet op en had aan iedereen verteld, dat ze een kindje verwachtten. De miskraam die ze vervolgens kreeg, dat was zo’n verdrietig moment. Heel toevallig was ik er namelijk bij. We zaten op een donderdagmiddag samen op de bank Gilmore Girls te bingen, toen ze ineens heftige buikkrampen kreeg. Jolanda schoot direct in de paniek, maar ik was ervan overtuigd dat er niks aan de hand was. Zelfs toen ze van het toilet afkwam en huilend vertelde dat ze bloed verloor, bleef ik optimistisch. Ik had gegoogeld en het kon best een ‘innestelingsbloeding’ zijn. Ik zei dat ze zich niet druk moest maken, maar zij wist al dat het mis was. Ze bleef maar vloeien, maandverbanden vol. Gelukkig mochten we met spoed bij haar verloskundigenpraktijk langskomen. Het ging allemaal zo snel dat er geen tijd was om Levi te bellen, dus ik zat erbij toen er een echo werd gemaakt. Ik zag het meteen: geen kloppend hartje meer. De verloskundige constateerde ook dat ze waarschijnlijk een miskraam had. Ik heb Jolanda toen moeten opvangen en het immense verdriet van haar gezien. Ze zei huilend dat ze niet kon voorstellen dat ze nooit moeder zou worden. Voor haar had het leven zonder kinderen geen enkele zin. Ik had zo’n medelijden met haar. Ik wist niet wat ik zeggen of doen moest, om haar weer op te vrolijken. Ik had geen woorden. De dagen erna kwam ze haar bed niet uit en sloot zich op in huis. Ze wilde mij zelfs niet zien.”
Babypauze
“Jolanda was dit keer extra verdrietig, omdat deze zwangerschap was ontstaan uit de laatste goeie embryo. Van de zes geprikte eitjes van poging twee, was er slechts een embryo bruikbaar geweest: deze. Er lag niets meer in de vriezer. Ze had nu twee ivf-behandelingen gehad, waarbij er in totaal zeven embryo’s waren teruggeplaatst: vier mislukten, drie werden miskramen na 6, 7 en dus elf weken zwangerschap. Ze heeft nu nog een ivf-behandeling tegoed. In Nederland worden er drie vergoed door de verzekering. Daarna kan je altijd nog het buitenland, maar hoe dat zit weet ik niet precies. Wat ik wel weet, is dat Jolanda het emotioneel niet aankon, om meteen weer door te zetten met de laatste IVF-kans. Wéér hormonen slikken en prikken en onzekerheid in of het dit keer wel goed gaat, kon ze niet opbrengen. Ze heeft nu een rustpauze ingelast van een jaar. Om zowel lichamelijk als geestelijk weer even bij te tanken.”
Gierende hormonen
“En uitgerekend nu, in dit helse jaar, moet ik aankondigen dat ik wél zwanger ben. Het klinkt bijna alsof ik het er om doe. Dat ik ineens die baby krijg, waar zij zo intens naar verlangt. Hoe blij ze ook voor mij zal zijn, het voelt toch alsof ik een mes in haar rug steek. Tenminste zo denk ik erover. Maurits vindt dat onzin. Lieve, zachtaardige Jolande kennende, weet hij zeker dat ze alleen maar blij voor ons is. Ze heeft immers al een paar keer gezegd, dat als ik toch kinderen wil, ik niet te lang moet wachten. Ik word immers alsmaar ouder en het kan een langdurig traject worden. Wat niet meehelpt, is dat ik haar niet heb verteld, dat ik mijn spiraal heb laten verwijderen, noch dat Maurits en ik überhaupt ervoor gingen. Het onderwerp kinderen en zwanger worden ligt zo gevoelig bij haar, dat ik haar daarmee niet extra wilde belasten. Achteraf oliedom, want nu heb ik mezelf onnodig moeilijk gemaakt. Nu is het klap op klap. Ik heb haar niet verteld dat we gingen voor een kind én ik ben extreem snel zwanger geworden. Maar ik had dit gewoon nooit verwacht. Misschien had ik zelfs wel gehoopt dat het bij mij ook een paar maandjes zou duren, dat zou haar misschien troosten of helpen haar lot te aanvaarden. Dat ik haar moet gaan vertellen dat ik niet eerlijk ben geweest, ligt als een steen op mijn maag. Al die stress zorgt voor een enorme schaduw over mijn zwangerschap. Ondertussen gieren de hormonen door mijn lijf en wil ik het eigenlijk van de daken schreeuwen. Ik schat dat ik nu negen of tien weken onderweg ben. Ik moet het nu aan mijn familie gaan vertellen, want ik merk dat mijn broek al gaan strak zitten. Maar eerst moet Jolanda het weten en daar zie ik huizenhoog tegenop. Ik hoop maar dat ze mijn dilemma snapt en dat ik haar echt niet nog meer pijn wil doen. Het liefst zou ik willen dat ze mee kan genieten van mijn zwangerschap en een beetje mee laten moederen. Ik wil haar ook niets liever dan voogd maken van het kindje en doopmoeder, godmother of suikertante. Alle eretitels die je maar kunt verzinnen, zodat ik haar kan laten weten dat ze erg belangrijk is voor het kind in mijn leven. Als snap ik ook dat dat een hele, hele zachte pleister zal zijn op die enorme wond.”
Tekst: Joan Makenbach
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
